Þjóðviljinn - 16.11.1990, Blaðsíða 12

Að fara I leikför til Sovétríkjanna er meira en að segja það, en við
í áhuga-leikfélaginu Fantasíu réðumst þó í slíka för ekki alls fyrir
löngu. Upphafið að því var verkið Vagnadans, sem við sömdum út
úr spunavinnu í samstarfi við Kára Halldór leikstjóra. Við sýndum
Vagnadans í febrúar í húsnæði Frú Emelíu og eftirþær sýningar
vorum við valin af dómnefnd og send á norræna áhugaleiklistar-
hátíð í Vásterás í júní. Þess á milli setti Fantasía reyndar upp
Imyndunarveikina eftir Moliere, en það er nú önnur saga.
með
Fantastu.
IVasterás vakti Vagnadans mjög ólíkar
tilfinningar hjá gagnrýnendum, en
þótti það merkileg sýning að Jan Urvet
formaður sambands áhugaleikfélaga í Eist-
landi bauð okkur að koma á leiklistarhátíð
í Litháen í október sem fulltrúar Norður-
landa. í boði var frítt uppihald og húsnæði
og jafnvel dagpeningar, en við þurftum
sjálf að borga farið til Eistlands.
Það sér hvert mannsbam að svona
tækifæri væri næstum því glæpsamlegt að
sleppa.
Þannig að undirbúningur hófst, Vagna-
dans var æfður upp á nýtt, og kunnum við
Leikfélagi Reykjavíkur bestu þakkir fyrir
að hafa lánað okkur bílageymsluna í Borg-
arleikhúsinu til þess. Einn nýr leikari var
æfður inn í verkið í stað stúlku sem ól bam
tveimur dögum eftir að við lögðum af stað.
Við hlupum líka milli ráðuneyta, stofnana
og fyrirtækja í veikri von um að einhver
myndi nú vilja styrkja okkur, en það gekk
bara alls ekki. Viku fyrir brottför var eini
styrkurinn sem okkur hafði tekist að afla ffá
yfirvöldum, fjórar brennivínsflöskur sem
ÁTVR lét okloir í té til að gefa við hátíðleg
tækifæri þama úti. Reyndar fengum við að
vita daginn áður en við fómm að mennta-
málaráðuneytið ætlaði að styrkja okkur
með 100 þús. krónum, sem er auðvitað ekki
nema brot af heildarkostnaði okkar. Af
þessu má sjá að Fantasía fór meira og
minna á eigin vegum, en sá misskilningur
virðist nokkuð útbreiddur að við höfúm
verið send á vegum hins opinbera. Hvað
sem því líður fórum við, og sjáum sko ekki
eftir því.
Það var eldsnemma fostudaginn 5.
október sem við lögðum af stað, átta leikar-
ar og tveir tæknimenn, með allt okkar haf-
urtask - farangurinn nálgaðist hálft tonn,
með leikmyndinni og öllum búningunum
sem við notuðum í sýningunni. Þó vorum
við ekki með innkaupavagnana átta sem eru
imdirstaðan í verkinu, við litum á þá sem
mótleikarana okkar, en slíka vagna var búið
að útvega okkur í Finnlandi á síðustu
stundu.