Dagblaðið

Ulloq

Dagblaðið - 12.03.1976, Qupperneq 2

Dagblaðið - 12.03.1976, Qupperneq 2
DOUGLAS SUPER DC-6 BOEINQ 727 SAGA-JET Dagblaðið. Föstudagur 12. marz 197.6. Flugleiðir — Skref oftur ú bok? Hjördís hringdi: „Ég var að koma edendis frá nú fyrir stuttu. Ég flaug frá Kaup- mannahöfn með viðkomu í Glasgow og svo heim til Reykjavíkur. Ég hef margsinnis flogið með Loftleiðum áður en þetta var í fyrsta skipti eftir að félögin sameinuðust. í þessari fcrð frá Kaupmannahöfn lenti ég í Flug- félagsvél, ef hægt er að nota það orð enh þá. Eftir þá aðkomu sem var þarna í vélinni get ég ekki orða bundizt. Stuttu eftir flugtak lagði ég leið mína á salernið. Þar flaut allt í vatni á gólfinu og ljós kviknaði að- eins á öðru salerninu, svo það má segja að aðeins eitt þeirra hafi verið nothæft. Á það vantaði alla þá hluti sem eiga þar heima, t.d. pappírs- þurrkur. Þess vegna hefði alveg eins verið hægt að loka báðum þessum salernum, þau voru bæði ónothæf. Á spjöldum í sætispokum eru regl- ur um hve marga drykki er leyfilegt að selja hverjum farþega á leiðinni. Á spjaldinu segir að tveir drykkir séu leyfðir. Hvers vegna þurfa þá far- þegar að líða dauðadrukkna menn sem slangra á milli sæta öllum til ama? Hvers vegna er þessum mönn- um og konum selt vín í vélunum? Varla geta þeir orðið svona drukknir af tveim drykkjum. Til hvers eru flugfreyjur um borð? Eiga þær ekki að líta eftir öryggi farþega? Hvað skyldi verða um svona drukkið fólk ef eitthvað kæmi fyrir? Gætu þessir drukknu farþegar ekki orðið öðrum hættulegir? Það verður að krefjast þess af þessum blessuðum stúlkum að þær séu færar um að hugsa örlítið. Það er ekki hægt að bjóða farþegum upp á slíkt sem þetta. Ég hef margsinnis ferðazt með Loftleiðum yfir Atlantshafið og þjónusta þar hefur alltaf verið til fyrirmyndar og jafnvel betri en hjá erlendum félögum. Því góða orði sem félagið hefur getið sér erlendis verðum við að kappkosta að halda. Ef sameining íslenzku fiugfélaganna á að verða til þess að þjónustan verði slík þá held ég að þetta hafi verið skref aftur á bak.” Veröur sameming ísienzku tlugtelag- anna til þess að þjónustan versnar? Grundartangaendemin: Hvoð verður um lánardrottna verktakans þar efra? FRIÐRIK SIGURÐSSON, Akranesi, skrifar: „Allmiklar framkvæmdir voru á vegum Járnblendifélagsins hf. á Grundartanga í Hvalfirði síðagtliðið sumar eins og mörgum er í fersku minni. Það sem einna minnistæðast er við þetta er að verktakinn, scm fékk þetta umrædda verk, var lítill í þessari grein og hafði auk þess ekki mjög gott orð á sér. Aðallega var það vegna þess að hann hafði alltaf verið frekar skuldseigur og það töldu menn honum frekast til lasts. Mál þetta hófst á þann veg að í maímánuði 1975 var óskað eftir til- boðum í undirbyggingu og lóðarlög- un fyrir járnblendiverksmiðju í Hval- firði. Tilboðum var síðan skilað inn og kom þá í ljós að Jón V. Jónsson s.f. í Hafnarfirði var með lægsta tilboðið í verkið og var það uppá rúmar 120 milljónir kr. Næst bjóð- andi þar fyrir ofan var ca 20 milljón- um hærri. Eftir því sem almenningi skildist var áætlað að framkvæmdjr ættu að hefjast sem allra fyrst. Leið nú allur júnímánuður og ekki var farið að