Þjóðviljinn - 08.11.1985, Side 9

„Hlakka til að vinna verk fyrir sjúkrahúsið í Stykkishólmi", segir Sjöfn, sem hér er að setja veggmyndir sínar upp í
Gallerí Borg. Mynd Sig.
„Mikill burður og barsmfðar
á bak við þessi verk“
- segir Sjöfn Haraldsdóttir sem sýnir veggmyndir, flísar og ker úr leir í Gallerí
Borg og er að undirbúa stórar veggskreytingar fyrir nýja sjúkrahúsið í
„Það er hálfgerð refsing að vera
fæddur á íslandi, að minnsta
kosti fyrir mig, því ég þrífst best í
hita. En ég sakna íslands, fjall-
anna, heitu pottannaog
saltfisksins og ég kem hingað
eins oft og ég get og skrepp vest-
ur í Stykkishólm, þar sem ég er
fædd oguppalin. Ég býstviðað
búaáfram íKaupmannahöfn. Þar
hef ég góða aðstöðu til að vinna,
til að fylgjast með því sem er að
gerast í Evrópu og til að skreppa
til (slands af og til“, sagði Sjöfn
Haraldsdóttir, sem í gær opnaði
sýningu á 40 keramíkverkum,
málverkum, flísum og skálum í
Gallerí Borg.
Sjöfn á að baki langt og mikið
nám í listgrein sinni og er þetta
hennar fyrsta einkasýning eftir að
hún lauk námi 1984. Hún stund-
aði nám við Myndlista- og hand-
íðaskólann í Reykjavík og fór síð-
an til Kaupmannahafnar þar sem
hún nam fyrst „mur og rum-
kunst" á „Det kongelige Danske
Kunstakademi" og lauk síðan
lokaprófi sem cand. phil. í mynd-
list frá Akademíunni árið 1984.
Þá hafði hún unnið samkeppni
um veggskreytingar fyrir höfuð-
stöðvar dönsku sparisjóðanna og
einnig hafði hún gert veggskreyt-
ingar sem komið var upp hér
heima í Víðistaðaskóla og St.
Fransiskusspítalanum í Stykkis-
hólmi. Hún býr í Kaupmanna-
höfn.
„Ég vann stórt verk úti sem ég
gaf spítalanum í Stykkishólmi til
Stykkishólmi
minningar um ömmu mína. Mér
þótti því mjög vænt um þegar mér
var nýlega falið að gera vegg-
skreytingar í nýja sjúkrahúsið og
ég er þegar byrjuð að undirbúa
það verk, sem tekur a.m.k. ár að
fullgera.
„Nú vinnur þú einkum vegg-
myndir. Er þetta ekki erfið og
óþrifaleg vinna?“
„Jú, það þarf mikla líkamlega
orku ekki síður en andlega til að
vinna með svona erfitt efni. Og
það þart minnst fjóra fílelfda
karlmenn til að flytja stóru verkin
jnín. Þetta er mikill burður og
barsmíðar, - en hver segir að lífið
eigi að vera auövelt?"
„Hvers konar leir vinnur þú
einkum með?“
„Leirinn er mjög spennandi og
óútreiknanlegt efni og ég hef gert
ótal tilraunir í leit að ákveðnum
leirtegundum, sem henta mínum
vinnuaðferðum. Ég hef t.d. gert
tilraunir með íslensk gosefni,
þang, sand og líparít, sem er mul-
ið í glerjunginn, og svo nota ég
mikið hollenskan steinleir. Bláir
tónar eru ríkjandi í mörgum
verka minna og ég býst við að það
séu áhrif frá íslandi.“
„Hvernig er aðstaða mynd-
listarmanna í Kaupmannahöfn?“
„Hún er að ýmsu leyti mjög
góð. Það er mjög algengt að lista-
menn taki sameiginlega á leigu
húsnæði og ég hef sjálf verið í
slíkum hópi.
. Bankarnir eru líka vinsamlegir
listamönnum og ég hef sjálf notið
mjög góðrar fyrirgreiðslu. Mér
var boðið upp á að fá sérstakt
ávísanahefti og get ég notað til
efniskaupa um 30 þúsund dansk-
ar krónur á ári (nál. 130 þús. ísl.
kr.). Þetta fæ ég lánað og þarf
ekki að gera upp nema einu sinni
á ári. Vextir eru mjög lágir og til
viðbótar við þetta lánar bankinn
mér nú milli 2-300 þúsund ísl.
krónur til þess að láta smíða sér-
stakan ofn fyrir mig. Ég veit ekki
hvort svona fyrirgreiðsla er boðin
myndlistarmönnum hér á landi,
en þetta er auðvitað mjög mikill
stuðningur. Ég bauð bankaráð-
gjafanum að koma á verkstæðið
til mín og skoða verkin, þannig
að bankinn sæi að ég er að vinna
af kappi og þeir eru ekki að lána
mér peninga út í bláinn. Þegar ég
fæ ofninn opnast mér nýir mögu-
leikar. Ég geri ekki ráð fyrir að ég
geti fengið hliðstæða aðstöðu hér
á landi og ég hef í Kaupmanna-
höfn. En ég vil gjarnan koma
hingað af og til og vinna verkefni
fyrir íslendinga. Eg hlakka ákaf-
lega mikið til að fást við verkefn-
ið fyrir nýja sjúkrahúsið í Stykk-
ishólmi. Sá staður er mér mjög
kær og systurnar hafa reynst mér
og minni fjölskyldu ákaflega vel.
