Alþýðublaðið - 26.01.1970, Side 14

14 Mánudagiur 26. janúar 1970
Fred Hoyle:
í hendingum____________________________2
Umsjón: Gestur Guðfinnsson
ANDRÓMEDA
19.
okkur undirstöðubyggingu að
lifandi frumu.
— Gefa okkur bvað?
; — Það gagnar okkur svo sem
ekkert, !hélt Dawney áfram. —
Það er alltof flókið til, að við
getum skilið það til fulls
I — Hvers vegna það?
— Líttu toara 'á magnið. Við
þekkjum sumt, en það tæki
okkur mörg ár að komast Æram
ur því öllu.
— Bf það er þá ætlazt til
þess.
— Við livað áttu?
Reinhart var hugsi.
— Mig langar til að tala við
Fléming og Osborne, sagði
hann.
Hann hitti þá báða í skrif-
stofu Osbornes ráðuneytis-
stjóra í Lundúnum. Hann var
'þá búinn að fá öll gögn í hend
ur og vildi hefja aðgerðir. —
Fleming virtist hafa elzt og
leit illa út.
— Lifandi frumu?
— Já.
— Og gætuð þið þá búið til
frumu?
— Ef við getum notað raf-
eindaheilann til eftirlits, þá
held ég að við getum það.
—Viltu raunverulega búa
til lifandi frumu? spurði Flem
ing.
— Dawney vill reyna það,
sagði Reinhart. — Fleming vill
það ekki. Hvað eigurn við að
gera?
— Hvers vegna vilt þú það
ekki? spurði Osborne Flem-
ing.
— Af því að okkur er ýtt út
í þetta, svaraði Fleming þreytu
iiega. — Ég hef ha'ldið því fram
síðan við smíðuðum toannsett
tækið. Madeleine Dawney held
ur, að hún geti notað það eins
og áhald í rannsóknarstofu.
Hún ætti að vera kyrr í há-
skólanum. Láttu hana ekki
nota rafeindaheilann. Eða
þurrkaðu að minnsta kosti út
minnið, ef þú verður að gera
það.
— Reinhart? Osborne sneri
sér til prófessorsins.
> — Ég veit ekki, sagði Rein-
hart. — Éghreihlega veit ekki.
Hann er kominn frá öðrum
greindarverum, en .... — Við
getum alltaf tekið hann úr sam
toandi? Fleming hló kuldalega.
— Við smíðuðum hann til að
sanna, hvað stæði í merkja-
sendingu. Við erum búnir að
því. Þá settum við hann af
stað til að komast að því, hver
væri tilgangurinn. Nú vit.um
við það líka.
—Vitum við?
— Ég veit það. Hann hef-
ur fólgið í sér líf — og dauða.
Geturðu byggt þessi um-
mæli á nokkru? spurði Os-
borne.
- Nei.
— Hvernig getum við þá . . ?
— Jæja, haldið áfram. —
Fleming stóð upp og gekk til
dyra. — Háldið áfram og sjá-
ið, hvað gerist — en komið
ekki kveinandi til mín á eíftir.
Þrátt fyrir þetta fór hann til
'Ihorness um vorið. Hann sagð
ist tfara þangað til að heim-
sækja Judy, en raunverulega
gerði hann það af forvitni. —
Hann kom ekki í rafeindaheila
ibygginguna, ien Judy og Brid-
■ger sögðu honum, hvað gerð-
ist. Nýrri álmu hafði verið
toætt við bygginguna og Daw-
ney hafði fyllt hana með sér-
stökum búnaði. (Hún Ihafði auk
Kristínar nokkra nemendur
sína við starfið og hún hafði
allt það fé, sem hún þurfti.
—Og hvernig vegnar þér?
spurði Fleming Judy.
Þau sátu á höfðabrúninni
innan við stöðina ofan við
lendingarvörina.
— Ég kemst af. Hún torosti
til hans. Henni hafði brugðið,
er hún sá þá breytingu, sem
var orðin á honum, þann upp
gjafarsvip sem var kominn á
hann. Hún vildi 'fá ihann, en um
leið vildi hún halda honum í
nokkurri fjarlægð sem gömlum
kunningja. Þegar hún frétti að
hann væri væntanlegur, hafði
hún reynt að segja upp starf-
inu, en hafði ekki fengið það.
Hún vissi clf mikið, og allt of
mikið ti'l að hún gæti sagt
Fíemíng sannleikann.
Bridger hafði haldið kyrru
fyi’ir í búðunum og unnið all-
an veturinn og gerði ekkert,
sem gat vakið grun. Bifreið
Kaufmanns hafði hins vegar
sézt nokkrum isinnum. Og bíl-
stjórinn hávaxni hafði að
minnsta kosti einu sinni hringt
í Bridger. Eftir það samtal
Yarð Bridger enn vesældar-
legri en áður og fór nú að taka
afrit af útkomunum frá raf-
eindaheilanum til einkanota.
Judy hafði ekki tekið eftir því,
að Quadring majór ýfirmaður
öryggislögreglunnar varð bess
var. Hvíta skútan hafði ekki
komið aftur, enda var tæpast
við því að toúast að vetrarlagi,
þegar illt var í s.ió.
