Dagblaðið - 13.09.1977, Blaðsíða 10

10
DAGBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 13. SEPTEMBER 1977.
WBIAÐIÐ
[fifálst, úháð dagblað
Utgefandi Dagblaðiö hf.
Framkvœmdastjóri: Sveinn R. Eyjólfsson. Ritstjóri: Jónas Kristjansson.
Fróttastjóri: Jón Birgir Pótursson. Ritstjórnarfulltrúi: Haukur Helgason. Skrifstofustjóri ritstjórnar:
Johannos Reykdal. iþróttir: Hallur Símonarson. Aöstoöarfróttastjóri: Atli Steinarsson. Handrit:
Ásgrímur Pálsson.
BlaÖamonn: Anna Bjamason, Ásgeir Tómasson, Bragi Sigurösson, Dóra Stefánsdóttir. Gissur
Sigurösson, Hallur Hallsson, Helgi Pótursson, Jónas Haraldsson, Katrín Pálsdóttir, ólafur Geirsson,
Ólafur Jónsson, Ómar Valdimarsson, Ragnar Lár.
Ljósmyndir: Bjamleifur Bjamleifsson, Höröur Vilhjálmsson, Sveinn Þormóösson.
Skrifstofustjóri: Ólafur Eyjólfsson. Gjal<|ken: Þráinn Þorleifsson. Dreifingarstjóri: Már E. M.
Hflldórsson.
ifitstjóm Síöumula 12. Afgreiösla Þverholti 2. Áskríftir. aualvsingar og skrífstofur Þverholti 11.
AAalsfmi blaðaina 27022 (10 línur). Aakrift 1500 kr. i mánuSi innanlanda. I lauaasölu 80 kr
eintakiö.
Setning og umbrot: Dagblaöiö og Steindórsprent hf., Ármúla 5.
Mynda og plötugerð. Hilmir hf. Síöumúla 12TVrentun: Árvakur hf. Skeifunni 19.
Vel metnar brunarústir
Reykvíkingar hafa löngum tek- ^
ið eftir hræi af stórhýsi á horni
Laugavegs og Nótatúns. Þetta
hús, sem oft hefur kviknað í og
einu sinni brann illa, er í hópi
þeirra húsa, sem ömurlegastan
svip setja á borgina, enda hafa
borgaryfirvöld á sínum tíma látið undir það lóð
á einkar áberandi stað.
Að utan að sjá virðast þessar brunarústir
ekki hafa notið hins minnsta viðhalds árum
saman. Tugir gluggarúða eru brotnir eða
brostnir og víða eru spjöld í gluggum. Óhrein-
indataumarnir síga niður hliðar hússins. Að
innan er hræið illa innréttað verksmiðjuhús-
næði.
Þetta er trésmiðjan Víðir, einn máttarstólpa
Sjálfstæðisflokksins. Húsið er nánast óseljan-
legt, enda hefur verið gizkað á, að kosta muni
um 400 milljónir að gera úr því skrifstofur,
ofan á sjálft kaupverðið.
Fyrirtækið bjargast ekki á einkaframtakinu
og þess vegna er kallað á ríkisframtakið.
Umboðsmenn Sjálfstæðisflokksins hafa gengið
berserksgang í að fá ríkið til að kaupa húshræið
á uppsprengdu verði til þess að flokkurinn
njóti áfram mikilla fjárgjafa trésmiðjunnar
Víðis.
Fyrir þjóðfélagið væri blóðtakan minnst, ef
Sjálfstæðisflokknum hefði tekizt að leysa málið
innan þeirra ráðuneyta, sem komu í hlut
flokksins, þegar stjórnarflokkarnir skiptu her-
fanginu í upphafi samstarfsins.
En nú hefur málið verið leyst á þann hátt, að
brunarústirnar á að kaupa til nota ráðuneytis,
sem Framsóknarflokkurinn hefur yfir að ráða.
Þar með er húsið komið undir helmingaskipta-
regluna. Sjálfstæðisflokkurinn þarf að gera
Framsóknarflokknum jafn stóran greiða á
móti. Þar með er málið orðið'helmingi dýrara.
Sumir kunna að halda því fram, að 260
milljónir séu ekki mikið fyrir 4900 fermetra
hús. En þá gleymast 400 milljónirnar, sem fara
í að koma húsinu í nothæft ástand. Húsið
mun kosta menntamálaráðuneytið 660
milljónir tilbúið til notkunar.
