Frjáls verslun - 01.10.1985, Blaðsíða 82

Þórir ásamt helstu samstarfsmönnum sínum, f.v. Jóhannes Ástvaldsson, Þorbergur Guðmundsson
og Úlfar Hinriksson.

liPM LÍ > ,
■jm ■ F> Jx ■ ’ ''Fz
fimm menn í vinnu á þessum
árum. Sjálfur vann hann jöfnum
höndum viö viðgerðir og sá um
alla daglega stjórn fyrirtækisins.
Var þaö fyrst til húsa i Borgar-
túni og er nú i Skeifunn. Árið
1960 takast samningar um kaup
á Sveini Egilssyni hf. og Þórir er
spurður hvernig bilainnflutningi
hafi veriö háttað á þessum árum:
— Þetta var náttúrlega allt I
viðjum hafta- og skömmtunar-
stefnu. Það stóð fram til 1960
þegar viðreisnarstjórnin aflétti
þessum höftum og gaf bilainn-
flutning frjálsan. Við fluttum á
þessum árum inn tvo eða þrjá
bila á mánuði til þeirra fáu sem
fengu leyfi. Það kom líka fyrir að
menn gátu hagnast vel á þess-
um leyfum, gátu fengið bilinn inn
í landið fyrir kannski 30 þúsund
krónur og selt hann daginn eftir
fyrir tvöfalt verð.
Hverjirfengu leyfi?
— Það voru einkum þeir sem
gátu sýnt fram á að hafa aflað
gjaldeyris sjálfir með starfi sinu,
t.d. sjómenn. Þannig var lika
varðandi varahluti og raunar
næstum allan innflutning.
Landssambands isl. útvegs-
manna gat t.d. alltaf veitt leyfi,
þeir höfðu svonefnd bátaleyfi og
gátu framselt þau eða flutt inn
fyrir menn út á leyfi sin. Þannig
gekk þetta til á þessum árum og
þetta voru eilífar vangaveltur um
hvernig væri hægt að fá þennan
eöa hinn hlutinn. Það fengum við
mikið að reyna varðandi alla
varahlutaútvegun.
Breyttist á einni nóttu
Breyttist siðan bilainnflutning-
urinn mjög skyndilega?
— Já, það má segja að hann
hafi breyst á einni nóttu. Þegar
hann var gefinn frjáls var að visu
gripið til ýmissa annarra ráðstaf-
ana, gengið var hækkað,
ákveðnir tollar og önnur gjöld á
bilum og þannig hækkaöi verð
þeirra mjög mikið. En samt var
nóg af fólki sem vildi kaupa og
eins og hendi væri veifað jókst
innflutningurinn.
Þá fór að koma til okkar fólk
sem vildi eignast nýjan bil i
fyrsta sinn. Þetta voru oft mið-
aldra menn sem höfðu átt bíl frá
því fyrir striö og alltaf orðið að
kaupa notaða bila. Þessir menn
höfðu ekki getað látið sig
dreyma um nýjan bil fyrr en
þarna og það tók vissulega
nokkra stund að fá fólk til að átta
sig á þessu. Nú var hægt að fara
út í búð og kaupa bil rétt eins og
svo margt annað.
Áttu umboðin þá fljótlega bila
á lager?
— Ekki var það nú strax.
Fyrst i stað voru bílarnir yfirleitt
sérpantaðir og farið að óskum
kaupanda i hvert sinn varðandi
ýmsan búnaö. Siðar kom þó að
því að við keyptum beint á lager
og menn gátu gengið að bílunum
hjá okkur.
82