Dagblaðið Vísir - DV - 12.06.1998, Blaðsíða 9

Dagblaðið Vísir - DV - 12.06.1998, Blaðsíða 9
JL>V FÖSTUDAGUR 12. JÚNÍ 1998 HLJÓMPLjÍTU 11611m Saint Etienne - Good Humor ★★ Fyrr á öldinni var hægt að ganga að eðalpopp- inu vísu i sykurkrukku enska triósins Saint Eti- enne. Á þremur plötum þróaðist bandið úr dans- skotnu byrjunarverki „Fox Base Alpha“, í bestu plötu sína, meistaraverkið „So Tough“ og stað- næmdist svo í strengjahlöðnu krúsidúllupoppi á „Tiger Bay“. Svo var löng þögn en áhrifanna gætti víða, t.d. hjá hinum sænsku Cardigans. Það var því viss tilhlökkun að taka utan af glænýrri Saint Etienne-plötu, hvert skyldi poppið hafa rekið núna? spurði maður og átti von á öllu, nema kannski því sem platan er; ofsalega látlaus poppplata þar sem allar tilraunir eru hættar og þróunin stöðnuð í ein- hæfu og alls ekki nógu spennandi froðupoppi. Lögin eru einfaldlega ekki nógu grípandi og sterk, þó eitthvað hérna sé ágætt í hófi og í sérstöku sólskinsskapi. Það er eins og þremenn- ingamir hafi hugsað: „Æi, það eru allir að gera það sem við vorum að gera og við skulum bara poppa eins og fyrirrennarar okkar gerðu,“ og því hljómar „Good Humor" eins og út úr einhverjum kokkteilbar í London frá „The Swinging 60’s“ og ekkert meir, nema kannski sam- ansafn af B-hliðum með The Cardigans. Þau nota ekta band á bak við sig í þetta skiptið, ein- hverja stúdíósvia sem vinna sitt starf líflaust og eftir stimpilklukkunni og ekki bætir söng- konan Sarah miklu lífi við því hún er að mestu hætt að syngja og andar öll lögin í staðinn af jafnmiklum áhuga og köld kæfa í kæli. Kannski geri ég of miklar kröfur sem gamall aðdáandi en sem slíkur tekur það mig sárt að þurfa að segja að þetta er versta plata Saint Etienne frá upphafi. Gunnar Hjálmarsson Tricky - Angels with Dirty Faces Er Tricky orðinn heilaskaddaður af öllu hassinu? spyr maður eftir fyrstu umferð af þessari ofur- draugalegu plötu og verður seinn til svars. Sjálfur segist hann vera drulluhræddur við tónlistina sem hann gerir, líklega þá í bullandi ofsóknaræðiskasti, og vissulega er þessi plata ekkert barnagaman. Ólíkt fyrnnn félögum sinum í Massive Attack er Tricky að gera tónlist sem seint mun höfða til margra Hér þyngir hann jafnvel enn á mulningsvélinni sem hann iðkar tónlist sína úr, valtar yflr alla sólarglætu og kreistir eins dimma og djúpa tóna út og hægt er. Hann minnir svolítiö á erflðustu plötur Tom Waits og stundum á taktbrenglisblús Captains Beefheart.en skín þó alltaf sjálfur í gegn, stórfurðulegur og nokkuð spennandi, vilji maður hleypa svona skrimsli í eyrun á sér. Stundum er eins og maður sé með Tricky i vitjun hjá geðlækni. Hann dregur mann í textunum inn í einkalíf sitt og þar eru púkar í öllum homum, ofsafengnar til- fmningar, innilokunarkennd, ofsóknaræði. Hann líkir sér við Tínu-lemjandi Ike Tumer en bætir svo við: „Only joking, too much smoking." Ofsóknaræðið beinist helst að bransanum; „Is this making music or rnoney?" spyr hann, og persónulega er ég orðinn frekar þreyttur á öllum þessum kvartandi poppurum. Áf hverju fara þeir ekki bara aftur á bætur fyrst þetta er svona erfitt? Aðgengilegasta lagið er „Broken Homes" sem PJ Harvey syngur með Tricky, og að vanda er Martina Topley-Byrd með honum í mörgum lögum og gefur ferskan blæ með raus- inu í kallinum. Þyngra verður það varla en þessi plata og ég mæli ekki með henni allri í einu nema fólk sé verulega hátt uppi. Gunnar Hjálmarsson Public Enemy - He Got Game ★★★ Mér varð það nokkur léttir að opna umslagið sem þessi diskur var í vegna þess að imdanfarið hafa þeir diskar sem ég hef fengið til umfjöllunar varla verið plastsins virði. Það var hins vegar ánægjulegt að sjá að Þjóðfélagsóvinur nr. 1 er enn þá til. Það er nefnilega dálítið langt síðan nokkuð hefur heyrst frá þeim og oft á þeim tíma hafa skotið upp kollinum orðrómur þess efnis að þeir hafi hætt samstarfi. He Got Game er á vissan hátt tímamótaverk i rappsögunni því að aldrei fyrr hefur hiphophljóm- sveit samið heilt soundtrack