Þjóðviljinn - 01.05.1988, Blaðsíða 11
FAST ÞÆR SOTTU SJOINN
... OG SÆKJA HANN ENN
Við
sjómenn
erum
sérstakur
þjóð-
flokkur
- Þetta byrjaði allt með því að
mér bauðst að fara einn túr að
sækja Dettifoss til Álaborgar.
Það átti aldrei að verða nema
þessi eini túr, og maðurinn
minn hvatti mig til fararinnar.
Þetta var 20. nóvember 1969,
en það má segja að ég hafi
ekki komið í land fyrr en fyrir
tæpum tveim árum, svo túr-
arnir urðu fleiri en áformað var
og ég á nú um 4600 sjóferðar-
dagaaðbaki.
Þetta segir Anna Halldórsdótt-
ir ekkja og sjö barna móðir, sem
hefur þjónað Eimskipafélagi ís-
segir
Anna
Halldórsdóttir
sem sigldi
íl8 ár
og kom ein
upp sjö börnum
lands dyggilega í 20 ár og gerir
enn, fyrst sem skipsþerna og að-
stoðarkokkur, og nú sem hús-
freyja í Faxaskála við Reykjavík-
urhöfn. Þegar hún hóf sjó-
mennsku hafði hún átt 8 börn og
misst eitt og yngsti sonur hennar
var á 5. ári. Eiginmaður hennar,
Páll Erlingur Pálsson málari, var
þá þegar orðinn heilsuveill og lést
fáum árum síðar. Og til þess að
sjá fjölskyldunni farborða stund-
aði Annasjóinn í 18árog oft voru
sjóferðadagarnir yfir 330 á ári
hverju, þannig að frístundirnar
voru fáar. En hvernig var þetta
hægt?
- Ég á eina dóttur sem var mín
stoð og stytta fyrstu árin. Hún
hélt heimilið með pabba sínum á
meðan hann lifði, þegar ég var í
burtu. Ég treysti dóttur minni og
eldri börnunum. Þegar pabbi
þeirra dó var yngsti sonurinn 6
ára og hin börnin flest á barna-
skólaaldri. Það var oft erfitt að
fara frá fjölskyldunni á þessum
árum, ekki síst eftir að ég var orð-
in ein. Það voru þung sporin á
skipsfjöl þegar maður vissi ekki
hvenær maður kæmi aftur. En ég
hafði samband við fjölskylduna í
gegnum síma og ég treysti elstu
dóttur minni og eldri börnunum
til þess að hjálpast að. Við höfum
alltaf verið samheldin og erum
enn, og ég var svo lánsöm að það
komu aldrei upp vandamál með
börnin öll þau ár sem ég var á sjó.
það komu til dæmis aldrei neinar
kvartanir frá skólanum.
Fjarvistirnar voru auðvitað
erfiðastar um hátíðir, jól, páska
og hvítasunnu. Ég hef verið mörg
jól á sjó, og stundum fórum við
um borð á Þorláksmessu, þegar
allir voru komnir í jólaskap. Þá
reyndi maður bara að hugsa um
það sem var í vændum um borð.
Það var líka litið hornauga af
fólki að móðir skyldi fara frá
börnum sínum með þessum
hætti, en ég átti ekki margra ann-
arra kosta völ og það var sam-
heldnin í fjölskyldunni sem
bjargaði okkur. Framhald á bls. 12
Sunnudagur 1. maí 1988 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 11