Þjóðviljinn - 26.07.1991, Qupperneq 17

ÆNSNAPRIKID
vv VW X V ^ ^ . w vv v > v. ^ > W ^ v vv . t . .^tVVr ‘ V -| 1 - • •
, \ V V V V V Wv-V^V V V V * v, ■->■ V Vv
^AMvmi ^v.vVVvv
Næstum eins
og í Svíþjóð
Estrid gæti vel husað sér að búa á (slandi ef kötturinn Jonson fengi að fylgja með henni hingað.
Mynd: Jim Smart.
A sumrin flykkjast
ferðamenn til Islands.
Sumir eru ungir og ferðast
um landið á hjóii eða fót-
gangandi með bakpoka
og tjald. Sumir eru gamlir
og fara um í fullum rútum.
Sumir eru á miðjum aldri
og sumir eru börn. Flest
börnin eru í fylgd með ein-
hverjum fullorðnum, en
ekki öll. Hænsnaprikið hitti
að máli sænska stelpu,
sem kom ein til íslands og
dvaldi í hálfan mánuð hjá
fjölskyldu í Reykjavík. Hún
heitir Estrid Cederby og á
heima í litlu þorpi í Suður-
Svíþjóð. Estrid er á tólfta
ári og ferðin til íslands er
fyrsta ferðin sem hún fer á
eigin vegum. Hænsnaprik-
iö spurði fyrst, hvers
vegna hún hefði komið til
íslands.
Estrid: Ég kom til þess
að hitta vinkonu mína.
Og Estrid segir frá því,
að fyrir nokkrum árum hafi
hún flutt í eitt af úthverfum
Stokkhólms. Einn daginn
var hún að leika sér á ein-
um leikvellinum og þá hitti
hún íslenska stelpu og
þær léku sér saman allan
daginn. Síðan léku þær
sér saman á hverjum degi
eftir það. Alveg þangað til
hún flutti aftur út á land og
þær neyddust til að skilja.
Estrid: Við grétum yfir
að þurfa að skilja. En for-
eldrar okkar lofuðu því, að
við skyldum fá að hittast
áfram í skólafrium, og við
heimsóttum hvor aðra á
jólum og páskum og í
sumarfríinu. Og þegar vin-
kona mín átti að flytja aftur
heim til (slands, þá grétum
við enn meira á járnbraut-
arstöðinni í Linköping. Og
þá lofuðu foreldrar okkar
því, að við skyldum fá að
hittast á sumrin til skiptis í
Svíþjóð og á íslandi. Og
nú er ég komin til íslands.
Hænsnaprikið: Varstu
ekkert hrædd að fljúga ein
til ókunnugs lands?
Estrid: Jú, pínulítið. Ég
var hrædd um að ég
myndi týnast, eða taka vit-
lausa flugvél. En það var
flugfreyja sem hjálpaði
mér með allt, alveg þang-
að til foreldrar vinkonu
minnar tóku á móti mér.
Hestar og
villt náttúra
Hp: Hvað vissirðu um
ísland áður en þú komst?
Estrid: Ég hélt það væri
kalt hérna, en svo var
aldrei kalt. Bara álíka og í
Svíþjóð.
Hvað vissi ég? Ég hef
lesið um ísland I skólan-
um. Ég las um Surtsey. Og
eldgosið á Heimaey, þar
sem hálfur bærinn fór und-
ir hraun og ösku. Ég vissi
að íslendingar lifa af fisk-
veiðum. Og vinkona mín
sagði mér að lífið hér væri
svipað og í Svíþjóð. Og
mér finnst líka næstum al-
veg eins að vera hér í Sví-
þjóð.
Hp: En landið lítur nú
öðru vísi út. Hefurðu ferð-
ast eitthvað um landið?
Estrid: Við fórum að
Gullfossi og Geysi. Svo
fórum við upp í Borgar-
fjörð og tókum hesta á
leigu. Það var æðislegt að
ríða úti í villtri náttúru. Það
hef ég ekki gert heima, þar
hef ég bara riðið á braut-
um og ræktuðu landi. Svo
vorum við nokkra daga á
Akranesi og lékum okkur
við frændsystkini vinkonu
minnar.
Hp: Hvernig er að leika
sér við íslenska krakka?
Estrid: Það er alveg
eins og að leika sér við
sænska krakka. Fyrir utan
að maður skilur ekki málið
auðvitað. En vinkona mín
talar náttúrlega sænsku
og frændi hennar Kka.
Hinir tala bara íslensku og
svo kinkum við kolli og
skiljum hvert annað bara
alveg ágætlega, þó við
getum ekki talað.
Fékk 20 fiska
Hp: Hvernig leika
krakkar á Akranesi sér?
Estrid: Strákarnir eru
mikið í fótbolta. En ég hef
engan áhuga fyrir fótbolta.
Mér finnst leiðinlegt að
horfa á hann, en aðeins
skárra að spila sjálf. En
við vorum í parís á Lang-
asandi. Og við vorum að
leika okkur í skeljasandin-
um við sementsverksmiðj-
una. Við hoppuðum niður
af svona 5-6 metra háum
bökkum niður í sandinn.
Það var alveg meiri háttar.
Ég veit að það er bannað
að gera það. En það er
svo skemmtilegt að gera
það sem er bannað stund-
um. Svo vorum við í sundi.
Við spiluðum á spil. Og við
vorum niðri á Haraldar-
klöppum að veiða. Ég fékk
20 fiska.
Hp: Hvað veidduð þið?
Eitthvað ætt?
Estrid: Nei, það voru
bara smá ufsatittir. Við
slepptum þeim flestum aft-
ur. Og svo fékk ég 5 mar-
hnúta. Einn var svaka stór.
Hp: En hvernig finnst
þér Reykjavík?
Estrid: Mér finnst hún
fallegur og notalegur bær.
Vinkona mín býr í gömlu
og rólegu hverfi. Það er
ekki svo mikil umferð þar.
Hp: En landið sjálft?
Hvaða stað fannst þér
mest gaman að koma á?
Estrid: Mér fannst fal-
legast við Hreðavatn, þar
sem við fórum i útreiðar-
túrinn.
Sætir strákar
Hp: Viltu koma aftur til
íslands?
Estrid: Jahá. Og þá
ætla ég að hafa mömmu
og pabba og litlu systkini
mín með.
Hp: En gætirðu hugsað
þér að eiga heima hér?
Estrid: Kannski. Ef ég
mætti hafa köttinn minn
hann Jonson með.
En Estrid er heppin og
hefur ekki þurft að vera
kattarlaus þessar tvær vik-
ur á íslandi. Vinkonan á
nefnilega stálpaðan kett-
ling, sem minnir á Jonson.
Konan á Hænsnaprik-
inu endar á því, að spyrja
þessa sænsku stúlku,
hvernig sé að hitta vin-
konu sína aftur eftir heilt
ár. Er það ekkert erfitt?
Hafa þær um margt að
tala?
Estrid: Já. Við erum
alltaf að tala um stráka.
Það eru æðislega sætir
strákar á íslandi
Kveðja
Föstudagur 26. júlí 1991 NÝTT HELGARBLAÐ — SÍÐA17