Þjóðviljinn - 24.01.1987, Blaðsíða 7

Þjóðviljinn - 24.01.1987, Blaðsíða 7
Umsjón: Ólafur Gíslason í dag kl. 14 opnar Samúel Jó- hannsson myndlistarmaður frá Akureyri sýningu á mál- verkum og teikningum í sýn- ingarsal Listasafns ASÍ við Grensásveg. Myndirnar sem Samúel sýnir eru expressíónískar myndir af fólki og goðsagnaverum sem komist hafa í krappan dans við ólíkustu aðstæður, gjarnan í skugga háhýsa og skýjakljúfa eða annarra bygginga. Myndirnar bera jafnframt vott um andlegan skyldleika Samúels við mynd- listarmanninn Gunnar Örn, sem reyndar var að hjálpa vini sínum Samúel að hengja upp, þegar við tókum listamanninn tali í vik- unni. Ég er sjálfmenntaður í mynd- listinni, sagði Samúel, og hún hefur verið mitt meginviðfangs- efni frá 1980. Myndirnar á þessari sýningu eru allar unnar á síðasta ári, og þær eru ávöxtur mikilla ferðalaga sem ég lenti í á árinu. Fyrst fór ég að heimsækja vin minn Gunnar Örn til New York og svo fór ég til Parísar í sumar. Það var stórkostleg og ólýsanleg reynsla fyrir sveitamann eins og mig að koma á þessa staði og standa augliti til auglitis við heimslistina. Auk þess var ég rændur aleigunni áður en ég fór frá New York, og fór þaðan með blendnum tilfinningum, en myndirnar lýsa áhrifunum frá þessum ferðum mínum. Átt þú þér einhverja meistara sem hafa verkað sterkar á þig en aðrir og haft áhrif á myndsköpun þína? Ég hef auðvitað lært af Gunn- ari Erni, en af erlendum málur- Samúel Jóhannsson myndlistarmaður við eitt verka sinna á sýningunni í Listasafni ASÍ. Myndlistin er okkur nauðsyn segir Samúeljóhannsson myndlistarmaður frá Akureyri, sem opnar sýningu í Listasafni ASI í dag um þá eru þeir Picasso, Matisse og Chagall auðvitað hátt skrifað- ir. Svo sá ég Mortensen og fleiri Dani í sumar, og það kom mér á óvart að sjá hvað þeir voru sterk- ir. Anars er það ekki bara mynd- listin sem hefur áhrif á mann. All- ur andardráttur lífsins í kringum mann hefur áhrif. Og það eru frekar myndirnar sem reka á eftir mér heldur en að ég sé að koma að einhverjum utanaðkomandi áhrifum. Ég vinn alltaf í málverk- inu annan hvern dag, og ef dagur fellur niður finnst mér alltaf eins og ég sé að svíkja eitthvað. Hvað gerirðu þá hina dagana? Ég er húsvörður í íþróttahús- inu á Akureyri. Maður verður að hafa ventil til að anda, og ein- hvers staðar verður maður að fá útborgað. Ég hef góða vinnuað- stöðu í kjallaranum heima hjá mér, og ef ég á að segja eins og er þá finnst mér ég vera meira ein- angraður í íþróttahúsinu en innan um léreftin í kjallaranum. Hvernig er búið að myndlist- inni á Akureyri? Hafíð þið nokk- urn sýningarsal? Nei, það er skömm frá því að segja, en þessi höfuðstaður Norðurlands á engan sýningarsal fyrir myndlist sem hægt er að kalla því nafni. Gamli Lundur er að vísu sýningarstaður, en hann dugar ekki nema fyrir smæstu sýningar. Gallerí Háhóll er nú löngu hætt, og það má segja að eini nothæfi sýningarsalurinn á öllu Norðurlandi sé í Safnahúsinu á Húsavík. Mér finnst að sýningarsalur ætti að vera jafn mikil nauðsyn hér á Akureyri eins og bókasafn, sem þykir sjálfsagður hlutur. Þetta aðstöðuleysi kemur í veg fyrir það að við fáum aðsendar sýningar og elur á þröngsýni og skilningsleysi í garð myndlistar- innar. Við erum úr tengslum við allt fyrir norðan og neyðumst til þess að sækja alla hluti suður. Aðstöðuleysið verður meðal annars gild afsökun fyrir Lista- safn íslands fyrir að sinna ekki skyldum sínum við landsbyggð- ina. Og sjálfur Akureyrarbær á talsvert safn myndlistar, sem geymt er í kjöllurum vegna þess að ekki er til aðstaða til þess að sýna þessa hluti. Við höfum hér myndlistarskóla en engan sýning- arsal, mér finnst þetta vera til skammar. Það er talað um að íþróttahúsið eða aðrar byggingar eigi að hafa sýningaraðstöðu og aðstöðu til tónleikahalds og menningarstarfa sem aukagetu, en það sýnir sig svo þegar á reynir að það dæmi gengur ekki upp. Það er ekki hægt að ætlast til þess að myndlistarmenn standi í þessu, og Menningarsamtök Norðurlands virðast ekki nægi- lega öflug til þess að valda þessu verkefni heldur. Og það er ber- sýnilegt að Menningarmálanefnd Akureyrar hefur