Dagblaðið - 19.05.1976, Blaðsíða 2

DAGBLAÐIÐ. MIÐVIKUDAGUR 19. MAÍ 1976.
FÓSTRUR GANGA FYRIR VINNU
— segir f orstöðukonan ó Lauf ásborg og segir það ástœðu uppsagnar starf sstúlkna á Lauf ásborg
Kristbjörg Steingrímsdóttir,
forstöðukona dagheimilisins
Laufásborgar, skrifar:
„Svar við grein Halldóru Ast-
valdsdóttur í DB mánudaginn
10. maí síðastliðinn.
Eg vil að gefnu tilefni taka
eftirfarandi fram: Þann 10.
nóvember 1975 réð ég mig til
dagheimilisins Laufásborgar og
tók við starfi forstöðukonu
þann 1. janúar 1976.
Varðandi frásögn Halldóru
um uppsögn starfsstúlku get ég
greint frá því að ég sagði við-
komandi stúlku upp vegna
þeirrar einföldu ástæðu að
fóstra kom i hennar stað. Fóstr-
ur ganga fyrir um vinnu á
barnaheimilum, enda væri anzi
liart að fóstrustéttinni vegið ef
þær gengju ekki fyrirum vinnu
eftir 2—3 ára nám.
I fyrirsögninni segir: „Sagði
starfsstúlku upp og réð móður
sína í staðinn”. Eins og að fram-
an greinir var henni sagt upp
végna fóstru. Síðan gerist það
að önnur starfsstúlka hringir
og segist ekki mæta meir til
vinnu. Þá brá ég á það ráð að ég
réð móður mína. Það er einung-
is á valdi forstöðukonu að ráða
til sín starfsfólk en ekki starfs-
stúlkna að vaða uppi með alls
kyns ósóma, eins og oft vill
'verða þegar þær eru f meiri-
hluta starfsfólks.
Ennfremur segir Halldóra að
umrædd starfsstúlka mæti til
vinnu 3 daga í viku. Ekki veit
ég hvernig hún fær út þann
dagafjölda því vinnuvikan er
5 dagar, ekki satt?
Þá kemur hún að meðmælun-
um, mjög góðum meðmælum,
segir hún. Sá vitnisburður, sem
ég gaf henni, var einungis sá
hve lengi hún hafði starfað hér
og mætt til vinnu. En hvernig
hún var í framkomu við börn
þeirrar deildar, er hún starfaði
við, þess lét ég ekki getið. Hall-
dóra hefur alltaf verið
yfirgangssöm, hvorki starfs-
stúlkur né fóstrur getað unnið
með henni. Þá gerðist það í
febrúar síðastliðnum að barn
var tekið af deildinni vegna
þess að Halldóra þoldi það ekki.
Ég var sjálf búin að hafa þetta
barn á deild og engin vandamál
komu þar upp, enda yndislegt
og gott barn.
Síðan gerðist það um miðjan
apríl að ég sagði henni upp
störfum vegna þess að á deild-
ina kemur fóstra og það var
hún búin að vita fyrir löngu.
Því miður er Halldóra farin
af landi brott og svarar ekki
þessum skrifum. Það er auðvelt
að flýja þegar út á hála braut er
komið. Eg vona bara og veit að
Laufásborgin á eftir að blómg-
ast og dafna þó Halldóra sé
farin héðan.”
Hroðoleg meðferð á Svúðínní
og konon stendur bótakwsl
Raunasaga
gamallar konu
er leigði
íbúð sína:
Ingibjörg Guðmundsdóttir,
Storagerði 10, skrifar:
„Arið 1972 veiktist ég og
lagðist á Landspítalann og siðar
dvaldi ég á Reykjalundi mér til
hressingar. Þetta veikindatíma-
bil mitt stóð í tvö ár og á meðan
leigði ég út íbúðina mína að
Stóragerði 10. Sem manneskja
komin á háan aldur hef ég lært
að treysta og trúa orðum fólks
—að minnsta kosti tiðkaðist
það hér fyrr á árum.
Nú, til min kom maður, lög-
fræðingur hér í borg, og vildi
leigja íbúð mína fyrir konu
nokkra. Grandalaus varð ég við
þessari beiðni. Ég fór og sýndi
lögfræðingnum fbúðina og
hann bað mig um lykil svo hann
gæti sýnt fólkinu hana nánar
eins og hann sagði. Það næsta
sem ég vissi var að fólk var
flutt í íbúðina mina og farið að
gramsa í eigum mínum. Ég kom
þó mínu hafurtaski fyrir í her-
bergi sem ég leigði ekki með
íbúðinni.
Lögfræðingurinn lofaði mér
samningi hvað hann síðar
sveik. Upphaflega átti íbúðin
að leigjast á kr. 9000 en
lögfræðingurinn lækkaði
leiguna upp á sitt eindæmi um
1000 krónur.
