Alþýðublaðið - 13.12.1969, Blaðsíða 2

18 AlþýðublaðiS 13. desember 1969
I hendingum
Umsjón: Gestur Guðfinnsson
Hallgrímur Jónsson skólastjóri
og Böðvar frá Hnífsdal voru
samtímis kennarar við Miðbæj-
arskólann, báðir skáldmæltir
vel. Þar var þá og_ er kannski
enn gömul og hljómmikil skóla
bjalla. Einhvern tímann þegar
andinn var yfir þeim, og það
var oft, lögðu þeir í púkk og
kváðu í sameiningu eftirfarandi
vísu um hina gömlu bjöilu skól-
ans, og er hún þess verð að varð
veitast frá gleymsku:
Dags í herkjum hljóða mest
hljómar kverkin snjalla,
var með sterkum víri fest
voldug erkibjalla.
W
Páll Ólafsson kvað, er hann
hafði lesið aldamótaljóð eins af
merkisskáldunum:
Finnst ekki fjalla á milli
fegri ljóð en þessi stef,
eintóm lygi, eintóm snilli
eftir þennan djöfuls ref.
*
Páli bjó leng'i á Hallfreðar-
stöðum í Norður-Múlasýslu og
sýnist ekki hafa skort vinnukraft
inn, ef marka má vísuna þá
arna, sem hann kveður um hey
skapinn á Hallfreðarstöðum:
Á Hallfreðarstöðum heyja má,
heyið er sem viður.
Sex að raka, sjö að slá,
sjálfur spretti ég niður.
*
Eftirfarandi þrjár vísur eru
líka eftir Pál:
Veslings stráin veik og mjó
.veina á glugga mínum,
kvíða fyrir kulda og snjó,
kvíða dauða sínum.
Kvíði ég lífsins kulda og snjó,
kvíði dauðans vetri.
En ég skal ætíð þegja þó,
þetta er ég nú betri.
Að öðru leyti er ég strá,
eins og reynslan sýnir,
en það skal enginn á mér sjá
og ekki vinir mínir.
★
Séra Guðlaugur Guðmunds-
son átti lengi heima við Breiða-
fjörð og má reyndar sjá þess
talsverð merki í ljóðum hans,
t. d. í þessum vísum:
Um fálkaorðuna kveður sr.
Guðlaugur eftirfarandi stöku:
Allt mun standa heima hér,
hart þó vindar ljósti,
nú á landið heilan her
með. hræfuglsmynd á brjósti.
★
Sá sögufróði maður, Berg-
sveinn Skúlason, hefur í einu af
sínum breiðfirzku ritum bjarg-
að frá glötun nokkrum gömlum
vísum um Vestureyinga, sem
hann telur kveðnar af Kristínu
Jónsdóttur í Flatey. Berg'sveinn
lætur þá athugasemd fylgja vís-
unum, að hann mundi ekki vilja
segja, að „hárnákvæm lýsing á
lifnaðarháttum eyjamanna fyrir
70—80 árum fælist í vísunum,
en nokkra bendingu um þá gefa
þær“. — Vísurnar eru á þe^ssa
leið:
Skáleying'ar kirkjukærir
koma um síðir,
meðöl sækja- Látralýðir.
Svefneying'ar sækja eld,
í sinni léttir.
Sviðnar koma að fá sér fréttir.
Lakkrís sækja og líka finna 1
ljúfar meyjar, 1
hraustir sveinar Hergilseyjatí
Bjarneyingar brennivíns i '
byttum vaða, T
af því hafa þeir skömm og
skaðai
Brennivín þeir sækja sér, '
þótt syngi Kári. ''
Þetta gera þeir oft á ári. <
Flateyingar eig'a allt,
sem aðra vantar,
sérhver þarfir sínar pantar.
Og loks er svo bragarbót uiyj
Bjarneyinga: 1
. Bjarneyingar berjast þrátt '
við brim og æg'ir.
Þeir eru sagðir sjómenn
frægir:
Við látum Odd Einarsson bisSa
up hafa síðasta orðið að þessu
sinni: j
Það er orðið almennt még
aðra að blekkja á margan vegj
að láta blítt sem virktavin,
þó verst. sé' það hræsnis
yfirskin:
Sól í heiði sjáleg hlær,
svella eyðist gjörðin,
hár hún greiðir gullinskær
og gyliir Breiðáfjörðinn.
Bræðir hún snjóa, björt og
frjó,
bekkir þróast ljósir.
Nú er hún Góa samt við sjó,
sumars gróa rósir.
HÚSBYGGJENDUR AIHUGIO!
^r|^*l>ofninn hefur
HllHVSll * Þegar sannað
I : Ullllifll i yfirburði sína:
VELJUM fH
F F