Þjóðviljinn - 10.09.1986, Blaðsíða 8

MENNING
ÚR SJÓ SÚANNS
Vú Sann Súann í Hlaðvarpanum
Hann er kominn frá Kína, hann
Kári, og fór laglega yfir landa-
mærin meö upprúllaöan stranga
af hrísgrjónapappír blekvættum
af ungum og einangruðum
Chejang-verja, Wu Shan Zuan.
Og í J<vikmyndavél bing-dárans
leyndist óframkölluð filma af
listamanninum að störfum og
samlöndum hans í hraðáti sem
síðar var þýdd á vídeó. Þetta er
því ekki lítill fengur okkur frónverj-
Vú Sann Súann við eitt verka sinna.
Tónlistarmót ungmenna
Tónlistarmót ungs fólks frá
höfuðborgum Norðurlandanna
var haldið hér um daginn og fór
ekkert sérstaklega mikið fyrir því.
Þetta blíðskaparsumar okkar
1986 var reyndar mesta hátíða-
sumar síðan 1974 og hætti
hlutum til að kafna hver í öðrum:
Listahátíð, Davíðshátíð, Nart,
ungafólkið... og enn er von á há-
tíð, Norrænum músíkdögum,
sem hefjast um mánaðamótin.
Fyrr má nú gagn gera.
Þetta tónlistarmót ungafólksins
heppnaðist þó vel og komu þarna
saman hátt í hundrað kornungir
hljóðfæraleikarar úr tónlistar-
skólum borganna og héldu
tvenna tónleika. Þeir fyrri voru í
Norræna húsinu mánudaginn 1.
september og var þar flutt ýmis
einleiks- og kammermúsík og var
unun að heyra í sumu af þessu
unga fólki. Að vísu skáru finn-
arnir sig úr, hvað snerti þroska og
gæði, þeir voru einnig flestir eða
uþb. helmingur þátttakenda.
Sérstaklega er minnistæður
leikur píanistanna Malla Rallo og
Ursúlu Lerber, sem léku De-
bussy í Norræna húsinu og f-moll
fantasíuna eftir Schubert daginn
eftir, í sal Hamrahlíðarskólans,
en á þeim tónleikum kom einnig
fram hljómsveit allra þátttakend-
anna, semsé stór sinfóníuhljóm-
sveit undir stjórn Mark Reed-
mans. Hljómsveitin lék tvö verk,
Epitaffio eftir Jón Nordal og Kar-
eliasvítuna eftir Sibelius og var
það bæði gagnlegt og gott. Kam-
mertónlistin í Hamrahlíðinni var
hinsvegar næstum sú sama og í
Norræna húsinu, tildæmis léku
finnar strengjakvartett eftir
Rautavaara, sem hljómaði yndis-
lega og tvær danskar stúlkur,
Hanne Chr. Sevald og Ulla Sa-
very léku 5 dúetta fyrir fiðlur fyrir
Bartók, frábærlega vel. íslenska
framlagið var ekki stórt, en býsna
skemmtilegt: Gyrðisljóð (Gyrðir
Elíasson) eftir Helga Pétursson,
fyrir sópran, slagverk og „græj-
ur“. Þetta var smellið og sönghlu-
tverkið var glæsilega flutt af ungri
Þessi litli söngflokkur (11
manns) hefur nær eigöngu sinnt
nýrri eða nýlegri tónlist sl. miss-
eri, en annars hefur hann á stórri
efnisskrá sinni mikið af músík frá
endurreisnartímabilinu. Hann
söng um daginn á vegum Tónlist-
arfélags Kristskirkju í Dómkirkju
Krists Konungs í Landakoti úrval
úr þessari efnisskrá, nokkur ný
verk frá Norðurlöndum, verk eftir
Josquin des Prés og William
Byrd og síðast Avemaríu eftir
Stravinsky og Sesselju-músík
eftir Britten.
Af norrænu verkunum voru ís-
lensku verkin forvitnilegust;
gullfallegt Locus iste eftir John
Speight og Aldarsöngur við vísur
úr kvæði Bjarna borgfirðings
Jónssonar og Maríukveðskap
eftir Jón Helgason, eftir Jón Nor-
dal, en það verk ásamt Hymn to
St. Cecilia Brittens var í sérflokki
hvað snerti lengd og breidd. Ekki
ber þó að lasta verk Knut Ny-
stedts við texta úr Jóhannesar-
guðsspjalli eða Benedicte Dom-
ino eftir Vagn Holmboe, sem
bæði eru snilldarlega samin
söngkonu, Mörtu Halldórsdótt-
ur. Pétur Grétarsson stóð við sla-
gverkið og brást ekki frekar en
fyrri daginn, en rafmagnstruflan-
ir eða eitthvað í þá áttina, settu
„græjurnar" út af laginu.
