Dagblaðið - 09.04.1979, Síða 10

10
MMBIAÐIÐ
frfálst, óhád dagblað
Útgsfandk DagbMUð hf. r-
Framkvnmdastjóri: 8v«inn R. ÉyJ6Hason. l..*st}6ri: J6nas Ktktjántaon.
'FréttastJÖH: J6n Birglr Pétursson. R)tatj6marfu8trút Haukur Hstgason. 8krtfstofustJ6H rttstjömar
Jöhannss RsyUdaL Iþróttir. Halur 8knonarson. AöstoAarfréttastj6rar. Adi 8tskwsson og Ómar VakJF
marsson. MsrmingarmáfcAAalotslnn lng6lfsson. Handrit Asgrimur Pálsson.
BlaAamsnn: Arma Bjamqson, Asgslr T6masson, Bragi Slgurðaaorv P6ra 8tsfánsd6ttk, Qlssur Slgurðs-
son, Gunnlaugur A. J6nsson, HaMur Hsðsson, Hslgl Pétursson, J6iáas Haraldsson, Ólafur Qsksson,
ólafur J6nsson. Höqpdn: Quð|6n H. Pálssori.
Lj6smyndln Aml Pál Jéhannsson, Bjamlslfur RjámlaHsson, Hðrður Vlhjálmsson, Ragnar Th. Sigurðs-.
son, Svsinn Porm6ðsson.
Skrtfstofustj6rt: ólsfur Eyj6Hsson. Gjaldksrk Þrálnn ÞorisHsson. 8ðlus1j6ri: Ingvar Svéinsson! Dtafflng-
arstjóri: Már E.M. Hald6rsson.
Rltstjóm Siðumúla 12-Afgrslösls, áskrtftadslld, auglýslngar og skrtfstofur ÞvsrhoM 11.
AlhMml bMMnl ar 27022 (10 Onurl. Áskrtft 3000 kr. * nOnuði kinanland.. 1 IwismMu 150 kr. slntskiO.
Sstnhng og umbrot D^gtaMIA hf. StðunkSs 12. Mynds- og ptOtugsrð: HOmk hf. MOumúls 12. Prsntun:
Arvskur hf. SksHunnl 10.
Opinber geðbilun
Steingrímur Hermannsson land-
búnaðarráðherra er um þessar mundir
að reyna að smygla 3.5 milljörðum
viðbótarkróna í útflutningsuppbætur
landbúnaðarafurða framhjá samþykkt-
um fjárlögum þessa árs.
Búast má við, að honum takist þetta, þótt Alþýðu-
flokkurinn þvælist enn fyrir. Framsóknarflokkurinn
og Alþýðubandalagið, landbúnaðarflokkar ríkis-
stjórnarinnar, hafa samþykkt að styðja þessa ráðstöf-
un áalþingi.
Svo kann að fara, að landbúnaðarflokkar ríkis-
stjórnarinnar leiti á náðir stjórnarandstöðunnar,
þriðja landbúnaðarflokksins, til að fá málið í gegn. Og
ekki ætti að standa á upphafsflokki Ingólfskunnar.
Smyglið fer fram á þann hátt, að ríkið fær 3,5
milljarða að láni í útlöndum. Framleiðsluráð land-
búnaðarins f£":r þessa peninga til að greiða bændum
uppbót á núverandi útflutningsuppbætur.
Ríkið sjálft á síðan að endurgreiða lánið á 4—5 árum
og verður þá í tæka tíð að finna smugur á fjárlögum
næstu ára. En rikisstjórnin sleppur með 3.5 millj-
arðana framhjá fjárlögum þessa árs.
Með viðbótarpeningunum eru ráðgerðar útflutnings-
uppbætur og niðurgreiðslur landbúnaðarafurða árið
1979 komnar upp í 27.5 milljarða króna. Það eru 6—7
milljónir króna á hvert einasta býli í landinu!
