Þjóðviljinn - 21.12.1986, Blaðsíða 6

Áœfingumeð
eldfjörugu
Sniglabandi
Hér er hráslagalegt um að lit-
ast. Veggirnir ómálaðir, gólfið
skítugt, glugginn að vísu óbrot-
inn, en vissi maður ekki betur
gæti maður haldið að það væri
þoka úti fyrir. Öskubakkarnir
eru yfirfullir og hér og hvar eru
hrúgur af tómum pilsnerflöskum
og -dósum. Húsgögnum er eng-
um til að dreifa, utan tómum lag-
erhillum og þrem ósamstæðum
stólum - misásjálegum. Já og svo
trébrettin sem staflað er upp í
einu horninu ef einhver kallar
það húsgögn.
Hrátt, á kannski betur við.
Einsog leðrið sem þeir klæðast.
Þeir eru sveittir, enda útheimtir
það orku að spila þá kraftmiklu
tónlist sem fyllir þessa herbergis-
nefnu. Úr einu horni hennar
horfir svo Jón Sigurðsson forseti
á, að því er mér sýnist með vel-
þóknun.
Við erum stödd á æfingu hjá
Sniglabandinu. Það hefur verið
erfitt að ná í þá undanfarið, enda
nýbúnir að senda frá sér plötu:
„Fjöllin falla í hauga...“ Þessa
stundina eru þeir að æfa fyrir tón-
leika í Evrópu, sem eiga að vera
kvöldið eftir.
Meðlimir bandsins eru þeir
Stefán Hilmarsson söngvari,
Björgvin Ploder trommuleikari,
Bjarni Bragi Kjartansson á
bassa, Einar Rúnarsson hljóm-
borð og þeir Skúli Gautason (sem
nú er sérlegur fulltrúi bandsins á
norðurlandi) og Sigurður Krist-
insson á gítar.
Að ógleymdum Þormari Þor-
kelssyni, en hann kynna þeir sem
Larry Speaks bandsins.
Ég rek augun í kringlótta skífu,
allstóra, sem stendur útí gluggan-
um. „Hvað er þetta?“ verður mér
á að spyrja: “Hvað er þetta, horf-
irðu ekki á sjónvarpið? Þetta er
stálplatan, viðurkenning frá
Bifhjólasamtökum Lýðveldisins,
fyrir 500 eintaka sölu. Við vorum
að koma úr beinni útsendingu í
þættinum „í takt við tímann".
Sökum fordóma sinna á blm.
dálítið bágt með að ímynda sér
Jón Gústafsson í þessum félags-
skap. Spyr því hvernig þeim hafi
samið. Og á daginn kemur að við-
mælendurnir taka spyrlinum
fram að víðsýni og visku.
„Vel. Heimurinn er fullur af
góðu fólki", svara þeir að bragði
og þegar er kominn brestur í í-
myndina. ímyndina um harðsvír-
aða mótorhjólatöffarann sem
Pústað út eftir snarpan Brokksprett.
gefur skít í allt og alla. Sá biestur
átti eftir að ágerast.
í okkar takti
Hvernig tengist þið Bifhjóla-
samtökum Lýðveldisins?
„Við erum hljómsveit þeirra.
En við erum ekki allir sniglar,
rétt einsog meðlimir Sinfóníu-
hljómsveitar íslands eru ekki allir
íslendingar.“
„En eru sniglar í takt við tím-
ann?“
„Nei, langt því frá. Við erum í
takt við okkar eigin tíma. Það er
frekar að tíminn sé í takt við okk-
ur.“
Og hver er sá taktur og tími?
„Það er brokkið (béið stendur
fyrir „bifhjóla"). Við erum að
reyna að vera uppruna okkar trú-
ir, bæði sem sniglar og sem fs-
lendingar. Tónlistin sem við spil-
um er þjóðlegt, kraftmikið rokk
uppá gamla móðinn. Ferskt,
hrátt og fallegt.“
Við höldum trúnaði við brillí-
antín tímana, þegar menn spil-
uðu kúluspil og vel að merkja
ekki tölvu-kúluspil. Þegar konur
voru konur - fallegar og skemmti-
legar - og menn menn.
