Vísbending - 18.12.1998, Blaðsíða 15

ur! En staðarhaldarinn var
kannski svona skekinn eftir
þetta atvik með þyrluna, auk
þess sem hann er ekki beinlínis
kunnur fyrir að vera gagnorður,
og hann malaði og malaði. A
meðan beið Beta Bretadrottn-
ing, í popplínkápunni, og með
frúarveskið. En lífverðirnir voru
ekki eins þolinmóðir, þeim er
uppálagt að grípa inní ef einhver
virðir ekki tímaáætlanir, og
þegar guðsmaðurinn var búinn
að mala í tæpan klukkutíma var
með naumindum að íslenskum
lögreglu- og embættismönnum
tókst að afstýra því að lífverð-
irnirryddust inn í kirkjuna til að
skjóta prestinn.
-Það er semsé þetta, sögðu
poppararnir; -aðalatriðið að
klikka hvergi á nákvæmri tíma-
áætlun.
-Já, sagði ég, -en það er nátt-
úrlega fleira en það. Utlending-
ar hafa gjarnan sínar reglur og
sínar venjur, og við verðum að
læra að stilla okkur inn á þær.
Einsog Bretadrottning, úrþví
við erum farnir að taka dæmi úr
hennar heimsókn; hún hélt
veislu hér fyrir öll fyrirmenni
landsins. Og það er siður,
margra alda gamall, að þjóð-
höfðingi Breta komi síðastur í
svoleiðis veislur. Allir eiga sem-
sé að vera mættir tímanlega og
sestir við sín borð þegjandi og í
ákveðnum stellingum, og þá
loks er gefið merki, og dyr opn-
ast fyrir miðju salarins, og
drottningin gengur síðust í sal-
inn og allir aðrir standa upp.
-Og feiluðu menn á þessu?
sagði leiðtogi popparanna.
-Svona líka. Allt gekk vel,
menn sátu þegjandi, svo opnuð-
ust dyrnar og hún gekk inn,
dyrnar lokuðust og allir stóðu
upp. En hún er ekki komin
nema nokkur skref inn eftir
gólfinu þegar hurðin er rifin upp
á nýjan leik, að baki hennar, og
sjálfur forsætisráðherra Islands
kemur skransandi inn, með
úfinn makkann, og segir yfir
allan salinn: -Fyrirgefiði hvað
ég kem seint!
Og Ringó Starr kom svo hingað
tveimur vikum síðar, einsog
menn vita. Eg held að þessi
heimsókn slagverksleikarans
knáa frá Liverpool sé flestum í
fersku minni... Hann kom til að
heimsækja útihátíð á Austur-
landi, og þetta er náttúrlega í
eina skiptið sem einhver Bítl-
anna hefur heiðrað okkur Is-
lendinga með nærveru sinni; um
þessa heimsókn var samið vin-
sælt dægurlag, og flestir lands-
manna hafa séð sjónvarpsupp-
töku af því þegar Ringó sté á
stokk og lék eitt lag með ís-
lenskum kollegum sínum. Eg
tók virkan þátt í að undirbúa
heimsókn hans, og ég held að
ég sé ekkert að hrósa sjálfum
mér úr hófi fram þótt ég minni
á þá staðreynd að allar tímaáætl-
anir stóðust fyllilega, allt gekk
smurt; hann þurfti hvergi að
hangsa, honum var ekki fþyngt
með sveitamennskunni í okkur.
Að vísu eru hirðsiðir og tíma-
plön dægurtónlistarmanna ekki
einsog tíðkast hjá heimafólki í
Buckinghamhöll, og það ein-
faldar töluvert málin. Hinsvegar
hafa svona menn einsog Ringó
vanist engu nema fínasta lúxus
heimsins í áratugi, frá því þeir
komust á fullorðinsár, og við
sem stóðum að móttöku hans
vorum allir á einu máli um að
við yrðum að kunna að bjóða
honum það besta sem til er í mat
og drykk hér á landi; heims-
frægum listamönnum sem dval-
ið hafa á öllum fínustu hótelum
heims býður maður ekki uppá
fitugan þjóðvegasjoppuborgara
með kámugri kokteilsósu, eins-
og hverjum öðrum gleðigjafa af
Suðurnesjum. Aðeins það fín-
asta sem töfrað verður út úr ís-
lensku eldhúsi skyldi heims-
frægur maðurinn fá...
Hann lenti með konu sinni í
Reykjavík, bæði voru þau
klædd loðpelsum einsog heim-
skautafarar, þarna um hásumar-
ið... En þau voru drifin beint
inní aðra flugvél sem beið þeirra
og voru komin klukkustund
seinna á útihátíðina austur í
Hallormsstað, þarsem veðrið og
náttúran skörtuðu sínu fegursta,
ekki vantaði það. Þegar austur
kom var búið að dúka borð fyrir
unaðslegan dinner, frægustu
kokkar landsins höfðu þar vélað
um, og þeir voru sammála um
að engar krásir úr nægtarborði
íslenskrar náttúru jöfnuðust á
við humarinn úr hafinu í kring-
um landið, tæru og hreinu. Og
þar komu nú kannski helstu
vonbrigðin sem tengdust heim-
sókn hans, því að þegar humar-
inn, sem sóttur hafði verið
ferskur og lifandi með flugvél
til Hornafjarðar, var borinn á
borð fyrir heiðursgestinn, þá
brosti hann kurteislega og
sagði:
-Eg ét aldrei neitt sem skríð-
ur.
Nú, hann át svosem vel samt
sem áður, gerði sér að góðu
þann alþýðlega kost sem starfs-
fólkinu hafði verið búinn, en
samt voru þetta okkur í mót-
tökunefndinni mikil vonbrigði.
Svo við vildum sýna honum
einhver önnur merki þess að við
kynnum að taka á móti heims-
borgurum, og spurðum hvað
15