Þjóðviljinn - 05.05.1985, Blaðsíða 6

ÉG
HEITI
IRA
GULKO
Blaðamaður
Þjóðviljans
á óundirbúnu stefnumóti
við sovéskan ungling
á diskóteki í Kiev,
höfuðborg Úkraínu
Texti og myndir:
Ólafur Gíslason
Þegar við komum til Kiev
eftir næturianga lestarferð í
þægilegum svefnvagni frá
Moskvu var vor í lofti og hitinn
kominn upp í 20 gráður. Kiev
þótti mér falleg borg og snyrti-
leg, og iðandi mannlífið á að-
algötunni bar með sér þann
fögnuð sem ávallt fylgir fyrstu
sólardögum vorsins eftir
strangan vetur.
Ólafur Gíslason skrifar
RÚSSLANDS-
Ég hafði ítrekað borið fram
þá ósk við ígor ieiðsögumann
minn þegar við vorum í Mos-
kvu, að ég vildi komast í kynni
við sovéska unglinga, hvort
sem væri á skemmtistað eða í
skóla. Við gerum það þegar við
komum til Kiev, sagði hann
jafnan, og um kvöidið sett-
umst við upp í jhigubíl sem
flutti okkur í eitt af nýlegum út-
hverfum borgarinnar.
Endalausar
íbúðablokkir
Héma á að vera unglinga-
klúbbur, sagði ígor, þegar við
stigum út úr bflnum í hverfi þar
sem blokkirnar stóðu í röðum, 8-
10 hæðir, svo langt sem augað
eygði. Það voru rúmgóð opin
svæði á milli, en einhæfni
byggingarstílsins olli því að augað
fór ósjálfrátt að leita einhvers af-
brigðileika, sem helst var að
fínna í trjáhríslum sem báru þess
vitni að hverfið var nýreist. Þrjár
blokkir sem blöstu við okkur
báru áletranir sem ígor sagði mér
að væri áköllun um frið.
Þetta var um sjöleytið og
krakkar léku sér í parís og öðrum
vorleikjum á grasvöllunum í
kring, og þarna var félagsmið-
stöðin sem við ætluðum að
heimsækja, og stakk þægilega í
stúf við aðrar byggingar þó ekki
væri nema fyrir það að hún var
ekki nema þrjár hæðir eða svo.
Þarna voru líka verslanir og
snyrtistofur og önnur þjónusta,
sem annars virtist í takmörkuð-
um mæli miðað við þann mikla
mannfjölda, sem hér hlaut að
búa. Stjórnandi klúbbsins tók á
móti okkur og gaf sér tíma til að
fræða okkur um staðinn á meðan
gesti bar að garði.
Klúbbur
fyrir listelska
Við erum staddir í Leníngrad-
hverfinu í Kiev og klúbburinn
okkar, sem er 10 ára gamall heitir
ELEON, en ef við reynum að
þýða nafnið þá þýðir það klúbbur
fyrir listelska, hrifnæma og virka
félaga, sagði ígor, og það var
greinilegt að honum fannst nafn-
ið hljóma undarlega þegar búið
var að þýða það yfir á enska
tungu. Eg átti von á því að vera
staddurá stað sem væri eitthvað í
líkingu við Þróttheima eða Fella-
helli, og það oili mér því nokkr-
um vonbrigðum þegar ég fékk að
vita að þarna kæmi fólk á aldrin-
um 18 ára til þrítugs, en það kom
svo í ljós að misskilningurinn
stafaði af því að í Sovétríkjunum
eru ekki til sérstakir unglinga-
eða táningaklúbbar; slík félags-
starfsemi unglinga fer öll fram
innan veggja skólanna, var mér
sagt.
Hér er allt starf unnið í sjálf-
boðavinnu, sagði stjórnandinn,
sem var geðþekkur maður um
þrítugt. Fyrir utan venjulegt
diskótek reynum við að bjóða hér
upp á menningarlega dagskrá, og
hingað koma oft listamenn víðs
vegar að, auk þess sem við
reynum að virkja gesti okkar til
skapandi starfs með samkeppni
áhugafólks á sviðum hinna ólík-
ustu listgreina. Og við skipu-
leggjum líka heimsóknir í leikhús
eða á hljómleika fyrir okkar fólk.
