Þjóðviljinn - 13.12.1983, Blaðsíða 12

16 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Þriðjudagur 13. desember 1983
Leiðín á toppinn
Fyrir stuttu kom út hjá Bók-
hlöðunni h.f. bókin Leiðin á
toppinn, eftirenska knatt-
spyrnumanninn Glenn Hoddle.
Það þarf vart að kynna Hoddle
fyrir þeim sem fylgjast með
knattspyrnu á annað borð,
hann er einhver besti leikmað-
ur í ensku knattspyrnunni um
þessarmundirog hefurverið
mikið í sviðsljósinu það sem af
Töfrar Wembley
Hinn 22. nóvember 1979 er dag-
ur sem ég gleymi aldrei. Þá lék ég á
Wembley leikvanginum fyrsta A-
landsleik minn fyrir Englands
hönd, gegn Búlgaríu í Evrópu-
keppni landsliða.
Ég hafði aldrei verið valinn í
landsliðshópinn áður og reiknaði
ekki með því að leika með. Þegar
hópurinn kom saman á sunnudeg-
inum fyrir leikinn, og ég hitti Ron
Greenwood í fyrsta skipti sem um
er talandi, vonaðist ég í mesta lagi
eftir því að vera útnefndur sem
einn varamannanna.
Kevin Reeves hafði einnig bæst í
hópinn og við vorum saman í hótel-
herbergi þannig að spenningur
okkar var svipaður. Ég þekkti
auðvitað þegar marga hinna; ég
hafði t.d. leikið með Ray Wilkins
og Peter Barnes í unglingalandslið-
inu. Eldri leikmennirnir reyndust
okkur allir frábærlega og hjálpuðu
okkur við að aðlagast; sögðu okkur
frá æfingunum, hvernig morgun-
verði væri háttað, hvað gert væri
við knattspyrnuskóna o.s.frv.
Þetta virðast smámunir sem hinn
almenni áhorfandi tekur aldrei
með í reikninginn, en þeir geta gert
útslagið um hvort leikmanni finnist
hann eiga heima í hópnum eða líti á
sig sem aðskotadýr - og þetta hefur
áhrif á frammistöðu hans inni á
vellinum.
Ég komst að því að ég væri í lið-
inu í rútunni á leið heim af æfingu á
þriðjudeginum. Bíllinn stansaði
framan við hótelið, Ron Green-
wood stóð bara upp úr sæti sínu og
las upp liðið, að mér meðtöldum.
Hann hafði ekki sagt við mig áður,
„ég ætla að láta þig leika“, eins og
sumir framkvæmdastjórar gera.
Það var reyndar ekki fyrr en á sjálf-
an leikdaginn sem hann tók mig
afsíðis og sagði: „Farðu bara inn á
völlinn og gerðu það sama og hjá
Spurs.“ Ron fór að sjálfsögðu beint
inn úr rútunni og skýrði blaða-
mönnunum frá liðsvalinu, þannig
að ég þurfti að tala við þá líka. En
allan tímann sem ég var að svara
spurningum þeirra, iðaði ég í
skinninu, ég gat vart beðið eftir því
að komast í símann og tala við
mömmu og pabba, og síðan reyna
að útvega þeim miða. Hver leik-
'maður fær eingöngu fjóra að-
göngumiða og það eru að sjálf-
sögðumargirumhituna! Þaðgekk,
og um þrjátíu vinir og vandamenn
komu á leikinn... í bæði skiptin.
í bæði skiptin, segi ég, því það
þurfti að fresta leiknum frá mið-
vikudegi til fimmtudags vegna
þoku. Ég held að ég hafi aldrei orð-
ið jafn vonsvikinn og þennan mið-
vikudag. Þetta var í fyrsta skipti
sem ég steig fæti mínum á sjálfa
grasflötina á Wembley. En þegar
ég stóð þar og horfði í kringum mig
klukkustund áður en leikurinn átti
að hefjast, sá ég ekki áhorfendap-
allana. Á leiðinni til vallarins hafði
einhver í rútunni sagt að leiknum
yrði kannski frestað en að var ekki
tekið alvarlega. Við héldum að
flóðljósin myndu eyða mistrinu. f
staðinn þéttist þokan og strax og
við höfðum skoðað völlinn var
okkur sagt að enginn leikur færi
fram.
Ég var miður mín. Ég hafði búið
mig af kostgæfni undir leikinn og
er þessum vetri vegna frábærr-
arframmistöðu ídeildaleikjum,
bikarleikjum, Evrópuleikjumog
landsleikjum. Hérbirtumvið
hluta at áttunda kafla
bókarinnar, sem nefnistTöfrar
Wembley. Hoddlesegirsjálfur
frá ífyrstu persónu. Víðir
Sigurðsson þýddi bókina á
íslensku.
