Dagblaðið - 06.01.1979, Síða 15

DAGBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 6. JANÚAR 1979.
15 .
inga Huld
Égfórað
leika
jólasvein...
ÞVÍ MÉR LEIDDIST SVO
MIKK) Á JÓLUNUM
—segir Askasleikir, öðru naf ni Ketill Larsen
Meður því að í dag er þrettándinr
þótti okkur hér á DB rétt að hafa sam
band við foringja jólasveinanna, Aska
sleiki, áður en hann hyrfi aftur upp é
fjöllin.
Það er Askasleikir, sem er í farar
broddi, þegar jólasveinamir koma til
bæjarins á sleða eða jeppa í byrjun
desember. Hann stjórnar hópnum.
þegar kveikt er á Osló-trénu á Austur
velli og þeir leika listir sinar á þaki
Nýja kökuhússins — fljúga til dæmis
á ósýnilegum flugskiðum upp á sval-
irnar á Hótel Borg. Og þessa dagana ei
Og þegar maður hefur taiað við hann
svolitla stund, þá finnst manni, að ein-
mitt svona maður ætti að stjóma „ári
bamsins”.
Því hann er alltaf að uppgötva
ævintýri í tilverunni.
Grænblesa og
Brjóstsykur
Sniðugir náungar hafa grætt mikið
fé á bamavininum mesta, jólasveinin-
um.
En Ketill breytir sér í Askasleiki
Jólasveinar koma til bæjarins. Askasleikir togar með dætrum sinum, Minnsta Stúf og Langminnsta Stúf. Giljagaur ekur
jeppanum en auk hans eru á bilnum Stúfur, Mióstúfur, Kertasnikir, Pottasleikir, Gluggagægir, Hurðaskellir, Þvöru-
sleikir, Skyrgámur, Litli Stúfur og Langi Stúfur.
Þeir af þessum herramönnum, sem ekki sjást, eru bak við að ýta.
Hvað eru þeir að brugga með sér? Ketill Larsen (með galdralurkinn) og Jóhannes
Benjaminsson (með harmonikuna) auðsjáanlega ánægðir með það sem þeim hefur
dottið i hug til að skemmta sér og krökkunum með.
síminn hans síhringjandi, því varla ei
hægt að halda jólatrésskemmtun án
þess að fá Askasleiki eða einhvern fé-
laga hans til að lita inn.
Ellefu mánuði ársins heitir hann
Ketill Larsen. Við finnum hann í kjall-
araíbúð í Vogunum. Hann situr í hæg
indastól, sem enginnfornsali mundi
líta við, en með tvær glöðustu smá-
telpur í heiminum í fanginu. Þær heita
Sólveig Dögg og Hólmfríður, eða eins
og faðir þeirra styttir nöfnin svo fall-
ega: Sóldögg og Fífa.
Það er ekki smáræðisheppni að eiga
sjálfan jólasveinaforingjann fyrir
föður. Og frá því þær gátu gengið hafa
þær verið með sem Minnsti Stúfur og
Langminnsti Stúfur.
„En manstu, pabbi,” segir Fífa,
„þegar Sóldögg hélt þú værir að breyt-
ast i jólasvein?”
Þá var Ketill að gera jókaæfingar
i hálfmyrkri og barnið hljóðaði upp,
því þrátt fyrir allt vildi hún ekki alveg
missa hann yfir í annan heim.
Árið um krir.g er Ketill starfsmaður
hjá Æskulýðsráði Keykjavíkurborgar.
ekki vegna peninga heldur af því
honum finnst það svo gaman. „Upp-
haflega byrjaði ég á þessu af þvi mér
leiddist svo á jólunum,” segir hann.
„Þunglamalegur sálmasöngurinn
gerði mig dapran í bragði. Svo fyrir 22
árum síðan fór ég i jólasveinabúning,
sem móðir mín hafði saumað handa
mér, settist upp á brúna hryssu, sem ég
átti, og fór ríðandi frá Engi, þar sem
við áttum heima (á mörkum Reykja-
víkur og Mosfellssveitar) niður í bæ-
inn. Hryssan gekk alltaf þannig að
hún var með hausinn niðri undir jörð,
og ég hafði málað á hana græna blesu,
svo við vorum heldur kostuleg ásýnd-
um. Til fylgdar höfðum við hundinn
Lappa, öðru nafni Brjóstsykur.
Stundum setti ég hann á bak, en gekk
sjálfur og teymdi undir honum. Og
ekki virti ég umferðarreglurnar heidur
fór niður Hverfisgötu og upp Lauga-
veg eins og mér sýndist.
Þegar við þrenningin komum að
Framsóknarhúsinu voru þar einhverj-
ir með jólaball og töldu mig á að koma
ríðandi inn í húsið á Grænblesu. Það
lá við að konan í fatageymslunni félli i
yfirlið, þegar við birtumst. Ég hætti
við að fara inn í sjálfan salinn. Þó ekki
vegna konunnar, heldur út af þvi að
hryssan var skaflajárnuð og hefði get-
að skemmt gólfið.