vinna við verkið. Það gerðist ekki fyrr en 21. júlí að byrjað var, hægt fyrst en svo var farið að vinna á vöktum. Gekk nú allt vel nema að ekki voru fyrir hendi neinir samningar við við- komandi verkalýðsfélög á svæðinu. Þegar samningar höfðu tekizt þurfti að fara að leiðrétta allflesta launaút- reikninga. Það var æfið starf sem lofað var óspart að vel mundi ganga, ekki komu þeir þó fyrr en verkamenn höfðu hótað að leggja niður vinnu, sem þeir svo gerðu. Þá loks komu þessar leiðréttingar en voru þá ekki Raddir lesenda betri en það að sárafáir menn skildu þær og held ég að ekki hafi cllir fengið fulla leiðréttingu á meðan þeir störfuðu hjá verktakanum. Síðan fór að bera á vanefndum verktakans í sambandi við greiðslur til vörubílstjóra og vinnuvélaeig- enda. Gekk á ýmsu út septembcr- mánuð og fram að 17.okt. en þá lögðu áðurnefndir aðilar niðurvinnu. í lok okt. ’75 var svo gert samkomu- lag við þessa aðila. Um samningsgerð þessa sá lögfræðingur verktakans, Þorvaldur Lúðvíksson hæstaréttar- lögmaður, og samkomulagið var þannig að greiða átti strax 50% af þessum skuldum og afganginn í 2-3 hlutum fyrir áramót 1975—76 (skuldir þessar námu ca 30 milljón- um kr.). Fyrri helminginn greiddi hann þeim báðum, en vinnuvélaeig- endur hafa aldrei fengið krónu síðan þrátt fyrir síendurtekin loforð. Vörubifreiðastjórar munu hafa fengið afganginn samkvæmt sínum samningi og af orðum Einars ög- mundssonar, formanns landssam- bands vörubifreiðastjóra, sem birtust í Dagblaðinu í janúarmánuði síðast- liðnum, má skilja að Járnblendifélag- ið h.f. hafi séð um greiðslu á þeirra hlut. Hversvegna til annars aðilans en ekki hins? Gaman væri ef einhver gæti svarað því. í byrjun október 1975 fór verktak- inn heldur betur að búa til peninga, þar sem hann greiddi verkamönnum laun sín mcð innistæðulausum ávís- unum. Einnig fengu sumir vinnu- vélaeigendur og vörubílstjórar svipað fé og voru lítt hrifnir af. Það er heldur óskemmtilegt fyrir fólk að koma með ávísanir í banka, ætla að skipta þeim en vera rekið aftur til baka, því þetta skrautlega plagg mcð virðulegri for- stjóraskrift undir var einungis fals. Ekkcrt virtist gcrt í þessu nema hvað forstjórinn hætti að skrifa undir ávís- anirnar og annað nafn kom í staðinn, að sjálfsögðu nafn undirmanns hans scm að öllum líkindum hlýddi hon- um í einu og öllu. Um þessi mál spunnust nokkur blaðaskrif á sínum tíma cn voru þau nokkuð mikið byggð á hæpnum upp- lýsingum frá báðum aðilum og voru svör vcrktakans oft mjög öfgafull og villandi. Þcgar í Ijós kom að verktakinn gat ckki staðið við grciðslur sínar við vinnuvélacigcndur, létu þeir lögfræð- ing sinn rcyna að innheirnta eftir- sK'iðvar vinnulauna sinna. f byrjun janúar var verktakanum stefnt vegna þeirra og mætti þá lögfræðingur stefnda og mótmælti öllum kröfun- um og sagði þær allar of háar og heimtaði lækkun á þeim. En eftir því sem ég bezt veit eru allir reikning- arnir samþykktir af verkstjórum verktakans, einnig var lögfræðingur hans búinn að samþykkja skuldar- upphæð þessa með skriflegum samn- ingi við vinnuvélaeigendur, þar sem allar reikningsupphæðir voru til- greindar. Með þessum mótmælum var hann búinn að fá langan frest, þar