ég vissi að fjölskyldu minni þætti
þetta jafn fúlt. Að lokum sagði ég
við sjálfan mig: „Ef til vill er þetta
ágætt - kannski hefði ég átt slakan
leik.“ Við dvöldum um nóttina á
Crest-hótelinu. Þar sem við vorum
þegar komnir í úrslit Evrópu-
keppninnar ákvað Ron Greenwo-
od að leyfa Kevin Keegan að snúa
aftur til Vestur-Þýskalands. Hann
lék enn með Hamburger og þetta
var ráðkænska hjá Ron. Þess vegna
komst herbergisfélaginn nýi, Ke-
vin Reeves, einnig í byrjunarliðið í
fyrsta skipti.
Úr herbergisglugganum sáum
við turnana tvo á Wembley og þeg-
ar við fórum aftur inn á herbergi til
hvíldar eftir æfingu morguninn
eftir, vorum við báðir of spenntir til
að geta slappað af. Við gengum
stöðugt yfir að glugganum, litum út
og töluðum um leikinn. Þótt furðu-
legt megi virðast, höfðum við mest-
ar áhyggjur af áhorfendafjöldan-
um. Við héldum að frestunin hefði
í för með sér að færri kæmu í þetta
skiptið. En þetta voru óþarfa
áhyggjur, 71 þúsund komu eftir
sem áður.
Um leið og í búningsherbergið
■var komið, var sem enn væri mið-
vikudagur og allt komst í eðlilegt
horf. Ég hafði horft á bikarúrslita-
leiki af áhorfendapöllum Wembley
en hafði aldrei komið niður í klef-
ana. Égvarðfyrirvonbrigðum með
þá, þeir voru ekki eins stórir og
þægilegir og ég hélt. En
stemmningin ígöngunum bætti það
upp. Wembley er... töfrandi. Leik-
menn með margfalt meiri lands-
leikja reynslu en ég segjast geta
farið þangað hundrað sinnum og
alltaf sé það jafn heillandi og í
fyrsta skiptið. Áhorfendafjöldinn,
sögufrægðin og allur hávaðinn, allt
sameinast um að gera þetta sem
dýrlegast. Það yrði sorglegt ef
landsliðið yrði einhvern tíma
hindrað í að leika þar. Ég er viss
um að jafnvel áhorfendurnir eru
sammála. Leikvangurinn er að vísu
kominn til ára sinna og þægindin
eru ekki alveg upp á það besta en
Wembley skapar óneitanlega
stemmningu.
Ég held að Wembley hafi í gegn-
um tíðina verið nokkurra marka
virði fyrir landsliðið. England hef-
ur að vísu tapað stöku sinnum þar
gegn þjóðum af meginlandinu en
Wembley dregur kjark úr flestum
útlendingum. Völlurinn, og jafnvel
bílastæðin, hleypa í mig spennu!
Það er því ógleymanleg minning að
hafa leikið sinn fyrsta landsleik
þar.
Ron sagði ekki margt við okkur
fyrir leikinn, aðeins að við værum
ekki undir neinni pressu þar sem
við værum þegar komnir í úrslit og
við skyldum njóta leiksins óhindr-
að. Mesta álagið var á nýliðunum
tveimur, mér og Kevin Reeves, þar
sem þetta var fyrsti leikurinn okk-
ar. Ég er virkilegur þjóðernissinni
og verð uppnuminn þegar þjóð-
söngurinn er leikinn. Áldrei hef ég
verið jafn stoltur og þegar við stóð-
um í röð og hlýddum á þjóðsöng-
inn. Meðan á því stóð tókst mér að
koma auga á konuna mína og
mömmu innan um mannfjöldann.
Ég var með stóran kökk í hálsin-
um. En um leið og leikurinn var
hafinn, leið mér vel og ég tel mig
hafa átt góðan leik - enda þótt
heildarframmistaðan gleymdist
algerlega eftir leikinn því enginn
gat talað um annað en „Markið“.
Dave Watson hafði þegar komið
okkur yfir í fyrri hálfleik og um
miðbik þess síðari kom tækifærið.
Á þeirri stundu var ég enn óánægð-
ur með sjálfan mig því mér hafði
mistekist að skora úr opnu færi
fimm mínútum áður. Ég vildi vera
öruggur og hikaði en hefði átt að
skjóta viðstöðulaust. Ég var á-
kveðinn að vera ekkert að slóra ef
annað tækifæri gæfist.
