Þjóðviljinn - 12.03.1988, Qupperneq 6

MINNING
Sigurlaugur Egilsson
fœddur 13. febrúar 1953 - dáinn 6. mars 1988
t dag, laugardaginn 12. mars,
veröur jarðsunginn frá Ólafsvík-
urkirkju vinur okkar og skipsfé-
lagi Sigurlaugur Egilsson.
Það var um hádegisbilið sl.
sunnudag 6. mars að okkur bár-
ust þau tíðindi að vinar okkar
væri saknað. Hófum við stax leit
að honum. Síðdegis þann dag
fengum við þá hörmulegu fregn
að Sigurlaugur hefði fundist
látinn.
Við viljum í fáum orðum hér
minnast þessa vinar okkar,
Lauga, eins og hann var oftast
kallaður. Reyndar er varla hægt
að skrifa í fáum orðum um svo
góðan og fórnfúsan dreng sem
svo skyndilega er rifinn frá okkur
þegar allt lífið svo bjart blasti við
honum og fjölskyldu hans í
blóma lífsins. Því ætíð hafði hann
svo mikið að gefa öðrum, rétti
hverjum hjálparhönd sem var
hjálparþurfi en þáði lítið í stað-
inn.
Laugi var fæddur í Kópavogi
og ólst þar up með sex systkinum
sínum. Foreldrar hans voru frá
Seyðisfirði, þau Egill Þorgeirs-
son, sem lést árið 1964 og Gabrí-
ella Þorsteinsdóttir, en hún Iést á
síðastliðnu sumri.
Til Ólafsvíkur kom Laugi fyrst
árið 1971. Upp frá því hófust
okkar kynni. Arið 1974 gerðist
hann svo skipsféiagi okkar þegar
við bræðurnir keyptum bátinn
Skálavík og ætíð síðan hefur hann
verið okkur allt í senn, skipsfé-
lagi, vinur og bróðir. Slík var vin-
átta þessa drengs okkur og öðr-
um í þessu byggðarlagi. Einu gilti
hvaða verk þyrfti að vinna, hvort
sem var á landi eða sjó, ailtaf
bauð Laugi fram aðstoð sína. Það
er til merkis um góðvild hans og
dugnað í garð annarra, að þegar
tengdafaðir annars okkar lenti í
siysi og átti erfitt uppdráttar sl.
sumar, þá kom Laugi strax á vett-
vang og bauð aðstoð sína. Slíkt
og hið sama bauð hann til ann-
arra heimila.
Á sjó og í landi hefur Laugi
gegnt öllum störfum er tengjast
útgerð fiskiskips nema skip-
stjórn. Var hann einstök persóna
í hverju starfi er hann tókst á
hendur. Aldrei fór hann svo frá
borði skips að hann hefði ekki
gengið í skugga um að alit væri í
stakasta lagi og þess vegna oftast
síðastur okkar upp á bryggju eftir
róður. Laugi gegndi störfum sín-
um af stakri trúmennsku og
áhuga. Hvort sem báturinn var á
sjó eða í landi ellegar ekki væri
hægt að sækja sjó vegna brælu
eða annarra orsaka, þá var Laugi
ætíð á sfnum stað, reiðubúinn til
starfa hvenær sem þess gerðist
þörf. Til að mynda gætti hann
þess ávallt þegar landlega var að
láta okkur vita ef hann þyrfti að
skreppa frá heimili sínu til að
hægt væri að ná í hann til starfa ef
þörf krefði. Finnst okkur að við
höfum aldrei nægilega getað
þakkað honum fyrir fórnfúsa
vinnu hans í okkar þágu, bæði á
sjó og í landi, hvort sem var frí-
dagur eða ekki.
Laugi var sómi sinnar stéttar,
ávallt reiðubúinn að aðstoða við
hin margvíslegu störf sem sneru
að félagsmálum sjómanna hér í
Ólafsvík. Minnast margir Ólafs-
víkingar starfa hans við undir-
búning og framkvæmd hátíðar-
haldanna á sjómannadaginn ár
hvert, en hann hefur starfað í sjó-
mannadagsráðinu hér í bæ um ár-
abil sem fulltrúi sjómanna í
verkalýðsfélaginu Jökli. Fyrir
mörg og þýðingarmikil störf á
þeim vettvangi færum við honum
og konu hans, sem oftast starfaði
við hlið hans við þau verk, okkar
bestu þakkir og bæjarbúa allra.
