Dagblaðið - 24.04.1976, Side 2

abc
2
DAGBIjAÐIí). IjAU(;ARDAGUK24. APRIL 1976.
AÐ LIGGJA A LINUNNI
— um somahörmungar Mosfellinga og hvernig
hœgt er að
ilin af þjóðaríþróttum okkar
er að ltKgja á linunni. Að vísu
er þetta orðið nokkuð örðugra
viðfangs þar sem síminn er
orðinn sjálfvirkur, heldur en
það var á gömlu góðu sveita
símunum, sem voru með sér-
stökum takka að ýta á til að
másið í manni heyrðist ekki
meðan maður hlustaði á ná-
grannana spjalla um hvort þeir
ætluðu á söngæfingu í kvöld
eða ekki, hvort hugsanlegt væri
að fá lánaðan skítadreifarann
eða bara einhvern þeirra lýsa
e.vmslunum í kríknum fyrir
héraðslækninum, sem jafnan
ráðlagði bakstra útvortis en
magnyl innvortis.
Nú til dags er þetta ekki eins
auðvelt og ekki hægt að iðka
þetta. beinlínis sem íþrótt. Þó
kemur það oft fyrir, þegar
maður lyftir simtólinu til
dæmis hér í Mosfellssveitinni,
sem í orði kveðnu heyrir til
Stór-Reykjavíkursvæðinu en
hefur þó síma sem fer í gegnum
langlínumiðstöðina og borgar
þvi síntagjöld og skrefafjölda
samkvæmt því, öndvert við
aðra hluta svokallaðrar Stór-
Reykjavíkur, að við hevrum
liggja ó linunni i
símtal álengdar en vitum þvi
miður sjaldnast hverjir það
eru, sem þar eiga launmæli. En
raunar er komin önnur iþrótt í
staðinn hvað okkur á þessu
fágæta símasvæði snertir: Það
er alltaf jafn vita, hve langan
tíma það tekur að ná Revkjavík,
og hve mörg símtöl við þurfum'
að borga aukreitis áður en
stimplast á það númer sem
maður ætlaði að fá. Þetta getur
tekið allt frá því að heppnast í
fyrstu lotu, sem gerist einn,a
helst snemma á morgnana,
gjarnan f.vrir hálfníu, eða
þegar líða tekur á kvöld og
útvarpinu
símagieðin fer að sljákka í
kring — eða allt upp í tvo tíma.
Einu sinni í fyrra vetur gafst ég
upp að reyna að ná tali heirn úr
Reykjavík þegar klukkan var
rétt að verða sex, en byrjaði að
reyna klukkan um hálfþrjú.
Þetta er ekki lýgi, því miður. Á
síðustu nýársnótt reyndi
slökkviliðsmaður sem býr hér í
sveitinni að ná sambandi við
slökkvistöðina, bara af því að
hann fýsti að vita hvað það
myndi taka langan tíma. Hann
var heppinn, ég held ég muni
rétt að það hafi ekki tekið nema
þrettán mínútur, svo bálið
hefði enn verið í fullum gangi,
hefði hann byrjað að hringja
urn leið og hann hefði orðið
elds var — eii eins og alþióð
veit þjónar slökkviliðið í
Reykjavík okkur þótt við séum
ekki þess verð að sitja við sama
borð og Reykvíkingar i síma-
þjónustu.
En þetta var nú útúrdúr, því
ég ætlaði ekki að fara að hella
úr skálum símareiði okkar Mos-
fellinga að þessu sinni, enda
yrði þá flóð. Þær eru illa fullar
og það fyrir löngu. Það er verst,
að Matthias peningaráðherra
skuli ekki búa hér, Hafn-
firðingar bjuggu við samskonar
svínarí í símamálum þar til
heimamaður þeirra, téður
Matthías, komast á þing og
barði þar í gegn að Hafn-
firðingar skyldu sitja við sama
símaborð og aðrir Stór-
Reykvíkingar. Það er víst ekki
nóg að eiga hann fyrir kjör-
dæmisþingmann.
Já, útúrdúr var það, því til-
efni símhlerunarupphafs
greinarkornsins ef menn muna
svo langt er það, að ég notaði
páskafríið til að liggja í rúminu
meó hita og aðra vanlíðan. Til
þess að stytta mér stundir fékk
ég lánað þangað lítið útvarps-
tæki í svarti leðurskjóðu, en
heldur þótti mér páskamúsíkin
i Radió Reykjavík tormelt og
fór að vita hvort eitthvað fleira
væri í kassanum. Og viti menn:
Þar var fleira.
Þar fóru sem sé fram þessi
dýrindis símtöl upp á gamla
Monle Carlo 24’
Ódýrt
gaman
Já, við getum útvegað yður ódýra og þrælsterka bátsskrokka
frá Bandaríkjunum.
Skrokkarnir eru ósamsettir en fullunnir er þeir koma til
landsins en það sparar mikið fé í flutningskostnað, þar af
leiðandi ódýrari en ella.
