Þjóðviljinn - 16.07.1983, Blaðsíða 16

16 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Helgin 16.-17. júlí 1983
dægurmál (sígiid?)
Fifty million years ago
They walked upon the planet so
They live in a museum
It’s the only placeyou’llsee um (them)
Walking in your foolsteps
They say the meek shall inherit the
' earth
Walking in your footsteps
Hér er sem sagt fyrirsjáan-
legum (?) örlögum mannsins líkt
við örlög hinnar miklu skepnu
risaeðlunnar, sem fyrir 50 miljón-
um ára gekk (eða skreið) hér á
jörð og virtist sem hún væri kon-
ungur sköpunarverksins, eins og
við álítum okkur nú, sem fetum í
fótspor hennar. En þótt hún væri
uppáhaldsverk guðs þá átti hún
ekki framtíðina fyrir sér. Hinn
mikli brontósár (risaeðlutegund)
er spurður hvort hann geti ekki
miðlað okkur af reynslu sinni:
„Þú hélst að þú myndir ríkja að
eilífu, en þú hafðir engan til að
læra af, þú varst á við fjögurra
hæða hús, en gerðir samt ekki
flugu mein; Og svo er aldauða
meinleysisdýrsins risaeðlunnar,
sem að öllum líkindum var líka
heimsk, stillt upp gegn yfirvof-
andi sjálfstortímingu mannsins
með atómsprengjunni, sem er af-
sprengi gáfna hans...munurinn á
heimskunni Jóns og séra Jóns, en
afleiðingin gæti orðið sú sanía:
eitt og eitt eintak maður - eða
leifar hans - á safni, og viðvörun í
lokin: Þeirsegjaaðhinirhógværu
muni jörðina erfa...í fótspor þín.
I laginu O tny God er reynt að
ákalla einhvern guð en frekar í
örvæntingu en vissu um að hann
sé til, jafnvel þó svo virðist sem
aðeins eitthvað yfirnáttúruiegt
geti bjargað tilveru okkar:
The fat man in his garden
The thin man at his gate
My God you must be sleeping
Wake up it’s much too late
Take the space belween us andfill it up
some way
(Feiti maðurinn er í sínum
garði, sá horaði fyrir utan garðs-
hlið hans, Guð þú hlýtur að vera
sofandi, vaknaðu, það er orðið
allt of framorðið, brúaðu bilið á
milli okkar).
Hlið 2 á Synchronicity er per-
sónulegri, úr einkalífi Stings (sem
er nýlega skilinn ef marka má
kjaftasíður dagblaðanna). Textar
þar fjalla um afbrýðisemi og þann
leiða ávana einnar manneskju að
eigna sér aðra, eins og oftar en
ekki vill vera samfara giftingu,
sambúð og barneignum. Kannast
einhver við málið?
Endahnúturinn á plötunni er
svo lagið Tea in the Sahara sem
samið er upp úr sögunni The
sheltering sky eftir Paul Bowles.
Þar segir frá þrem systkinum sem
eiga þá ósk heitasta að drekka te
úti í eyðimörkinni og tekst að
semja við ungan mann um að
flytja sig en hann hverfur síðan af
sjónarsviðinu og þau bíða, til
eilífðar...?, eftir Messíasi...? -
með bollana fulla af sandi, í þeirri
von að Hann muni birtast til að
uppfylla óskir þeirra um kaffi-
samsæti í Sahara...eða eitthvað
annað...
Eins og áður segir er hljóm-
sveitin Police ein sú besta popp-
hljómsveit sem til hefur verið og
þótt greina megi áhrif frá ýmsum
hljómsveitum í músik þeirra, t.d.
Bob Marley, Who og jafnvel
Yes, Gentle Giant - og Jam (eða
öfugt), þá er úrvinnsla Police slík
að músik þeirra er auðþekkt og
algjörlega þeirra eigin þegar upp
er staðið til að dansa auðvitað -
og hugsa...samstilling (h)anda og
fóta, ...og eins og þeir segja sem
leggja út í meiriháttar karl-
mannlegævintýr: „Let’s syncron-
ize our watches" (stillum saman
úrin)... og verum viðbúin öll á
sama andartaki til að taka í
taumana áður en örlög risa-
eðlanna verða okkar, hver sem
heimskan verður fram að því...
A
Völd
spilling
og lygi
Joy Division og síðar New
Order hafa verið mestu „kúltúr“-
hljómsveitir í Englandi síðustu
árin. Joy Division naut á sínum
tíma mikillar hylli og virðingar.
Miklar goðsagnir spunnust um
hljómsveitina og þá einkanlega
söngvarann Ian Curtis sem var af
mörgum talinn ein bjartasta von
rokktónlistar í Englandi.
Um líkt leyti og frægðarsól
hljómsveitarinnar var að komast
í hádegisstað svipti Ian Curtis sig
lífi. Dauði hans kom sem reiðars-
lag yfir aðdáendur hljómsveitar-
innar og gerðu flestir ráð fyrir að
dagar Joy Division væru allir.
Þvert ofan í allar hrakspár héldu
þremenningarnir sem eftir voru
samstarfinu áfram. Upp úr rúst-
um Joy Division reis ný: hljóm-
sveit New Order.
Ekki voru menn bjartsýnir á
framtíð New Order því Ian Curtis
hafði verið aðal laga- og texta-
smiður Joy Division. En maður
kemur í manns stað og kom það í
hlut gítarleikarans Bernard Al-
brecht að stíga fram í sviðsljósið
og fylla skarð hins stórkostlega
Ian Curtis. Albrecht gerði það
svo vel að þegar eftir fyrstu tón-
leika og plötu New Order þögn-
uðu allar bölsýnisraddir og gaml-
ir Joy Division aðdáendur tóku
gleði sína á ný.
