Dagblaðið - 11.02.1977, Blaðsíða 2

DAGBLAÐIÐ. FÖSTUDAGUR 11. FEBRÚAR 1977.
Bréfritari gaf upp
rangt heimilisfang
kannski var nafnið
einnig falsað?
Eins og margsinnis hefur
verið tekið fram hér á síðunni
eru þeir lesendur, sem vilja
koma einhverju á framfæri,
beðnir um að senda nafn og
heimilisfang með bréfum
sínum. Það hefur stundum
viljað brenna við að við höfum
fengið nafnlaus bréf og þau
birtum við ekki.
Á lesendasiðunni á mánudag-
inn birtist lesendabréf frá
Baldvin Eyjólfssyni, Kársnes-
braut 87 Kópavogi, þar sem
hann skorar á þingmenn að
samþykkja alvörubjórfrum-
varp.
Nú hefur hins vegar komið í
ljós að þessi bréfritari hefur
sent okkur falsað heimilisfang
því eigandi hússins Kársnes-
brautar 87, Þórður Guðmundur
Guðlaugsson, hringdi og tjáði
okkur að Baldvin þessi ætti
ekki þar heima og hefði aldrei
átt. Hann vísar þessu lesenda-
bréfi frá sér og allri ábyrgð á
því.
Er Þórður beðinn afsökunar
á þessum leiðu mistökum, sem
erfitt var að sjá við. Við viljum
enn einu sinni hvetja fólk til
þess að senda rétt nöfn og
heimilisföng með lesendabréf-
um sínum.
A.Bj.
Verðbólgan étur
upp skaðabætur
—vegna seinagangs ídómskefinu
B.B. skrifar eftirfarandi:
Hvers vegna hefur löggjaf-
inn ekki komið fram með
neinar raunhæfar og árangurs-
ríkar tillögur til að minnka
álagið á dómstólunum?
Ég hef nú ekki mikið vit á
dómsmálum en þykist samt sjá
a.m.k. eina einfalda leið. Hún
er fólgin 1 því að verðtryggja
allar skaðabætur og sektir, svo
og aðrar tengdar greiðslur.
Astæðan fyrir því að mörg mál
eru flækt svo að undirréttur er
nokkur ár að fjalla um þau er
einmitt sú að verðbólgan étur
upp bótaféð.
Hér á landi er flestum
málum skotið til Hæstaréttar.
Af hverju? Jú, því þar geta þau
legið enn í nokkur ár. Og hvað
er þá verðbólgan búin að gera
við bæturnar sem undirréttur
dæmdi tiltekinni persónu sam-
kvæmt þvi verðlagi sem þá
gilti? Upphæðin rýrnar um
25—35% á ári og verður því
harla lítið eftir þegar loksins
kemur að greiðslu. Jafnvel
opinberar stofnanir nota þessi
óheppilegu vinnubrögð. Fyrir
mörgum árum var t.d. farið í
skaðabótamál við SVR vegna
farþega, ungrar stúlku, sem
varð fyrir því slysi að brjóta í
sér framtennurnar þegar stræt-
isvagninn hemlaði snögglega.
Undirréttur dæmdi stúlkunni
tiltekna fjárhæð f skaðabætur
en við það vildi SVR ekki una
og vísaði málinu til hæsta-
réttar. Hæstiréttur staðfesti að
mestu dóm undirréttar og
þegar að því kom að skaðabæt-
urnar voru greiddar hafði verð-
bólgan minnkað verðgildi upp-
hæðarinnar svo að hún dugði
ekki einu sinni til þess að
greiða tannlæknakostnaðinn,
hvað þá meira.
Af hverju vfsaði SVR málinu
til Hæstaréttar? Jú, vegna þess
að þar með var fengin sjálf-
krafa lækkun á skaðabóta-
greiðslunni. Ef flett er
skýrslum um öll þau mál sem
vfsað er til Hæstaréttar kemur f
ljós að stór hluti þeirra fær þá
meðferð aðeins vegna verðbólg-
unnar og greiðslufrestsins sem
fæst með flækjum málsins,
seinagangi og ofhleðslu dóm-
stólanna.
Almenningur á kröfu á þvf
að eitthvað verði gert til þess að
sporna við þessari óheillaþró-
un þar sem alvörumál tefjast
fyrir dómstólunum, vegna þess
að þeir eru svo önnum kafnir
við þann aragrúa af málum
sem ættu að geta fengið skjóta
afgreiðslu f undirrétti og ekk-
ert erindi eiga til Hæstaréttar.
Almenningur á einnig kröfu
á þvf að skaðabætur, hverju
nafni sem þær nefnast, verði
verðtryggðar. Þá geta óprúttnir
fésýslumenn, fyrirtæki og opin-
berar stofnanir ekki notað
þennan gálgafrest sem fæst
sjálfkrafa þegar dómskerfið er
svifaseint og verðbólgan um-
talsverð.
Eg vona að Dagblaðið taki
upp þráðinn í þessu máli og
hefji sterkan áróður fyrir máli
þessu. Ég er þess fullviss að
ofangreind breyting frá núver-
andi fyrirkomulagi mun mæta
harðri mótspyrnu af hálfu lög-
fræðinga, svo og ýmissa emb-
ættismanna, þar sem atvinna
þeirra og umsvif mundu stór-
minnka, svo og þeirra sem til
þessa hafa hagnazt á þessu úr-
elta og viðbjóðslega fyrirkomu-
lagi.