Aðeins þarf örfá verkfæri til þess að setja þá saman, og það
tekur óvanan mann ekki lengur en 50 - 80 tíma.
Teikningar af innréttingum fylgja í fullri stærð, en það gefur
mönnum frjálsar hendur með hvernig þeir innrétta bátana.
Bátarnir eru gerðir úr þrælsterku tref japlasti eftir ströngustu
kröfum, en þó þannig að þeir eru léttir en það gefur meiri
hraða og aukna eldsneytisnýtingu.
16 'LEEWARD SAILBOAT
22’ CARIBBEAN
21' WINDWARO SAILBOAT
Heildverslun PREBEN SKOVSTED
Breiðagerði 15 ® 85989 & 31486
SIGURÐUR
HREIÐAR
mátann. Þau fóru fram fyrir
milligöngu hins rétta Reykja-
víkurradíós, þess sem hefur
samband við skip og báta.
Og þarna voru máttarstólpar
efnahagslífs þjóðarinnar, þeir
sem afla þess sem við eyðum, að
hringja heim í konur sínar og
krakka, í reiðarana og
reddarana og jafnvel bara i
kunningjana. Fyrir nú utan
nokkur ljómandi góð páska-
skeyti, sem manningin á nokkr-
um færeyskum fiskibátum hér
við land fékk að heiman. ,,Og
svo kemur texturinn,” sagði
íslenski radíómaðurinn ævin-
lega, þegar hann var búinn með
addressuna, og svo kom textur-
inn: ,,Vi ynskjar tér og
manningin einar gleðilegir
páskar,” og svo kom kannski
mamma og pápi undir.
Það sem vakti athygli mína
fyrst í stað var að sumar heima-
frúrnar voru búnar að fá sér
neðan í því eða voru að minnsta
kosti svolítið loðmæltar og
þurftu oft að segja það sama.
Annars var það áberandi, að
„ hjónunum lá svo sem ekkert á
^ hjarta annað en að heyra hvort
annars róm. Og þegar ekkert er
að segja, verður dálítið mikið
um „jæja, elskan”, og ,,já, já,”
og ,,það er neblea það.” Sumar
reyndu þó að segja sínum betri
parti hvað á dagana hefði
drifið heima fyrir, frá þvott-
inum, frá íbúðarræstingunni,
jafnvel ,,ég dreif mig í að mála
íbúðina í gær,” sem framkallaði
þó aðeins eitt ,,jæja,” frá elsku-
legum makanum á sjónum.
Svo voru hálfkveðnar vísur:
„Elskan, þú veist ekki hvað mig
vantar þig! „Nú-ú?” „Já,
hringdu í mig klukkan hálf-
eitt.” „Það get ég ekki” — og
þessu fylgdu hraðmæltar
skýringar um annir um borð.
„Jæja, elskan, þá bara gerir þú
það hjá þér og ég hjá mér
klukkan hálfeitt og við hugsum
hvort um annað." Þetta
er nú eins og torráðnar. rúnir á
píramíta. Hressilegri var frúin
sem sagði við manninn sinn:
„Viltu snabba?” „Ha?l! „Ég
sagði viltu snabba?” „Ne-ei, he
he.” „Hva, megiði ekki drekka
um borð?” Einn bóndinn spurði
konu sína — sú var öldungis
ófull, það þori ég að fullyrða —
hvort hún væri búin að láta
gera við rúmið. „Ég gerðí við
það sjálf,” „Nú-ú. (Þögn) Við
verðum að gera eitthvað í því.”
„í hverju?” „Að láta gera við
það.” „Nú, ég er búin að því, ég
var áð segja þér það.”
„Heldurðu að það sé nógu vel
gert?” „Ja — við skulum bara
reyna."
Svo hringdí vinur í vin.
Vinurinn var nýkominn úr
reisu yfir þvera Evrópu að
minnsta kosti, skildist mér, og
hafði frá mörgu að segja.
Báðum var létt um talandann,
þar til ferðalangurinn sagði:
„Hebbi frændi bað að heilsa.”
„Ha??” „Já, Hebbi frændi.
(Þögn) Hebbi frændi í
Hamborg — ég hélt þú skildir
það” (Þögn, síðan af sjónum:)
„Já, ég skil það núna. Þú hefur
náttúrlega komið þar.” „Já,
maður svona skrapp þangað—
og til Palla. he he he!" En
maðurinn á sjónum gat ekki
hlegið.
Kannski er það ljótt að hlusta
á svona samtöl. En ég held ekki.
Þetta folk er gersamlega
persónulaust. þegar raust þess
kemur úr kassanum. Þetta er
eins og að hlusta á leikrit í
útvarpi. Maður kentur inn i líf
fólks sem er ntanni framandi og
fvlgist með i tvær minútur eða
þrjá klukkutíma, eftir situr
ekkert annað en dauf endur-
minning og kannski eitthvað að
hugsa um ef vel teksl til.
Og þegar svo vel tekst til, er
þetta ekki siður menning
heldur en önnur list.