Hér hefur ekki verið spilað al-
vöru „rokk and ról“, svo við slett-
um nú útlensku, síðan Halli og
Laddi spiluðu Roj Roggers um
árið. Svo það var kominn tími til.
Og þó að leðurdraktirnar séu í
takt við tímann, þá klæðumst við
þeim ekki þessvegna. Við erum
að spila tónlist, ekki að pæla í því
hverskonar galli myndi nú slá í
gegn á næstu tónleikum. Við
erum ekki að spila tónlist til að
vera töff!
Við erum í leðrinu afþví að það
tilheyrir okkur. Tilheyrir bifhjól-
unum, menningu þeirra, menn-
ingu okkar. Ekki til að falla í
kramið. Við reynum að vera
heilsteyptir, en ekki vera að stæla
þetta héðan eða hitt þaðan.
Og tónlist okkar mótast
auðvitað líka af því að við erum
sniglar.“
Sjálfstœði og frelsi
Hvernig?
„Af andanum. Það er ákveð-
inn lífsstfll sem sameinar
bifhjólaeigendur. Fyrst og fremst
að þeir eru sjálfstæðir og frjálsir.
Bifhjólið veitir okkur þá tilfinn-
ingu að geta komist þangað sem
okkur langar, þegar okkur langar
og eins hratt og okkur sýnist.
Og þó ímyndin sé töff, gengur
þessi rómantík ekki bara útá
hratt og hrátt, heldur líka blítt og
mjúkt. Hetjan þeysir ekkert bara
áfram uppí vindinn, hún líður
líka inní sólarlagið að lokinni
langri ferð.“
Snigillinn eilífur
En hvað er þjóðlegt við bif-
hjólahetjuna, er þetta ekki bara
kúreki nútímans?
„Vissulega er þetta kúreki nú-
tímans. En þetta er ekki bara
kúreki nútímans. Við höldum því
fram að þessi lífsstfll hafi alltaf
verið til. Einfarinn hefur alltaf
verið til, exebisjónistinn og
ævintýramaðurinn líka. Hið ytra
form er svo breytilegt frá öld til
aldar. Einu sinni sögðu þeir:
“Dragðu sverð þitt úr slíðrum.
Enn er fjöld konungsríkja og
kvenna að vinna. “ í dag orða þeir
það svo aðeins öðruvísi.
Það er fyrst og fremst ferða-
mátinn sem hefur breyst. Forver-
ar okkar gengu á sauðskinns-
skóm og óðu jökulár. Við
þeysum um á stórum hjólum eftir
holunni sem þeir kalla þjóðveg
nr. 1.
Það er líka ríkur þáttur í þessu
að gera það sem manni dettur í
hug núna. Fara eftir
stemmningunni, þó að það þýði
að maður æði útí óvissuna. Það er
að ákveða eitthvað og hrinda því í
framkvæmd.
í þeim anda unnum við t.d. Þrí-
hjólið, sem var barnaplata sem
við gerðum. Við ákváðum það að
kvöldi, fórum í stúdíó að morgni
og morguninn eftir flaug upp-
takan til London í pressu.
Það er heldur ekki langt síðan
við ákváðum að gefa þessa plötu
út. En það er merkilegt hvað við
getum unnið þegar við höfum
ákveðið eitthvað. Við erum ann-
ars latir að eðlisfari."
Bjór og brokk
En er þetta þá ekki einhver
hrákasmíð þessi plata?
Nei, nei. Þetta hafði verið lengi
í gerjun. Bandið, einsog það er
skipað í dag, hefur unnið saman í
rúmt ár, en vísirinn að því varð til
fyrir tveim árum. Þannig að þetta
hefur tekið langan tíma.