Umhverfið og eyjarnar hafa
alltaf höfðað mikið til mín, ekki
síst eftir að ég sigldi um Breiða-
fjörð í fjögur sumur á Flóabátn-
um, en þar vann ég með námi í
Myndlistarskólanum", sagði
Sjöfn að lokum. Sýning hennar í
Gallerí Borg verður opin daglega
fram til 19. nóvember og eru
verkin til sölu. þs
Föstudagur 8. nóvember 1985 ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 9
—TIL DÆMIS--------------------------------------
Eins og fyrri daginn er allt morandi í uppákomum um helgina og
fyrir margan manninn úr vöndu að velja. Ef menn vilja byrja
helgina snemma má bregða sér í Ríó á föstudag og dansa úr sér
líftóruna. Þá eru síðustu forvöð að sjá íslandsklukkuna, síðasta
sýning er á sunnudagskvöld. Þeir sem eru svo heppnir að búa á
Siglufirði geta farið á frumsýningu á Sólsetri sama dag, á sunnudag.
í Norræna húsinu stendur yfir sýning Amnesty International en
þeir sem veigra sér við að horfa á pyntingartól geta skoðað sýningu
Hildar Hákonardóttur í Listmunahúsinu sem opnuð verður sama
dag. Spilafíkið fólk getur skellt sér á félagsvist í Skeifunni 17 á
föstudag. Ef þú ert í útileguhugleiðingum ætlar ferðafélagið Útivist
að blóta haustið á Snæfellsnesi um helgina. Gist verður að Lýsuhóli
og farnar gönguferðir um strönd og fjöll. Freistandi? Það þýðir
ekki að ætla að draga það lengur að sjá Amadeus því Háskólabíó
auglýsir nú grimmt síðustu sýningar. Þaðan er stutt yfir á Hótel
Sögu þar sem Laddi „leikari af guðs náð“ fer á kostum á hverju
laugardagskvöldi.
Þrfr frakkar
Góður matur
í gömlu húsi
Baldursgatan í Reykjavík hefur
fram að þessu lítt verið þekktfyrir
veitingahús af neinu tagi, en þar
er að verða ánægjuleg breyting
á. Íbyrjunoktóberopnuðuþrír
Fransmenn veitingahúsið Þrjá
frakka, að Baldursgötu 14, þar
semáðurverslaði J.C. Kleinmeð
kjötvörursínar í mörg ár. Veit-
ingahúsið er á jarðhæð hússins
og skiptist í þrjár einingar mjög
skemmtilegar. Lítinn sal með bar
og borðumaðsjálfsögðu, þarinn
af er svo lítið herbergi sem eink-
um er ætlað til fundahalda og
hægt er að hafa það algerlega
sér og einnig samtengt aðalsaln-
um.
Einnig er lítið garðhýsi í tengsl-
um við aðalsalinn. Þjóðviljinn
lagði leið sína í liðinni viku í þetta
yngsta veitingahús borgarinnar.
Þegar inn er komið vekur strax
athygli komumanna hversu
smekklega staðurinn er
innréttaður, þægileg lýsing og
lágvær tónlist.
Matseðillinn sem Þrír frakkar
bjóða upp á er breytilegur frá
degi til dags eftir kenjum kokks-
ins, eins og einn eigenda staðar-
ins komst að orði. Þar gefur að
líta bæði kjöt- og fiskrétti og að
sjálfsögðu for- og eftirrétti.
Kvöldið sem okkur Þjóðvilja-
menn bar að garði var boðið upp
á rjómalagaða sellerísúpu, græn-
metissalat og sækuðunga í hvít-
laukssmjöri sem forrétti en fisk-
réttirnir voru þrír, ýsubollur
meistarans, flamberaður karfi og
fylltar skarkolarúllur. Kjötrétt-
irnir voru að þessu sinni tveir,
kanínukjöt „Sauté“ og lamba-
lundir í estragon, og í eftirrétti
var boðið upp á fersk jarðarber í
rjóma og melónur í púrtvíni. Út-
sendarar blaðsins, sem reyndust
hinar mestu kjötætur, skiptu sér
bróðurlega á kjötréttina kanín-
ukjötið og lambalundirnar. Það
verður að segjast að kanínukjöt
er mörlandanum frekar framand-
legur réttur að minnsta kosti hér
heima á Fróni, énda stutt síðan
kanínurækt hófst svo nokkru
næmi hérlendis, og verður því að
virða undirrituðum það til vor-
kunnar að hafa gagnstætt venju
valið sér þann ljúfa rétt. Kanínu-
kjötið minnti um margt á kjúk-
ling en þó mun Ijúffengara og
meyrara og frábærlega tilreitt og
ekki síst smekklega fram borið.
Að sögn meðreiðarsveins, sem
renndi sér í lambalundirnar, voru
þær ekki síður ljúffengar og góð-
ar. Var til þess tekið hversu hæfi-
lega steiktar lundirnar voru, en
það vill ansi oft brenna við á
veitingastöðum bæjarins að
lundir séu alltof mikið steiktar,
en sem sé þá var hér um ánægju-
lega tilbreytingu að ræða. Úm
fiskiréttina getum við Þjóðvilja-
menn ekki dæmt af eigin reynslu
en af viðbrögðum annarra mat-
argesta þetta kvöld eru þeir ekki
síðri. Bæði forréttirnir og eftir-
réttirnir voru stórgóðir. Smæð
staðarins er að dómi undirritaðs
hans helsti kostur, ásamt góðum
mat og einstaklega persónulegri
og góðri þjónustu.
Að fenginni reynslu þá er ekki
hægt annað en að mæla með
Þremur frökkum sem skemmti-
legum lokapunkti á t.d.
eftirmiðdags- eða kvöldgöngu
um Þingholtin, þar sem hvert hús
á sér sína sögu og sum hver mjög
merka.