Judy, sem hafði 'skkert að
gera nema fylgjast með, hafði
nægan tíma, og Quadring vildi
láta gefa Fleming n'ánari gæt-
ur. Og iþess vegna sat hún nú
frammi á brúninni hjá honum
sáraóánægð.
— Hvenær ætlarðu að halda
blaðamannafund? spui’ðihann.
— Ég veit það ekki.
— Það hefði átt að skýra
frá þessu öllu opintoerlega fyrir
mörgum mánuðum.
— En >ef það skyldi vera
leyndarmál?
— Það er l'eyndarmál af því
það hentar stjórnmálamönnun-
um. Og þess vegna gengur
þetta á aftunfótunum. Þegar
vísindi eru tekin úr höndum
vísindamanna og fengin þeim
þá er öllu lokið.
— Hvað æt'lar þú að gera við
þessu? spurði hún.
Hann leit niður á öldurnar
og sneri sér síðan brosandi a'ð
henni. — Fara og sigla með
þér, sagði hann.
Þetta var voi-veður eins og
stundum kemur í byrjun marz.
Sólin skein í heiði, dálítið kul
var í lofti og sjórinn var fagur.
Fleming og Judy sigldu á hverj-
um degi. Siórinn var kaldur en
fjörusandurinn var hlýr <og síð-
ari hluta dags voru þau vön
að fara úr bátnum og leggjast
fyrir í sólskininu.
Eftir fáeina daga fór Flem-
ing að-líta ibetur út: Hann varð
kátari og.virtist ,geta gleymt
‘þeim drunga, sem lá á honum.
Einn hlýviðrisdag fóru þau
□ Kristján Fjallaskáld er sagð
ur hafa verið nokkuð mikið
fyrir flöskuna. Það kemur einn-
ig fram í ljóðum hans. Hér eru
nokkrar vísur eftir skáldið, þar
sem að þessu er vikið.
Þegar leikur lífsins dvín
og lýkur sorg og mæðum,
í svölulíki sálin mín
svífur þá að hæðum.
Fullur þá af felmtri ég er
og fátt mér veit til bjargar.
Brot eru stór á baki mér
og brennivínssyndir margar.
Þótt séu brot til sekta nóg
og syndir margháttaðar,
í himnaríki held ég þó
þeir holi mér einhversstaðar.
Ölæðis því afbrot ,mín
öll sá fyrir bætti,
í Kana er sneri vatni í vín
og veigum lýði kætti.
★
Eftirfarandi vísa er kveðin af
Stefáni Stefánssyni, Siglufirði:
Ýmsu að trúa er æði valt,
eins þótt standi í
guðspjöllonum:
Skaparinn sjálfur ekki er allt,
ef að Páll er líkur honum.
Látra-Björg kvað þessa vísu
á glugga í Kaupangi í Eyjafirði:
Æðir fjúk um ýmisbúk,
ekki er sjúkra veður,
klæðir hnjúka hríð ómjúk
hvítum dúki meður.
★
Jónas Jónasson, Torfmýri,
kveður þessa sumarvísu:
Sólin þaggar þokugrát,
þerrar saggans úða.
Fjólan vaggar kolli kát,
klædd úr daggarskrúða.
Stefán Ste'fónsson kveður um
unga slúlku:
Hún var ung og' hýr á br.á,
hafði af mörgum kynni,
gat því lengi lifað á
litlu fasteigninni.
★
Guðmundur Guðmundsson,
bóksali, kveður um óforbetran-
legan mána:
Máninn fullur orðinn er,
þó aðflutnings sé komið bann,
tólf á lári túra 'fer,
templari aldrei verður hann.
★
Einar Brynjólfsson sat á þing
málafundi eða öðrum mann-
fundi, og voru ræðumenn marg-
ir og langorðir, og leiddist hon-
um á að hlýða. Hann kvað:
111 og köld er ævin mín,
eins og fyrr á köflum.
Skyldi enginn eiga vín
af öllum þessum djöflum.
★
Ólína Jónasdóttir kveður þess
ar fallegu vísur um æskuslóðir
sínar:
Græn er höllin girnileg,
gróður á öllum borðum.
Hér við tfjöllin ótti eg
æskuvöllinn forðum. __________
Fossar hlæja, hrönnin kvik
hamra fægir þilið.
Við skulum æja augnablik
upp við Bæjargilið.
. —
Klettaskeið og troðin tröð,
tæp í heiðarrana.
Þessar leiðir gekk ég glöð,
gömlu sneiðingana.
Melnum háa uppi á
ótal lágu sporin.
Þaðan frá um fjöllin blá
fjærst má sjá á vorin.
Langt frá sænum léttar þar
lækjarsprænur falla,
og í blænum ilmur var
upp um græna hjalla.
★
Káinn er ekki kvartsár yfir-
leitt, þó er eitt sem veldur hon-
um mæðu og leiðindum:
Eitt er Sem að mæðir mest
mig í velgengninni;
þáð er að eiga engan prest
í ættartölu minni.