Og það var margt fleira
ánægjulegt á þessu móti, sem of
langt mál er upp að telja, og
áheyrendur létu sannarlega ekki
á sér standa og fylltu húsin báða
dagana.
stykki í varfærnum „nútfrna" stíl.
En verk Nordals er eftirminni-
legast, vegna sérkennilegrar
formbyggingar og látlauss kór-
stíls sem hittir í mark. Og allt var
þetta sungið af mikilli snilld og
sannri ást á verkefnunum. Já það
var meiri falslaus gleði á þessum
tónleikum en maður á að venjast
og er þó músíklífið hér í bænum
með því fjörugasta sem þekkist á
byggðu bóli.
LÞ.
Hljómeyki í
Kristskirkju
um sem eigum þess óskiptan
kost að vappa inn i Hlaðvarpann
undir austurlenskum áslætti og
reykelsi í vitum fjær. Þiggja þar-
lenda sígarettu og láta umkringj-
ast af breiðtjöldum hins skúflipra
handanhnattarmanns. Myndir
sem etv. eru málaðar nóttina
sem Stuðmenn léku í félags-
heimilinu ögn utar í bænum. Er
ekki heimurinn lítill og Kína stórt?
Vú er þó fæddur enn austar á
lítilli eyju út af meginlandinu en
synti sjálfur í land, kom hálf-
meðvitundarlaus upp og lítur til-
veruna öðrum augum eftir það.
Hann er fiskur á þurru landi kín-
verskrar myndlistar, sem sér
heiminn í einum úthafsdropa og í
heimi hans er fólkið fiskur og
fiskur fólk. Og sá dropi, sem
forðum lá í lófa gamals manns
sem afi Vús var, hefur enst hon-
um vel og gerir enn. í honum los-
ar blekið svertu sína og flæðir
undan pensilskúfnum um gólfið
vinnustofunnar þar sem pappír-
inn liggur og drekkur í sig enda-
lausar myndir þeirrar handar sem
frjáls er af þúsund árum hefðar
en hefur þó ekki flett ofan af
mörgum vestrænum tímaritum
né öðrum listbókum sem út konta
handan múrsins. Þetta er þerri -
pappír ogþaðrennurekki af hon-
um á veggjum kvennahússins
HALLGRÍMUR
HELGASON
heldur rennur á mann hinn þægi-
legi höfgi framandi ferskra áh-
rifa. Maður svamlar í lygnurn
Kínasjó og getur rólegur gleymt
þeim sundtökum sem lærð voru í
sundlaugum þess Vesturbæjar
sem okkar heimshluti er.
Þær heita ekkert ntyndirnar og
ekkert vill hann heldur heita,
listamaðurinn, sem ekki signerar
verk sín. En þó er eins og nafn og
titill sé innskrifað í hverja mynd,
það hvarflar að manni að Vú sé
frekar að skrifa en mála, hið
fræga myndletur Kínverja sem
myndar svo skemmtilegan
ramma utan um stærsta verkið.
Hver mynd er stafur í symmetríu
sinni og hver stafur er maður með
útlimum sínum og hver þeirra er
fiskur, áll eða krabbi, myndir
sem saman mynda letrið. Þetta
eru sjórekin sendibréf, frá „þeirri
einu heimsálfu sem við öll til-
heyrum“. Hvalreki á fjörur okk-
ar hvalkjötsneytenda.
Og sem p.s. með þessum
bréfum fylgir lítil athugasemd á
vídeóspólu frá Kára Schram
varðandi verk Vús og umhverfi
hans. í svart-hvítu eins og sýning-
in og sýnd á þeim hraða sem verð-
ur að viðgangast í því landi þar
sem 700 menn eru um hvert borð
og 200 um hvern stól. Þau eru
borðuð með hraða lestarinnar
hrísgrjónin, jafnmörg íbúum
landsins. Og eins og eldingar á
himni eru handahreyfingar lista-
mannsins í myrkri vinnustofunn-
ar þó að sígarettan víki lítið fyrir
hinu talaða orði. Kári talar við
Vú sem er eins og eyja í þessu
mannhafi og dreymir um að kom-
ast burt í gegnum breska sendi-
ráðið. í bakgrunninum suða út-
varpsstöðvarnar á endalausum
rásum og einmitt þannig er þessi
sýning eins og ný rás á veður-
börðum viðtækjum hinnar súr-
legnu sálar okkar íslendinga.
8 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN