Dagblaðið Vísir - DV - 08.10.1999, Blaðsíða 6

Þrátt fyrir að Halldór Gylfason hafi verið púaður
niður þegar hann söng í fyrsta skipti í míkrófón o
hafi ekki fengið inngöngu í Leiklistarskólann eftir
tvær tilraunir þá hefur hann nú sannað að hanr
hefur sitthvað til brunns að bera. Fókus hitti
Halldór og fékk að heyra sögur af hestinum
hans, framtíðaráformum, önnum í leikhúsinu og
blautum kássum sem hann eldar gjarnan.
H0f aiarei
farið a lnfe
Halldór Gylfason gæti verið eng-
ill. Hann er svo rólegur og góðlegur
í útliti og hefur þessar ljósu krullur
sem myndu sóma sér vel á hvaða
engli sem er. En Halldór er enginn
engill. Hann byrjaði að drekka þeg-
ar hann var 13 ára gamall og var
með endalausan prumphúmor upp i
gegnum grunnskólann. Og ekki nóg
með það, nú situr hann berrassaður
í bala í Borgarleikhúsinu og runkar
sér í leikritinu Vorið vaknar.
„Amma mín kom um daginn og sá
sýninguna og hún sagði að þetta
væri ekki leikrit fyrir svona gamla
konu eins og hana,“ segir Halldór og
klórar sér í nefínu. Sjálfur er hann
bara stoltur af senunni enda má
hann vel vera það. Hann er orðinn
besti aukaleikari landsins og leikur
um þessar mundir ekki aðeins í Vor-
ið vaknar heldur einnig í leikritun-
um Fegurðardrottningin frá Línakri
og í Pétri Pan. Og ekki nóg með það,
hann er líka að meika það sem popp-
ari og stendur þessa dagana í plötu-
útgáfu með hljómsveit sinni, Geir-
fuglunum.
Ætlaði að verða leikari
Halldór er Reykvíkingur í húð og
hár, alinn upp í Vogunum, og er
yngstur fjögurra systkina. Að hann
situr nú ber I bala uppi í Borgarleik-
húsi er engin skyndiákvörðun held-
ur þrauthugsað mál.
„Ég tók þá ákvörðun þegar ég var
lítill strákur að mig langaði mest af
öllu til þess að verða leikari. Ég
skemmti á öllum skólaskemmtunum
og fann fljótt að það átti ágætlega
við mig,“ segir Halldór og bætir við
að tónlistin hafi líka lengi höfðað til
hans og byrjaði hann að spila
á gitar og semja lög þegar
hann var tólf ára gamall.

„Þetta var ekki mjög djúpt, ég
samdi t.d. mikið um vini mína og
það var ekki fyrr en ég var 17 ára
gamall að ég fór að semja alvörutón-
list,“ upplýsir Halldór.
Púaður niður
Tónlistarferill Halldórs byrjaði
reyndar ekkert sérstaklega glæsi-
lega þótt hann virðist standa sig vel
sem gítarleikari Geirfuglanna í dag.
„í fyrsta skipti sem ég tróð upp
sem trúbador var ég var púaður nið-
ur. Þetta var þegar ég var aö byrja í
3. bekk í MS og frændi minn, sem
var gjaldkeri í MH, hafði séð mig og
Gijóna bróður minn spila og syngja
í brúðkaupi og hann fékk okkur til
að koma og spila á skemmtun í MH.
Ég var alveg rosalega stressaður og
hafði þá aldrei sungið í mikrófón
áður. Þetta var busavígsla í MH og
þetta atriði átti engan veginn heima
þarna. Salurinn var fullur af brjál-
uðum busum með uppsteyt og há-
vaða. Svo komum við og fluttum tvö
lög eftir mig og við vorum hreinlega
púaðir niður. Frændi minn hafði lof-
að okkur sinni vodkaflöskunni hvor-
um fyrir atriðið en við höfum nú
ekki fengið þær enn þá,“ segir Hall-
dór og ekki er laust við að hann sé
pínu svekktur.
Halldór segist seinna hafa fengið
á sig ýmis skot vegna þessarar upp-
ákomu í MH, meðal annars frá leik-
aranum Benedikt Erlings sem var
staddur í salnum þegar þeir bræð-
urnir tróðu upp.
„Hann var að spá í hvort þetta
hefði verið svona byrjun eins og hjá
Halla og Ladda, tveir bræður sem
skemmtu saman. En það varð nú
ekkert meira úr þessu hjá okkur
Gijóna.“
Leiddist í Háskólanum
Halldór klárar MS árið 1990 og
þar til hann kemst inn i Leiklistar-
skólann þremur árum seinna var
hann að vinna við ýmislegt. Hann
vann m.a. á Kleppi og á Barna- og
unglingadeild Landspítalans. Leið
hans lá einnig í félagsfræði í Há-
skóla íslands.
„Mér hefur aldrei liðið eins illa á
ævinni og þetta eina misseri sem
ég var að læra félagsfræði í Háskól-
anum. Ég sat þama í Háskólabíói
með 300 öðrum í Aðferðarfræði I og
drepleiddist. Ég sá bara að ég hafði
ekkert í þetta. Ég er ekki svona
týpa sem situr inni á bókasafni og
les í 6-8 tíma á dag. Svo er ég líka
svo lélegur að reikna og er mjög
óskipulagður í allri pappírsvinnu.
Ég segi þér ekki einu sinni hvað ég
fékk í einkunn,“ segir Halldór.
