Þjóðviljinn - 05.06.1988, Blaðsíða 9

RÖNG SAGA
The Wrong Story
Það var á þeim árum þegar sól-
in settist fremur af öryggi en vana
og hestarnir voru iatir af þreytu
en ekki leiðindum. Wim Wend-
ers var um það bil að verða get-
inn, enda átti fólk í tilfinninga-
basli þá sem fyrr, þannig að ein-
hverntíma hlaut röðin að koma
að honum. Að vísu er sú sena
víðsfjarri þessari sögu þó tilefni
hennar fari ekki leynt frá því.
Stop. Herinn hafði enn ekki
spurst norður yfir heiðar og dag-
arnir liðu í einfeldni við ómálaða
steinveggi er vörpuðu svölum
skugga fram á hlöðin sem lyktuðu
af olíu en voru að öðru leyti gler-
hörð af langvinnum þurrícum. Á
sjónum fyrir utan dottuðu jak-
arnir hreyfingarlítið eins og staðir
hvalir, en bráðnuðu þó nokkrar
spannir í hádegissólinni og voru
stundum tilefni misskilnings.
„Hvar eru börnin?" hljómaði oft
eins og „Hvar er björninn?“ Því
kvenfólkið gekk á slægjuna, með
svuntur og hárklúta, og ráku í
hlátursHviðum á eftir sláttu-
manninum. Það voru aðalbrand-
ararnir þetta sumar. En á kvöldin
lyktuðu þær af kjarri undan
höndunum, þegar þær sátu fram
á rúmbríkunum og gengu frá hár-
inu fyrir svefninn. Þær voru ekki
sætar, þetta var ekki þannig þá,
þær voru bara léttar eða óléttar.
Og þegar heitt var í veðri sáust
þær stundum á hvítum nærbol-
um, rauðar í kinnum við bláu
augun. Já, fánalitunum var víðar
flaggað en í vindinum á þessum
árum. Og vindur var það nú
varla, varla talandi um þetta
sumar í þessum sívala firði sem
ekki var fjörður heldur vík og hét
og heitir reyndar Sjaldhafnarvík.
Það skeði svoldið í Hlíð tiltölu-
lega snemma um þetta sumar sem
gaman er að segja frá. Og það er
líklega í eina skiptið sem svona-
lagað hefur skeð, þó víða væri
leitað. Bergur var ráðsmaðurinn í
Hlíð og var ekki kallaður Beggi,
þetta var ekki þannig þá, gælu-
nöfnin höfðu enn ekki borist að
sunnan, ekki frekar en síminn,
sem þó var skammt undan og pot-
aði sér yfir Tröllatunguheiðina
eins og einfætt risagervikönguló
úr fjarlægum bíómyndum sem
um það leyti voru framleiddar í
Hollywood. En Bergur þessi var
sem sagt að bjástra við gamalt
beisli niðrí rökkvuðum kjallara-
gangi í nýja steinhúsinu einn sól-
ríkan sunnudagsmorgun þegar
lítii og falleg hagamús skýst
leiftursnöggt yfir stígvélin sem
hann var í. Og þetta var ekki í
fyrsta sinn sem þetta hafði gerst,
því oftsinnis hafði Bergur komið
auga á þessi litlu grey í áhalda-
kompunni, já og víðar í kjallaran-
um, og þetta var farið að fara
svoldið í taugarnar á honum þó
svo hann vissi mætavel að þessi
meinlausu nagdýr væru ekki til
neinnar óþurftar. En sem sagt í
þetta sinn var nóg komið og í ein-
lægu bríaríi spyrnti hann hægri
fæti út í loftið um leið og músin
skaust yfir stígvélstána. Og svo
ótrúlega snöggur var hann, senni-
lega æfður af því að setja hæl í
kviðinn á lötum bykkjum, að litla
hagamúsin skaust af tánni eins og
bolti og lenti ofarlega á hurðinni
fyrir enda gangsins. Hann Bergur
hafði sparkað músinni eins og
fótbolta og smassað hana beint í
skeytin, við hurðarkarminn, þó
svo að þannig hafi það ekki verið
orðað þá, fótboltinn var enn fyrir
sunnan og íþróttamál blaðanna
ekki svo þróað sem nú. En hvað
um það, músin small á hurðinni
og lést um leið, skildi eftir sig
brúnan vökvablett á grænu lakk-
inu og féll síðan niður á gólfið.