haft allt of lítil fjárráð undanfarin ár. Mér finnst að bæjaryfirvöld þurfi að endur- skoða afstöðu sína til þessara mála. Akureyri býr þá ekki yfir hvetj- andi umhverfi fyrir myndlistar- menn? Jú, jú, mikil ósköp. Á Akur- eyri er mikill vinnufriður, maður lifir rólegu lífi og er ekki truflaður frá verki. Og ég lít björtum augum á tilveruna, eða finnst þér það ekki af myndunum að dæma? En það er mikilvægt fyrir mig að koma hingað suður og sjá mynd- irnar mínar hengdar upp í þessum fallega sal. Maður sér þær þá skýrar og í betra samhengi. Auðvitað er þetta dýrt fyrirtæki, en það kemur mér einum við. Það mikilvæga er að við skiljum að myndlistin er okkur nauðsyn. ólg. ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 7 Heilbrígð skynsemi Sinfóníutónleikar í Háskólabíói sl. fimmtudagskvöld. Stjórnandi: Gerhard Decker. Einleikari: Anna Áslaug Ragnars- dóttir, píanó. Efnisskrá: Roussel: „Le festin de l’araignée" Schumann: Píanókonsert Beethoven: Sinfónía nr. 7. Vínarbúinn Gerhard Decker hefur aldeilis verið umsvifamikill hér að undanförnu. Fyrst er að telja fræga frumsýningu á Aidu, sem hann stjórnaði af miklum skörungsskap, þá leikandi léttir Vínartónleikar, bæði hér í bæn- um og úti á landi, og loks venju- legir sinfóníutónleikar í fyrra- kvöld. Allt þetta á rúmri viku. Ekki var að sjá eða heyra ein þreytumerki á stjórn hans, þegar hann hóf sinfóníutónleikana, með ballettmúsík eftir Albert Roussel, „Veislu könguióarinn- ar“. Hljómsveitin svaraði vel kröfum hans um fágaðan og sval- an tilfinningaleik og vakti fal- legur leikur tréblásara, sérstak- lega fyrstu flautu (Wilkinson), Anna Áslaug Ragnarsdóttir var einleikari í píanókonsertinum eftir Schumann. Hún er tvímæla- laust meðal okkar allra fremstu píanóleikara og var leikur hennar bæði skýr og skemmtilegur og með þeim innileik sem hæfir þessu lýríska snilldarverki. Sér- staklega voru fyrstu þættirnir tveir fallega formaðir, bæði hjá einleikara og hljómsveit, en ein- hver hefði kannski kosið meiri kraft og lífsgleði í lokaþættinum. Sjöunda Beethovens var loka- verk tónleikanna og stjórnaði Decker henni af mikilli hjartans einlægni. Dansandi hljóðfall þáttanna fjögurra var óþvingað og eðlilegt og allri tilfinningasemi haldið innan klassískra marka. Þetta var að vísu enginn „þrumu“ Beethoven, og maður missti þráðinn á stöku stað í skersóinu, en í heild var þarna um að ræða góðan samleik, sem byggðist á heilbrigðri skynsemi. LP. Framtíðin björt Það hefur glatt tónlistarunn- endur ósegjanlega mikið að heyra tónleika að undanförnu, þar sem komið hafa fram ungir tónlistarmenn í námi erlendis. Þetta hafa yfirleitt verið stúlkur, sem stunda nám í fiðluleik, flest- ar eða allar í Bandaríkjunum. Er greinilegt að framtíðin er björt á strengjasviðinu hér, ef stúlkurnar taka þá ekki uppá að gifta sig til útlanda, sem alltaf vofir auðvitað yfir og ekkert við að gera nema sýna æðruleysi. Síðustu tónleikar af þessu tagi voru í Norræna húsinu sl. þriðju- dag. Þar kom fram fiðluleikarinn Gréta Guðnadóttir, sem er við framhaldsnám í New York. Jónas Ingimundarson píanóleikari studdi hana dyggilega í átökum við all viðamikla efnisskrá, þar sem G-dúrsónata Brahms var aðal viðfangsefnið. Brahms er enginn barnaleikur einsog allir vita, en sönglýríkin í þessari són- ötu komst ágætlega til skiía og naut Gréta þar stílöryggis með- leikarans, sem er frábært. Sólósónata eftir Ysayé er alltaf forvitnilegt viðfangsefni, en Gréta lék þarna eina þeirra, þá nr. tvö, sem hefst á ívitnun í E- dúr partítuna eftir Bach. Annars gengur þessi sónata mest út á til- brigði og útúrsnúninga með Dies Irae, sem er ekki laust við að fari í taugarnar á manni, svo marg- þvælt sem það lag er nú í rómant- íkinni. En hún er tilvalin að sýna hvað í mönnum býr á ýmsum sviðum fiðluleiks og kom Gréta býsna vel útúr þeim tiltektum. Hún hefur talsvert skap og er músíkölsk í besta lagi og þrátt fyrir stöku ónákvæmni í intóna- sjón, þá var leikur hennar yfir- leitt mjög áferðarfallegur. Með vaxandi þroska má búast við miklu af henni. ______________________________LÞ.

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.