Laugi giftist eftirlifandi konu
sinni, Guðnýju Gísladóttur, og
stofnuðu þau myndarlegt og hlý-
Iegt heimili hér í Ólafsvík sem
ætíð var öllum opið. Eignuðust
þau þrjú myndarleg börn, Þuríði
Magneu, 16 ára, Hafdísi Öldu, 10
ára og Gísla Anton, 5 ára.
Mörg önnur orð mætti hafa um
mannkosti hins góða drengs því
margar eru minningarnar góðu
sem sækja á við vinarmissinn en
við kjósum að hafa lokaorð í
kveðju okkar þessi:
Æ, velkominn oss vertu þá,
er vorar syndir tókst þig á.
Oss, Jesús, kenn að þakka þér,
að þínir brœður urðum vér.
Stef. Thor.
Við vottum eiginkonu hans,
Guðnýju Gísladóttur, börnum,
systkinum og ástvinum, okkar
dýpstu samúð. Megi góður guð
blessa ykkur öll.
Þorgrímur, Kristín,
Rúnar og Ragnhildur
... Skoðaðu hug þinn vel, þegar
þú ert glaður, og þú munt sjá, að
aðeins það, sem valdið hefur
hryggð þinni, gerir þig glaðan.
Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn og þú
munnt sjá, að þú grætur vegna
þess, sem var gleði þín...
Spámaðurinn Kahlil Gibran
Vinur okkar Laugi er látinn.
Ég þekkti Lauga úr Kópavog-
inum, við áttum þar heima sem
börn.
Það var síðan, vorið 1977, á 1.
maí skemmtun í gamla félags-
heimilinu í Ólafsvík að snaggara-
legur strákur vindur sér að mér
og segir: „þú hér“ og slær svo á
lærið á sér og skellihlær, svo var
hann þotinn. Seinna fluttum við
að Brautarholti 10, þá átti hann
heima á sjöunni og þar varð ég
heimagangur hjá Guðnýju og
Lauga, og allir mínir. Ekki man
ég hvernig, en það bara varð. Það
voru ófáar ferðirnar sem Laugi
kom með í soðið handa okkur, og
veit ég að fleiri hafa sömu sögu að
segja. Hann átti betra með að
gefa en þiggja. Væri einhver að

Rennismiður
|f Óskum að ráða rennismið hið fyrsta til starfa á verkstæðinu í Borgartúni 5. UpplýsingarveitirMagnús Nikulásson verkstæðisformaður.
Vegagerð ríkisins Borgartúni 5 105 Reykjavík

mála, smíða, byggja eða bara
vantaði eitthvað, þá var hann
mættur og kominn að hjálpa eða
bara til að halda „húmornum" í
lagi.
Svo vorum við alltaf að flytja
og fjölga og þroskast, og nú síðast
átti hann heima á tíunni og við
flutt upp á holt. Síðasta sinn er
við sáum hann, var Laugi að
biðja mig að taka pakka suður.
Það var á sunnudegi. f dyrunum í
þvottahúsinu hjá okkur stóð
hann þennan sunnudag lengi og
kvaddi okkur glaður og hress.
Þannig viljum við muna hann.
Viku síðar var hann dáinn. Tím-
inn er svo fljótur að líða. Um leið
og við þökkum honum allar góðu
samverustundirnar, biðjum við
algóðan Guð að hjálpa og styrkja
þig elsku Guðný, Þurý, Hafdís og
Gísli. Aðstandendum öllum
sendum við okkur samúðar-
kveðjur.
... Ég hræðist ekki hafsins gný,
né hvíta brim á flæðargrynni.
En ég er klökkur, kvíði - því
nú kveð ég þig í hinsta sinni.
Sigurður Einarsson
Kolbrún Þ. Björnsdóttir
og fjölskylda
Hversu erfitt sem það nú er, þá
verður ekki hjá því komist í þessu
lífi að sætta sig við hin ýmsu áföll.
Vitaskuld finnst manni áfallið
stærra og meira eftir því sem það
snertir mann sjálfan meira.
Gleggst skynjar maður þessa
staðreynd er ástvinir falla frá,
þegar sorgin og söknuðurinn sest
að í brjóstum okkar.
