Þjóðviljinn - 17.07.1987, Side 9

Grímsey
Hérer
gott
að vera
Gunnar Hjelm sjómaður: Fluttum hingað
eftirgos. Þekktumenganfyrir. Bætaþarf
hafnaraðstöðuna. Valgerður Valdimars
dóttir: Viðbrigði að þurfa að senda
börnin í heimavist. Gunnar Gunnarsson:
Veiddi 22 kílóa þorsk. Hélt ífyrstu að það
vœristórlúða.
Fjölakyldan flutti norður til Grímseyjar frá Vestmannaeyjum stuttu eftir gosið. Feðgarnir nýkomnir úr róðri á þriggja tonna
trillu og eiginkonan tók á móti þeim. Á myndinni frá vinstri: Gunnar Hjelm, Gunnar Gunnarsson 15 ára og Valgerður
Valdlmarsdóttir. Mynd: Loftur.
Þaö er ekki ofsögum sagt
aö höfnin í Grímsey sé lífæð
þorpsins, þar sem allt at-
vinnulíf eyjarinnar stendur og
fellur meö útgerð og fisk-
vinnslu. Þrátt fyrir það hefur
gengið brösulega í gegnum
tíðina að fá viðkomandi yfir-
völd til að veita nauðsynlegu
fjármagni til að gera hana
þannig úr garði að viðunandi
sé. Eins og höfnin er í dag
geta bátar heimamanna ekki
verið bundnir við bryggju þeg-
ar eitthvað er að veðri og
verða því að liggja við legu-
færi innan við hafnargarðinn.
Þá er nauðsynlegt að stækka
hana til þess að stærri skip og
bátargeti lagtvið hana. Unnið
er við endurbætur á höfninni í
sumar en mörgum heima-
manninum finnst þar heldur
skorið við nögl í fjárveitingum
og vilja margir að meira fé sé
varið til hennar.
í gegnum árin hefur gengiö á
ýmsu í samskiptum Grímseyinga
og Vita- og hafnamálastjórnar.
Enn þann dag í dag brosa heima-
menn út í annað þegar talið berst
að grjótgarðinum frægá sem
fræðingarnir fyrir sunnan töldu
sig vita manna best hvemig ætti
að vera og hlustuðu ekki á ráð-
leggingar eyjarskeggja sem
höfðu ýmislegt við það að athuga
hvemig staðið var að þeim fram-
kvæmdum. Enda kom það á dag-
inn að í fyrsta áhlaupi Ægis hvarf
grjótgarðurinn með öllu í hafið
og hefur ekki spurst til hans síð-
an.
Fluttum hingað
eftir gos
Þegar blaðamaður og ljós-
myndari Þjóðviljans vom á vappi
niðri við höfn fyrr í vikunni hitt-
um við Gunnar Hjelm sjómann
og 15 ára gamlan son hans, Gunn-
ar Gunnarsson, sem vom að
koma úr róðri. Einnig Valgerði
Valdimarsdóttur, eiginkonu
Gunnars sem var að taka á móti
þeim feðgum, en Valgerður vinn-
ur í fiskvinnslu, eins og velflestir
Grímseyingar. Eftir að hafa sagt
á sér deili og heilsast kom upp úr
kafinu að fjölskyldan er frá
Vestmannaeyjum og flutti til
Grímseyjar stuttu eftir gos. Það
lá því beint við að spyrja Gunnar
fyrst að því af hverju þau hefðu
tekið sig upp og flutt búferlum út
í Grímsey, en ekki eitthvað ann-
að.
„Það var nú engin sérstök
ástæða fyrir því öðm fremur. Ég
kom hingað fyrst þegar ég var á
sfld hérna fyrir utan Norður-
landið á sfnum tíma og þótti þá og
þykir enn býsna gott að vera hér.
I öllu rótinu sem varð á okkar
högum í gosinu, eins og hjá svo
mörgum Vestmannaeyingum,
kom sú hugmynd upp að flytja
Taflborðiðá
myndinni er eitt
fárrasemeftireruí
Grímsey af þeim
sem William Fiske
gafeyjarskeggjum
ásíðustuöld.
Fiskevar banda-
rískurauðmaður
sem hreifstaf
Grímseyog
mannlífinu þar.
Aðrirmunirá
myndinni eru úr
Náttúrugripasafni
Grímseyjar, sem
haldið ertilhagaaf
alkunnri smek-
kvisi.
Mynd: Loftur.
ÁrniSigurðsson:
FæddurGrímsey-
inguren hefurbúið
áHúsavíksíðustu
20árin.Býríhjól-
hýsi í eyjunni á
sumrin.Gerirútá
trilluogháfar
lundaþegartæki-
færi gefst. Hafði
veitt140lundayfir
daginnogþótti
það ekki mikið.
