Dagblaðið - 12.07.1977, Blaðsíða 2

DAGBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 12. JULt 1977.
Örlítil
víxlasaga
6016-2298 skrifar: græöa þeir meira en víxlavið-
Ég hef, eins og trúlega
margir fleiri, fengið smávíxla-
upphæðir i bönkuin i Reykjavík
og það á fleiri en einum stað.
Og veit ég ekki til annars en ég
hafi alltaf staðið í skilum með
greiðslur.
Á mér hvíldu að vlsu 75
þúsund kr. í Landsbankanum
þegar ég labbaði til þeirra og
bað um 70.000 með það fyrir
augum að hafa frjálsar hendur
í sumarfríinu. Samið hafði
verið um helmings greiðslu á
fyrrnefnda víxlinum núna um
miðjan þennan mánuð. Ég
hafði ákveðið að standa við þá
greiðslu. Reiknaði ég því fast-
lega með að fá þessar
umbeðnu krónur til viðbótar
með því að greiða helming fyrri
víxiláins á gjalddaga.
Ég, eins og margir fleiri, tek
mér því stöðu þarna fyrir utan
Landsbankahúsið og bíð og bíð.
Eins og það er líka notalegt að
hanga þarna snemma dags í
mjög slæmu veðri og veg-
farendum til augnayndis eins
og hver annar sýningargripur
settur á torg.
Klukkan tifar áfram, þarna
eins og annars staðar, og eftir
þessa mátulegu morgun-
kælingu kemst ég alla leið inn
til eins bankastjórans. Það
fyrsta sem hann segir, er að ég
skuldi 75.000 kr. Eg segi mig
minnugan þess. Síðan koma
spurningar eins og: Hvar
vinnur þú? Hvert fara launin
þín? Og þú hefur engin
viðskipti við okkur. Ég spyr
hann hvað hann kalli viðskipti
ef þetta séu það ekki. Á hverju
skiptum náungans?
,,Þú vinnur hjá SlS og því
fara laun þín til Samvinnu-
bankans,“ sagði hann. Ég trúði
honum fyrir þvi að ef laun
væru greidd til banka þá væri
það aðeins til eins banka en
ekki margra. ,,Já, en þetta
getum við ekki gert. Hvort
tveggja er að við erum aura-
litlir og svo annað hitt að við
erum í hörku samkeppni við
Samvinnubankann."
Hvoruga þessa skýringu gat
ég sætt mig við. Landsbankinn
þykist vera banki allra lands-
manna og varla fær hann inn-
greidd laun frá þeim öllum. Þó
fá margir þeirra lán.
Nú hefði ég 'kannski betur
getað skilið neitunina ef
óþekktir ábyrgðarmenn hefðu
verið á víxlinum. En það var
alls ekki því ábyrgðarmaður
minn var vel þekktur borgari
með náar tekjur. Og ekki sýnir
neitunin of mikið traust til sam-
borgaranna.
Þessi formúla er til skýringar
á því sem mér datt í hug að
senda bankavaldinu:
t Landsbankanum lúra þeir
lúmskir sem á öðrum stöðum.
Allir í raðir, einn, þrír, tveir
eftir bankans tíma röðum.
Viðbjóðslegt er vaidið allt
en verða skal í þjóðarminni.
(Jti er frost og öllum kalt,
ei skai fá að vera inni.
A Landsbankanum iöst ég finn
sem lýður ætti síst að vilja.
Enginn fær að fara inn
þótt frosts sé von og b.vlja.
Landsbanki tslands við Austurstræti
Talirðu við þá með töglin og
höldin
sem trjóna þar stólunum i.
Einfaldir halda þar af
vanmætti í vöidin
og veitir nú alls ekki af því.
Um sjötíu þúsund sætt er að
neita.
við Samvinnubanka er keppt.
Viðskiptum eftir við erum að
leita
en vandræði aðeins þó hreppt.
Náunganum neita þeir
náttúrlega eftir mætti
En ef hann héti Gústi-Geir
greiða kannski sýna mætti.
Lengst af þeir hafa lifað á
okkur
sem Ián hafa tekið um stund.
Nú ætti „Keli“ að fara’ út sem
kokkur
áður en krefja þeir hann
á sinn fund.
ÞULUR ERU
ÓMISSANDI í
SJÓNVARPI
Haraldur Björnsson hringdi:
Bréfritari sem einkennir sig
með tölvunúmeri sínu í þjóð-
skrá ergir sig yfir sjónvarpsþul-
unum okkar (í DB 4. júlí).
Hann vill láta reikna út hvað
púður þeirra kosti og hvað þær
fái í kaup og að fengnum þess-
um upplýsingum vill hann láta
reka þær og kaupa amerískar
afþreyingarmyndir, jafnvel
gamlar ef ekki vill betur. Auk
þess hefur hann tilbúnar tvær
varakröfur, eins og málsækj-
andi fyrir Hæstarétti.
