Dagblaðið - 22.10.1976, Blaðsíða 18

18
DAGBLAÐIÐ. FÖSTUDAGUR 22. OKTÖBER 1976.
Okkur vantar umboðsmenn
ó
AKUREYRI,
NESKAUPSTAÐ,
BORGARNESI
Vinsamlegast hafið samband við
umboðsmenn ó staðnum eða
Dagblaðið simi 27022
Auglýsingastarf
Óskum að róða starfskraft sem fyrst til
I Dagblaðið sl. föstudag
ritar Vilmundur Gylfason
grein, sem hann nefnir: ,,Að
hafa ekki riðið hrossum Sigur-
b.jörns — eða harmsaga Lista-
safnsins“.
Raunar er ekki unnt að ráða
af greininni, hvað Vilmundur á
við með fyrri hluta fyrirsagnar-
innar, en hins vegar skýrir
hann þar það, sem hann nefnir
„harmsögu Listasafnsins".
Svo sem fram kemur í grein
Vilmundar, er ég formaður
byggingarnefndar Listasafns
íslands. Sú byggingarnefnd var
skipuð um síðustu áramót, og
eru því þeir atburðir, sem Vil-
mundur gerir að umræðuefni,
fyrir hennar tíð. Engu að síður
tel ég mér skylt að skýra hér
nokkuð gang þessara mála og
fjalla nokkrum orðum um
„staðreyndir" Vilmundar.
Þráðurinn rakinn
í stuttu máli er megininntak
þess hluta greinar Vilmundar.
semfjallar umListasafniðþetta:
Efiir að húseign Fram-
sóknarflokksins að Fríkirkju-
vegi 7 brann, fær ríkisvaldið
(Framsóknarflokkurinn?) allt
í einu köllun og er gripið mikl-
um áhuga á framgangi lista í
landinu.
Þess er farið á leit við Lista-
safnið, að það skipti á húseign
sinni í Austurstræti og bruna-
rústunum við Fríkirkjuveg og
Laufásveg, og gefið í skyn, að
þá muni ríkisvaldið ekki láta
standa á fjárstyrkjum til safns-
ins.
Eftir athugun hafi Lista-
safnið fallist á þetta, enda gert
sér þá von um að húsamálum
safnsins yrði endanlega borgið.
Eftir að kaupin fóru fram
hafi síðan allur áhugi ríkis-
valdsins þorrið og um árabil
ekkert fé fengist til þess að
hefja byggingarframkvæmdir.
Áhugi ríkisvaldsins á listum
sé þannig háður sveiflum í við-
skiptaheiminum, en auk þessa
dregur Vilmundur í efa lög-
mæti nokkurra aðgerða varð-
andi málið. I lok þessa kafla
greinarinnar segir Vilmundur
síðan: „Þetta eru staðreyndir,
staðfestar staðreyndir“.
Ekki steinn
yfir steini
Ég hefi nú reynt að kanna
þetta mál eftir aðgengilegum
heimildum. Eftir þá athugun
virðist mér ekki standa steinn
yfir steini í „staðreyndum'* Vil-
mundar, og mun nú freista þess
að gera hér grein fyrir á hverju
ég byggi þá skoðun mína.
auglýsinga- og skrifstofustarfa.
Vélritunarkunnátta nauðsynleg.
Umsóknir sendist afgreiðslu Dagblaðsins
Þverholti 2 merkt „2222"
.Smurbrauðstofan
Njálsgatu 49 - Simi 15105
Frumkvœði
Listasafns íslands
Öllum hlýtur að vera ljóst, að
hér er um mjög alvarlegar
ásakanir í garð Framsóknar-
flokksins og ríkisins að ræða.
Meginatriði í þessu sambandi
er, hver átti frumkvæðið að
þessum viðskiptum. Öllum
aðilum, sem ég hefi leitað til í
sambandi við þetta mál ber
saman um, að alll frumkvæði
varðandi þessi viðskipti hafi
komið frá Listasafni íslands.
Listasafnið átti húseign í
Austurstræti, sem ekki
hentaði sem safn. Það hafði
lengi verið áhugamál safnráðs
að koma safninu fyrir i fram-
tíðarhúsnæði. Safnráðið fékk
síðan þá hugmynd að festa
kaup á Glaumbæ fyrir safnið,
en staðsetning hússins var talin
mjög hentug við tjörnina og þá
skrúðgarða, sem þarna eru.
Raunar leitaði safnráðið fyrst
til Reykjavíkurborgar, þar eð
það taldi, að borgin ætti for-
kaupsrétt á eigninni. Því til
sönnunar fylgir hér með afrit
af bréfi safnráðs til mennta-
málaráðherra, og er það upphaf
málsins. Síðar var leitað til
Framsóknarflokksins, er ljóst
varð, að fyrst og fremst var við
hann að semja.
iiunikvæði safnráðsins i
málinu hafa meðlimu undir-
húmngsnefndar að 'b.vggingu
Listasafns islands staðfest með
undirskrift sinni. en þessir
aðilar voru jafnframt meðlimir
safnráðs. Með grein sinni gerir
Vilmundur ekkert úr frum-
kvieði og vinnu þessa fólks við
að tryggja framtíð safnsins, en
segir beinlínis, að það, sem
úrslitum hafi ráðið. hafi verið
viðskiptabrögð Iramsóknar-
manna. Nú skulum við athuga
nánar „staðreyndir" Vilmund-
ar.
„Þess var farið 0
leit við Listasafnið...“
I grein sinni .segir Vil-
murjdur orðrétt: „Þess var
farið á leit við Listasafnið, að
það hefði makaskipti á húseign,
sem það hafði fengið í arf í
Austurstræti og brunarúst-
unum við Fríkirkjuveg og við
Laufásveg.“
Nú liggur það ljóst fyrir, að
safnráð Listasafns Islands fékk
þá hugmynd að reyna að
ná þessum eignum fyrir safnið.
Hugmyndin kemur fram á
fundi safnráðs, 16. febr. 1972 og
er bókuð í fundargerðarbækur.
Allir. sem ég hef náð til og
þekkja til málsins, hafa stað-
fest, að það var Listasafn
íslands, sem óskaði eftir því, að
þessi kaup gætu farið fram. I
skjali, er fylgir með þessari
grein, undirritar undirbúnings-
nefnd að byggingu LiAasafns-
ins yfirlýsingr þessu til stað-
festingar. Sumir þeir aðilar,
sem ég hef bvðið um upplýs-
ingar um þetta mál, hafa bætt
því við, að Framsóknar-
flokkurinn hafi verið tregur til
þessara viðskipta.
Hvers vegna fer Vilmundur
rangt með þetta mál? Hvers
vegna leitar hann ekki upplýs-
inga hjá þeim, er gerst þekkja
til? Menn verða að gera sér
ljóst, að í orðum Vilmundar
„þess var farið á leit við Lista-
safnið. . felst alvarleg
aðdróttun.
„Það fjármagn, sem þá
vantaði, skyldi ríkis-
valdið greiða “
Orðrétt orðar Vilmundur
grein sína svo: „þess var farið á
leit við Listasafnið, að það hefði
makaskipti á húseign, sem það
hafði fengið í arf í Austur-
stræti, og brunarústunum við
Fríkirkjuveg og við Laufásveg.
Það fjármagn, sem þá vantaði,
skyldi ríkisvaldið greiða."
Sjá menn ekki hvað hér er
verið að fara? Af yfirlýsing-
unni, sem fylgir með þessari
grein má ráða. að safnráð gekk
á fund þriggja ráðherra í því
skyni að fá fjárstyrk til handa
safninu svo úu kaupum gæti
orðið.
Vilmundur segir hins vegar,
að ríkisvaldið (Framsóknar-
flokkurinn?) hafi látið það
fylgja með, er það „leitaði til
Listasafnsins um makaskipti",
að þá skyldi ekki standa á fé.
Hvers vegna segir Vilnundur
ósatt frá þessu atriði? Vilja
menn reyna að svara þeirri
spurningu?
Hér er um hrikalega aðdrótt-
an hjá Vilmundi að ræða. Þeir
aðilar, sem að þessu máli unnu
fyrir safnráð Listasafnsins,
staðfesta svo ekki vorður um
villst með undirskrift sinni,
hver sannleikurinn er í þessu
máli.
Vilmundur lætur í veðri
vaka, að hann sé fyrst og fremst
að berjast gegn spillingu í þjóð-
félaginu. Eftir athugun
þessarar greinar hans, verð ég
að játa, að ég efast mjög um
það sem megintilgang. Séu
menn að leita sannleikans, trúi
ég ekki að slík aðalatriði, sem
hér greinir um, fari svo gjör-
samlega framhjá mönnum.