Það má líkja því við að þú
bruggar of sterkan bjór. Þú setur
alltof mikinn sykur útí. En þetta
hefur fengið að gerjast lengi,
botnfallið orðið nóg og mjöður-
inn fyrirtak.
Platan er svo fyrsti sopinn.“
Og eruð þið ekkert hræddir um
að fara á hausinn af honum?
Nei. Þegar eitthvað þarf að
gera þá gerum við það. Auk þess
erum við vanir því að æða útí
óvissuna.
Nú eru engar konur í bandinu.
Er þessi bifhjólarómantík og þá
brokkið líka, ekki óttaleg
karlrembumenning?
Nei, ekki endilega. Þetta er
stálrómantík, karlmannleg.
Enda segir það sig auðvitað sjálft
að það að aka á fleygiferð í grenj-
andi rigningu eftir holóttum veg-
unum á söndunum, svo dæmi séu
tekin, er ekki fyrir veimiltítur. En
að sjálfsögðu eru til konur sem
gera þetta.
Enda þarf það ekki að vera
nein karlremba til að gera það.
Og það er heldur engin remba að
kunna að meta fallegar konur.
Hvað tónlistina varðar fellur
hún engu síður konum en
körlum."
Ekkert nýtt
En hvernig hafa viðtökurnar
verið?
„Um það verðurðu að spyrja
aðra. En gagnrýnin hefur verið
mjög jákvæð og það er viðunandi
hvað mikið hún hefur verið spil-
uð í útvörpunum. En á þessum
síðustu og verstu iðnaðarrokks
og fjöldaframleiðslu tímum, er
auðvitað aldrei nóg spilað af
heiðarlegri og þjóðlegri bifhjóla-
tónlist."
Fjöldaframleiðsla, segið þið.
En eruð þið að gera nokkuð nýtt?
„Hvað sagði ekki maðurinn:
“Það er ekki og verður ekkert
nýtt undir sólinni. Það hefur allt
verið gert áður, allt verið sagt
áður, allt verið hugsað áður.“ En
það má alltaf útfæra á nýja vegu.
Okkur er líka sagt að svona út-
setningar heyrist hvergi.“
En hvernig vinnið þið útsetn-
ingarnar?
Þetta varð nú flest til á stofu-
gólfinu heima hjá Skúla, við Æg-
issíðuna. Og svo á ferðalögum
um landið. Við notuðumst við
kassagítar. Vorum bara að stytta
okkur stundir eftir löng ferðalög.
Helltum uppá rótsterkt kaffi og
fengum okkur kannski staup af
Tequila. Settumst svo niður og
sungum okkur til skemmtunar.
Svo útfærðum við það fyrir
hljómsveitina ef okkur þótti það
þess virði.“
Talað í tónum
Semsé melódían fyrst, kraftur-
inn svo?
„Þú mátt ekki gera þér rangar
hugmyndir um okkur", svara
þeir. „Við spilum ekki bara kraft-
mikla tónlist.“
„Eigum við ekki að tala í tón-
um“, spyr bassaleikarinn, og það
er .ekki að orðlengja um það, þeir
standa upp og taka lagið fyrir
blm. Stefán réttir „Larry Speaks“
hljóðnemann um leið og hinir
byrja að spila: „Þetta er lag um
þriggja ára gamlan mótorhjóla-
töffara sem dreymir um að
eignast þríhjól...“
Þeir spila um hríð og sýna á sér
hugljúfar hliðar og skemmti-
legar. M.a. lag sem þeir kalla upp
í vindinn: „Upp í vindinn/inní
nóttina mjúka/í faðm hennar/vil
ég flýja strjúka/beint af augum/
burt er keyrt/eins hratt og við
komumst/og helst ekki neitt.“
Ekki við eina fjölina...
Titillinn kannski táknrænn
6 S(ÐA - ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 21. desember 1986