Dagblaðið Vísir - DV - 12.02.1999, Side 14

from
Rokkþyrstir íslendingar duttu í
lukkupottinn í júní 1970 þegar
ákveðið var að fá Led Zeppelin á
fyrstu Listahátíðina sem hér var
haldin. íslendingar höfðu þurft að
bíða í þrjú ár eftir því að hingað
kæmu erlendir popparar svo spenn-
ingur vegna Led Zeppelin-heim-
sóknarinnar var mikill. Sveinn
Rúnar Hauksson var miðasölu-
stjóri og var fengið það verkefni að
ráða hingað rokkhljómsveit sem
gæti bjargað fjárhag Listahátíðar:
„Ég setti saman óskalista og Led
Zeppelin voru í þriðja sæti á eftir
Stones og John Lennon," segir
hann. „Stones og Lennon voru bók-
aðir svo Led Zeppelin komu.“
Hljómsveitin var með þeim vin-
sælustu á þessum tíma, hafði gert
tvær plötur og átt mörg fræg lög.
Hingað komu þeir Robert Plant,
Jimmy Page, John Paul Jones og
John Bonham sunnudaginn 21.
júní, spiluðu í Laugardalshöll á
mánudagskvöldið og flugu út
eldsnemma daginn eftir. Þetta stutta
stopp (42 tímar) nægði þó til að sag-
an segir að hér hafi þeir samið text-
ann við „Immigrant Song“ („We
come from the land of ice and snow
/ From the midnight sun where the
hot springs blow...“), sem kom út
síðar á árinu á plötunni „HI“.
Zeppelin á Trúbrots-
tónleikum
Uppselt var á tónleikana og röðin
slík að miðasölu Listahátíðar að
ekki hafði annað eins sést. Var
þetta lengsta biðröð sem sést hafði á
landinu og biðu margir alla nóttina.
Sveinn Rúnar: „Við þurftum að
pressa á brunavamareftirlitið að fá
að selja fleiri miða en þessa 3000
sem leyfi var fyrir. Á endanum
minnir mig að við höfum selt 5000
miða.“
Led Zeppelin steig fæti á Kefla-
víkurflugvöll rétt eftir hádegi og tók
Signý Sen á móti þeim með blóm-
vöndum fyrir hönd Listahátíðar. Á
vellinum höfðu safnast saman aðdá-
endur sem heimtuðu eiginhandará-
ritanir. Eftir tollskoðun vora Zepp-
elin-menn fluttir í bæinn á tveim
svörtum benzum frá leigubílastöð
en lögreglubíll fylgdi í kjölfarið og
aðdáendurnir í bílum á eftir. Á leið-
inni bættist í lestina svo það var
orðin löng strolla þegar bandið
mætti á Hótel Sögu. Eftir að Plant
hafði svarað spurningum blaða-
manna fengu popparamir að slappa
smávegis af inni á herbergjum en
síðan var keyrt upp í Laugardals-
höll þar sem gerð var hljóðprufa.
Aðdáendumir fengu að fylgjast með
en Zeppelin fengu leiða á glápinu og
létu reka alla út. Hékk því dágóður
hópur fyrir utan Höllina og hlustaði
í gegnum hurðimar.
Nú mætti umboðsmaður Trú-
brots, Erlingur Bjömsson, og bauð
Zeppelin í partí í Glaumbæ, enda
Trúbrot að halda þar kveðjutónleika
fyrir Shady Owens og Karl Sig-
hvatsson sem vora að hætta. Þang-
að fóra þeir eftir sándtékkið og
báðu um bjór. Slíkan munað var
ekki að fá á íslandi á þessum tíma
svo bandið drakk kampavín og fil-
aði Trúbrot á milli þess sem þeir
skrifuðu nöfnin sín fyrir aðdáendur
og hossuðu stelpum á hnjánum. Þeg-
ar Glaumbær lokaði vildu Zeppelin-
menn fá að skemmta sér lengur.
Rúnar Júlíusson: „Þá var smal-
að í partí á Las Vegas, sem var næt-
urklúbbur á Grensásvegi, en ég
man ekki svo gjörla hvað var í
gangi þar. Ég talaði ekki við einn
eða neinn af Zeppelin - bara lítil hæ
og bæ - því maður er ekki það mik-
il grúppía i sér. Jimmy Page hafði
mest gaman af því til afþreyingar
að sjá tvær konur elskast f staðinn
fyrir að vera að leita sér að konu
sjálfur og það var á óskalistanum
hjá honum þetta kvöld ef ég man
rétt. Ég veit ekki hve langt það
gekk. Jimmy Page var allur í þessu
„occult" dæmi og keypti seinna
höllina hans Alistairs Crowleys.
