Þjóðviljinn - 15.02.1985, Page 11

Þjóðviljinn - 15.02.1985, Page 11
Atvinnuöryggi fiskverkafólks Að undanförnu hafa orðið all • miklar umræður um atvinnuör- yggi verkafólks í fiskiðnaði. í ljós hefur komið, ekki síst vegna af- stöðu dómstóla, að atvinnuör- yggi í þessari starfsgrein er afar bágborið. Að mínu áliti hafa at- vinnurekendur í fiskiðnaði ofnot- að og misnotað þær heimildir sem þeir hafa til að svipta starfsfólk sitt launum undir vissum kring- umstæðum. Lagareglur Þrátt fyrir almennar skyldur samkvæmt ráðningarsamningum og þrátt fyrir þær meginreglur laga og samninga að ráðningu verði að segja upp með ákveðn- um uppsagnarfresti, hefur sú regla verið talin gilda í nánast öllum atvinnugreinum, að vinn- uráðningin falli niður, a.m.k. tímabundið ef aðilar verða fyrir ófyrirsjáanlegum áföllum, sem þeim verður engan veginn kennt um. Þessi regla er víða skráð i lögum á afmörkuðum sviðum. Þannig kveða sjómannalög á um að ráðningarsamningar sjó- manna falli niður fyrirvaralaust ef skip ferst eða einhverjir sambærilegir atburðir verða. Á lagamáli er þessi regla kölluð force majeur. f fiskiðnaði gilda að þessu leyti til tvær reglur. Fyrir þá sem hafa kosið að gera kauptrygginga- samninga, gildir sú regla, að upp- sagnarfrestur, hversu langur sem hann er, falli niður og atvinnu- rekandi geti sent starfsfólk sitt í launalaust leyfi með viku fyrir- vara ef um „vinnslustöðvun" er að ræða. Launaleysið verður starfsfólk að þola á meðan ástand þetta varir. Ráðningarsamning- urinn tekur hins vegar gildi þegar því léttir. Hina regluna er að finna í 3. gr. 1. nr. 19/1979. Hvað fiskverka- fólk snertir gildir hún um alla þá sem ekki gera áðurnefndan kaup- tryggingarsamning. Lagagreinin heimilar atvinnurekanda að svipta starfsfólk sitt launum fyrir- varalaust ef hráefni er ekki fyrir hendi hjá fiskiðjuveri. Allt fram til ársins 1981 er mér óhætt að fullyrða að það hafi ver- ið samdóma álit verkalýðshreyf- ingarinnar, að með orðinu „vinnslustöðvun" í kauptrygging- asamningi og með orðunum „hráefni ekki fyrir hendi hjá fisk- iðjuveri" í lögum nr. 19/1979 væri átt við sams konar ófyrirsjáan- lega atburði sem atvinnurekend- ur ættu ekki sök á eða svokölluð force majeur tilfelli eins og áður er nefnt. M.ö.o. að „vinnslu- stöðvun" og „hráefnisskortur" í þessum skilningi yrði að eiga ræt- ur í aflabresti, veðri, ófyrirséðum áföllum, veiðibönnum eða öðr- um sambærilegum atvikum sem gerðu atvinnurekanda ómögu- legt að efna skyldu sína sam- kvæmt ráðningarsamningi. Þetta viðhorf íslenskrar verkalýðshrey- fingar á m.a. stuðning í lögum og kjarasamningum hinna Norður- landanna og nokkurn veginn í öllu því sem kannað hefur verið af skrifum vinnuréttar- sérfræðinga í þessum löndum. Grundvallaratriðið í þessum við- horfum er það að peningaleysi eða rekstrarörðugleikar sem ná til einstaks atvinnurekanda, heils landshlutar eða alls landsins í atvinnugrein geti með engu móti fallið undir hugtakið „vinnslu- stöðvun" eða „hráefnisskortur“. Rökin eru augljós. í fyrsta lagi gildir sú regla á þessu sviði eins og öðrum sviðum samninga, að pen- ingaleysi sé aldrei afsökun og leysi menn aldrei undan skyldum samninga. í öðru lagi, að rekstr- arörugleikar eigi sér undan- tekningalaust eða undantekn- ingalítið svo langan aðdraganda að almennur uppsagnarfrestur sé hreint smáatriði og atvinnurek- endum sé í lófa lagið að virða hann undir slíkum kringumstæð- um. Niðurstöður dómstóla Þegar mjög fór að bera á rekstr- arörðugleikum í fiskvinnslu, varð augljóst að skilningur atvinnu- rekenda var annar á þessum ákvæðum. f auknum mæli fóru atvinnurekendur í fiskiðnaði að skipuleggja vinnslustöðvanir