Frjáls verslun - 01.07.1943, Page 35

Þorsteinn Jósepsson
Einn. dagur í Vestmannaeyjum
Vorið 1942 dvaldi ég nokkura daga í Vestmanna-
eyjum, meðfram til að kynnast athafnalífi, fólki,
sögnum og siðum í þessari sérstæðustu byggð á
íslandi. Þetta voru skemmtilegir dagar, að öðru
leyti en því, að flesta dagana var veður þungbúið
og oft rigning.
Frásögn sú, sem hér fer á eftir, eru þankar úr
dagbókarblöðum 27. apríl, en þá var eg búinn að
vera 5 daga um kyrrt í Eyjum. Kvöldið áður en
frásögnin hefst, var síra Jes Gíslason búinn að lofa
því að fylgja mér nokkuð um Heimaey og sýna mér
ýmsa sögustaði. Síra Jes er gagnfróður um sögu
Vestmannaeyja og varð hann mér hin mesta fróð-
leikslind, stoð og stytta þá daga, sem ég dvaldi í
Eyjum.
27. apríl.
Það var hvassviðri, öskugrár himinn og rigning-
arútlit í dag.
Klukkan 9 kný eg á dyrnar hjá alfræðiorðabók-
inni minni um Vestmannaeyjar, síra Jes Gíslasyni,
og við gengum út.
Síra Jes verður hálfáttræður eftir nokkura daga,
en það sést ekki á honum. Hann er eins og ung-
lamb og gjarn á að bregða sér á leik, hvort heldur
það er andlega eða líkamlega. — Það komst eg að
raun um niðri í fjörunni fyrir vestan Slippinn, því
þegar þangað kom, brá hann á ,,skátaskeið“ eins
og hann kallaði það. Hann tók með öðrum orðum
til fótanna, svo hratt, að eg mátti hafa mig allan
við til að halda í við hann. Og þetta gerir hann á
hverjum morgni eldsnemma. Hann fer niður í fjöru,
bregður á „skátaskeið" og hleypur allt hvað af
tekur eftir endilangri fjörunni.
í fyrstunni fanst mér það næsta broslegt að sjá
hálfáttræðan öldung hlaupa eins og fábjána á
hverjum morgni. En við það að kynnast séra Jes,
kynnast æskuþrótti hans, þrátt fyrir elli, kynnast
lífsgleði hans og leikandi fjöri, gjörbreyttist skoð-
un mín á þessu athæfi svo, að eg ráðlegg ungum
sem gömlum héðan í frá að fara í býti á fætur á
FRJÁLS VERZLUN
morgnana og bregða sér á „skátaskeið“, annaðhvort
áður eða um leið og þeir fara til vinnu. Hvort það
væri t. d. ekki gaman að sjá alla vegfarendur í
Austurstræti á harða hlaupum um níuleytið á
morgnana!
En nú erum það við síra Jes, sem hlaupum allt
hvað fætur toga í sjávarmálinu í Vestmannaeyja-
höfn. Það er ekki útlit fyrir annað en öldungurinn
ætli að sprengja mig -— eg gýt augunum ámátlega
í áttina til hans, í þeirri von að eg sjái á honum
mæði eða þreytu — en á því er ekkert útlit. Og
hamingjan er mér hliðholl, nú sem oftar, því að í
sömu andrá sem eg ætlaði að biðja Jes að hætta
þessum andskota, eða hann gæti að öðrum kosti
hlaupið einn, hlaupum við framhjá steinsteyptum
húsgrunni á Eiðinu og þá stóðst síra Jes ekki
mátið. Alfræðiorðabókin mín tók til starfa.
Síra Jes hætti „skátaskeiðinu" og tók að skýra
mér frá sögu þessa eyðilega húsgrunns, sem búinn
var að standa auður og yfirgefinn um tugi ára.
Það var einhver franskur ræðismaður, sem ætlaði
Vestmannaeyjar —> höfnin, bœrinn oy eldfjalliö Helga-
fell, sem gnœfir yfir bœinn meö fallegri Vesúvíusar-