Ég man að Bonham trommari lét
góð orð falla um Trúbrot, sérstak-
lega var hann hrifinn af Gunnari
Jökli. Hann hefur heyrt í honum
eitthvað þönder, sem eðlilegt er.“
Stelpurnar Page og Plant
Led Zeppelin-menn spiluðu sam-
fleytt i tvo tíma í Laugardalshöll og
var fyrri helmingurinn sendur út
beint á Gufunni. Þeir fengu nokkuð
blendnar viðtökur, þóttu þungir af
sumum og fólk skildi ekki alveg
hvað það átti að þýða að spila hálf-
tímalöng lög þar sem Jimmy Page
sargaði gítarinn með fiðluboga og
Plant hristi lubbann berfættur í
gengdarlausri innlifun. Þeir sem
vora komnir lengra i hippatónlist-
inni skildu þó sjóið og göptu opin-
mynntir, enda kannski búnir að
reykja sig í form. Mesta hrifningu
vakti þegar þeir Zeppelin renndu í
sín frægustu lög á þessum tíma,
eins og i uppklappinu þegar þeir
tóku „Whole Lotta Love“. Eftir tón-
leikana var kíkt í glas en ekki af
sama krafti og kvöldið áður, enda
þurftu þeir að fljúga morguninn eft-
Enlendir popparar a Islandi

2. Bllllli
& r-- '
■
Vt >■ JT
>■ r.
Led Zeppelin meö gong og öllu tllheyrandl í Hölllnnl 20. júní 1970.
Löggan snlglast á Slade tónleikum ‘74.
ir kl. 8. Á leiðinni til London var
Andrea Jónsdóttir samferða þeim
í þotunni: „Ég man ekki alveg hvort
ég var sein eins og vanalega og fékk
því siðasta sætið í þotunni eða
hvort vinkona mín, sem var flug-
freyja, setti mig í þetta sæti, en alla
vega sat ég á milli þeirra Plant og
Page á leiðinni út. Þeir vora miklar
stelpur og töluðu mikið saman svo
eftir að ég skrapp á klósettið leyfði
ég þeim að sitja hlið við hlið. Því sat
ég við hliðina á Rohert Plant mest-
an part leiðarinnar. Ég var bara 21
árs og feimin svo ég hlustaði bara á
þá tala. Þeir vora agalega ánægðir
með allan aðbúnað á íslandi og vora
að tala um konur sem þeir höfðu
sofið hjá. Annar hafði sofið hjá
giftri konu en þeir töluðu ekki um
þessi mál á karlrembulegan hátt
sem kom mér á óvart. Þeir hljóm-
uðu voðalega hrifnir og fannst þetta
ægilega fínar konur. Ég veit ekkert
hvaða konur þetta voru og þeir
kannski ekki heldur. Þetta gætu allt
eins hafa verið einhverjar þekktar
konur úr þjóðfélaginu. Svo var
þessi frægi umboðsmaður Led Zepp-
elin, Peter Grant, um borð. Hann
var algjör glæpon og skúrkur. Hann
er frægur fyrir að vilja ungar stelp-
ur og var farinn að bjóða stelpum í
þotunni í partí þegar London tók að
nálgast. Mér var boðið í eitthvert
partí, sem hefur öragglega verið
einhver orgía á sveitasetri, en ég fór
ekki því þessi umboðsmaður var
ekki mjög árennilegur: feitur og
mikill og lífssjúkur. Það era til
margar sögur af honum síðan þá
svo ég verð alltaf ánægðari yfir því
að hafa ekki farið í þetta partí.“
Brotnar rúðar, brotinn
gítar
Fimm áram eftir að The Kinks
höfðu æst bítlaæskuna í Austurbæj-
arbíóí komu þeir aftur og spiluðu i
Höllinni. Þeir höfðu haldið vinsæld-
um með laginu „Lola“, sem var ný-
legt, en vora famir að spila þyngri
tónlist, sem þó var ekki nógu þung
til að höfða til hippanna sem mættu
í Höllina. The Kinks voru því að
spila eins konar millitónlist sem
höfðaði illa til landans á þessum
tima, HöUin var hálffull og spenna
lítil. Kinks lentu líka aðeins
nokkrum tímum fyrir tónleikana og
þóttu ekki tilbúnir til spilamennsku
svo fljótt eftir flugferðina, sérstak-
lega þar sem þeir höfðu sturtað vel
í sig. Dómar um leik sveitarinnar
hér vora á einn veg: slæmir. „Eng-
ar framfarir í 5 ár,“ sagði Mogginn
og bæði hljómur og spilamennska
þóttu afleit. íslenskir áhorfendur
héldu að Kinks myndu spila í tvo
tíma eins og Zeppelin nokkram
mánuðum áður en Ray Davies og
félagar spiluðu aðeins í klukkutíma
og urðu því margir reiðir og rúður
voru brotnar í mótmælaskyni á
hliðarvegg Hallarinnar.
Árið eftir kom Deep Purple og
fyllti Höllina 18. júní. Bandið var
vinsælt á þessum tíma, var hávær-
ara en önnur bönd en hafði þó ekki
enn gefið út „Smoke on the Water“
og komist í guðatölu. Á tónleikana
mættu hátt í 5000 manns og þetta
Kinks þöttu daprir í Höllinni - og of fullir.
f Ó k U S 12. febrúar 1999