Þjóðviljinn - 11.10.1987, Qupperneq 18

Joe Wood misþyrmir míkrófóni. ^
TSOL tonleikar
Rokkað í Óperunni
Ég sá svolítið eftir því að hafa
ekki drifið mig beint inní sal í
stað þess að hanga frammi í
andyri og reykja þegar ég
mætti á staðinn. Því þegarég
loks dreif mig í fjörið var hljóm-
sveitin E-X þegar búin að
spila nokkur lög, sem ég hef
ábyggilega ekki viljað missa
af, ef marka má þau lög sem
ég náði að heyra. Þessir
þokkasveinar spila nebblega
Rokk-ekkirokk.
Þeir spila einmitt svona Rokk
eins og vantað hefur í íslenska
rokkheiminn ansi lengi, eða allt
frá því að Jónas R. bað liðið um
að Slappa af... Þetta er einfalt,
kraftmikið og grípandi rokk og
næsta vel spilað, og þó eitthvað
hafi klikkað öðru hvoru í sam-
stillingunni, þá kom það ekki að
sök og ætti að vera auðvelt að
laga það fyrir næstu tónleika. Það
eina sem ég get kvartað yfir er
þessi sama gamla lumma, sem
aldrei verður of oft bökuð, sem er
- sem er - ég þori varla að skrifa
það - þessir andsk... ensku text-
ar. Látum það vera, þó hljóm-
sveitir, sem eru að reyna að koma
sér á framfæri erlendis, séu að
hnoða saman engilsaxneskum
ambögum (oftast), er rammís-
lenskt bflskúrsband úr Hafnar-
firðinum, sem er þar að auki að
fylla upp í gamalt tónlistarskarð,
mætti gjarnan halda sig við þetta
gamla góða, ástkæra og ylhýra
kjarnamái, íslenskuna. Eg treysti
mér ekki til að dæma um gæði
ensku textanna í þessu tilfelli,
það var ekki svo auðvelt að
greina orðaskil þarna frekar en
venjulega á tónleikum rokk-
sveita. En ég hefði gaman af að
heyra góða, kjarnyrta íslenska
texta við svona rokk. Og ekki orð
um það meir.
Bastarnir voru næstir á sviðið.
Bleiku Bastamir. Eitthvað var
þeim naumlega skammtaður tími
sýndist mér, en keyrslan var líka í
samræmi við það. Ég hef áður
skrifað um Bastana og var ekkert
of hrifinn þá. Þá var ég líka með
flensu. í þetta skiptið var ég heill
heislu, hausverkurinn víðs fjarri,
og hvort sem það er þess vegna
eða einhvers annars, þá hafði ég
mun meiri skemmtun af þeim í
þetta skiptið. Ég þekki ekki
sveitina nógu vel til að geta nefnt
einhver lög öðrum fremur, enda
höfðu þeir ekki fyrir því að kynna
þau svona yfírleitt. Áhorf/
heyrendur kunnu greinilega vel
að meta framlag Bastanna, enda
sviðsframkoma söngvarans í fullu
samræmi við líflegt og þétt rokk-
ið. Bastarnir eru skemmtilega
pönkaðir á köflum, en hitt fínnst
mér verra, hvað sum lögin eru
óþægilega lík öðrum eldri og
frægari lögum frá útlandinu. Ég
heyrði til dæmis ekki betur en að
aðalstefið í einu laginu væri feng-
ið að láni, svona nokkum veginn
óbreytt, úr laginu góða I Want
Candy með Bow Wow Wow.
Þetta var eina skiptið sem ég náði
að muna hvaðan stefið var feng-
ið, en þau voru fleiri lögin sem
maður þekkti - en mundi ekki
hvað hétu. Eitthvað var þama frá
Sex Pistols að ég held o.s.frv. Yf-
irleitt var þetta þó gert nokkuð
snyrtilega og ég get bara alveg
fyrirgefið þeim þetta held ég. Og
svo byrjaði ballið.