Það er eins og það hafi gerst í
gær. Knötturinn sveif þvert yfir
vítateiginn og til Trevor Francis á
hægri kantinum. Ég kallaði og
hann renndi boltanum til mín. Ég
var rétt utan vítateigs og ætlaði að
þruma af krafti. Þá tók ég eftir
varnarmanni sem lokaði færinu svo
ég skipti um skoðun, skaut við-
stöðulaust, innanfótar á lofti, og
knötturinn flaug í bláhornið.
Ég held að markvörðurinn hafi
náð að snerta knöttinn með hend-
inni en ég vissi strax að hann myndi
ekki verja. En... ég vissi ekki hvert
ég átti að hlaupa til að fagna og fá
útrás. Wembley er svo víðáttu-
mikill.
Við sigruðum 2-0. Áhorfendurnir
og fjölmiðlarnir áttu ekki orð til að
lýsa markinu og alls kyns spádómar
birtust umframtíð mína með lands-
liðinu. Reynið því að ímynda ykk-
ur hve mikið áfall það var fyrir mig
þegar Ron Greenwood skokkaði
til mín á miðri æfingu, daginn fyrir
Kafli úr
sjálfsœvi-
sögu enska
knatt spyrnu-
mannsins
Glenn
Hoddle

næsta leik, gegn írska lýðveldinu á
Wembley, og sagði: „Þú verður
ekki með í þetta skiptið. Hafðu
ekki áhyggjur, þú ert ungur og átt
framtíðina fyrir þér.“ Eg féllst á
ákvörðun hans. Hvað gat ég annað
gert? Ég hugsa að Ron hafi ætlað
sér að setja Bryan Robson í liðið.
En ég varð fyrir miklum vonbrigð-
um. Ég velti því fyrir mér hvað ég
hefði eiginlega þurft að gera í við-
bót gegn Búlgaríu til að öðlast fast
sæti.
Allt í einu virtist landsliðsframi
minn fara aftur á bak en ekki
áfram, því þegar England sigraði
Spán 2-0 í Barcelona var ég ekki
einu sinni í hópnum lengur. I stað-
inn var ég valinn í B-liðið til að
leika við við Spánverjana í Sunder-
land og að lokum gat ég ekki einu
sinni leikið þar vegna meiðsla. Ég
hafði heldur ekki verið sérlega
ánægður með að vera felldur niður
í B-hópinn. Mér fannst ég verð-
skulda sæti í aðalhópnum og hafði
alls ekki leikið illa. Ég hefði senni-
lega sætt mig við að vera varamað-
ur í A-liðinu til að öðlast aukna
reynslu. Slíkt er hverjum leik-
manni mikilvægt og það er þýðing-
armikið fyrir liðsandann.
Þegar Ron Greenwood valdi mig
aftur í hópinn, og í liðið, fyrir
bresku meistarakeppnina, vildi svo
illa til að við töpuðum 1-4 fyrir Wa-
lesí Wrexham. Hörmulegúrslit, en
það furðulega er að ég tel mig ekki
hafa leikið illa og var nálægt því að
skora tvívegis. Mér fannst mér fara
fram. En mér leið illa því ég vissi að
tap sem þetta bitnaði á öllum. Ég
var allan tímann á því að liðsupp-
stillingin væri ekki rétt, með Peter
Barnes frammi við hlið Paul Mar-
iner. Þá vorum við óheppnir með
meiðsli; Phil Neal tognaði á læri
eftir tíu mínútur og Larry Lloyd
slasaðist á ökkla. Við áttum greini-
lega ekki að sigra og mér kom ekki
á óvart að vera settur út úr liðinu á
ný fyrir næsta leik gegn Norður-ír-
landi.
Úrslit Evrópukeppninnar nálg-
uðust þannig að ég var ekki einu
sinni viss um að komast í 22-manna
hópinn. Að ég skyldi vera valinn,
er eitt það furðulegasta sem fyrir
mig heftir komið. Fáránlegt virðist
það, en aðeins rúmri viku áður en
landsliðið átti að fara í úrslita-
keppnina á Ítalíu, vorum við
skyndilega sendir alla leið til Ást-
ralíu og þar átti að fylla endanlega í
tvö síðustu götin í landsliðshópn-
um. í 12 þúsund mílna fjarlægð á
krikketleikvanginum í Sydney lék
ég einhvern minn þýðingarmesta
leik, gegn Áströlum! Ég var ekki
viss um hvort ég færi með til Ítalíu
og það var Ron Greenwood senni-
lega ekki heldur. Áhættuna varð
að taka en það hvatti mig þó að
áhorfendur voru margir og flóð-
ljósin voru frábær - jöfnuðust á við
dagsbirtu.
