Þjóðviljinn - 25.11.1984, Qupperneq 2

\iku
skammtur
af heimilisböli
- Mig hefur alltaf langaö til að veröa trésmiöur,
sagði konan mín við mig í fyrrakvöld þar sem hún
stóð yfir pottunum í eldhúsinu, orðin full sein með
matinn, klukkan orðin fjórar mínútur yfir sjö.
- Hvur djöfullinn er nú á seyði, hugsaði ég. Var
auðvitað talsvert pirraður á því að hún skyldi ekki
vera með matinn á réttum tíma, og svo líka hitt að ég
veit eftir þrjátíu ára sambúð, að vangaveltur um ann-
að hlutaskipti í lífinu, en það sem hún var borin til,
kunna aldrei góðri lukku að stýra.
Svo hugsaði ég sem svo:
- Nú er rétt eitt andskotans upphlaupið í aðsigi.
Trésmiður, ekki nema það þó. Hvað ætli komi næst:
Kafari, fjallkóngur, loftpressumaður, borpallsstjóri,
borpallsstjóri á risabornum Dofra, hah! hah! hah!
Ætli það sé ekki það sem hún vill. Verða einn af
bormönnum íslands. Hah! Hah!
En þó ég hugsi bæði mikið og stíft svona í eldhús-
inu þegar ég er að bíða eftir matnum, þá læt ég hana
aldrei sjá það. Ég set bara upp fjarrænt augnaráð og
óræðan svip, svona eins og er á manni þegar maður
er að hugsa um landsins gagn og nauðsynjar. En
það er bara verst, að hún hefur í rúma tvo áratugi
ekki tekið mark á þessum svip, lætur bara eins og ég
sé ekki með neinn svip og heldur áfram að þusa:
- Mig hefur eiginlega alveg frá því ég man eftir
mér langað til að verða trésmiður.
Og ég hugsa sem svo:
- Þessi kona er að reyna að gera mér lífið óbæri-
legt. Þetta er liður í kerfisbundinni andlegri grimmd.
Hún er að reyna að hleypa mér upp. Ég þekki sko
mitt heimafólk hah! hah! Hún skal samt ekki koma
mér úr jafnvægi. Ég er alveg fullkomlega ballansér-
aður. Já og það þó klukkan sé orðin sjö mínútur
gengin í átta og ekki farið að færa þetta andskotans
tros í pottinum upp á fatið.
Nú sýnist mér hún vera að gera sig líklega til að
veiða kartöflurnar upp. Jú hún gerir það, setur þær á
fat og skellir þeim á borðið með skrælingnum á og
allt saman.
Og ég hugsa sem svo:
Mikið lifandis ósköpar skelfing er hún nú gjörólík
henni mömmu. Já eða ömmu.
Hún hefur látið mig skræla kartöflurnar sjálfan í ein
sjö eða átta ár, eða réttara sagt frá því einkasonurinn
fór að heiman. Hann var ekki látinn skræla sjálfur.
Nei ekki aldeilis. Það var alltaf stjanað við hann,
kartöflurnarskrældar, beininhreinsuðúrfiskinumog
ég látinn sitja á hakanum. Já bókstaflega látinn sitja
á hakanum.
í þessi sjö ár, sem hún hefur látið mig skræla
sjálfan hefur mér lærst það, að hitinn á kartöflunum
er slíkur þegar nýbúið er að færa þær upp, að það
þýðir þriðju gráðu bruna að snerta þær með berum
höndum. Þess vegna hef ég tamið mér að stinga í
þær gafflinum og reyna að húðfletta þær, án þess að
snerta þær. Þetta mistekst eiginlega alltaf. Það sem
venjulega skeður, er það, að kartaflan fer í tvo parta,
annar helmingurinn fer á góifið og hinn helmingurinn
lendir í vatnskönnunni eða einhvers staðar á borð-
inu. Og þá er það að ég ákveð í mikilli geðshræringu
að éta kartöflurnar með hýðinu svona einsog í mót-
mælaskyni.
Og nú hugsaði ég sem svo:
- Ef manneskjan getur ekki haft matinn á réttum
tíma, þá er til lítils að vera að halda þessa heimilisó-
mynd. Það er svosem ekkert auðveldara fyrir mig en
að éta úti. Já bara úti.