Við sem skipum ritnefnd Birt-
ingar í Grundarfirði fórum ekki
varhluta af þeirri tilfinningu er
okkur var tilkynnt um skyndilegt
og ótímabært andlát Sigurlaugs
Egilssonar. Nokkur okkar vorum
að búa okkur til leitar er fregnin
kom. Auðvitað spyr maður: Af
hverju? Við því er ekkert svar
annað en: Almættið ræður. Samt
finnst manni svarið ekki vera
neitt svar, en það verður að duga
því önnur svör eru ekki til.
Birting er málgagn Alþýðu-
bandalagsfélags Grundarfjarðar
og á að baki átta ára sögu. Saga
þess í gegnum þessi átta ár er sú
að útgáfan hefur aldrei misst úr
tölublað, svo sem títt er um
sambærilegar útgáfur. En hvers
vegna og hvers vegna er þetta
nefnt hér? Jú, vegna þess að til
þess að svo farsællega farnist í fé-
lagslegri starfsemi má enginn
undan líta, allir verða að vera sér
meðvitaðir um nauðsyn þess að
það hlutverk sem hverjum er ætl-
að verður ekki unnið af öðrum.
Hópur með þessa vitneskju og
vilja til að láta sitt af mörkum
getur vissulega gert góða hluti.
í upphafi varð það ljóst að
þessi blaðaútgáfa gæti aldrei
staðið sig á svo litlum markaði
sem Grundarfjörður er og það er
þar sem Sigurlaugur kemur inn í
myndina. Hann tók að sér að
annast sölu blaðsins í Ólafsvík,
það hlutverk rækti hann af alveg
sérstakri eljusemi og trú-
mennsku. Sjómaður sem er tilbú-
inn til að hlaupa í blaðsölu að
kvöldi dags eftir róður, án tillits
til veðurs, færðar eða yfirleitt
nokkurra þeirra aðstæðna sem
trafala slíkt hlýtur að búa yfir
sjaldgæfum mannkostum.
Vinnuféiaga sína og vini rækti
hann af sömu alúð og trú-
mennsku. Fyrir það að hafa feng-
ið tækifæri til að kynnast þvílík-
um manni er skylt og ljúft að
þakka á þessari stundu.
Okkur er ljóst að við höfum
lært margt af þessum kynnum.
við eigum okkur þá von að ein-
hvern tímann getum við fetað í
spor þessa einstaka félaga.
Eiginkonu, börnum og
systkinum sem og öllum öðrum
ástvinum sendum við einlægar
samúðarkveðjur og biðjum góð-
an guð að styrkja þau í sorg sinni.
Eftir lifir minning um góðan og
glaðværan dreng sem við erum
þakklát fyrir að hafa fengið tæki-
færi til að kynnast.
Við biðjum einnig að vikið sé
frá dyrum íbúa Ólafsvíkur þeirri
hræðilegu slysaöldu sem þar hef-
ur gengið yfir undanfarnar vikur.
Við biðjum ykkur allrar Guðs
blessunar.
Ritnefnd Birtingar
Ragnar Konráðsson
fœddur 10. nóvember 1899 - dáinn 29. febrúar 1988
í dag verður til moldar borinn
Ragnar Konráðsson, sjómaður
og verkamaður frá Hellissandi.
Hann verður lagður til hinstu
hvfldar í kirkjugarðinn að Ingj-
aldshóli, við hiið konu sinnar
Hólmfríðar Ásbjörnsdóttur.
Ragnar var fæddur í Stykkis-
hólmi 10. nóvember 1899 og var
því á átttugasta og níunda aldur-
sári þegar hann lést.
Ragnar ólst upp í mikilli efna-
legri fátækt, en í miklu ástríki
móður sinnar Kristínar, en hún
varð ein að sjá um uppeldi og
umönnun drengsins.
Þegar hann var 16 ára að aldri
þá skildust með þeim leiðir. Hún
fór í atvinnuleit til ísafjarðar en
hann í sömu erindagjgrðum að
Hellissandi. Þeirra ieiðir lágu
ekki saman oftar því stuttu síðar
frétti hann lát hennar, og þótt
hann hraðaði för sem mest hann
mátti, þá hafði útför hennar þeg-
ar verið gerð þegar hann kom til
ísafjarðar.