Eitt sann-
leikskorn
Lesandi skrifar:
Einu sinni var Iftil hæna sem
vappaði um og rótaði í moldinni
umhverfis bændabýlið. Þarna
fann hún fáein korn af hveiti.
Og nú kallaði hún til granna
sinna og sagði: „Ef við sáum
þessu hveiti þá getum við búið
okkur til brauð til matar. Hver
vill hjálpa mér að sá því?“
„Ekki ég,“ sagði kýrin..
„Ekki ég,“ sagði öndin.
„Ekki ég,“ sagði svínið.
„Ekki ég,“ sagði gæsin.
„Þá geri ég það sjálf,“ sagði
litla hænan. Og það gerði hún
líka og svo óx hveitið og
þroskaðist þar til það varð að
fullvaxta, gullnum hveitiöxum.
„Hver vill hjálpa mér við að
þreskja hveitið?" spurði litla
hænan.
„Ekki ég,“ sagði öndin.
„Ekki mitt verk,“ sagði
svínið.
„Eg myndi missa eftirlauna-
réttinn," sagði kýrin.
„Ég myndi tapa atvinnuleys-
isstyrknum rnfnurn," sagði
gæsin.
„Þá geri ég það sjálf,“ sagði
litla hænan.
Að lokum kom sá tími að
baka skyldi brauðið.
„Hver vill hjálpa mér við að
baka brauðið?" spurði litla
hænan.
„Ég verð að fá greitt yfir-
vinnukaup," sagði kýrin.
„Ég myndi missa framfærslu-
styrkinn minn,“ sagði öndin.
„Ég er samfélagslegur lítil-
magni og hefi aldrei lært
hvernig þetta er gert,“ sagði
svínið.
„Ef ég á að vera látin hjálpa
einsömul, þá er slfkt misrétti og
mismunun," sagði gæsin.
„Þá ætla ég að gera þetta
sjálf,“ sagði litla hænan. Síðan
bakaði hún fimm brauð og
iiafði þau til sýnis, svo öll hin
gætu séð þau.
Þau vildu öll saman mjög
gjarnan fá eitthvað af brauði og
heimtuðu að þau fengju hvert
sinn skerf. En litla hænan
sagði: „Nei, ég get auðveldlega
sjálf borðað þessi fimm brauð".
W
„Arðrán,“ hrópaði kýrin.
„Auðvaldssníkjudýr,"
skrækti öndin.
„Sama rétt fyrir alla,“ orgaði
gæsin.
Svínið gerði ekkert nema
hrína. Og svo málaði það kröfu-
spjöld með slagorðunum: Við
krefjumst réttar okkar. Svo
fóru þau f kröfugöngu f kring-
um litlu hænuna um leið og þau
æptu ókvæðisorð.
Þegar svo embættismaður
hins opinbera kom á vettvang,
sagði hann við litlu hænuná :
„Þú mátt ekki vera svona
gráðug.“
„Já, en það er ég sem hefi
bakað brauðin sjálf,“ sagði litla
hænan.
„Já, einmitt,“ sagði
embættismaðurinn, „svona er
þetta undursamlega frjálsa
framtak. Allir hér á býlinu
mega afla eins mikils og þeir
vilja. En í okkar jafnréttis-
þjóðfélagi verða hinir fengsælu
og afkastamiklu að deila
kjörum sínum og framleiðslu
með slæpingjunum.“
Og þau Iifðu f vellystingum
upp frá því, einnig litla hænan
sem brosti og kvakaði: „En
hvað ég er heppin og farsæl, já,
hvað ég er ánægð og gæfusöm."
En hin dýrin gátu með engu
mótj skilið af hverju hún aldrei
bakaði brauð upp frá þessu.
Við viljum karlmenn
í sjónvarpið
—segja nokkrar í saumaklubb
Nokkrar stelpur í saumaklúbb
skrifa:
Við vorum í saumaklúbb um
daginn og fórum að tala
um sjónvarpið. Nú eru,
eins og flestir vita, komnir
nokkrir nýir þulir. Það
er ágætt að fá ný andlit en
hvers vegna þarf þetta allt að
vera kvenfólk. Við viljum sjá
ný andlit, en það verða líka að
vera karlmenn. Hvernig væri
nú að sjónvarpið réði til sin
einhvern karlmann, sem væri
gaman að fá í heimsókn heim
til sín á kvöldin, en ekki allar
þessar stelpur.
Það eru auðvitað eintómir
karlmenn sem ráða fólk til
starfa hjá sjónvarpinu. Þess
vegna vilja þeir bara ráða kven-
fólk. Það væn gaman að fá ann-
an Gfsla Baldur, hann var alveg
ágætur svo ekki þurfa þeir að
gera þetta vegna þess að karl-
menn hafi reynzt svo illa, eða
hvað?
Fyrir utan allt annað, þá eru
karlmenn miklu áheyrilegri í
sjónvarpi og útvarpi líka. Við
viljum því skora á þá sem ráða
fólk til starfa hjá sjónvarpinu,
að hætta að ráða allt þetta
kvenfólk. Við kvenfólkið vilj-
um sjá karlmenn á skjánum og
þeir verða að vera myndarlegir.
i