Dagblaðið Vísir - DV - 20.11.1997, Blaðsíða 12

12
FIMMTUDAGUR 20. NÓVEMBER 1997
Spurningin
Hugsarðu mikið um
eigið útlit?
Amfríður Guðmundsdóttir: Já,
eitthvað gerir maður af því, þó ekki
mikið.
Anna Dröfn Sigurjónsdóttir,
nemi í grunnskóla Mosfellsbæj-
ar: Já, það fara nokkrir klukkutím-
ar í það á dag.
Marta Rós Karlsdóttir, nemi í
gmnnskóla Mosfellsbæjar: Já,
frekar mikið.
Auðunn Gestsson blaðasali: Já.
Jakobína Kristjánsdóttir klæð-
skeri: Svona I meðallagi.
Óli Ólafsson nemi: Já, afar mikið.
Lesendur
Kvóti
Magnús Einarsson skrifar:
Mér er spum hvemig Ameríka
væri ef kúrekamir hefðu ekki þurft
að leita að gulli og öðrmn gersem-
um. Það hefði sjálfsagt verið ein-
faldara að gefa þeim gull og græna
skóga í vöggugjöf. Dugnaðurinn er
ótvírætt meiri hjá kúrekunum en
bömum þeirra. Vinsæll enskur
dægurlagatexti hljómar eitthvað á
þessa leið „Where have all the cow-
boys gone“. Kúrekum fortíðarinnar
blöskraði sæju þeir Bandaríki nú-
tímans. - Jú, synimir fengu þetta í
arf.
Kvótakerfið á íslandi er þessu
likt. Háðulegasta dæmið er þegar
kona eins kvótaerfingja fær dæmd-
ar bætur út á óveiddan fisk úr sjón-
um. Sagan sýnir nefnilega aö þetta
kerfi fornra aðalsmanna er úr sér
gengið og blessast ekki nema með
valdalausu umboði og nægilegu eft-
irliti fjölmiðla. Þegar maður á mik-
ið af eignum kann maður að verða
kæralaus og nota það sem maður
hefur á neikvæðan hátt - bruðla. Sá
saddi er rólegur á meðan sá hungr-
aöi hamast við að verða sér úti um
mat.
Það segir sig því sjálft að kvóta-
kerfi þrífst ekki nema með veiði-
leyfagjaldi til sanngimi og aðhalds
eða að komið verði á fót uppboðs-
markaði sem er reyndar verri kost-
ur því að þá er ríkið komið með
finguma í málið og vankunnátta
þess á þessu sviði ásamt tilheyrandi
miðstýringu er öllum til óþæginda
og trafala. Fjölmiðlar ættu eðlilega
að fylgjast með þessum íslenska
aðli.
Þetta gæti leitt til þess að sægreif-
amir eyddu ekki eða flyttu fjár-
magn utan þar sem þjóðin missir af
þeim í erlendu lotteríi. Segja má aö
djúp gjá hafi myndast milli sægreifa
Veiðileyfagjald fremur en miðstýrður uppboðsmarkaður.
landsins og almennings. Fram-
kvæmdastjórar eða þeirra undir-
lægjur svara öllum spumingum. í
raun á að spyija sjálfa eigenduma.
Þjóðin á rétt á að þrýstingur aukist
á eigendur fremur en stjómendur.
Kannski eigendum kvótans detti í
hug að gefa væntanlegum erfmgjum
stór verksmiðjuskip í jólagjöf. Erf-
ingjamir kæmu sér síðan upp
flottri aðstöðu erlendis og lifðu í
vellystingum þar á meðan þjóðin
horfir upp á auðlindina, fiskinn, úr
fjarlægð, veiddan af risastómm
skipum, en sér ekkert af fiskinum
eða andvirði hans. Núna staðhæfa
forustusveitir sægreifanna að
þannig verði meiri velta og að fjár-
magnsbruðlið þar sé íslensku hag-
kerfi hagkvæmt. Þessi hringavit-
leysa er botnlaus. Aöhald fjöhniðla
á sægreifum er því mikilvægt.
og kábojar
Stöðvarvík Spaugstofunnar
Torfi skrifar:
Það var nokkuð ljóst frá þeim
tíma sem Spaugstofan hætti að vera
á „vettvangi" með sinn fréttaspegil
frá liðinni viku að annaö form
myndi ekki henta betur. Fréttir í
spéspegli, eins og Spaugstofan tók á
málunum hér áöur og fyrr, var það
sem við flest vildum.
