Alþýðublaðið - 20.03.1969, Síða 13

Alþýðublaðið 20. marz 1969 13
*>
Baldur Tryggvason, framkvæmdastjóri
|Fæddur 23. maí 1931 — Dáinn 13. mavz 1969
FÁ TÍÐINDI snerta menn svo
mjög sem óvaent andlát vinar á
bezta aldri. Þá er hvað erfiðast að
sætta sig við örlögin, er ungur mað-
ur er kallaður á b'rott frá hálfloknu
lífsstarfi, frá ungri fjölskyldu og
vinahóp. Hver ræður slíkum sköp-
um?
Baldur Tryggvason var meðal
þeirra ungu athafnamanna, sem
vinir hans gerðu sér mestar vonir
tim, er hann lézt. Hann hafði þeg-
ar risið til fremstu trúnaðarstarfa
fyrir samvinnuhreyfinguna og var
sýnilega maður til að leysa enn
meiri verkefni fyrir þjóðina í fram-
tíðinni. Hann hafði þegar gegnt
ýmsum ábyrgðarstörfum fyrir Al-
þýðuflokkinn og gat átt þess von,
að verða einnig þar kallaður til
lausnar meiri verkefna í framtíð-
inni.
Það var ánægjulegt við Baldur,
að hann var jöfnum höndum raun-
hæfur framkvæmdamaður og trygg-
ur félagslegur hugsjónamaður, bæði
á sviði samvinnustarfs og jafnað-
arstefnu. Þeir menn, sem þetta
tvennt sameina,- eru íslenzku þjóð-
inni mikils virði.
Alþýðuflokkurinn kveður Bald-
ur með söknuði og þakkar honum
stuðning og störf. Flokkurinn send-
ir fjölskyldu lians innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Bcnedi\t Gröhdal.
KveÓja frá ungum
jafnaóarmön num
SUMIR MENN eru gæddir þeim
sérstæðu mannkostum, að strax við
fyrstu viðkynningu verður ljóst, að
þeim eru ætlaðir miklir hlutir.
Einn -slíkra var Baldur Tryggva-
son, því er það þeim mun átakan-
legra, þegar hann, svo ungur, fell-
ur í valinn, hann, sem við vænt-
um svo mikils af.
Baldur var maður hins nýja tíma,
maður -festu, framsýni og dugnað-
ar, maður framkvæmda.
Skoðanir hans einkenndust af
mannúð og drenglyndi. Allir þess-
ir kostir hans nutu sín vel í hans
daglega starfi og ekki síður á með-
an hann var í forystusveit ungra
jafnaðarmanna. Fyrir þau störf
þökkum við af alhug um leið og
við færum fjölskyldu hans okkar
innilegustu samúðaróskir.
Orlygur Geirsson.
„Þeir, sem guðirnir elska,
deýja ungir.“
Þessi orð komu í huga minn, er ég
heyrði þá harmafregn að vinur
minn, Baldur Tryggvason, væri lát-
inn. — Menn setur hljóða, hvernig
má það vera, að ungir menn í blóma
lífsihs hverfi á braut úr þessum
heimi svo fljótt, menn, sem eiga
svo margt ógert á þeirri framtíðar-
braut, sem blasti við?
Baldur Tryggvason var fæddur
23. maí 1931 hér í Reykjavík, son-
ur hjónanna Dorotheu Halldórs-
dóttur og Tryggva Magnússonar,
fyrrverandi póstfulltrúa hér í
Reykjavík.
Það kom snemma í Ijós, að Bald-
ur var Yel gerður til átaka í lífs--
baráttunni, fljótt kom í ljós hinn
mikli baráttuhugur sem einkenndi
allt hans lifsstarf.
Hann stundaði nám við Mennta-
skólann í Reykjavík og lauk þaðan
stúdentsprófi árið 1950. Hann hó£
þá störf hjá Samvinnutryggingum
og starfaði þar til 1957, er hann
var skipaður fulltrúi hjá fram-
kvæmdastjóra Sambands fslenzkra
samvinnufélaga.
Árið 1960 tók hann við fram-
kvæmdastjórastöðu hjá Dráttarvél-
um h.f. og gegndi því starff er hann
lézt. Baldur var formaður 'í félagi
búvélainnflytjenda frá stofnun
þess.
Á störfum hans má sjá hve
traustur og samvizkusamur Bald-
ur var. Störf hans báru með sér
að hann var enginn meðalmaður.
Þrítugur að aldri er hann orðinn
framkvæmdastjóri fyrir einu a£
stærstu samvinnufyrirtsekjum
landsins. Slíkt traust fá ekKi nema
afburða menn. Það er samdóma
álit allra sem með honum störf-
uðu eða undir hans stjórn að hann
hafi verið einstakur félagi og starfs-
maður. Kynni okkar Baldurs urðu
fyrst í Alþvðuflokknum. Hann
var alla tið flokksbundinn A1-
þýðuflokksmaður og átti að baki
mikla og góða vinnu f þágu flokks-
ins í einstökum málum og var þá
rökfastur og fylginn sínum skoð-
ulium. Slíkir menn eru boðberar
fiýjunga og framfara. Slíka menn
eigum við ekki of marga. Baldur
var eindreginn samvinnumaður, —•
áttum við oft saman fjörugar sam-
ræður um samvinnurekstur hér á
landi og önnur mál. Það brást al-
drei að af þeim fundum fór ég
fróðati ög skilningsríkari. I slík-
turi*'Viðræðum kom fram sá góði
kostur hans, að hann hlustaði á rök
Framihald á bls. 12
BRÚÐUR TIL SÖLU
■■■■