Oþarft er að taka fram, að Alþingi hefur
enga heimild veitt til kaupa á þessu húshræi,
auk þess sem hagsýsludeild ríkisins hefur ekki
fengizt til að mæla með kaupunum. Samt hafa
stjórnarflokkarnir tekið ákvörðun um kaupin.
Sú ákvörðun er ekki lögleg sem stendur.
Ráðamenn okkar hyggjast leita heimildar
Alþingis eftir á með því að læða heimildar-
ákvæði inn í næsta fjárlagafrumvarp. Reynslan
sýnir líka, að þingmenn leyfa alltaf gerðum
hlutum að standa, þótt þeim sé meinilla við þá.
Þeir þora ekki að reka til baka ólöglegar
ákvarðanir ráðherra sinna.
Húshræið á horni Nóatúns og Laugavegs er
eitt af ótal dæmum um fyrirlitningu ráða-
manna þjóðarinnar á almenningsáliti og lýð-
ræði. Þeir líta á þjóðfélagið í heild sem her-
fang, er þeir hafi fengið umboð til að fara með
að vild í f jögur ár.
Enn meiri er fyrirlitning ráðamanna Sjálf-
stæðisflokksins á kennisetningum flokksins um
einkaframtak. Þegar á reynir, hafna þeir
áhættu einkaframtaksins og kjósa heldur, að
ríkið borgi brúsann. Þeir dýrka ríkið ekki
minna en aðrir.
Og svo borgum við eins og venjulega.

Að borgarastyrjöld lokinni
VERÐBÓLGAN
í LÍBAN0N ER
0RÐIN YFIR-
GENGILEG
Beirút 22. apríl 1976. Hús brunnu og hrundu til grunna. En það eru ekki einungis ónýt bús, sem eru
minjar borgarastríðsins i Líbanon. Túgir þúsunda létu lífið og særðust. Efnahagurinn er i rúst og
verðbólgan herjar á landsmenn. Það er leiðindabólga.
Eftir að borgarastríðinu í
Líbanon lauk er nú allt óðum
að færast i fyrra horf. Sólin
skin og stúlkurnar flykkjast á
baðstrendurnar, sólbrúnar og
sætar. Ef ferðafólk vill líta á
landið þá eru þar fyrsta flokks
hótel og úrvals veitingahús. En
það kostar peninga að njóta
þessara gæða — miklu meiri
peninga en fyrir stríðið.
Borgarastyrjöldin olli því að
vissar vörur hækkuðu mjög i
verði. Dæmi um það eru bensín
og rafalar — vörur sem mikill
skortur var á. Á öðru féll verð
niður úr öllu valdi, til dæmis
grænmeti og ávöxtum. A meðan
stríðið geisaði var ekki hægt að
flvtia neitt út og betra að selja
matinn fyrir lítið en fleygja
honum.
Skattar voru ekki innheimtir
og því fengust sígarettur og
áfengi fyrir svo til ekki neitt.
Til dæmis var viskíflaskan seld
undir þúsundkalli. Húsaleigan
snarlækkaði sömuleiðis þar eð
margir flúðu land.
Enn stendur fjöldi húsa
tómur en samt hefur húsaleig-
an hækkað um 400 prósent. Til
þess liggja tvær ástæður.
Onnur er sú að húseigendur
reikna með að fólk snúi aftur
til baka og verði að gerá sér
verðlagið að góðu. Hin er sú að
ekki er leyfilegt að hækka leigu
becar einhver er á annað borð
fluttur inn. Þvl var það svo
fyrir strið að margir borguðu
sömu húsaleigu og skömmu
eftir 1940, er þeir tóku íbúð-
irnar á leigu.
Hús sem leigt var á 20.000
krónur á ári fyrir tveimur
árum, fæst nú leigt fyrir
100.000 krónur. Þrátt fyrir
fullvissu húseigenda hafa mjög
fáir leigjendur snúið aftur eftir
borgarastyrjöldina og því
standa hús þeirra auð. A sama
tima eru þúsundir fátækra fjöl-
skyldna heimilislausar. Það eru
í flestum tilvikum eftirverk-
anir stríðsins, því tjón á
húseignum varð mjög mikið.
Þá er orðið fokdýrt að
komast á milli staða í Libanon.
Fargjöld með leigubílum hafa