Almenningur kannast ekki viö
Spaugstofuna í plássinu Stöðvarvík.
Svona gamaldags uppsláttur höfðar
ekki til almennings. Síðasti þáttur
var toppur nesjamennskunnar.
Flest atriðin em óþarflega langdreg-
in, samanber kvæðamennina, og
flest annað einnig. Rakarinn sem
sögumaður er út úr kú. Það þarf
engan sögumann, engan kynni. At-
riðin eiga einfaldlega að „detta" inn
hvert af öðm, eins og skrattinn úr
sauðarleggnum, óvænt og ókynnt.
Nóg er efnið úr fáránleika daglega
lífsins. Það þarf ekki kynningar við.
Við þekktum atriðin hjá strákun-
um. í Spaugstofunni em færir leik-
arar, sérstaklega gamanleikarar, en
þeir em þreyttir og búnir að of-
keyra sig í nýjum hlutverkum. Það
var óþarfi. Viö kunnum mætavel
við gamla lagið. - Fréttir í spéspegli
eins og Spaugstofan matreiddi þær
lengst af.
Lélegt úrval kvikmynda í sjónvarpi
Léleg sjónvarpsdagskrá og myndbandaleigurnar blómstra.
H.G. skrifar:
Ég hef lengi ætlað að senda frá
mér pistil um kvikmyndaval beggja
sjónvarpsstöðvanna, sérstaklega á
fóstudagskvöldum. En það er þá
sem mér finnst það vera úr hófi lé-
legt. Lengi vel stólaði ég á Stöð 2 en
það geri ég ekki lengur. Þar era
fóstudagskvöldin þau allra verstu.
Nú tek ég dæmi máli mínu til
stuðnings. Ríkissjónvarpið föstu-
daginn 7. nóvember: Valmyndin
„Hættu við, mamma skýtur". Ein lé-
legasta mynd sem gagnrýnandi
Dagsljóss hefur séð. - Síðan kom
myndin „Dauðakyrrð". Spennu-
mynd sem var í raun ósköp einhæf
og eiginlega ein hörmung frá upp-
hafi til enda.
Þá er það Stöð 2: Fyrst myndin
Gullbjöminn; einnar stjömu mynd
(nei, fyrirgefið: engin stjama!). Síð-
an „Á framfæri réttvísinnar", ein
stjama. Og „Stælar", engin stjama.
Þá kom einhver endursýnd mynd;
ein og hálf stjama.
Þetta var nú úrvalið. Ég var að
kanna hvemig næsti fostudagur (14.
nóv.) liti út en hann er lítiö betri. Þó
sýnist mér Ríkissjónvarpið vera
með eina mynd sem hugsanlega
væri hægt að horfa á þótt hún sé aö
vísu yfir 30 ára gömul. En allt er
hey í harðindum.
Nú munu einhverjir hugsa; Því
slekkur manneskjan bara ekki á
sjónvarpinu? Það er hins vegar svo
með mig að ég er fúllorðin (segjum
bara; öldmð), einstæð kona, sem er
löngu hætt að fara út að skemmta
mér, en hef hugsað mér að leysa af-
þreyingarmálin með því að leigja
mér myndbandsspólur á föstudög-
um, úr því dagskráin batnar ekki.
Ég hefi alltaf haft gaman af góðum
kvikmyndum og hef enn, þrátt fyrir
háan aldur. - Ráðamenn sjónvarps-
stöðvanna ættu að setja sig í spor
þeirra sem heima sitja, hinna raun-
verulegu sjónvarpsnotenda.