Þegar Halldór hafði reynt við
inntökuprófið hjá Leiklistarskólan-
um tvisvar i röð án þess að komast
inn fór hann alvarlega að hugsa
sinn gang.
Enginn stórleikur"
Margrét Elísabet
Ólafsdóttir,
fréttaritari Fókuss í
París: „Séö meö
frönskum augum
erum viö jafnómark-
tæk í bókmenntum
og fótbolta."
Það
er ekki oft
sem ísland er nefnt á
nafn í fréttum hér í
Frakklandi, hvað þá að
fréttaflutningur um fót-
bolta særi þjóðernis-
kennd íslendings. Það
gerist reyndar mun oftar
. hin síðar ár, eftir að
Björk varð heims-
fræg og Gus Gus
landsfræg, að fjall-
að sé um ísland í
frönskum fjöl-
miðlum. Fyrir
utan popp-
stjörnurnar
snýst sú
umfjöll-
un að
vísu
frekar um álfatrú og rannsóknir ís-
lenskrar erfðagreiningar en um
frammistöðu íslenska landsliðsins í
knattspyrnu. íslensk íþróttaafrek
vekja frekar litinn áhuga hér.
Bókmenntir og fótbolti
ísland er í tísku á öðrum vettvangi,
á því leikur enginn vafi. Það er varla
til sá Frakki sem segir ekki: „Ó, mig
langar til íslands", þegar hann hefur
spurt klassísku spumingarinnar: „Þú
ert með hreim. Hvaðan ertu?“ Við
svarið „frá íslandi" breytist augnaráð-
ið og flóðbylgja spuminga skellur á ís-
lendingnum. Yfirleitt dauðsér maður
eftir að hafa ekki logið sig breskan.
Ekki það að mig langi til að leyna því
að ég sé frá íslandi heldur líður mér
eins og lifandi auglýsingabæklingi frá
íslenskri ferðaskrifstofu eftir að hafa
þulið sömu rulluna og jánkað sömu
klisjunum yfir þúsund sinnum síðasta
áratuginn. Emð þið bara 260.000? Já,
sjaldgæf erum við, en langt frá því út-
dauð. Við erum lika vestræn, búum í
nútímaþjóðfélagi þrátt fyrir álfatrúna
og eigum landslið í knattspyrnu.
Þetta vita Frakkar oftast, en það
hentar þeim betur að stiila okkur upp
sem skrýtinni eyþjóð í Norðurhafi
sem er of lítil til að vera sam-'
keppnisfær. Þess vegna minnist
enginn á það núna, rétt fyrir örlaga-
leik franska knattspymuliðsins í Evr-
ópukeppni landsliða á morgun, að við
gerðum jafntefli við nýbakaða heims-
meistarana fyrir rúmu ári, í fyrsta leik
liðsins eftir heimsmeistarakeppnina.
„Þetta verður auðvitað enginn stór-
leikur," sagði fréttamaður franska rik-
isútvarpsins með bros í röddinni í há-
degisfréttatíma fyrir viku. Það var
eins og honum fyndist að það tæki þvi
varla að spila leikinn. íslenskt þjóð-
arstolt var sært, jafnvel þótt ekki sé
hægt að horfa fram hjá því að islenska
landsliðið er ekki brasiliskt og ég alltaf
reynt að hafa engan áhuga á fótbolta.
Brjóstholið blés ósjálfrátt út af þjóð-
erniskennd og mig greip áköf löngun
til að hringja samstundis upp i útvarp
og kvarta yfir þessari vandlætingu.
Hún minnti á tóninn I rödd bók-
menntagagnrýnenda þessarar sömu út-
varpsstöðvar þegar þeir voru að fjaila
um skáldsöguna Svaninn eftir Guð-
berg Bergsson fyrir nokkrum áram:
„Æ, þessir íslendingar, þem kunna nú
ekkert að skrifa alvörubókmenntir,"
var gróflega niðurstaða þeirrar um-
Qöllunar.
Séð með frönskum augum erum við
jafnómarktæk í bókmenntum og fót-
bolta. Hér man enginn eftir því að við
eigum nóbelsskáld og nú erum við
búin að spila okkur út úr Evrópu-
keppninni, enda varla við öðm að bú-
ast, myndu Frakkar segja, eins ófræg
og við erum af afrekum í knattspymu.
Við megum bara þakka fyrir að fá að
vera með.
Smálið eins og ísland
En þrátt fyrir að franski fréttamað-
urinn hafi ekki getað leynt áhugaleysi
sínu á íslenska landsliðinu um daginn
breytir það engu um lélegan stuðning
pressunnar við heimamenn, að mati
frönsku liðsmannanna. Vamarmaður-
inn Laurent Blanc kvartar undan því
i viðtali við France Football nýlega að
hvergi í heiminum liggi landslið, sem
þar að auki er heimsmeistari, undir
jafnmikilli gagnrýni né hljóti jafnslæ-
legan stuðning Qölmiðla, þrátt fyrir
góða frammistöðu, og það franska.
Þessi kvörtun leikmannsins á fyllilega
rétt á sér og lýsir ágætlega þeirri
stemningu sem gjarnan ríkir hér í
Frakklandi, eiginlega í sambandi við
hvað sem er. Það vita allir að út á við
era Frakkar stoltir af sér og sínu,
hvort sem það eru kvikmyndir, gæsa-
lifur eða heimsmeistaraliðið i knatt-
spymu. Þeir era rígmontnir af heims-
meistaratitlinum og einstökum leik-
mönnum, sem era hetjur og átrúnaðar-
goð, með sóknarmanninn og marka-
6
f Ó k U S 8. október 1999