Alþýðublaðið - 27.06.1969, Blaðsíða 5

FranricromcUstjArh
Þórír Sæmundsaoa
Bitstjóri:
Krísiján Bcrsi ÓUftMB (ib J
FrótUstjóri:
Sifarjóo Jóhanasson
Au f lýminfMtjóri:
’ Sirurjón Ari Slfurjónsson
Ct|e(uidl:
Ní ja úteófufóIafiS
Prensmiðja Alj>jðublabsixui
Framfíð fiskiðnaðar
Það fer ekiki á milli mála, að sjávarútvegur og fisk'
vinnsla verða undirstöðuatvinnugreinar íslenzku þjóð
arinnar um fyrirsjáanlega framtíð. Þessar atvinnu-
greinar skapa svo til allar gjaldeyristekjur okkar
og standa því undir efnahagslegri velferð þjóðarbús-
ins.
Ýmsum ka’nn ef til vill að þykja það nokkuð lang-
sótt við fyrstu sýn að afkoma iðnverkamanns, verzi*
unarmanns eða bónda sé undir því komin bversu vel
gengur um öflun fiskjar eða hvaða verð fæ!st fyrir
afurðir f'iskvinnslustöðva frá ári til árs. Engu að síður
ættu þessar staðreyndir að liggja hverjum og einum
í augum uppi :ef höfð er hliðsjón áf þeim athuroum,
sem gerzt bafa í efnahagsimálum íslenzku þjóðarinnar
á s.l. tveim árum.
Verði umtalsverður aflabrestur eða alvarlegt verð-
fáll á fiskafurðum á erlendum mörkuðum, þá líður
ekki á löngu unz það bitnar á svo til hverri atvinnu-
grein í la'ndinu og þar með landsmönnum öllum.
Slík einJhæfni gjaldeyrisskapandi atvinnugreina hef-
ur því ætíð haft í för með sér jafnvægisleysi og ó-
tryggar framtíðarhorfur í efnaha'gsmálum þjóðarinn-
ar, þar sem engin önnur atvinnugrein befur getað
hlaupið undir bagga með gjaldeyrisöflun, ári illa við
sjávarsíðuna.
Nauðsyn ber því til þess, áð jafnan sé leitazt við að
tryggja sem árvissastar tekjur af þessum atvinnu-
rekstri og þar eð ekki er unnt, nema að mjög tak-
mörkuðu leyti, að hafa teljandi áhrif á aflamagn á
Ihverjulm tíma, þá verður að leggja mesta áherzlu á
nýtingu þess afla ,sem berst á land. Þrátt fyrir það,
að markaðsverð á afurðum geti verið breytilegít frá
ári til árs, er þó mun öruggara að byggja afkomu
atvinnuvegarins að miklu.leyti á fullri vinnslu hrá-
efnisins heima fyrir en aflamagni einigöngu. Þar að
auki er verðlag ætíð eitthvað stöðugra á fullunnum
vörum en hráefnum og hálfunnum varningi.
Samhliða því, að komið sé á fót nýjum gjald'eyris"
skapandi atvinhugr'einum til þess að tryggja nauð-
synlegan stöðugleika í efnahagsmálum verður því
jafnan að vinna að eflingu fiskiðnaðar á sem flestum
sviðum og öflun markaða 'erlendis fyrir fullunnar
jfiskafurðir.
Að forgöngu sjávarútvegsmálaráðherra, Eggerts G.
Þorsteinsson'ar, hafa vísindalegar rannsóknir á sviði
tfiskveiða og -iðnaðar jafnframt færzt mjög i vöxt, en
slíkar athuganir eru nauðsyhlegar forsendur þess, að
fiiskimiðin við str'endur landsins komi þjóðinni að
sem fyll'stum notum.
Takmarkið, sem stefnt er að, er að skapa þá að-
Stöðu, heima fyrir og erlendi's, sem gerir landsmönn-
um fært að fullvinna sem stærstan hluta þess afla,
er á land berst og fá sem hagstæðast verð fyri'í franr
leið'slu 'SÍna á erlendum mörkuðum.
Alþýðublaðið 27. júní 1969 5
I FiSlarinn — uppselt, Fiðlar-
inn — nppselt, Fiðlarinn —
nppselt. Og samt er liann leik
inn á liverjn kvöldi þessa síð-
ustu sýni'ngaviku. En loka-'
sýningin verður á mánudags-
kvöld, hvað sem hver segir,
og þá kveðjum við hann senni
lega fyrjr fullt og allt, vegna
þess að hann verður ckki tek-
inn upp aftur í haust, Segja
ráðamenn Þjóðleikhússins.
I„Tevye knrlinn er nú ein-
hv ern veg'nn þannig gerðui',
að Tnaður geinr að vísui orð-
ið þreyttur að Jle'lkk hann, en
ekki leiður á honum,“ segll*
•stjiarna sýh ngarinnar, Ró'bert
Arnfinnsson, og raiumar
stjarna leikár.sins ef út í það
er farið, þvi að hamn hefur
unnið hvern sigurinn af öðr-
um að andanlförnu með túlik-
■un sinm á bændúnium þnem,
Jón Hreggviðssyni Ikotbónda,
Púnt'ia stórbóndia og loks
Tevye kúabónda.
Eklki öí'undar hann þó kol-
lega sína úti í himuim stóra
heimi sem verða stunduim að
láta sig hafia það þegar bezt
igsnigur að !iei®& isiötmiu persón-
iun,a jiafnyel árum sam'an. Þá
er eftirsóiknarverðara að lifa
og starfa í fámenninu þar
sem tæikifær'. gefst til að
■kliást við fiéiri tegundli;| hlut
verka.
„Ég hef verið lánsaimur að fá
svona if jölbr'eytt hlultverik sem,
erui mlörg ei'ris o<g dagur og
nótt. Líttu t. dj. á þessa þrjá
bændur — þeir eru svo ger-
ólífeir hver öðrum, að þei.r
eiga váf Cla néiitt saimeiginlegt
meimá stöðiuíh'e.i tið“.
En hann minnist ekkert á,
©8 það reyni líka á fjölhæfni
leilkarans að geta gert hlut-
verfeiin svo frábrugðin hvert
öðru.
„Það sem gerir að verkum,
að ekk. verðui’ leiðigjai'nt að
:
le'kia sama hiutverkið nm
lanlgan t'íma, er, að alltaf
verða einhverjar smábreyt-
ingar 'frá .kvö'idi tilli Ikvölds.
Maðu'i’ kemur auga á eitthvað
nýtt, hjá 'sjálfuim s<|r eða i
Framhald á bls. 11.
i