Dagblaðið Vísir - DV - 19.02.1999, Blaðsíða 9

Hljómsveitin Blondie setti heímsmet í kombakki
í síðustu viku. Átján árum eftir síðasta smell snúa
Debbie Hany og strákarnir aftur og
sanna að allt er fimmtugum fært.
skemmtileg núna
Hljómsveitin Blondie er komin
aftur og er að slá öll fyrri met í
poppinu. Blondie er fyrsta bandið
til að eiga topplag á vinsældalist-
unum þrjá áratugi í röð því nýja
lagið „Maria“ fór beint í efsta
sæti enska listans í síðustu viku.
Síðasta topplag sveitarinnar var
„The Tide Is High“ í nóvember
1980 svo það eru átján ár og tveir
mánuðir á milli topplaganna. Að-
eins hjá Hollies og The Righteous
Brothers hefur liðið lengra á
milli topplaga, 23 og 25 ár, en þá
var að vísu um að ræða gömul lög
sem komust aftur á toppinn.
Sixtís nýbylgjudiskó
Blondie og söngkonan Debbie
Harry eru eitt í hugum fólks.
Debbie verður 54 ára 1. júlí nk.
og ber aldurinn einstaklega vel.
Hún var rúmlega þrítug þegar
Blondie sló í gegn. Árið 1974
hafði fyrsti visir að bandinu orð-
ið til í hljómsveitinni Stilettos.
Þar voru Debbie og kærastinn
hennar, gítarleikarinn Chris
Stein, innanborðs ásamt öðru
liði. Bandið kom frá New York
og spilaði gamaldags popp.
Tveim árum síðar hafði nafninu
verið breytt í Blondie með nýj-
um meðlimum og á fyrstu plöt-
unni, sem bar sama nafn og
bandið, var sérstök blanda af
pönki og tónlist sjöunda áratug-
arins og áherslan á grípandi
melódíur. Platan var gefin út af
litlu fyrirtæki en vakti mikla at-
hygli, sérstaklega varð sveitin
strax vinsæl í Bretlandi og hefur
verið það síðan. Útgáfurisinn
Chrysalis gerði samning við
bandið í kjölfar plötunnar og
næsta plata, „Plastic Letters“ frá
1977, vakti athygli um allan
heim, sérstaklega lagið „Denis“.
Árið eftir kom „Parallel Lines“.
Platan var full af
smellum og af
henni er eitt fræg-
asta lag Blondie,
„Heart of Glass“.
Sá diskótónn sem
þar var gefinn hélt
áfram á plötunni
„Eat to the Beat“
og vinsældir
Blondie sprengdu
fyrri met þegar
Giorgio Moroder
útsetti lagið „Call
Me“ fyrir kvik-
myndina Americ-
an Gigalo. Lagið
komst í hæstu
hæðir beggja
vegna Atlantshafsins. Af plöt-
unni „Auto American" komust
tvö lög á toppinn í Ameríku,
„The Tide Is High“ og „Rapture“,
en hið fyrra, sem upprunalega
var flutt af raggeabandinu The
Paragons, komst á toppinn í
Englandi.
Innanbúðarkrísur
Þrátt fyrir vinsældirnar herj-
uðu innanbúðarkrísur á hljóm-
sveitina og fjölmiðlar einblíndu
á söngkonuna. Bandið hafði
túrað linnulítið síðustu árin og
lent í holskeflu frægðarinnar.
Egó meðlimanna voru útbelgd og
þeir þoldu varla lengur að vera
saman i herbergi. Á blússandi
egóflugi gaf Debbie út sólóplöt-
una „Koo koo“, sem naut engrar
sérstakrar hylli, og síðasta plata
Blondie í bili, „The Hunter“,
floppaði illa. Blondie hafði þró-
ast úr því að vera ein hressasta
sveit New York-nýbylgjunnar í
að vera andlaust snakk á MTV.
Bandið lagði upp laupana í lægð
og meðlimirnir hurfu sinn í
hverja áttina. Frægðarferill
Blondie virtist vera á enda.
Sigurganga
A sextán frægðarljómalausum
árum gerðist það markverðast að
Chris greindist með sjaldgæfan
húðsjúkdóm og var mörg ár að
ná sér og hinir karlarnir tóku að
sér ýmis bransaverkefni. Debbie
lék i nokkrum kvikmyndum
(m.a. Videodrome og Hairspray)
og gerði þrjár sólóplötur. Best
gekk henni með plötuna „Rock-
bird“ ‘86 og lagið „French Kiss-
ing in the USA“. Árin áður en
hún ákvað að endurvekja
Blondie hafði hún sungið avant
garde be-bop djass með The Jazz
Passangers. Kombakkið kom til
af því þau langaði til þess (segja
þau, en kannski var einhver pen-
ingaskortur i gangi líka) og eftir
djassinn langaði Debbie til að
fara að syngja popplög aftur.
Allt leikur nú i lyndi hjá
gamla fólkinu og þau segja að
jafnvel rifrildin séu skemmtileg.
Tónleikaferðir Blondie hafa ver-
ið algjör sigurganga og uppselt
verið á flesta tónleika sveitarinn-
ar í Evrópu. Þau taka gömlu lög-
in á tónleikum og viðtökur nýja
efnisins hafa farið fram úr björt-
ustu vonum. Nýja platan „No
Exit“, sú fyrsta í 16 ár, hefur
fengið ágætisviðtökur hjá gagn-
rýnendum en enn betri hjá al-
menningi, eins og vinsældir
„Maríu“ sÝna. Debbie Harry og
karlarnir eru komin aftur.
COTT TÓIK • SlA • 412«