Mynd: Loftur.
hingað og það gerðum við og höf-
um ekki séð eftir því. Við þekkt-
um engan hér þegar við komum,
en það var mjög vel tekið á móti
okkur og við sjáum sko ekki eftir
því að hafa komið hingað.“
Kvótinn dugar
skammt
Þið feðgar voruð að koma úr
róðri. Var eitthvað að hafa?
„Nei. Ekki er hægt að segja
það. Þetta sem við komum með
var eitthvað um 300 kfló af fiski.
Það var kaldadjöfull og mikill
straumur þar sem við vorum,
kiukkustundarstím héðan, og
þegar mikill straumur er þá er
ansi leiðinlegt á handfærunum.
Annars er ég á veturna á 11 tonna
báti, Sæbjörgu EA 184, og á
sumrin á trillunni minni.
Kristínu, sem er 3 tonn. Það er
nauðsynlegt fyrir okkur að hafa
trilluna til að grípa í því við vor-
um búnir með kvótann sem við
fengum í mars í ár, en hann var
ekki nema um 230 tonn og allt
veitt í net.“
Þrátt fyrir það að stutt er á
miðin þá eruð þig á litlum bátum '
miðað við marga aðra. Sækja
menn hér stíft á miðin?
„Já, það er óhætt að segja það.
En að sjálfsögðu fer það mikið
eftir veðri hverju sinni. Lang-
versta áttin hér við Grímsey er
vestanáttin. Á veturna þegar hún
getur verið hvað verst þá steypist
brimið beint yfir garðinn og höfn-
ina og brotnar ekki fyrr en komið
er yfir hana. Allir bátar sem þá
væru bundnir við hafnarkantinn
gætu ekki þolað það. Þessvegna
verðum við alltaf þegar eitthvað
er að veðri að láta bátana liggja
við legufæri hérna innar í höín-
inni og vera ávallt til reiðu og
hreyfa þá ef hann versnar. Það er
því mjög brýnt hagsmunamál
fyrir okkur hér í Grímsey að
hafnaraðstaðan verði bætt.”
Kunna ýmislegt
fyrir sér
En hvernig þótti þér Valgerður
að koma hingað út í Grímsey með
fjölskylduna þar sem enginn
læknir er og öll aðstaða mjög frá-
brugðin því sem þú áttir að venj-
ast í Vestmannaeyjum?
„Það voru viss viðbrigði, því er
ekki að leyna. En samheldnin er
mjög mikil meðal íbúanna hér og
þeir kunna ýmislegt fyrir sér þeg-
ar eitthvað bjátar á. Það er helst
að grunnskólinn mætti starfa í
fleiri bekkjum. Hérna er aðeins
kennt upp að sjötta bekk og þá
verðum við að senda börnin í
land í heimavistarskóla. Að vísu
þurfa þau ekki að fara langt því
það er heimavist fyrir þau á Dal-
vík. En það voru viðbrigði að
þurfa að sjá á eftir þeim í burtu
þetta ungum. Að öðru leyti hefur
okkur vegnað vel hér og lítum á
okkur sem innfædda í dag,“ sagði
Valgerður.
Fékk 22 kg þorsk
Að lokum spurðum við Gunn-
ar yngri að því hvernig honum
líkaði að búa í Grímsey.
„Ég þekki ekki neitt annað. Ég
var það ungur þegar við fluttum.
Mér líkar mjög vel hér og við
krakkarnir fáum mjög fljótlega
að kynnast atvinnulífinu hér og
taka til hendinni. Svo er nú alltaf
gaman að fara á sjóinn þegar vel
veiðist. Ég fékk til dæmis um dag-
inn hvorki meira né minna en 22
kflóa þorsk á færið. Hélt í fyrstu
að ég væri með stórlúðu á færinu
því það var tekið svo fast í. En
eftir nokkum barning og með
smáhjálp, tókst mér að innbyrða
hann,“ sagði Gunnar Gunnars-
son og vildi ekki gera mikið úr
þessum risaþorski sem hann
hafði veitt.
Þar sem nú var tekið að líða að
þvf að Lottóið yrði opnað, spurð-
um við fjöiskylduna hvernig
henni litist á að geta hér eftir spil-
að í Lottóinu, eins og aðrir lands-
menn.
„Mjög vel. Það hlaut að koma
að því að þeir opnuðu kassa hér
eins og annarsstaðar,“ sagði Val-
gerður, og þar með kvöddum við
og fjölskyldan gekk heim á leið
eftir vel unnið dagsverk á sjónum
og í fiskvinnslunni.
grh
Föstudagur 17. júli 1987 ÞJÖÐVIUINN - SÍÐA 9