fyrir kvikmynd. Public Enemy stendur samt ekki einn að verkinu heldur nýtur hljómsveitin aðstoðar ýmissa annarra tónlist- armanna, t.d. Masta Kilia, KRS-1 og gamla brýnisins Stephens Stiils sem aðstoðar hana við lagið He Got Game sem er nokkurs konar endurgerð lagsins For what Its Worth sem Stills samdi. Eins og áður sagði er dálítið síðan Public Enemy gaf eitthvað út en þrátt fyrir það hefur hljómsveitin lítið breyst. Það er enn þá sami krafturinn í henni og lögin í svipuðum stil og á Muse sick-n-hour mess age ("94). Að vísu frelsaðist Flavor Flav og það hefur greinilega haft áhrif á textasmíðar hans eins og sést t.d. á titli lagsins, What You Need Is Jesus. Það er þó óþarfi að örvænta, þetta er ekki eitthvert gospel-væl. En það er körfuboltinn sem er í fyrir- rúmi á He Got Game rétt eins og í myndinni og það er fleira sem skiptir máli en að kunna að spila. Það blasa alltaf við einhverjar hættur eins og til dæmis að þú sért skotinn af því að ein- hvern langar í skóna þína eða ruglaðir njósnarar fyrir háskólalið ofsæki góða leikmenn með tilboðum á tilboð ofan. Það er hins vegar ljóst að Public Enemy hafa engu gleymt og bara.FIGHT THE POWER. Guðmundur HaUdór Guðmundsson Unun-Bones ★★★ Með blöndu af neðanjarðarstrengjum og bamsblíðri rödd Heiðu byrjar þessi plata með titillaginu Bones. Lagið er í senn rólegt og að- laðandi en skapar skemmtilega vídd þegar þungt og eiginlega mjög svalt sánd þeirra Þórs og dr. Gunna á gítar og bassa ryður sér upp á yfirborðið. Textinn fjallar um horfinn (dáinn) ástvin og pælingar og upprifjanir um samband- ið. Unun kemur skemmtilega á óvart með þessu lagi, reyndar hafði ég haldið að Bones myndi verða eins og You Do not Exist af siðustu smá- skífu sveitarinnar sem reyndar er hér að finna líka. En gott ef hljómsveitin skilar sínu ekki mun betur í rólegri lögum, filingin er einhvern veginn meiri. Þriðja lag plötunnar, Driven, er öllu síðra, hress rokkari en kannski of líkur mörgu sem maður hefur heyrt annars staðar frá. Fjórða og lokalag plötunnar, Heim á Hellissand, er tekið upp á Gauknum, ótrúlega skemmtilegt rokklag ættað úr íslenskum pönkheimi, svakalega þjóðlegt. Páll Svansson ★★★ Páll Oskar og Casino: „Það er fólki lífsins ómögulegt aö vera í einhverri fýlu á böllum meö okkur. „Það frika allir út“ - Páll Óskar og Casino gefa út „Stereo“ Páll Óskar fær sér risasamloku þegar ég hitti hann á Hótel Loftleiðum. „Það má vera einn nammi- og ógeðsdagur í viku,“ segir hann og sýnir mér upphandleggsvöðvana sem eru komnir á hann. Hér er hann mættur úr líkamsræktinni til að rabba um plötuna „Stereo“ sem var að koma út með honum og Casino. Þar er verið að hampa „easy listening" tónlistinni, „stofupoppinu" svo- kallaða, sem sifellt er að verða vinsælli tónlist með- al almennings - aftur. Hljómsveitarstjóri Casino, Samúel Jón Samúelsson Jr., ætlaði að koma líka, en popplífið tekur á og hann er annars staðar. Casino, easy listening og lagavalið „Casino var stofnað sem instrúmental band en hlóð utan á sig,“ segir Palli. Þeir eru allir útskrif- aðir eða að útskrifast úr FÍH og því ofsalega æfðir í tækni og þéttleika og vanir að spila fyrir fólk sem situr á rassgatinu. Þeir eru miklir frí- djassarar. Casinodæmið var hugmynd frá Samma og komið á legg til þess eins að hafa gaman af því. Þeir rökuðu sig saman fyrir u.þ.b. ári og kölluðu sig fyrst The Hubba Bubba Orchestra. Þeir komust fljótlega að því að fólk hérna var ailtaf að biðja um það sama, Peter Gunn eða James Bond stefið, og hafði litla hugmynd um hvað easy listening músík er, dettur kannski fyrst í hug Tom Jones eða Elvis í Las Ve- gas. Við erum með herferð til að útbreiða easy listening tónlistina; Við erum 50% hórur og 50% hard core easy listening dúdar. Á plötunni eru nokkrir augljósir smellir; „Up up and away“ og „Do You Know the Way to San José“ eru lög sem eiga að vera á öllum „beginners guide to easy listening" plötum - þú getur spilað þau á Sauðár- króki og liðið filar það. Svo koma lög sem fáir eða jafnvel engir