Dagblaðið - 24.01.1981, Blaðsíða 7
—einn af gamanleikjum Shakespeares í nýrrí þýðingu Helga Hálfdanarsonar frumsýndur í Iðnó á morgun
Og þarna eru tveir keppinautar um ást Bjönku, annar ungur, hinn gamall. Þrátta þair um hvor sé eiguéegri. ..
rosknum aidri fylgir festa," segir Gremio, en bak við hans gráa skegg ieynist engin önnur en Margrét Helge Jó-
hannsdóttir. '„Æskuna tolur ungmær jafnan bezta," svarar Hortensio, en sá yngispittur er leikínn af Hönnu
Mmriu Karlsdóttur.
Leiksýningunni er mjög fjörlega
stjórnað af Þórhildi Þorleifsdóttur.
Hún er eindregin jafnréttiskona og við
spurðum hana hvort henni væri ekki
móti skapi að fást við verk sem þetta
þar sem karlmaðurinn gengur með full-
an sigur af hólmi í lokin.
„Nei, nei,” sagði hún. „Þetta er
gamanleikur þar sem allt er ýkt sem
mest má verða. Ýkjurnar gera átökin
sprenghlægileg. Og það er líka ágætt
að geta gert grín að sjálfum sér öðru
hvoru.”
í leiknum eru aðeins þrjú kvenhlut-
verk, og voru þau leikin af karl-
mönnum á dögum Shakespeares því þá
þótti óviðeigandi að konur væru i hópi
leikara. Þórhildur snýr þessu við og
lætur konur í ýmis karlmannahlutverk,
en þó leikur karlmaður eitt kvenhlut-
verk. Þá er ýmislegt gert til að færa
leikinn nær nútímanum. Búningar eru
sambland af gömlum flauelsklæðum
og nútíma gallabuxum og lopavörum
sem gætu verið keyptar í næstu búð.
Og enn fremur hefur Þórhildur fellt
niður formála Shakespeares sem átti
að auðvelda brezkri alþýðu að átta sig á
ítölskum aðalsmönnum. Hefur hún
fengið Böðvar Guðmundsson til að
semja nýjan formála sem ætti að
henta betur íslenzkum almenningi.
-IHH.
Bjanka, yngri systír Katrinar (Tinna Gunniaugsdóttír, i miðju), þykir mtkkj
bliðlyndari en skassið. Hún er umkringd af biðlum semþrá heittað fá að vera
i návist hennar. Tveir þeirra hafa brugðið á það ráð tíl að ná þessu marki að
dulbúast sem kennarar, annar i tónlist (Hanna Maria Karlsdóttir, tv.l, hinn i
grisku (Ragnheiður Steindórsdóttír). Reyna hvor sem betur getur að vinna
stúlkuna áslttband.
Á tímum eins og okkar, þegar karlar
eiga í vök að verjast fyrir ágangi harð-
skeyttra og illvígra kvenna sem vaða
uppi með heimtufrekju, er kannske
ágætt að bregða sér í Iðnó og láta sann-
færast um að þetta vandamál er ekki
nýtt af nálinni, til eru ráð sem kunna
að duga hinu „sterkara” kyni.
í Ótemjunni, sem frumsýnd verður i
Iðnó á morgun í nýrri þýðingu Helga
Hálfdanarsonar, segir Shakespeare frá
konu sem Katrín nefnist og uppi er í
lok sögualdar á Ítalíu. Hún er fögur, en
kvenskass hið mesta, og gæti í sumum
greinum minnt á Hallgerði langbrók
sem uppi var ekki löngu áður.
Eins og við munum tókst frægasta
eiginmanni hennar (af fjórum),
Gunnari á Hliðarenda, illa að vekja
virðingu og ást eiginkonu sinnar, þrátt
fyrir kinnhestinn fræga og munnlegar
fortölur.
En hinum ítalska Petrutstio gengur
mun betur að tjónka við Katrínu. Eftir
viðureign, sem að vísu er bæði löng og
hörð, vinnur hann sætan sigur. Katrín
sem áður var tryllt ótemja, og hlýddi
einskis manns vilja verður bljúg og
undirleit og ráðleggur kynsystrum sin-
um að elska menn sína í auðmýkt.
Sannast á henni máltækið forna:
berja skal konu til ásta.
77/ að brjóta mótþróa Kötu (Lilju
Guðrúnar Þorvaldsdóttur) á bak
aftur varnar Petrutsio henni bæði
svefns og matar. Banhungruð reynir
hún að fá þjón hans (Jón Hjartarson)
til að aumkast yfir sig — en hann er
húsbóndahollur og segist í hæsta
lagi eiga steiktar kýrvambir.
DB-myndir Sig. Þorri.
•*------«K
Petrutsió (Þorsteinn Gunnarsson) er
greinilega i sókn i viðureign þeirra
Katrinar (Lilja Guðrún Þorvalds-
dóttir). Hann segir: „Ég, Kata, er
fæddur til að temja þig, að gera
villikött að Kötu þeirri sem verður
blíðlynd Kata og heimakær — og
kýsstumig nú, Kata..."