Tónlist New Order er ekki eins
þung og krefjandi og Joy Divisi-
on. Samt leynir sér ekki að tónlist
New Order á rætur að rekja til
Joy Division. Á nýjustu plötu
New Order, Power, Corruption
& Lies fjarlægist hljómsveitin
tónlist Joy Division meira en á
fýrri plötu hljómsveitarinnar Mo-
vement. Á Power, Corruption, &
Lies kveður við allt annan og létt-
ari tón en á plötum Joy Division
Það sem setur mestan svip á plöt-
una er hinn sérkennilegi og
skemmtilegi gítarleikur Bernard
Albrecht. Albrecht er ekki eins
góður söngvari og Ian Curtis
enda ekki margir sem geta fyllt
skarð Curtis. Albrecht hefur þó
tekist að gefa tónlist New Order
svipaðan blæ með söng sínum og
Ian Curtis gerði á sínum tíma í
Joy Division.
Power, Corruption & Lies er
önnur breiðskífa New Order og
mun betri og heilsteyptari en sú
fyrri Movement. Má vera að sú
ákvörðun hljómsveitarinnar að
„producera“ plötuna sjálf hafi
gert það að verkum hve
heilsteypt hún er. Framtíð New
Order er björt og vonandi fáum
við að heyra mikið frá þeim á ko-
mandi árum því hljómsveitin er
sennilega ein sú besta sem star-
fandi er í Englandi um þessar
mundir.
JVS
Umsjón
Sif
Jón Viðar
Andrea
mínu viti, þ.e.a.s. þeir sem eru
eftir Sting. Hann á allt efni á
Synchronicity utan tvö lög sem
hvor hinn meðlimanna á: Mother
eftir Andy Summers, „sniðugt"
lag undir miklum áhrifum frá
Cörlu Bley en textinn er
geðveikislegt ofsóknarbrjálæði
drengstaula gagnvart móður
sinni og öðru kvenfólki: „Every
girl I go out with becomes my
mother in the end“... (Allár
stelpur sem ég er með verða
mömmur mínar fyrir rest), en allt
í góðu gamni — eða hvað?; Miss
Gradenko er eftir Stewart Cope-
land, e.k. spæjaratexti en gott lag
með skemmtilegum gítarfrösum
og takturinn minnir lauslega á
Gentle Giant, eins og oftar á
plötunni.
Ekki er hægt að segja að mikið
fari fyrir bjartsýni í textum Stings
á plötunni Synchronicity. Á hlið
eitt er efast um framtíð mann-
kynsins og í laginu Walking in yo-
ur footsteps (Fetað í fótspor þín)
er því velt fyrir sér hvort maður-
inn deyi út eins og risaeðlurnar,
hann sem telur sig æðsta dýr
jarðarinnar:
Fifty million years ago
You walked upon the ptanet so
Lord of all that you could see
Jusl a little bit like me
Walking in your foolsteps.
Hey Mr DinoSaur, you really
couldn I ask for more
You were God’s favourite creature
but you didn’t have a future.
Hey mighty brontosaurus don’t you
have a lesson for us
You thought your rule would
always last
There were no lessons in your past
You were built three slories high
They said you would’nt hurt a fly
If we explode the alom bomb would
they say that we were dumb.
The Police - Löggan: Andy Summers, Sting og Stewart Copeland.
The Police: Synchronicity

Lögga
Samstillt
Hljómsveitin Police var stofn-
uð snemma árs 1977 og er því rétt
liðlega 6 ára gömul. Það er ekki
ýkjahár aldur, jafnvel á popp-
hljómsveit (Rolling Stones eru 20
ára!), en þrátt fyrir það hefur Pol-
ice fest sér sess í sögu poppsins
sem ein af bestu slíkum sveitum
sem fram hafa komið í heimi hér.
Þremenningarnir sem skipa
hljómsveitina eru heidur engir
viðvaningar. Stofnandi hennar,
bandaríski trommuleikarinn
Stewart Copeland, lék t.d. með
ensku hljómsveitinni Curvec Air.
Bassaleikarinn og söngvarinn
Sting (Gordon Sumner mun vera
hans rétta nafn) var á kafi í djass-
og rokklífinu íNewcastle áður en
Copeland fékk hann til liðs við
sig. Sá elsti og reyndasti er þó
gítarleikarinn Andy Summer
(a.m.k. 35 ára, hinir eru um þrí-
tugt), sem hefur verið viðloðandi
breskt rokk síðan á Bítladögum
og leikið með köppum eins og
Zoot Money, Kevin Ayers, Ke-
vin Coyne og hljómsveitinni Ani-
mals, og í fyrra kom út plata með
honum og gítarleikaranum Ro-
bert Fripp (King Crimson), I
advanced masked.
Þremenningarnir í Police eru
geysigóðir hljóðfæraleikarar og
hafa „í gegnum tíðina” safnað í
sarpinn áhrifum af ýmsum tón-
listarstefnum og tekist að blanda
saman og gera úr músik sem
höfðar til bæði fóta og höfuðs -
og alls þar á milli - nema hvort
tveggja eða allt sé. Þ.e.a.s. mús-
ikin er taktföst blanda af reggei,
rokki og (nú á þeirra nýjustu
plötu) afríkönskum trumbuslætti
við þrælgóðar popp-laglínur sem
hlýtur að setja sveiflu á skrokk-
inn á öllum sem á annað borð
hafa gaman af að dansa. Þar að
auki eru textarnir á þeirra nýjustu
plötu, Synchronicity (Samstill-
ing), þess virði að velt sé yfir
þeim vöngum, og vel gerðir að