Dagblaðið Vísir - DV - 03.07.1998, Blaðsíða 11

hún er ekki sama manngerðin í
myndinni og í söngleiknum. Þess
vegna er erfitt að bera mig sam-
an við hana. Þótt hún virðist vera
bamslega einlæg er hún rokkari
inni við beinið og það kemur bet-
ur fram í leikhúsinu heldur en á
hvíta tjaldinu.“
„Að minnsta kosti kann hún
vel við sig í leðri þegar upp er
staðið,“ bætir Rúnar við og glott-
ir. „Hin indæla Ohvia Newton-
John er örugglega ástæðan fyrir
því að Sandy gerðist svona væm-
in og hlédræg í kvikmyndinni."
Ekki einn í
bílabíó
Selma og Rúnar taka bæði
undir að tískustraumamir virð-
ast vera í anda Grease; htlar,
hnepptar peysur og hnésíðar,
þröngar buxur sem æ fleiri ungar
konur ganga orðið í. Selma fagn-
ar því reyndar að strákar skuh
var stinnt reðurtákn. Volg jarð- bragðið. Espresso-kaffi var
arber voru borin fram með þunnur þrettándinn.
vanihuósu, sem dempuðu beija- Jónas Kristjánsson
ekki klæðast leðurjökkum með
rennilásum eins og gæjamir í
Grease.
J>essi tími sem Grease gerist
á, 1958 og þar um kring, hefur
örugglega verið veralega
skemmtilegur fyrir ungt fólk.
Frábær tónhst, flottir bílar og fal-
leg föt,“ segja þau en bæta við að
oft hljóti að hafa verið erfitt að
mæta ströngum kröfum ung-
hngamenningarinnar til að vera
ekki algjör lúði.
J>á giltu þessar óskráðu reglur
eins og að stúlka fór ekki án
herra á dansleik og það var á
hreinu að strákur fór ekki einn í
bílabíó,“ segir Rúnar og Selma
tekur undir það. „En þá dansaði
fólk líka af alvöm á finum dans-
leikjum í staðinn fyrir að þræða
einhveijar búllur allar helgar. Ég
vildi að ég hefði verið upp á þess-
nm tíma.“
-ilk
Jón Gnarr, grínisti og fyrrverandi Grease-ari:
„í Duffins-gallabuxum
með Pepsi-eyrnalokka“
„Ég fór á ball í Fossvogsskóla þegar ég
var 12 ára og Grease-æðið stóð yfir. Ég
var svona frekar mikill lúði á þessum
tíma, nærsýnn með asnaleg, þykk gler-
augu 1 stálumgjörö en ég ætlaði að slá í
gegn á þessu balli. Þá voru allir í Grease-
fötum svo mamma keypti á mig Duffins-
gallabuxur frá saumastofu Hagkaups og
ég var auk þess búinn aö læra nokkra
Grease-dansa. Svo þorði ég nú ekkert að
dansa en í staöinn fyrir að gefast upp, fór
ég inn á klósett með Pepsi-eyrnalokka
sem ég hafði keypt mér og sláturnál frá
mömmu að vopni. Gerði þarna göt í eyrun
á mér og tróð Pepsi-eymalokkunum í alblóðug götin. Sá fram á að geta loks-
ins slegiö í gegn. Þegar ég svo kom fram tóku kennarnir mig samstundis af-
síðis þar sem ég var allur alblóöugur á hálsinum. Svo fóru eyrun að bólgna
og á endanum missti ég heyrnina. Upp frá því fór ég að hætta þessari
Grease-vitleysu." -ilk
Ungt og ástfangið par úr Há-
skólanum ákvað í febrúar að
ganga í það heilaga. Þar sem
rómantíkin blómstrar í sam-
bandinu ákváðu þau að halda fá-
mennt og hljóðlátt brúðkaup
sltt í hinni fallegu Vlðeyjarstofu
þann 22. ágúst. Fyrir tveimur
vikum bókuðu Rolling Stones
sama kvöld undir tónleika í
Sundahöfn þar sem þeir munu
með aðstoð tækja, sem vega
hátt upp tuttugu tonn, þenja
hlustir fólks í nálægum sveitar-
félögum. Þó svo brúðarmarsinn
nái tæplega að yfirgnæfa þunga
tóna Rolling Stones-laga eins
og „Sympathy of the Devil“ eða
„I Can't Get no Satisfaction"
getur parið alltént huggað sig
við að það þarf ekki að kosta
hljómsveit við brúðkaupið, það
fær hana frítt.
Heyrst hefur að Stuðmenn eigi
að hita upp ffyrlr Rolling Stones
á tónleikunum í ágúst. Finnst
mörgum fara vel á því þar sem
Stuömenn eru einhvers konar
Rolling Stonesarar íslands; geta
ekki hætt að spila, sama hversu
gamlir þeir verða.
KR-ingar standa nú fyrir því að
prenta eftirfarandi slagorð á
boli: „Keikó er KR-ingur“ og er
þar vitnað til þess að Keikó er
svartur og hvítur á litlnn. En þar
sem margir búast við því að ves-
alings dýrið látl Itfiö viö flutnlng-
inn geta KR-lngar bráðlega
prentað á boll sína: „Kelkó er
dauður KR-ingur“.
Botnleðja, sem ætlaðl að fara í
tónleikaferð tll Bandarikjanna í
síðustu viku, var stöðvuð í toll-
inum eins og frægt er orölð og
vísað heim vegna svefnpillna
sem hún hafði í fórum sínum. En
þessl tegund svefnpillna er
bönnuð í Bandaríkjunum. Með-
limir Botnleðju greiddu úr þess-
um misskilningi þegar helm
kom og fengu aftur áritun til
draumalandsins. Þegar þeir
komu á nýjan lelk til Bandaríkj-
anna, í þetta sinn án svefn-
pillna, mættu hljómsveitarmeð-
limirnir sömu tollvörðum. Verð-
Imir mundu eftir þessum „eitur-
lyfjaneytendum“ og tóku þá
samstundis afsíöis þar sem þeir
voru teknir í langar yfirheyrslur.
Verðirnir trúðu ekki að meðlimir
Botnleðju hefðu fenglð nýja árit-
un til Bandaríkjanna með svo
skjótum hætti, í það minnsta
ekkl löglega. Þelr gengu út frá
því að meölimir hljómsveitarinn-
ar hefðu mútað einhverjum
starfsmanni sendiráðsins til að
fá áritunina og tók það meðlimi
hljómsveitarinnar langan tíma
að sannfæra tollverðina um að
svo væri ekkl.
3. júlí 1998 f Ó k U S