Frjáls verslun - 01.07.1943, Qupperneq 25

I>essi my/td er úr bók Mackenzies og á aö sýna hvernig íslendingar litu út í byrjun seinustu aldar.
þetta var ekki til mikillar prýði á hinum röku,
hrörnandi veggjum. Húsið virtist líta svo út,
sem það mundi ekki verða mjög mikið langlíf-
ara en hinn gamli húsbóndi. Næsta herbergi,
sem við komum inn í, var svefnherbergi gest-
gjafa okkar, sem var mjög þægilegt og vel
hitað frá ofni í einu horninu. Eftir stutt samtal
um daginn og veginn fór gamli maðurinn að
tala um heilsu sína og var mjög feginn er
það kom á daginn að við gátum veitt honum
bæði ráðleggingar og meðöl. (Nokkrum vikum
seinna fengum við að vita að hvorttveggja hafði
gefist vel). Meðan við biðum eftir matnum tók
einn okkar af hendingu upp neftóbaksdós, sem
ekki var mjög mikils virði, en dósirnar og
tóbakið í þeim virtist falla húsbóndanum mjög
vel í geð og gáfum við honum þá hvorttveggj a.
Hann var ákaflega þakklátur og dró óðara
upp úr vasa sínum einkennilegt tóbaksílát, silf-
urbúið, en það var innlend vinna. Okkur þótti
öllum dót þetta mjög fallegt en alt í einu stóð
gamli maðurinn upp, gekk inn í annað her-
bergi og kom með silfurdósir, miklu dýrmætari.
Tók hann hinar dósirnar af manninum,- sem
fékk þær, en rétti honum þessar og bað hann
eiga. Var honum slík alvara að ómögulegt var að
FRJÁLS VERZLUN
neita þessari gjöf, þótt hún væri ólík þeirri,
sem hann þáði. Síðan komumst við að því, að
faðir hans hafði átt silfurdósirnar, og voru
stafir hans á þeim. Okkur fannst mjög mikið tii
um þá einlægu kurteisi, sem fólst í gjöfinni og
því hvernig gefið var.
Þegar tími var til kominn, var okkur sagt, að
matur væri tilbúinn. Það gerði lagleg, ung
stúlka, sem var klædd í íslenzkan búning. I
herbergi því, sem við komum fyrst inn í, var nú
dúkað borð og vínflaska við hvern disk. Það
setti að okkur dálítinn ótta, er við sáum flösk-
urnar, því okkur datt í hug að við mundum
ef til vill verða þvingaðir til drykkju, að dönsk-
um sið. Fyrst fengum við sagósúpu og var hún
vel veitt. Því næst var á borð borin steik og
tókum við vel til matar okkar. Við höfðum
drukkið nokkur glös af víni, þegar einkenni-
lega gerður silfurbikar var settur á borðið. Hús-
þóndi fyllti bikarinn á barma og setti lokið
yfir. Rétti hann siðan ilátið þeim, sem næstur
honum sat með þeim ummælum að honum bæri
að taka lokið af og sjá hvort ekki væri vel
fullt, en síðan lyfti hann bikarnum og bauð
okkur velkomna. Hann bað okkur afsaka að
Fvamh. á síðu 27.
25