Sem betur fór lék ég vel, skoraði
ágætt mark og við sigruðum 2-1.
Sigurinn hefði getað orðið stærri en
við vorum útkeyrðir tuttugu mínút-
um fyrir leikslok. Ferðin hafði
tekið heilan dag og hvíldin var lítil.
Ég hlakkaði lítt til heimferðarinn-
ar, þar til á flugvellinum að stjórinn
sagði mér loks að ég færi með til
Ítalíu.
Ég reiknaði alls ekki með að
komast beint í liðið þar sem mér
hafði naumlega tekist að komast í
hópinn. En ég var meðal vara-
mannanna í 0-1 tapinu gegn Ítalíu í
Torino. Ég beið, nánast örvænt-
ingarfullur, eftir því að komast inn
á völlinn. Mér fannst að við gætum
náð jafnvægi í leiknum á ný ef mér
tækist að skjóta einu sinni að
marki.En ég mátti horfa á, og fékk
aðeins að leika gegn Spáni í Nap-
oli. Við sigruðum þá 2-1 en það var
ekki nóg og í hreinskilni sagt tel ég
að við hefðum ekki átt skilið að
komast í úrslitaleikinn. Margt sam-
einaðist um að flýta fyrir heimferð
okkar, ólætin meðal fylgismanna
okkar í 1-1 jafnteflinu gegn Belgíu
hjálpuðu ekki til, og sigur í þessum
fyrsta leik, í stað jafnteflis, hefði
breytt öllu í keppninni. En Eng-
land hefur ekki haft sérlega mikla
heppni með sér á alþjóðlegum vett-
vangi í knattspyrnunni undanfarin
ár.
Evrópukeppni landsliða hefur
mikla þýðingu en allir eru meðvit-
aðir um að liðið er skipulagt út frá
því langtímamarkmiði að ná í
heimsbikarinn. Þess vegna hélt ég
við heimkomuna frá Ítalíu að nú
fengi ég tækifærið til að sanna mig
með landsliðinu. En í 4-0 sigrinum
á Norðmönnum á Wembley var ég
meðal varamannanna, og einnig
þegar við töpuðum 1-2 gegn Rúm-
enum í Búkarest í október. Um 75
þúsund áhorfendur sáu leikinn og
eru einhverjir þeir háværustu sem
ég hef komist í kynni við. Þeir
þögnuðu aldrei og auðvitað höfðu
þeir yfir miklu að kætast, enda þótt
ég væri ekki sáttur við vítaspyrn-
una sem færði þeim sigur að lok-
um.
Ég get ekki sagt að Búkarest telj-
ist til betri staða sem ég hef kynnst í
gegnum knattspyrnuna og augu
okkar lukust upp við óhugnanlegt
atvik sem átti sér stað fyrir leikinn.
Við sátum í rútunni og biðum þess
að farið yrði aftur til hótelsins og
tugir krakka höfðu hópast saman
fyrir utan. Joe Corrigan átti nokkr-
ar myndir af enska liðinu - það var
það sem krakkarnir voru að sækj-
ast eftir, þau voru ekki að koma af
stað ólátum - og hann henti þeim
út um gluggann. Krakkarnir fóru í
eina kös við að reyna að ná þeim en
allt í einu að ástæðulausu, réðust
öryggisverðir að þeim, slógu þau í
höfuðin og tvístruðu hópnum.
Þetta var vitfirring. Okkur leið
nægilega illa eftir að hafa tapað
knattspyrnuleik. En ég hugsaði
með mér: „Allt í lagi með mig, ég
er á heimleið, en þessir krakkar
verða að vera hér áfram.“ Sagt er
að ferðalög víkki sjóndeildarhring-
inn, en þau fá mann einnig til að
meta eigið föðurland betur. Hvað
sem fólk heldur, þá kynnumst við
fleiru en knattspyrnu í keppnis-
ferðum. í Rúmeníu sáum við t.d.
hús sem ótrúlegt var að væru
mannabústaðir. Það hef ég reyndar
komið auga á víðar.
Vel á minnst, mér leiddist ferðin
einnig af annarri ástæðu; það er
reglulega leiðinlegt að vera vara-
maður. Þú vilt að liðið sigri. Þú vilt
líka fá að leika með en á móti kem-
ur að þú vilt ekki að neinn meiðist.
Allar þessar tilfinningar fara í einn
graut í kollinum og snúast þar í
hringi. Á meðan er lítil ánægja í að
horfa á leikinn - og fáum getur lið-
ið verr en mér þegar mitt lið er að
leika. Allt í lagi meðan knötturinn
er í vítateig andstæðinganna, en