Ég er honum hjartanlega
ÓSAMMÁLA. Mér finnst þulur
okkar einmitt ómissandi í sjón-
varpinu. Þær gera það miklu
notalegra. Og þær eru orðnar
eins og heimilisvinir með sín
eðlilegu, íslenzku sólskinsbros
inni í stofunni hjá manni.
Fyrir alllöngu mætti ég einni
þeirra snögglega á götuhorni.
Brosti ég mínu blíðasta og kink-
aði kolli til hennar, alveg ósjálf-
rátt. Ég uppskar bros á móti,
kannski örlítið vorkunnlátt en
var samt harðánægður. Ég er
viss um að þetta hefur hent
fleiri sem aldrei hafa séð
þessar elskur nema á sjón-
varpsskermi.
Ég er alveg á móti því að láta
reikna þær út eða púðrið
þeirra. Þvert á móti eiga þær
skilið gott kaup, eftirtölulaust.
Þær ylja manni um hjartaræt-
urnar ineð þokka sínum og gera
þennan fjölmiðil miklu mann-
legri en hanri annars væri.
Hrönn Hafliðadóttir sá um það, ásamt þeim Guðrúnu Öiafsdottur.
Sigurlínu Davíðsdóttur, Unu Hannesdóttur, Kristínu Jónsdóttur og,
Birnu Hrólfsdóttur að ylja mönnum um hjartaræturnar fyrir
sjónvarpsins hönd.
Dagblaðs-
menn
ættu að
velja
betri
fyrirsagnir
Þórður Jónasson skrifar:
Til Dagblaðsins í Reykjavik.
A einni innsíðu blaðsins
þann 28. júní sl. eru meðal ann-
ars tvær fréttir, önnur reykvísk
en hin eskfirzk. Fyrirsagnir
þeirra eru svohljóðandi: Seldi
fjórtán íbúðir á 6 tímum og
Góður hásetahlutur, 210 þús-
und eftir 10 daga.
I reykvísku fréttinni segir
frá því að fasteignasali seldi 14
íbúðir á sex tímum yfir eina
helgi, á 7,5 til 13 milljónir
hverja. I hinni segir frá því að
togarinn Hólmanes kom með
160 lestir af fiski til Eskifjarðar
eftir 10 daga veiðiferð. Þetta
gerir hlut hásetanna um 210
þúsund kr. Mikið hefði nú verið
ánægjulegt, þó ekki hefði verið
nema til tilbreytingar, að fyrir-
sagnirnar hefðu verið þannig:
Góð sölulaun, 2H til 3 milljónir
á 6 tímum og Góður háseta-
hlutur, 210 þúsund eftir 10
daga.
Strákarnir á Hólmanesinu
höfðu sem svaraði 210 þúsund-
um fvrir 120 tíma vinnu, eða
u.þ.b. 1750 kr. á tímann en fast-
eignasalinn hafði f sinn hlut
sem svaraði u.þ.b. 7000-8000 kr.
á mínútu.
Nú má til sanns vegar færa
að aflinn hjá fasteignasölum sé
misjafn. En það er hann einnig
hjá Hólmanesstrákunum. Það
væri annars gaman ef þið
gætuð fengið upplýsingar um
hvað fasteignasalinn greiddi I
opinber gjöld á síðasta ári. Og
auðvitað einnig hver gjöldin
hefðu verið á hásetahlut á
Hólmanesi á sama tíma miðað
við meðal fjölskyldumann.
Ég vildi að lokum biðja Dag-
blaðsmenn að gera meira af því
að tína fram einstakar tekjur
launþega, einkanlega þó sjó-
manna og þá helzt þegar þær
eru svona háar. Aftur á móti
væri óæskilegt að þeir nefndu
tekjur hátekjumanna, hvað
þeir hafa einnig forðazt, þar
sem það gæti spillt ánægjunni
af launþegatekjum.
Einnig mætti blaðið sleppa
að ósekju jafn ómerkilegri frétt
og þeirri sem Regina sendi
þann 22. júní um slysið á
Sæljóninu. Framsetningin þarf
að vera á þann hátt að hún
vekji þá athygli sem ætlazt er
til. Sannast að segja þá eru
fréttir eins og Regínufréttin 22.
júní hálfleiðinlegar. Aftur á
móti eru þessar tvær fréttir frá
28. sama mánaðar ánægjulegri,
ekki sizt rétt fram settar eins og
þær voru. Eigið þið miklar
þakkir skildar og með þeim
ásamt óskum um áframhald-
andi smekkvísi lýk ég bréfinu.
■
/1