hafa heyrt, t.d. „Knowing when to Leave" eftir Burt Bacharach; það hefur aldrei kom- ið út sungið á plötu. Ég pikkaði það upp úr sjón- varpsþætti með Dusty Springfield og fann textann á netinu. „Barbarella“ er sándtrakk sem kom aldrei út á CD og ég þurfti að kaupa plötuna á 100$ í einhverri safnarabúð í New York. Þetta er besta sándtrakk sem hefur verið gert fyrir utan Carrie og kannski Suspiria. Svo vildum við að fólk flass- bakki og það flassbakka allir þegar þeir heyra Bar- bapabba þemuna, sem er besta easy listening sjón- varpsþema sem ég hef heyrt og við gerðum svona Sandpipers útgáfu af laginu. Svo heimtaði ég prfvat og persónulega að við enduðum plötuna á Eurovisionstuði. Það má því segja að við byrjum plötuna á Sauðárkróki og endum hana á Akureyri, en í millitíðinni er stöff sem er erfitt að finna.“ „Stereo" tekin upp „Þú sérð það í hendi þér þegar þú heyrir plötuna að þetta er rándýrt verkefni. Við erum búnir að vera í tvo mánuði í stofufangelsi að taka hana upp. Við ætluðum fyrst að taka þetta upp með einhverju Skriðjökla attitjúti; telja i og segja ahahaha og allt átti að verða tilbúið, en við komumst að því að þessi músík útheimtir flókna tæknilega hluti og maður kemst ekkert upp með hvað sem er. Við sáum það strax að þessi plata verður hryllileg að taka upp. Sem betur voru útgefendumir þolinmóö- ir þó þeir hafi fengið smásjokk fyrst þegar þeir sáu hvert kostnaðurinn stefndi. Sammi er að uppgötva sjálfan sig núna sem frábæran útsetjara fyrir strengi og blásturshljóðfæri. Við ætluðum fyrst að fá Szymon Km-an og Sammi var búinn að skrifa upp nótur sem hann lét Szymon kíkja á og hann sagði að þetta væri allt í lagi. Strengjaupptakan var algjört kraftaverk, við vorum stressaðir yfir að hún yrði alltof dýr en við tókum upp átta lög á sex tímum eða eitthvað, þetta rann áfram eins og smjör.“ Þegar grannt er skoðað „Nú þegar platan er komin á koppinn fylgjum við henni eftir með spiliríi hér og þar en fórum mikið eftir því hvernig fólk filar hana. Ætlum að tékka á því hvort almenningur fatti konseptið, hvort hann getur hlustað á þessa tónlist án þess að vera með stút fyrir munninum. Ég er að segja Led Zeppelin og Bítlunum stríð á hendur því ég fila ekki hve rokksagan gerir lítið úr easy listening tónlistinni. Þegar grannt er skoðað eru bönd eins og Pizzicato 5, Saint Etienne, Air og kannski Ver- ve easy listening hljómsveitir, þær taka mið af lagasmíðum og upptökutækni þessa tíma. Kallar eins og Burt Bacharach og Jimmy Webb, sem við erum að taka ofan fyrir, eru auðvitað algjörir gúrú- ar hjá þessu liði. Við erum að draga þessa pælingu í land og ég er að ramma inn easy listeningið, ekki ósvipað og ég rammaði inn diskópælinguna á „Stuð“ plötunni." Hvemig gengur þetta í fólk á böllum? „Vá, þetta er málið. Það segir sig sjálft að við hönnum böllin öðruvísi en plötuna. Við fórum svo- lítið meira út í Shaft og svoleiðis. Fólk tekur okk- ur næstum því eins og vin í eyðimörkinni því mergurinn málsins er að „I Say a Little Prayer" er uppáhaldslag allra í heiminum þó fólk viti það ekki. Við teljum í og fólk er fyrst með sítrónufeis, en þegar það fattar hvaða lag þetta er, þá, „ú, þetta er uppáhaldslagið mitt“. Við erum stuðhljómsveit. Mér finnst gott að hafa gert þessa plötu, en samt getum við spilað með skítamórals-elementi úti á landi. Við ætlum ekki að spila mikið í sumar, því við erum uppteknir í öðru - þetta er átta manna hljómsveit og erfitt að raða þessu saman. Það er erfitt að ferðast með svona stórt band og lágmarks- kostnaðurinn 100 þúsund kall að spila úti á landi fyrir utan launin sem okkur ber að fá. Við reynum samt að kýla á það því áhrifin að heyra svona stóra hljómsveit er óviðjafnanleg, það fá allir gæsahúð, það fríka allir út. Það er fólki lífsins ómögulegt að vera í einhverri fýlu á böllum með okkur." Einmitt. Útgáfutónleikarnir eru í kvöld á Ing- ólfscafé, en næst má svo sjá Pál og Casino á Ingólf- storgi á 17. júní. -glh i

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.