DV
Geysir gjósi
áfram
Kristmundur hringdi:
Hvemig sem á málin er litið og
það frumkvæði sem oddvitinn í
Biskupstungunum hafði um að láta
Geysi gjósa á meðan yfir stóð ferða-
málaráðstefha við Geysi þá er ekki
nokkur vafi á að íslendingar vilja
að Geysir sé virkur sem aðdráttar-
afl fyrir ferðamenn, jafiit innlenda
sem erlenda. Fáir skilja afstöðu
Náttúrvemdarráðs og boðskap
þess. Geysir á að fá að halda sínu
formi og hlutverki sem hann hefúr
gegnt gegnum áratugina og verið
eins konar fyrirmynd annarra gos-
hvera í heiminum. í von um að
Geysir fái að skila sínu í umsjá
heimamanna á staðnum.
Hvalaskoðarar
mestu hvala-
drápararnir
Jóhann Þ. skrifar:
Þótt svokölluð „hvalaskoðun“ sé
talin blómleg atvinnugrein hér
(sem hún auðvitað er ekki) og yfir
20 þúsund manns hafi farið í hvala-
skoðunarferðir á liðnu sumri þá er
enginn vafi í mínum huga að
hvalaskoðarar em mestu og stór-
tækustu hvaladráparamir sem um
getur. Aðstandendur hvalaskoðun-
ar hér segjast hafa mótað tillögur
um hvalaskoðun samkvæmt því
sem tíðkist í „öðrum löndum". Ég
spyr: Hvaða löndum? Megum við fá
að lesa um þessar reglur? Ég skora
á fjölmiðla að birta frekari upplýs-
ingar.
Ólseigt Lindu-
buff
Ragnar skrifar:
Ég keypti nýlega nokkur Lindu-
buff til að bjóða fjölskyldunni með
kvöldkaffinu. Hef ekki keypt þau í
nokkum tíma en bjóst við að þau
væru jafh góð og þau vom hér áður
fyrr. Mjúk og mikið góðgæti. En
því miöur; þau vom ólseig og
bragðlítil með hörðu súkkkulaði.
Við létum þetta þó ekki aftra okkur
frá neyslunni. Það sem verra var,
það var enga leiðbeiningu að finna
um framleiðanda, framleiðslu- eða
síðasta neysludag eða innihald á
pakkningunni! Aðeins: Lindu Buff.
Ég hélt að skylt væri að skrá fram-
leiðanda og áðumefndar upplýsing-
ar á pakkningar allra neysluvara.
Eitraður boð-
skapur skálda
Hólmfr. Sigurðard. hringdi:
Ég tek heils hugar undir með
Gunnari Guðmundssyni sem skrif-
ar í lesendadálk DV sl. fimmtudag
um „Boðskap Þórbergs og Lax-
ness“ sem eitrað hafi margan
mannshugann hér á landi. Þar var
tæpt á máli sem þyrfti að upplýsa
almenning hér mun betur um. Ég
hjó eftir ívitnuðum ummælum
Guðmundar Ólafssonar í sjón-
varpsfréttunum, þar sem hann
sagðist hafa orðið kommúnisti
vegna boðskapar skáldanna Þór-
bergs og Laxness. Sá boðskapur
skilaði sér miklu lengra en til ein-
stakra manna, hann eitraði líka
þjóðfélagið og innviði þess, svo enn
sér hér stað.
Einokunin
einkavædd
Hjörtur skrifar:
Skömm er að þvi fyrir islensk
stjómvöld að hyllast til að einka-
væða til þess eins, að því er virðist,
að breyta ímyndinni á viðkomandi
rekstri. Þetta kemur berlega fram í
„einkavæðingu" Pósts og síma.
Ekki er nema von að landsmenn
fyllist gremju þegar svo er bitið
höfuðið af skömminni með því að
hækka laun forstjóranna og halda
þeim leyndum í þokkabót.