og skort á hráefni vegna langvarandi rekstrarörðugleika. Þessar að- ferðir voru ástundaðar með ýms- um útfærslum í nokkur ár, en sú algengasta er sú að láta skipin sigla á erlendan markað, drekkh- laðinn hráefni, en senda verka- fólkið heim í launalaust leyfi á meðan vegna hráefnaskorts. Reglur laga og kjarasamninga um almennan uppsagnarfrest hafa þannig verið sniðgengnar og þess eru dæmi að verkafólk í heilum landshlutum hafi misst at- vinnu sína með þessum hætti með nokkurra daga fyrirvara. Rekstr- arörðugleikum íslenskrar fisk- vinnslu hefur þannig í auknum mæli verið velt yfir á íslenskt lág- launafólk í stórum stíl. Það verður að játast að orðalag 3. gr. 1. 19/1979 er ónákvæmt og orðalag kauptryggingasamninga um sama efni í meira lagi losara- legt. Menn voru þó svo vissir í túlkun sinni á þessum ákvæðum árið 1979 þegar lögin um upp- sagnarfrest voru endurskoðuð, að ekki þótti ástæða til að breyta orðalagi greinarinnar. Það mun hafa verið Verka- lýðsfélag Akraness sem fyrst missti þolinmæðina. Félagið höfðaði mál fyrir Félagsdómi til að fá úr því skorið, hvort fyrir- tæki einu þar í bæ væri heimilt að svipta starfsfólk sitt vinnunni eftir Arnmund Backman Uppsagnarfrestur er nánast Ifefp'|Ja eina trygging verkafóiks fyrir vinnunni t\ ..fm'V'- | % • hér á landi. Íill! með 7 daga fyrirvara vegna stöðvunar sem í öllum aðalat- riðum átti rætur að rekja til lang- varandi rekstrarörðugleika. Máli þessu tapaði Verkalýðsfé- lag Akraness fyrir Félagsdómi. Dómurinn rökstuddi niðurstöðu sína m.a. með þeim orðum að ekki væri fært að vísa á bug þeirri skýringu fyrirtækisins að vinnsla þess hráefnis sem fyrirtækið átti völ á hefði orðið óhagkvæm rekstrarlega séð. Þessi niðurstaða Félagsdóms varð auðvitað verulegt áfall fyrir verkalýðshreyfinguna og hefur raunar úrslitaþýðingu í þessu máli, þar sem allur þorri fisk- verkafólks í landinu hefur gert kauptryggingasamninga við at- vinnurekendur og byggja rétt sinn á þeim. Miklar umræður upphófust þegar í stað og blaðaskrif. Skyndilega var hér kominn upp nýr og gjörbreyttur skilningur á hugtakinu „vinnslustöðvun", skiiningur sem gróf verulega undan gildi kauptryggingasamn- ings og starfsöryggi fiskverka- fólks. Enn er þó óreynt hver skilning- ur dómstóla væri á hugtakinu „hráefni er ekki fyrir hendi í fisk- iðjuveri" í 3. gr. laga nr. 19/1979, en það ákvæði varðar allt fisk- verkafólk, sem ekki hefur gert kauptryggingasamning. Á árinu 1982 stóð verkalýðsfé- lagið Fram á Seyðisfirði að máls- höfðun fyrir hönd eins félags- manna sinna gegn fyrirtæki þar í bæ, til að fá úr þessu skorið. Málavextir voru í stórum drátt- um þeir, að fyrirtækið fékk hrá- efni frá tveim skipum, eigin skipi og skipi annars útgerðaraðila. Atburðir þessir áttu sér stað á ár- inu 1980. Fram kom í málinu að allan fyrri hluta þess árs fór hagur fiskvinnslu versnandi, einkum í frystingu. Vegna langvarandi rekstrarörðugleika og ákvörðun- ar sem tekin var á fundi forsvars- manna frystihúss á Austurlandi 2 mánuðum áður, voru bæði skipin látin sigla með aflann seinni hluta júlímánaðar og starfsfólk tekið nokkurn veginn fyrirvaralaust af launaskrá. Fyrirtækið bar fyrir sig fyrirsjáanlega vinnslustöðv- un, sem var rökstudd með því að fáanlegt hráefni væri orðið svo dýrt, að ekki borgaði sig að vinna að miðað við þáverandi verðlag. ljós var hins vegar leitt að afli var nægur og jafnvel meiri en ver- ið hafði undanfarin ár. Hinn erf- iði rekstur fyrirtækisins leiddi hins vegar til þess að annað skip- anna, sem ekki var í eigu þess, hætti að leggja því til hráefni. Af gögnum málsins var hins vegar augljóst að þar var um sameigin- lega ákvörðun