Trúarleg
myndlist
Salurinn var ekki stór, rúmaði
kannski tvö-þrjú hundruð manns
þéttskipaður. Það verður ekki
margt hér í kvöld, sagði stjórn-
andinn. Dagskráin er kannski
ekki þess eðlis, en við ætlum að
kynna hér trúarlega myndlist frá
miðöidum og endurreisnartíman-
um áður en diskótekið hefst.
Það var enginn íburður í þess-
um salarkynnum, en húsnæðið
hefði eins vel getað verið íslenskt
félagsheimili í sveit. Borð voru
dreifð um salinn, og þegar dag-
skráin hófst voru um 100 gestir
mættir.
Ljósin voru dempuð niður og
glaðbeittur' og mælskur náungi
talaði í háttstilltan hljóðnema
undir sérkennilegri blöndu popp-
tónlistar og stefja úr alþekktum
klassískum tónverkum á meðan
litskyggnum af trúarlegri mynd-
list var varpað á vegginn bak við
hann í síbylju, og var þar farið
hratt yfir myndlistarsöguna allt
frá fornum bísönskum flcónum
yfir í Rafael og Michelangelo og
voru oft fleiri myndir samtímis á
tjaldinu. Mér gekk erfiðlega að fá
túlkun á útskýringum þeim, sem
þama voru gefnar, en þó skildist
mér að hér væri ekki um trúar-
lega uppfræðslu að ræða, þvert á
móti væri það meining mannsins
að myndir þessar ættu erindi til
okkar þrátt fyrir ýmsar trúarlegar
bábiljur og mýstík sem í þeim
væri að finna. (Þetta var á skír-
dagskvöldi, en það var greinilega
ekki tilefni sýningarinnar, enda
taka Rússar þann dag síst hátíð-
legar en við Islendingar).
Að trekkja upp
stemmningu
Eftir þessa kennslustund í lista-
sögu, sem tók kannski hálfa
klukkustund kom stutt teikni-
mynd sem sýndi sögulegar per-
sónur, sem tengjast Úkraínu í
spaugilegu ljósi, og svo var byrj-
að að dansa. Þá hafði fjölgað í
salnum, og það tók svolitla stund
að trekkja upp stemmningu, rétt
eins og á íslensku sveitabalii.
Áfengi var þó notað þama í hófi,
og var mest drukkið freyðivín,
hvítvín eða bjór. Auk þess var
hægt að fá brauðsneiðar með
áleggi.
Erindi mitt á þennan stað hafði
verið að finna sovéskan ungling,
sem væri tilbúinn að segja mér
hreinskilnislega frá lífi sínu og
væntingum. Þetta var kannski
ekki rétti staðurinn, en þarna var
ég staddur í þessum erindum, og
þarna var ég kynntur fyrir fallegri
átján ára gamalli stúlku, sem
sagðist tilbúin til að svara spurn-
ingum mínum. Hún var hrein-
skilin og óundirbúin og ég hafði
enga ástæðu til þess að tortryggja
svör hennar:
Ég heiti Ira Gulko
Ég heiti Ira Gulko og er 18 ára.
Ég er búin að ljúka framhalds-
skóla og byrjaði að læra hótel-
stjórn í sérskóla í haust. Faðir
minn er verkamaður í flugvéla-
verksmiðju hér í Kiev og móðir
mín er læknir. Ég er einkabarn
Dansinn dunar á diskóteki tyrir listelska, hrifnæma og virka fólaga í Leníngradhverfinu í Kiev. Það er ítalska poppið sem
nýtur mestra vinsaelda í Sovótríkjunum um þessar mundir. Myndin er tekin með flassi, þannig að hún gefur ekki rétta
mynd af lýsingunni, sem er hefðbundið diskórökkur með Ijósblossum. Ljósm. ólg.
6 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 5. maf 1985