Ahpp-ú (eða allt
búið eða finidó
eða curtains)
Á sama tíma og The Smiths
gefa út plötuna sína nýju, Strang-
eways here we come, berast þær
sorgarfregnir að ekki sé von á
fleiri skífum úr þeirri smiðjunni.
Johnny Marr sagði skilið við fé-
laga sína fyrir nokkru og sinnir nú
öðmm hlutum eins og fram kem-
ur í Gúllasinu. Og þar sem hann
hefur hingað til séð um allar
lagasmíðar flokksins, svona
nokkum veginn aleinn, þótti
Tme Sounds of Liberty gekk á
svið. Mér er til efs að kauðslegri
tónlistarmenn hafi komið fram
hér á landi. Þeir vom ekki beint
eins og myndirnar af þeim hafa
gefið til kynna. Leðrið var víðs
fjarri, og auðséð að snyrtitækn-
arnir höfðu verið skildir eftir
heima. Gallavesti og tattóveraðir
upphandleggir, derhúfa og hár
niður á sjöunda rifbein var ein-
kennisklæðnaður kvöldsins -
svona í grófum dráttum. Og ein-
hver hefur hækkað vemlega í
græjunum í hléinu milli Bastanna
og TSOL. Ég skil ekki alveg af
hverju, þar sem textar TSOL em
jú vel þess virði að hlusta á þá og
þar að auki aðalatriði fyrir þá
sjálfa - að sögn. Hvers vegna þá
að drekkja þeim í desibelasúp-
unni? En hvað um það, þrátt fyrir
allan hávaðann, eða kannski
vegna hans, trylltist Iýðurinn al-
veg. Þeir (meðlimir TSOL) hafa
sjálfir lýst því yfir, að þeir séu
fyrst og fremst tónleikaband, og
það er engin lygi. Þessir óbjörgu-
legu slánar vom alveg bráð-
skemmtilegir á sviðinu og Joe
Wood, söngvari, virtist líklegur
Morrissey einsýnt að sveitin yrði
óstarfhæf. Hann ákvað því að
hætta líka, og þarmeð var draum-
urinn búinn. Ekki veit ég hvað
verður um afgang sveitarinnar,
en Morrissey hyggur á sólóferil,
og það strax; von er á fyrstu sóló-
plötunni fyrir jól ef upplýsingar
mínar em réttar...
Dauði The Smiths hefur sjálf-
sagt komið einhverjum á óvart,
en þó er ég ekki viss um að hann
hafi verið ótímabær. Þeir voru
brautryðjendur á sinn hátt, þeir
vom reyndar ekki að gera neina
byltingu með textum sínum og
lögum, en flutningur allur og út-
18 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN; Sunnudagur 11. október 1987
Dánarfregnir
og jarðarfarir
til alls þar sem hann óð útum allt
svið með sitt ótrúlega teygjanlega
greppitrýni að vopni. Áheyrend-
ur vom býsna vel með á nótunum
og þónokkur slatti tróð sér upp
að sviðinu og steig þar villtan dár-
adans. Þetta fór greinilega vel í
hljómsveitarmeðlimi og mögn-
uðust þeir stöðugt eftir því sem á
leið. Lögin af nýju plötunni vom
mest áberandi einsog við var að
búast og gengu þau jafnframt
best í landann, enda fæstir heyrt
nokkuð annað með þessari
heimsfrægu hljómsveit. Það er
annars merkilegt hversu dregið
hefur úr heimsfrægð hljómsveita
sem hingað koma, ekki veit ég
hvort veldur; heiðarleiki eða leti
umboðsmanna...
Eftir að hafa heyrt TSOL
keyra í gegnum prógramm sitt
(sem m.a. innihélt gamla slagara
eins og The Letter o.fl.) var ég
bara nokkuð ánægður með þá (þá
hljóta þeir að vera góðir - eða
hvað?). Og af því að ég á alltaf f
vandræðum með að enda svona
greinar á viðeigandi hátt, ætla ég
bara að sleppa því í þetta sinn.