1 rauninni var ég að gá hvað ég
þyrði, til hvers ég dygði. Og mér var
svo vel tékið, að síðan hef ég verið
jólasveinn á hverjum jólum.
Enda aldrei leiðzt!”
1 dag hefur Ketill, öðru nafni Aska-
sleikir, um tuttugu jólasveina á
snærum sínum. Þeir eru á aldrinum
frá hundrað og eins árs til þrjú hundr-
uðogþriggja.
„Min bezta hjálparhönd er Jóhann-
es Benjamínsson, skáld og harmóníku-
leikarí, en auk hans eru margir aðrir
góðir.”
Á Indlandi og
f Saltvík
Einhvern tíma á jólasveinaferlinum
komst Ketill að þvi að hann hafði leik-
hæfileika. Hann fór til Ævars Kvaran
og síðan i Þjóðleikhússkólann. Eftir
ýmis smáhlutverk (eins og morðingja i
Hamlet) tók hann þátt í Inuk, leiknum
um Grænlendinga, sem enn er á sigur-
för um heiminn og hefur verið sýndur
í nítján löndum fram að þessu.
„En ég hef líka farið kringum hnött-
inn á eigin vegum,” segir Ketill. Pen-
ingana til þess fékk hann með því að
Eilefu mánuði ársins breytist Aska-
sleikir jólasveinaforingi i hinn óbreytta
borgara, Ketil Larsen.
halda málverkasýningu — hann málar
mikið dularfull blóm og fljúgandi skip
frá öðrum heimi. „t ferðinni reyndi ég
hvort ég gæti komizt i samband við
fólk á fjarlægum stöðum með leik,
söng, eftirhermum og látbragði. Og
mér til gleði heppnaðist það vel.” Allra
eftirminnilegast er honum, þegar hann
söng á torgi Tarabúr-þorps í Indlandi.
„Að standa þarna i myrkrinu og
syngja íslenzkt lög fyrir ókunnugan
fólksfjölda — það er alveg ógleyman-
legt.”
Yfirleitt lifir Ketill eftir þeirri reglu
að gera það sem honum þykir
skemmtilegt. Og honum finnst starfið
hjá Æskulýðsráði mjög spennandi,
„því unglingarnir hafa svó mikið
ímyndunarafl”.
Á sumrin fer hann með æskulýðn-
um upp í Saltvik á Kjalamesi. Þá segir
nesi. Þær léku hlutverk sín svo vei, að
allir krakkarnir fengu mikinn áhuga á
þeim og buðu þeim kaffi og kleinur til
að spekja þær á flóttanum.
Jaf nvel jóla-
sveinar byggja
En jafnvel jólasveinar með hugann
fullan af leikjum verða að beygja sig
undir kröfur lífsgæðakapphlaupsins i
landinu. Og Askasleikir er ásamt
Ólöfu konu sinni farinn að byggja.
Hann á hús í smíðum í Mosfellssveit-
inni. „Við erum ekkert að flýta okk-
ur,” segir hann, „en ég held að við
getum flutt inn í vor.”
Það er eftir að leggja rafmagn í
húsið og smíða ýmsar innréttingar. En
það hlýtur að ganga vel.
1 versta falli verður Askasleikir að
Á þaki Nýja kökuhússins. Mannfjöldi á Austurvelli biður þess að sjá jólasvein
fljúga á ósýnilegum flugskiðum yfir á Hótel Borg.
hann þeim sögur, sem hann býr til
sjálfur. Og hann lætur þau leika.
Hann stofnaði með þeim Leikflokk
unga fólksins og Klúbb 71.1 sumar bjó
hann til nýjanhóp, Leynifélagið. Hvað
þar gerist er auðvitað leyndarmál, en
við höfum hlerað, að þeir fáist meðal
annars við að leika dverga og farist
það vel. En til að komast í þetta félag
þarf maður að vera orðinn tíu ára
gamall.
Og til að skemmta krökkunum i
Saltvík lætur Ketill ýmsa undarlega
fugla koma i heimsókn. Stundum eru
það furðulegir „útlendingar”. Mesta
lukku gerðu þó tvær kaupakonur, sem
höfðu strokið úr vist á Króki á Kjalar-
nota galdralurkinn, sem hann hefur
ævinlega meðferðis. Með honum er
hægt að sjá gegnum holt og hæðir.
Það er lika hægt að hringja með
honum hvert á land sem er, jafnvel
alla leið til tunglsins. Hann er líka
mjög góður til að lækna gigt í jóla-
sveinum.
„Það er fullt af ævintýrum kringum
okkur, ef við bara liöfum augun opin
fyrir þeim,” segir Ketill. Og við þykj-
umst vita, að láti rafmagnsmaðurinn á
sér standa við lögnina í nýja húsið,
muni Askasleikir lyfta lurknum, segja
hókus-pókus, og öll vandræði verði
þar með leyst.
IHH.