Nú skyldu flestir ætla að
ieigan hafi verið borguð — ó,
nei, aldeilis ekki. Fyrir þesii
tvö ár, sem ibúðin var leigð út,
var greitt inn á bankareikning
krónur 80 þúsund, það var allt.
Sök sér hefði þetta verið það
eina sem gert var á hluta minn.
Nei, íbúðin var stórskemmd.
Tvær kristalljósakrónur voru
eyðilagðar, teppi á tveim
stofum voru eyðilögð svo að
nýlega varð ég að skipta um
þau. Sófi var brotinn og áklæði
á honum eyðilagt, svo og tveir
djúpir stólar. Minjagrip úr eld-
húsi var stolið. Það var gamall
eldhúsplatti frá því fvrir alda-
mót metinn á um 30 þúsund
krónur. A plattanum var
íslenzki fálkinn. Það tók þrjá
daga að þrífa bakarofn og
ryksugan var svo illa skemmd
að það kostaði stórfé að gera við
hana. Rafmagnstenglar voru
slitnir úrveggjum.
Brotið var upp skatthol sem
var í herbergi því er ég hafði
hugsað mér undir eigin muni
og ekki fylgdi ibúðinni. Til að
kóróna skemmdir á ibúðinni
var baðherbergið málað svart
— ótrúlegt en satt.
Við þessu mátti ég taka. Að
sjálfsögðu hef ég margskrifað
og reynt að hringja i lög-
fræðinginn, hvers nafn ég ekki
birti nú, en hann hefur aldrei
svarað mér. Þó hafði hann lofað
konu, sem talaði við hann fyrir
mig, að þessi mái yrðu leyst.
Hann ætlaði að koma og svo
framvegis en auðvitað hafa það
allt verið svik og prettir, því
miður.
Stuldinn á piattanum kærði
ég til lögreglunnar en hef
fengið litla leiðréttingu mála
minna þar, enda kannski erfitt
við að eiga.
En til hvers að vera skrifa
um þetta? kann ef til vill ein-
hver að hugsa. Barátta min
fyrir rétti mínum virðist von-
lltil. Gömul kona leigir í ein-
feldni sinni íbúð fólki sem hún
treystir. En svo er meðferðin á
Ibúðinni til skammar. En hvert
á að snúa sér — enginn
samningur var til, ég vissi ekki
vel hvernig ég átti að snúa mér
í þessu. Þessi skrif min vona ég
þó að verði einhverjum viðvör-
un, einhverjum grandalausum
er ætlar að leigja út íbúð sina.“
Þegar kerfið bregður á leik:
HEFUR FENGIÐ SEKTAR-
MIÐA í TVÖ ÁR FYRIR
BÍL SEM HANN Á EKKI
Asbjörn Garðarsson sendi
okkur eftirfarandi:
Raddir
lesenda
„Oft bregður kerfið á leik og
svo að enginn veit sitt rjúkandi
ráð hvernig henda skuli reiður
á. Ef lítil villa kemst inn virðist
það oft ofar mannlegum mætti
að leiðrétta slikt. Að sjálfsögðu
lendir þetta svo á Pétri og Páli
úti í bæ, blásaklausum!
Svo er um mig — jú, þið
sjáið. Ég hef fengið sektarmiða
fyrir stöðumælabrot nú í rúm
tvö ár. Jú, hefur þú þá ekki lagt
bílnum og síðan gleymt að setja
pening í skífuna góðu? Nei,
aldeilis ekki. I tvö ár hef ég
fengið sektarmiða, ítrekanir,
hótanir vegna stöðumælabrota
bifreiðarinnar R-32233. Billinn
hafði staðið ólöglega við
Tryggvagötu, Skólavörðustíg,
Ingólfsstræti, Kirkjustræti,
Bergstaðastræli og svo fram-
vegis. Bíllinn á Reykjavíkur-
númeri, eigandi reykvískur, en
ég, jú ég á heima í Vestmanna-
eyjum og er blásaklaus af því
að eiga bílinn R-32233!!
Ég reyndi að sjálfsögðu að fá
leiðréttingu mála minna en án
árangurs!“
Dagblaðið hafði samband við
Bifreiðaeftirlit rikisins og
einnig spjaldskrárdeild lögregl-
unnar í Reykjavík og spurðist
fyrir hver væri eigandi
bifreiðarinnar R-32233. Þá kom
í ijós að eigandinn er Asbjörn
Einarsson, hjá lögreglunni átti
hann heima að Espigerði 2 en
hjá Bifreiðaeftirlitinu að
Hjarðarhaga 24. En hvar var þá
villan? Lögreglan var á þvi að
villan hlyti að koma frá
Bifreiðaeftirlitinu en auðvitað
vildi Bifreiðaeftirlitið ekkert
við slíkt kannast!
Þeir hjá lögreglunni viður-
kenndu að úr því svona væri þá
væri afskaplega erfitt að
komast fyrir vandann- á þessu
máli!! Hvar var fja......villan?
Spyr sá er ekki veit — en ennþá
er hún ekki komin upp á yfir-
borðið.