Þannig var húsum háttað þarna
í nýia steinbænum að herbergi
ráðskonunnar var einmitt fyrir
enda gangsins í kjallaranum og
vissi upp í hlíðina. Þetta voru því
dyrnar inn til hennar Veigu og
hún spratt upp frá bréfaskriftum
heim í Skagafjörð með blautt
hárið vafið í vandlegan hand-
klæðistúrban þegar hún heyrði
dynkinn í músarboltanum. Hún
reif upp hurðina og hváði höst
fram á dimman ganginn þar sem
hún sá glottið á Bergi í hinum
endanum við áhaldakompuna.
„Hvað var nú þetta?“ spyr hún
með norðlenskri fifties-áherslu á
síðasta orðið.
„Ooo, ætli það hafi ekki bara
verið hún músin?“ svarar Bergur
sposkur á svipinn sem fyrr.
„Músin, músin, ég er orðin
gauðleið á þessu eilífa músatali í
þér Bergur og það veist þú manna
best sjálfur.“
„Gættu nú bara að því að þú stígir
ekki ofan á greyið, Veiga mín.“
Ráðskonan lítur snöggt niður
fyrir sig og sér sér til skelfingar
lítinn ljósbrúnan loðhnoðrann
við tærnar á sér og hrópar um leið
upp yfir sig „Uaah yyy“ og hverf-
ur í skjól á bakvið hálfopnaða
hurðina.
„Svona, svona,“ segir Bergur
um leið og hann labbar sér yfir til
hennar og beygir sig yfir líkið.
„Hún fer nú ekki langt, þessi,“ og
hann tekur músina upp á halan-
um og vingsar henni framan í
Veigu sem flýr í ofboði með
hærra öskri lengra inn í herberg-
ið.
„Ég bið þig Bergur," hrópar
hún og var nú komin undir sæng í
óuppbúnu rúminu. „Þetta á eftir
að fara lengra, því skal ég lofa
þér.“
„Já, er það ekki bara, hún
Veiga litla er ekki að veigra sér
við það, hún vill að það gangi
svolítið lengra,“ sagði Bergur um
leið og hann skellti aftur hurðinni
með hinum snarpa hæli sínum
þannig að örlítil kúasletta sat eftir
á hurðinni undan stígvélinu.
„Hún heldur kannski að þetta sé
þá bara sköllótt mús eftir allt
saman?“ En þetta var eitt af
fyrstu skiptunum sem vitnað var
órætt í þennan brandara á
Norðurströndum, þó síðar ætti
hann eftir að breiðast hratt út og
inn eftir hverjum firði alla leið
vestur fyrir Hornbjarg og gott
betur. Bergur veifaði músinni
lítið lengur áður en hann henti
henni út um opinn gluggann í
suðandi flugnagrasið þar sem
kötturinn átti eftir að hirða hana.
En hann skreið hinsvegar sjálfur
uppí til Veigu, til fóta, undir
sængina eins og köttur með sína
sköllóttu þrátt fyrir mikinn lima-
burð ráðskonunnar og munn-
fögnuð. En það bráði fljótt af
henni, því þetta var ekki hrein
nauðgun, þetta var ekki þannig
þá, hlutirnir höfðu enn ekki feng-
ið sín fræðilegu heiti. Aldrei varð
því úr neinni kæru í málinu, enda
svosem skiljanlegt þar sem barn
varð úr, þó ekki yrði þar neinn
Wim Wenders, og við skírn þess
samtímis gengið frá endingar-
góðu hjónabandi og farsælu lífi
Þ eggja einstaklinga. Klukkurnar
í Sjaldhafnarvíkurkirkju hringdu
þessum einangruðu sveitum lof
og prís og úti fyrir bráðnuðu jak-
arnir af hamingju þegar fólkið
gekk úr kirkju og út á hlaðið, þar
sem staðið var í nokkra vand-
ræðalega stund í logninu áður en
kallað var inn í kaffi. Sannaðist
það hér með það sem síðar átti
eftir að þróast í málshátt norður
þar, því öllum varð sagan fljót-
lega hugleikin, það að „Oft verð-
ur mús að meiru".
NYC10588 Hallgrímur
<•
Sunnudagur 5. júní 1988 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 9