*•■■■■ ■■■■■ ■■■■■
••■■■■ ■■■■■ ■■■■■
••»■■■ ■■■■■ ■■■■■
■■»■■ ■■■■■ ■■■■■

Janeit kom inn og nam staðar við rúmið og virtf hana fyrir sér,
áhyggjufull. — Svonai, frú, nú er það vedstai bú.ð. Nú 'getið þér hvílt
yður í brúðkaupsferðfnni. Ég skal láta renna í baðið, og fljótlega
líður yður betur, frú...
Ég get ekkii farlið þangað með honu|m:, hugsaði hún. Ég vil frekar
deyja en l'áta hann snerta mig. iHann getur ekki... Hamn má ekki..
En hvernig myndi hann bregðast við? Hún var eiginkona hans,
og 'ha'nin vildi eignast hana. Hann( myndi takaj 'hana — 'hann hafði
rétt á að gera það — hörkulega og grimmdarlega — og hlæja að
þjáningum hennar, og enginn gætá hjálpað henni — hvorki Ivor
eða Jimmy. í •
Hún reis vélrænt upp af rúmf.nu og lét hvíta tíilkikjóHnn detta
niður á gólfið. :Svo gekk ihún frá rúmiinu og sparkaði um leið í kjól-
inn, Janet til miks'llar -skelf.ngar.
— Þér megið ekki gera þetta, frú. Þetta þýðir óiha:m(ingjui.
— Hvemig gæti ég orð.ð óham'ngjusamari en ég er?
Jimmy kom inn tii,l hennar, þegar hún var að klæða sig í gráu
tvíddragtiina, sem hún hafði keypt tif að vera í á IdiðLnni. Þarna var
líka fallegur silfurrefur, sem Hugh Ronan hafði sent henni, en hún
hetaíti honum á rúmið. Svo málaði hún á sér varjmar og la(it á spegil-
mynd Jimmys. M iki'ð fyrirleit hún 'hann. Hún hafði þegar igent á'tt.
Átti hún að borga fyrir mistök hans alla æ-vina?
Þeigar hún var búin að klæða sig og setja á sig hatt og hanzka,
lelit hún á Jimmy. — Vertu bara rólégujr. Nú er állt í bezta lagi-
— ‘Engan gruinaði ne'itt. Allir héldu, að allt væri eins og það
setti að verai.
— Lék égi svona vel? Ég, sem hélt, að ég væri of lömuð til að
geta það. En .nú er ég hætt að leika. Nú er þessu öllu lokið.
— Þetta var nú víst aðeins fyrsti þáttur.
—i Ef ég segi þér... Hann þagnaði andartak en hélt svo áfram
máli sínu: — ÍBrúðkauptsgjöfin, sem ég lofaði þér tekur sárasta
brqddinn af þessu . .. en ég ’hef ákveðið að bíða með að gefa þér
hana. Þú vrildir sjálf, að ég berðist v*ið þig í dag. Hvers vegna ætti
ég að gera eitthvað fyrir þig. }
— Nei, hvers vegna ættirðu að gera það?
•— Samt ér þetta þrá| gjöi, og hún er þess eðlis, að ég get ekkli
dregið hana tili baka, þótt ég 'vilji.
— Það liggur Mið, að ég sé forvitin að vita, hvaða igljöf þetta er.
Hel’durðu virkl.lega, að gjöf frá 'þér, og þá er mér sama, hvað það
er, getj, haft nokkur álhrif á tilfinningar mínar í þinn garð? Held-
urðu, að það skipt ml g nokkru, hvað þú gefur mér, eftir að þú hefur
irænt mig öllu? ;
— Ég 'held, iað þessý gjöf muni gera gæfumuninn, en nú verður
hún að bíða. Við erum 'komin tU Deancourt.
•— Ætlarðu, ekki að skJipta um nafn?
— Ég ætla engu að breyta. Ég hef látið gera við húsið og búlð
það þeim húsgögnum, sem þú vildir hafa þar. Hann hló biturlega.
— Ég: gerði allt,, sem þú baðst mig um, Sheila — sarna, hvað það
kostaði mig.
— Samit hefnd.irðu þíri á mér, áður en yfir lauk.
— Þá var um það að ræða að sigra eða vera sigraður, og ég er
ekki síður stoltuir en þú, Sheila. 'En þú átt eftár að sjá það, að
hefndýn er ekki bitur.
— Þú neyddir m(ig til að igiftast þér með því að hóta að stinga
Jimmy í fangelsið. Þú reifst mig frá manninum, jsem ég elska ...
— Elska? sagði hann hugsandi. — Já, kannshi þú elskir hanai'. Ég
veit það ekki, enda skiiptir það éngu máli. Nú erum við komin heim!
58
57