sem mál eru að veltast hjá dóm- stólum í marga mánuði, ár eða jafn- vel lengur. En á þessum tíma er hætta á að hann verði tekinn til gjaldþrotaskipfa, þar sem skuldir við vinnuvélaeigendur vegna Grundar- tanga eru brot af skuldasúpu verk- takans. Ég get ekki sagt til um hve skuldir verktakans eru miklar né hve víða þær eru, en sem dæmi má nefna að liann skuldar verzlunar- og þjónustu- fyrirtækjum hér á Akranesi ca 5 millj. kr. Hann reyndi hins vegar að standa í skilum með verkamanna- launin, að öðrum kosti hefðu þeir ekki unnið^ en svo kom að því að hann hætti störfum um 20. des. ’75. Hann greiddi ekki neinum síðustu vikuna og auk þess áttu nokkrir inni yfirvinnu, ferðakostnað og leiðrétt- ingar. Þetta er nokkuð há upphæð samanlagt. Nú, það sem vörubif- reiðastjórar unnu eftir að umrætt samkomulag var gert í okt. fengu þeir ekki að fullu greitt og eiga margir þar inni nokkuð háar upp- hæðir, sama ástandið var einnig hjá vinnuvélaeigendum. Ekki er liðinn langur tími síðan orlofsdeild Pósts og síma staðfesti að ekki væri búið að gréiða inn neitt orlof vegna vinnu verkamanna á Grundartanga. Hvernig stóð á því að þessi verk- taki var látinn hafa þetta verk? Þar hefur þurft að koma til góðra manna hjálp, sem staðfest var nú reyndar í einu dagblaðanna í okt. sl., en hvernig getur pólitískur þrýstingur orðið það sterkur að mcnn, eins og þcir sem stjórna Járnblendifélaginu hf., loki augum fyrir því að þcssi verktaki var einna verst. búinn til að geta unnið verkið af þeim scm buðu í það. Tækjakostur hans var mjög lítill og ófullnægjandi fyrir svona vinnu, en að sjálfsögðu bætti hann úr því að nokkru leyti mcð því að kaupa tæki fyrir 50—60 millj. kr. og átti hann þá orðið fast að helming af þcim tækjum sem hann þurfti. Þcgar blaðaskrifin stóðu sem hæst í okt. sl. kepptust forráðamenn Járnblendifél- agsins hf. við að lýsa því yfir að verktakinn hefði staðið við skuld- bindingar sínar við þá, en gleymdu þeir þá ekki einu? Áliti félagsins meðal þeirra sem eiga kannski eftir að búa í nágrenni við þá næstu áratugina. Gleyma menn því strax að fyrsta framkvæmdin við þessa verk- smiðju varð til þessað þeir töpuðu vinnulaunum sínum sem vpru kann- ski hundruð þúsunda eða milljónir króna. Hvernig væri nú fyrir Járn- blendifélagið að hressa svolitið upp á álit sitt, gera sannanlegar vinnu- launakröfur að sínum og eiga síðan ^eftirleikinn við verktakann. Maður skyldi ætla að þeir hefðu frekar fjár- hagslega getu til þess að bíða eftir þeim úrslitum sem þar kunna að fást og verði ekki til nóg fyrir þá hjá verktakanum fyndist mér réttlátara að þeir bæru skaðann vegna þeirrar skyssu að ráða hann til sín á sínum tíma. Lagaleg ábyrgð er sjálfsagt engin, en siðferðileg ábyrgð ætti. þarna að koma til.” í foraðinu festust bílar og miklum erfiðleikum var háð að ná þeim lausum. Þessi mynd Ragnars Th. þarfnast ekki útskýringa. Frá Grundartanga. — Við hina miklu jarðvegsfiutninga þurfti að sprengja ógrynni burt. — Hér cr verið að undirbúa sprcngingu. DBmynd Ragnar Th. V

x

Dagblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Dagblaðið
https://timarit.is/publication/260

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.