fyrirtækjanna að ræða, enda var einn og sami mað- ur stjórnandi þeirra beggja. í aðalatriðum var staðan því þessi: Hér var um að ræða alvar- lega rekstrarörðugleika. Þeir áttu sér margra mánaða aðdraganda, ef ekki miklu lengri. Hráefnið var nægilegt í sjónum, skipin öfluðu sæmilega og uppsagnir starfs- fólksins voru ekki rökstuddar með neinum ófyrirséðum atburð- um. Fyrirtækið hafði nægilegt ráðrúm til að láta starfsfólk sitt njóta lögbundins uppsagnarf- rests. Mál þetta vann starfsmaðurinn fyrir undirrétti, en tapaði því síð: an í Hæstarétti fyrir skömmu. í ýtarlegum og mjög vandvirkum dómi taldi undirréttur að at- vinnurekandinn hefði nánast framkallað sinn eiginn hráefnis- skort vegna rekstrarörðugleika og að slíkt gæti ekki fallið undir undantekningarreglu 3. gr. 1. nr. 19/1979. Hæstiréttur féllst hins vegar á að rekstrarörðuleikar fyrirtækis- ins og einkanlega þær afleiðingar þeirra að annað skipið hætti að leggja fyrirtækinu til hráefni, gæti fallið undir hráefnisskort í skiln- ingi greinarinnar. Niðurstaða Hæstaréttar verður þess vegna ekki skilin öðru vísi en svo að fjárhagur og afkoma fyrirtækis skipti máli um túlkun á umræddri 3. gr. Niðurstaða: Ekki þýðir að deila við dómar- ann. Félagsdómur er endanlegur um skilning á kauptrygging- arsamningi hvað þetta varðar. Hæstiréttur er endanlegur hvað varðar túlkun á 3. gr. laganna, a.m.k. þegar atvinnufyrirtæki á ekki eða hefur ekki fullan ráð- stöfunarrétt á þeim skipum serri leggja því til hráefni. Báða dóm- ana má skilja svo að fiskverka- fólk standi berskjaldað gagnvart rekstrarörðuleikum fyrirtækis, jafnvel þótt þeir eigi langan að- draganda og jafnvel þótt hráefni sé nægilegt í sjónum og skipin látin sigla. Fyrrverandi skilningi verka- lýðshreyfingarinnar hefur hér verið gjörsamlega kollvarpað. Dómarnir hafa m. a. haft þá þýð- ingu og verið túlkaðir svo af at- vinnurekendum, að siglingar eru nú stundaðar í stórum stíl með hráefni á erlendan markað, en yfirþyrmandi atvinnuleysi er hlutskipti fiskverkafólks. Þar sem umrædd 3. gr.l. nr. 19/ 1979 nær hins vegar til allra starfsgreina á almennum vinn- umarkaði, er þess nú eins að bíða að atvinnurekendur í öðrum starfsgreinum túlki niðurstöðu dómstóla sér í hag og taki að skipuleggja fyrirvaralausar fjöldauppsagnir vegna lokana sem eiga rætur að rekja til raf- magnsskulda, hitaveituskulda, olíuskulda, lélegrar bankafyrir- greiðslu eða að hráefnisverð er óhagstætt. Hér er að vísu ekki um rétta og sanngjarna túlkun á umræddum Hæstaréttardómi að ræða. En tónninn er vissulega gefinn þegar fallist hefur verið á að rekstraraf- koma fyrirtækis skipti yfir höfuð máli varðandi túlkun á greininni. Það merkilega í þessu máli öllu er þó það að ef atvinnurekendur hreinlega gefast upp f rekstri sín- um og fara á hausinn, er löglegur uppsagnarfrestur fólks sem miss- ir vinnu sína fyrirvaralaust af þessum sökum, greiddur af ríkis- ábyrgð á launum, sem aftur á endurkröfu í bú atvinnurekand- ans. Að mínu áliti er staða þessara mála algerlega óviðunandi nú. Uppsagnarfrestur frá störfum er nánast eina trygging verkafólks fyrir vinnunni hér á landi. Ef sá grundvallarréttur er sniðgenginn með talnaflóði og reiknikúnst- um, þá er starfsfólkinu ofboðið. Það leitar á önnur mið. Ég legg til að þetta vandamál verði eitt af meginviðfangsefnum næstu kjarasamninnga og að 3. gr. laganr. 19/1979 verði breytt í samræmi við það frumvarp sem liggur fyrir Alþingi. Arnmundur Backman er hæstaréttarlögmaður í Reykja- vík. Föstudagur 15. febrúar 1984 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 11

x

Þjóðviljinn

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.