Á Hellissandi bjó Ragnar allan
sinn starfsaldur.
Lengst af stundaði hann fisk-
veiðar á nær öllum tegundum af
veiðiskipum, allt frá árabátum til
togara.
Þegar hann hætti á sjónum, þá
á þeim aldri, sem flestir setjast í
helgan stein að loknum löngum
vinnudegi, þá hóf hann störf hjá
frystihúsinu og vann þar fullan
vinnudag með þeirri yfirvinnu,
sem þeim störfum tilheyra.
Ragnar var á 78. aldursári þeg-
ar hann hætti störfum og þá fluttu
þau hjón til Reykjavíkur.
Konu sína Hólmfríði missti
hann árið 1983 og stuttu síðar
gerðist hann vistmaður á Hrafn-
istu þar sem hann lést að morgni
29. febrúar sl. eftir þunga og erf-
iða sjúkdómslegu.
Ragnar og Hólmfríður eignuð-
ust sjö börn: Hinrik, Hólmfríði,
Kristin, Guðrúnu Rögnu, Ás-
björgu, Fanný og Konráð. Öll
fylgja þau föður sínum til grafar
nema Kristinn en hann fórst með
bát frá Keflavík árið 1946.
Barnabömin eru 17 og ég hef
ekki tölu á barnabamabörnunum
en áður en Ragnar lést hafði hann
handleikið tvo einstaklinga af
fimmta lið.
Ragnar Konráðsson var ein-
staklega jákvæður maður og
glaðsinna. Raunar held ég að það
sé ekki ofsagt þótt hann væri kall-
aður grallari.
Margar sögur hef ég heyrt af
glettni hans og gamansemi og
flestir sem eitthvað hafa dvalið á
utanverðu Snæfellsnesi kannast
við slíkar sögur.
Það hefur vissulega hent að
menn áttuðu sig ekki strax á
Ragnari Konráðssyni en væri
hann nefndur Raggi Koddi þá
brást ekki að allir höfðu eitthvað
um hann heyrt og aldrei neitt illt.
Við Ragnar kynntumst fyrst
fyrir liðlega aldarfjórðungi þegar
ég kvæntist nöfnu hans og elsta
barnabami. Þau kynni voru frá
fýrstu tíð ánægjuleg og gefandi
fyrir mig.
Allmargar urðu þær ferðirnar
vestur á Sand og ætíð vom mót-
tökur þeirra hjóna hlýjar og inni-
legar. Þótt húsið væri lítið var þar
aldrei þröngt.
Lengi verða mér minnisstæðar
ferðirnar um nesið þegar Ragnar
var leiðsögumaður og fór með
okkur á þær slóðir sem hann var •
kunnugastur. í Dritvík leiddi
hann okur frá einu fiskbyrginu til
annars og sagði frá þeirri lífsbar-
áttu og þeim lífsháttum, sem nú
heyra sem betur fer sögunni til.
Frá Dritvík reri hann löngum
oftast einn á bát, með nesti að
heiman til jafnvel margra vikna
útilegu.
Við ieiðarlok hrannast að
minningar. Allt er það um góðar
stundir og ljúfa samferð.
Gangur iífsins er óstöðvandi og
ekkert er eðlilegra en að háaldr-
aður maður kveðji. En þó að þau
séu horfin af vettvangi Ragnar og
Fríða, þá hverfa þau okkur
aldrei, sem þekktum þau. Minn-
ingin lifir.
Afi og amma á Sandi eru kom-
in heim aftur. Saman eru þau á ný
eins og alltaf áður, undir jöklin-
um, sem svo tignarlega gnæfir
yfir byggð og búendum.
Ingjaldshóli er smár við hlið
jökulsins en samt geymir hann
þann sjóð, sem merkastur er,
sjóð minninganna, gengnar kyn-
slóðir alþýðufólks og fyrirmanna,
jarðneskar leifar þeirra, sem
byggðu þetta land og breyttu því í
það menningarsamfélag, sem við
eigum í dag. Ragnar Konráðsson
og Hólmfríður Ásbjörnsdóttir
eiga óskiptan hlut að því verki.
Því er hólnum sæmd af veru
þeirra. Sigurjón Pétursson
6 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Laugardagur 12. mars 1988