Þá er ótalinn annar stuðningur ríkisins við land-
búnaðinn, svo sem margvíslegir styrkir til bygginga og
ræktunar, sjálfvirk lán á hagkvæmustu kjörum o&
síðast en ekki sízt innflutningsbann á landbúnaðar-
afurðum.
Illskárra væri að borga hverjum bónda þessar 6.7
milljónir króna á ári gegn því, að hann hætti að búa,
hætti að sóa gjaldeyri í olíur, tæki, áburð og fóður og
hætti að íþyngja neytendum með afurðum langt yfir
heimsmarkaðsverði.
Sannleikurinn er sá, að erlend aðföng landbúnaðar-
ins eru svo dýr, að þau jafngilda gjaldeyristekjum af
útfluttum afurðum landbúnaðar og búvöruiðnaðar,
svo og gjaldeyrissparnaði af því að flytja ekki inn mat
á heimsmarkaðsverði.
Sannleikurinn er líka sá, að Sovétmenn kaupa smjör
hjá Efnahagsbandalaginu á 108 krónur kílóið meðan
íslenzkir neytendur og skattgreiðendur kaupa það hjá
hinum innlenda landbúnaði á 3.037 krónur.
Hingað komnar mundu ársbirgðir þjóðarinnar af
smjöri Efnahagsbandalagsins ekki kosta nema 200
milljónir króna, meðan ársneyzla þjóðarinnar af
smjörfjalli landbúnaðarins kostar hana 4.200 milljónir
króna.
Innlenda smjörið er sem sagt 4 milljörðum of dýrt.
Og hér er bara verið að ræða um smjörið og ekki aðrar
þær landbúnaðarafurðir, sem við leyfum okkur að
framleiða hér á mörkum freðmýrabeltisins, náttúru
landsins til stórtjóns.
Hin opinbera landbúnaðarstefna á íslandi er hrein
geðbilun. Hún dregur niður lífskjörin í landinu og
stuðlar að atgervisflótta úr landi. Á endanum eyðir
hún sjálfstæði þjóðarinnar, ef ekki verður gripið í
taumana í tæka tíð.
Sú stefna landstjórnarmanna að reyna að hverfa frá
offramleiðslu til framleiðslu, er miðuð sé við innan-
landsmarkað, er örlitið spor í rétta átt. Hún sýnir að
minnsta kosti, að þeir eru byrjaðir að átta sig.
En í verki er gamla geðbilunin í fullum gangi. Frá-
hvarfs frá offrammleiðslu sér hvergi áþreifanleg merki.
Tilraun Steingríms Hermannssonar landbúnaðarráð-
herra til að auka útflutningsuppbætur ársins um 3.5
milljarða er skýrt dæmi um þetta.
DAGBLAÐIÐ. MÁNUDAGUR 9. APRÍL 1979.
y
Umsvíf á
Svalbarða
Siglingar rússnesku skipanna hafa
ef til vill átt aö sýna Norðmðnnum
hvað þeir væru berskjaldaðir 1 reynd.
En utanríkismálastofnun Norð-
manna setti einnig fram þá tUgátu, að
Rússar væru að endurskoöa
viðvörunarkerfi sitt. Talið er, að yfir-
mönnum Rauða hersins hafi brugðið
illa í brún, þegar flugvél, frá Suður-
Kóreu villtist langt inn í Rússiand, í
fyrravor, án jjess að nokkur varnar-
sirena ræki upp tíst.
Á Svalbarða hefur rússneska
stjórnin leyfi til að hafa þyrfluflug-
völl. Eyjan liggur ekki langt frá
Sambandið milli
Oslóar og Moskvu
batnar á ný
— eftir talsverða spennu
Undanfariö ár hefur ríkt talsverð
spenna miUi Norðmanna og Rússa.