Kjallarinn
Guðmundur G.
Þórarinsson
V
„Eftir athugun féllst
Listasafnið á þetta...“
Orðrétt segir Vilmundur í
grein sinni: „Eftir athugun
féllst Listasafnið á þetta, og
gengið var frá samningum."
Eftir það, sem á undan er sagt,
hljóta mönnum að vera ljós
sannleiksgildi þessara orða.
Hvað er hér að ske?
I sjónvarpsþætti um helgina
lýsti Jónas Kristjánsson rit-
stjóri Dagblaðsins vinnu-
brögðum Viltnundar sem
rannsóknarblaðamennsku með
túlkun ákveðinna atriða.
Mér virðist hér um meira en
túlkun að ræða og allar rann-
sóknir vantar.
Með þessum fullyrðingum
sínum býr Vilmundur til at-
burðarás, sem kemur ákaflega
illa við Framsóknarflokkinn
og gerir lítið úr starfi dr. Selmu
og samstarfsfólks hennar við að
tryggja framtíð Listasafnsins.
Þetta þykir mér ekki heiðar-
Af gefnu tilefni er rétt, að fram komi, að safnráð
Listasafns íslands hafði allt frumkvaiði að kaupum safnsins
á Fríkirkjuvegi 7 og Laufásvegi 16. Safnráðið leitaði eftir
samningum við Framsóknarflokkinn og sótti fa-t að fá þessar
eignir keyptar fyrir safnið.
í þessu sambandi gekk safnráð á fund þriggja ráðherra:
menntamálaráðherra, félagsmálaráðherra og fjármálaráðherra
og bað um fjárstyrk safninu til handa vegna kaupanna. árangur
þess varð sá, að ríkissjóður gaf út skuldabréf og tryggði
þannig að kaupin gætu farið fram.
Reykjavík í október 1976
f.h. undirbuningsnefndar að
byggingu Listasafns fsland3

<fa4f CUt+tU Jif
.Tóhannes Jóhannesson

i Sí^tlu' C<-.. .
Steinpór Sigurðsson
Þessi yfirlýsing sýnir svart á hvítu, að Vilmundur beinlinis býr
til GRÓUSÖGU um alia atburóarásina.