Og nú sagði hún:
- Ég gæti eiginlega alveg hugsað mér að fara að
læra trésmíði.
Ég er ekki skapbrestamaður, sem betur fer og nú
kom það sér vel, því ég var satt að segja að missa
stjórn á mér útaf því að fiskurinn skyldi ekki vera
kominn á borðið. En ég gæti þess alltaf vandlega að
láta hana ekki sjá, þegar ég er í svona geðshrær-
ingu, svo ég svaraði hægt og stillilega:
- Þat var ok.
Þá fór hún að syngja síðustu vísu Hallbjarnar úr
Skagastrandar Kántrí myndinni:
Eftir gresjunni kemur maður
ríðandi hesti á
Arísóna er staður
sem hann hefur mætur á.
Og í miðju erindinu skellti hún fatinu á borðið og
sagði gerðu svo vel elskan mín, get ég fengið bílinn í
kvöld?
- Ertu að fara út?, spurði ég.
- Ég er að fara í júdó, svaraði hún.
- En varstu ekki í júdó í gær?
- Nei ég var á fjölskyldunámskeiði í gær.
Og ég hugsaði með mér:
- Það er einhver annar í spilinu, en upphátt sagði
ég:
- Hvað ertu eiginlega að gera í þessu júdói og
þessu fjölskyldunámskeiði?
- Júdóið, svaraði hún, er japönsk sjálfsvarnar-
iíþrótt, sem gæti komið sér vel til að verjast líkams-
meiðingum, en í fjölskyldunámskeiðinu lærir maður,
hvernig á að bregðast við andlegri grimmd.
Svo snaraðist hún fram að dyrunum með bíllykl-
ana í hendinni, en sneri sér við í gættinni og sagði:
- Annars get ég sagt þér alveg eins og er, að það
eina sem mig langar til þessa dagana, er að læra
trésmíði.
Þegar hún var farin hugsaði ég með mér:
- Hún er nú alveg ágæt, þrátt fyrir allt.
Flosi
Heldur hann
nokkuð áfram?
Kjartan Jóhannsson hefur lýst
því yfir opinberlega að hann
„haldi áfram að vinna að
framgangi jafnaðarstefnunn-
ar innan Alþýðuflokksins"
þrátt fyrir úrslit formannskjörs
síöustu helgí. Hvað þetta þýö-
ir er ekki Ijóst, en fróðir menn
innan Alþýðuflokks telja að
Kjartan ætli að hætta þing-
mennsku að loknu þessu
kjörtímabili. Það eina sem
gæti breytt framtíðarhugleið-
ingum Kjartans er ráðherra-
stóll í nýrri ríkisstjórn án kosn-
inga.
Hætti Kjartan má búast við
fjörugum og blóðheitum slag
meðal krata á Reykjanesi.
Gunnlaugur Stefánsson séra
er ekki talinn njóta fyrra fylgis í
fiokknum eftir að hann gerðist
baráttumaður gegn fóstur-
eyðingum. Hinsvegar vilja
margir kratar fá bróður hans,
Finn Torfa, á þing í stað Kjart-
ans, og mun Finnur hafa held-
ur vaxið í áliti við trausta
fundarstjórn á flokksþinginu.
Þriðji bróðirinn, Guðmundur
Árni ritstjóri Alþýðublaðsins,
er einnig talinn hafa hug á
þingsæti, og ætlar hann að
halda blaði sínu á floti að
minnsta kosti frammað næstu
kosningum.
Svo má eiga von á hljóði úr
Kópavogshorni, en kratafor-
ysta í kjördæminu er óðum að
færast þangað frá Hafnarfirði.
Ásgeir Jóhannsson Kópavog-
skrati og forstjóri Innkaupa-
stofnunar gengur með þing-
mann í maganum... ■
Ríkisvíxlar eru ein hagkvæmasta
skammtímaávöxtun sem völ er á.
Meðaltals ársávöxtun
í undangengnum útboðum
hefur verið sem hér segir:
Júlíútboð 25,6%
ágústútboð 25,8%
septemberútboð 27,8%
októberútboð 27.7%
RÍKISSJÓÐUR ÍSLANDS
2 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 25. nóvember 1984