Ýmis smáatvik hafa vakiö grun um,
að Rússar væru að reyna aö færa sig
upp á skaftið gagnvart þessu
grannríki — eða minnsta kosti að gá,
hvað þeir kæmust upp með.
Norðmenn hafa verið óánægðir með
siglingar rússneskra könnunarskipa i
norskri landhelgi, og aukin umsvif
Rússa á Svalbarða. Eins spannst
nokkur þræta út af því, að sovézk
herflugvél hrapaði niður á norskt
svæði.
En eftir fund, sem nýlega var
haldinn í Moskvu, virðist ástandið
vera að batna. Þar hittust þeir
varnarmálaráðherra Norðmanna,
Jóhann Jörgen Holst, og Dmitri F.
Ustinov, marskálkur, stéttarbróðir
hans austantjalds.
New York Times telur sig hafa
áreiöanlegar heimUdir fyrir því, að
vissar ögranir siöastliðið haust hafi
vakið Ulan bifur Norðmanna. Þeir
óttuðust, að rússneski björninn væri
að reyna að teygja sig út fyrir skikann
sinn. Um svipað leyti bárust þær
fregnir frá Finnlandi, að Ustinov
marskálkur, sem var þar á ferð, hefði
tvívegis stungið upp á sameiginlegum
heræfingum Rússa og Finna. Þessu
áttu Finnar að hafa hafnað.
En Norðmenn óttuðust, að í fram-
haldi af þessum heræfingahug-
myndum mundu Rússar krefjast þess
að Norðmenn hyrfu frá því áformi að
staðsetja NATO-vopn í nyrztu
héruðum lands síns — til að verjast
hugsanlegum árásum Rússa.
Þessi ótti reyndist ástæðulaus, því
Múrmansk, þar sem sovéski kjarn-
orkukafbátaflotinn á sér ból.
f ágúst siðastl. komust norskir
blaöamenn aö þvi, að Rússar höfðu
stækkað flugvöllinn og þangað var
komin herþyrla, og voru Norðmenn
lítið hrifnir af þessu.
En ekki sauð þó upp úr milli
þjóðanna tveggja fyrr en sovézk
herflugvél af TU—16 gerð hrapaði á
Hope-eyju, sem tilheyrir Svalbaröa,
en liggur afskekkt, syöst og austast á
eyjasvæðinu. Norðmenn lögðu
eignarhald á „svarta kassann”, með
upplýsingum um flug vélarinnar áðurj
en hún hrapaöi, og neituðu að skila
honum aftur þrátt fyrir kröfur
Rússa.
„Við bjuggumst ekki við því, að
kassinn geymdi nein spennandi hern-
aðarleyndarmál, ” var haft eftir
norska varnarmálaráðherranum,
Holst. „Við vildum bara undirstrika,
að eyjan væri í okkar landhelgi.”
Rússar tóku þetta óstinnt upp,
birtu skammir í blöðum sínum,
hættu við að senda fulltrúa sinn til
Oslóar og frestuðu heimboði
Jóhanns Jörgens Holsts til Moskvu.
Á endanum fengu þeir svarta kassann
sinn og fóru aftur að bjóða Holst
varnarmálaráðherra í heimsókn, sem
hann nýlega þáði.
Norðmenn hafa tekið þá stefnu að
vera ákveðnir og gefa ekki eftir. Þeir
virðast lika vona, að Rússar sjái, að
aukin spenna verður einungis til að
gera Norðmenn hliðhollari NATO,
sem annars sætir oft harðri gagnrýni
þarflandi.
IHH.
Rússar settu aldrei fram slika kröfu.
Hins vegar virtust þeir stundum
sfðasta sumar — og haust — vera að
þreifa fyrir sér um það, hvaö
Norðmenn mundu vera eftirgefan-
legir í utanríkispólitík sinni. Fjórtán
sinnum í júlí og ágúst urðu menn þess
varir að sovézk skip sigldu eða lágu i
norskri landhelgi.
. .. ^-----------------------