Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1943, Blaðsíða 39

41
bæði innan lands og utan, getur valdið því, að svo kunni að
virðast, sem stórbreytinga sé þörf og að lokum er moldviðri
þessu þyrlað upp, svo sem eg áður hefi bent á, til þess að
dylja kjarna málsins, kaupkröfupólitík þá, sem forsprakkar
verkalýðsins hafa rekið hér frá stríðsbyrjun og afleiðingar
hennar, en um þetta gefur vísitalan enga rétta hugmynd.
Ef til vill hafa óheilindi og dárskapur þessara manna aldr-
ei náð hærra veldi en í sambandi við vísitölu landbúnaðar-
ins. Kommúnistar áttu, sem kunnugt er, tvo fulltrúa í vísi-
tölunefndinni. Öll nefndin var sammála um, hve hátt verð
bændur þyrftu að fá fyrir framleiðslu sína. Síðan fer full-
trúi þessa flokks mörgum orðum um það, í útvarpi frá Al-
þingi, hvílíka rausn þeir hafi sýnt bændunum og hann vænti
þess, að bændur sýni lit á að endurgjalda þessa rausn með
þvf, að fylgja kommúnistum að málum. Þetta er hámark
blygðunarleysis og verður aðeins skilið á einn veg. Komm-
únistar telja verðlag vísitölunefndarinnar altof hátt, en með
samþykki sínu í nefndinni hugðust þeir að kaupa bændur
til fylgis við sína stefnu.
Ekki var þó rausnin meiri en svo, að þegar til kastanna
kom, neituðu þeir að leggja fram fé úr ríkissjóði til þess að
greiða uppbætur á útfluttar sauðfjárafurðir, þótt þess væri
brýn og augljós þörf, til þess að fleyta sauðfjárræktinni yfir
stríðsástandið, sem í bili hefur lokað mörkuðum og fært
allt verðlag úr lagi, svo sem rakið hefur verið hér að framan.
Ef þessi stefna hefði náð yfirtökum, mundi af því hafa
leitt, að sauðfjárbændur hefðu búið við mjög skarðan hlut
og sennilega margir neyðst til að hverfa frá landbúnaðinum,
jarðirnar lagst í auðn, hús og önnur mannvirki þeirra að
engu orðið, en offullir kaupstaðir með atvinnuleysisblikuna
yfirvofandi, hefðu enn fengið drjúga viðbót, og þá hefði
„kommunum" verið skemt.
Uppbætur á útfluttar sauðfjárafurðir er brýn nauðsyn.
Það er ekkert, sem réttlætir neina gerbyltingu framleiðsl-
unnar, vegna þess ótrygga ástands, sem stríðið hefur skapað,