Alþýðublaðið - 29.07.1969, Blaðsíða 2

2 Alþýðublaðið 29. júlí 1969
Cvenjulega langvinn ásfarsorg
Grace árið 1909, 20 ára, og hélt, að hún hefði fundið mannin.i, sem gæti gert hana
hamingj usama.
Lögreglan telur saman peningaseðla í íbúð Groce.
Þar sem engin arfleið'slluisiksrá fa'nnst, fær rík'ið all&n
auðinn.
i ■ / Uíl ; 'í : ] '
□ Milljóncradóttirin Grace
Fletfher Kelly beið lengi unz
hún fann þann mann sem hún
vildi giftast.
Hann reyndist vera ómerki
legur þjófur og yfirgaf ham
nokkrum dögum eftir brúð-
kaupið. Grace varð örvita af
sorg og lokaði sig inni í stór-
hýsi föður síns næstu 60 árin.
Nýlega fannst hún látin. Hán
hafði lifjð eins og nirfill, en
i liúsinu lágu bunkar af pen-
ingaseðlum og verðbréfum.
Hver var GraCe Fletcher
Kelly, sem í áratugi liafði
lokað sig inni í illa lyktandi
húsi sínu og lifað á ódýrum
dósamat og kexi en umkringd
peningaseðlum?
Ég vil aðeins giftast manni
sem elskar mig, en ekki pen-
ingana mína, var haft eftir
henni ungri. Grace var ekki
aðeins falleg stúlka, hún var
einstaklega vel stæð. Faðir
hennar ái.ti mörg hús og stór-
ar jarðir, ásam.t olíulindum í
Texas. Hann eiskaði dóttur
sína og vildi allt fyrir hana
gera, Það skorti heldur ekki
biðlgna. Greifar og hertogar
báðu um hönd hennar, en án
árangurs. Hún kunni að
skemmta sér og daðra mátu-
lega, án þess að binda sig.
En dag nokkum var hún í
leikhúsi, ásamt föður sínum.
Á sviðinu stóð ungur leikari
í aukahlutverki. Á sama
augnabliki og Grace kom
auga á hann roðnaði hún og
hafði ekki af honum augun.
Næsta dag fékk hún föður
sinn fil að bjóða unga manu-
inum heim. Ríkisbubbar o$
aðalsmenn höfðu beðið henn-
ar, en sá eini, sem hún hafði
áhuga á var bláfátækur leik-
ari. Þetta kvöld tók hún á-
kvörðun sína. Hún sagði:
,.Pabbi hvað á ég að gera með
alla þessa peninga. Það eru
ekki þeir sem mig vantar, ég
elska þennan mann og vil gift
ast honum, hvað sem fína fólk
inu finnst um hann. Faðirinn
var á báðum áttum hann átti
bágt með ýð ne?.ta dóttur
S’nni um neitt, en honum
leizt ekki alskostar á svip
þessa unga herra.
1909 var Grace orðin eigin-
kona leikarans. Hún var ó-
segianlega hamingjusöm — í
þrjá daga.
Fjórða daginn tilkynnti
maður hennar. að hann yrði
fjarverandi eitthvað lengur
fram eftir kvöldinu en venju-
lega.
„Flýttu þér eins og þú get-
ur elskan mín“, sagði Grace.,
En maður hennar kom ekki
t’l baka. Hann hvarf ásamt
flestum skartgripum Grace,
sem í þá daga voru tæpra
milljón króna virði. Þar fyrir
ut»n hafði liann notfært sér
ríkulega innihald einkapen-
ingahirzlu Grace, ásamt því
er v»r í skrifborðsskúffum
föður hennar.
Faðir hennar spurðist fyrir
r(m pjJltinn og komst þá á
snoðir um að hann hafði
stungið af með dansmey
einni. Þegar Grace var til-
kynnt um atburðinn, læsti
hún sig inni í herbergi sínu
og ncitaði að opna. f fleiri
daga sat hún þar án þess að
neita sv'efns né matar. Þá lét
faðirinn sækja lækni, sepi úr
skurðaði að ekkert væri að
gera nema lofa henni að jafna
sig í ró og næði.
Það var rétt að GraCe var
djúpt særð, hún hafði staðið í
þeirri trú að maðurinn elsk-
aði hana sjálfa en ekki pen-
inga hennar pg svo hafði húi»
gifzt réttum og sléttum þjófi.
Hún reyndi ekki að ná sam
bandi við eiginmanninn, held-
ur lokað sig frá umheiminimi
óskaði ekki eftir samfélagi
eins eða neins og sat í sama
stó’núm dagana út, starandi
og aðgerðarlaus. Mörgum sinn
um var hún lögð inn á tauga
dejld ýmissa sjúkrahúsa og
faðir hennar gerði allt sem
í lians valdi stúð til að léttn
undir með dóttur sinni. Hún
var boðin út til að skemmta
sér. en hún neitaði öllu slíku.
Það var ekki nóg með að
Grace væri orð'n cinræn og
forðaðist fólk, heldur var hún
líka orðin m->nnhatari Rún
var þess fullviss að allir væru
eins og eiginmaðurinn,
myndu aðeins svíkja liana og
særa.
Faðirinn dó án þess að úv
rættist. Peningarnir streymdu
inn frá lögfræðingum föður
hennar og þeim var jafnóð-
um troð5ð ofan í skúffur og
inn í skána. Hún keypti aldrei
ný föt eðn skartgripi, yfir'eitt
var ekkert keypt og ekkert
endurnýjað. Og peningarnir
héldu áfram að streyma að.
Það voru orðnar dyngjur á
gólfinu, kexdósirnar voru
orðnar fullar og einnig flestar
Framhald á bls. 11