Alþýðublaðið - 13.02.1970, Blaðsíða 2

2 Föstudaigur 13. febrúar 1970

.■:. :■ .. .. wív.vwí. .•

illili

: • • • ■ >. :.

■>'

'
. y. ---.
Börnin o glyfin
•fe * Ómerktar
hreinlætisvörur
Kæruleysi
__ Men’aaðsegja venjulegar höf- I
. '. uðveriijaptijfur sem sByniir • ncrt ai §
ei.ns og;ihi'itasykuT með kaiffi *
geti baft skaðvænleg áhr'if. Éig I
sé eteki ■armað en mauðsyn beri i
tii að lába lík'a. letra á slíkar |
pillúdósir viðvöroin um hiin
•slæmu áhrif ef þau em telj andi. 1
Hvað segte bú um þetta, -Gvend I
ur? — KB“. I
ÉG SEGI EKKI NEITT. ég \
er bara sammála frúnni um að I
hennair ráð geti verið til gagns ‘
og kem þeim hér með á firam- I
faeri. Bn leyfist mér að spyrja.: I
Er eimhver kenmsla um þetta á I
húsmæðraskólum og húsimæðna i
mámSkeiiðum. Konan ræður
mestu á heimiiinu. Og henn'air
vits'muniir ráða þar mestu. Okfc
ur . körlunum þykir gott ia@ j
þurfa elkkert að hugaa þegar j
heim kemur á kvöldiín. —
Götu-Gvendur.
OG SÉÐ
■ □ tUNDANFARNAR VIKUR
1 hafá orðið miklar umræður
I um varasöm efni og geymslu
þeiíra á heimilum, bæði Iyf og
hrelnlætisvörur. Vafalítið er
eklú nógu vel að þessu gætt,
séritaklega ekki að hreinlætis-
vörunum. Þarsem börn eru á
heiÁiilum er lyfja gætt nokkuð
‘ vel að öllum líkindum, en á
' hinii bóginn þarsem börn eru
' ekki gæti verið að ekki sé hirt
um‘ að ltoma lyfjum vel fyrir,
og því ástæða til að hafa í huga
1 að stundum koma börn í heim-
I sókn og því skyldu lyf ekki
skilin eftir á glámbekk.
HÉR KEMUR svo bréf frá
KB viðvíkj andi þessu máli:
1 „Mér hnytekti við á döigunwm
þegar ég var fraedd. um það að
•ýmiss' koniar hreiniætisvörur'
igætu verið stórihættulegair fyr-
■ iir börn. Maður hefði átt iaið vita
iþatta, en okkur sést stundum
1 jyfir sjálfsa'gða.hluti — aif van-
iian.u«i 'einum saman. Það' kom
* einu sinni fyrir á mínu heimiiií
að óviitia barn néði í vítiesóda-
idunk og hefði getað- farið sér
®@ voða ef ekkí hefði tiCL sést í
’ 'tíma. Síðan passa ég lail'taif vitiis^
sód »n, en hef teannsld ekkií
,atlt if farið- nógu variega með
> amn ið.
! [ ■• '
qREINLÆTISVORUR em
iðulega geymdar í vaskaskáp-
! um eða öði’um lágum siteápum,
■ "Oig það er mlaraniíegt að fyrir
teoiAi að hurð sé stundum ólögð
‘ ©ftur, en mér kemur tii hugar
' ei'tt ráð sem minna mundi á
' hættuna; að fyrirskipa friaim-
' Mfsjudum hreinlæti's efina 'að
V Mta prenta á umbúðinn‘ar eitt-
’• hvað í l'íkinigu við þetta:
( „Hætta. geymist þars-em böm
ná eJkk'i til“. Sarainiast að segja
'hefur mér alls ekki komið til
’ ihúgar »ð sum þau efni sem nú
' er varað við geti verið hættu-
leg.
'A ANNAÐ vil ég lí'tea drepa
í þessu sambandi: Einhvei’ju
” s'iTtii í vetur var sýmd ffnnisfc
mypd í sjónvarpinu um ofnotk-
* 'ún lyfja, og þar sýndist mér-'að
611 |lvf, líka þau sem fásf án
TýfseðM's, geti verið hættuleg.
VESTFIRZKAR |
ÆTTIR
Einhver bezta tækifærisgjöfin er
Vestfirzkar ættir (Arnardals og Eyr
ardalsstt). AtgreiSsia í Leiftri og
BókahúSinni Laugavegi 43B. —
Hringið í síma 15187 og 10647
Nokkur eintök ennþá cseld af eldri
bókunum.
ÚTGEFANDl.
VIPPU - BÍLSKÚRSHURÐIN
I-karœur
Lagerstærðir miðað við múrop:
Hæð:210 sm x breidd: 240sm
- 210 - x - 270 sm,
Aðrar slærðir. smíðaðar- eftir beiðni.
GLUGGAS MIÐJANi
Síðumúld 12 - Sími 38220
fétspor systurini
□ Stúlkan á imyndinni er ekki hi i fræga filmstjarna
Mia Farrow, heldur systir hennar, 'Tisa Farrow, sem
ætls’r sér að feta í fótspor systurinnar. Þ. e. a. s. ekki
að giftast Frank Sinatra, heldur að leggja út í leik
list. Hún hitti Sinatra aðeins einu sinni og vissi þá
ekki hvað húi átti að kalla hann.f
„Ég byrjíði á að segja Mr. Sinatra, og hann sagði,
að það mætti ég ómögulega. En ég gat ekki farið
að I.ulla hann Frank. Hann er Frank Sinatra — eins
konar tákn.‘‘
Hún bulrfti ekki að hafa frekari áhyggjur af þessu,
því að bau fengu aldrei tækifæri til að kyanast nán-
ar.----
Bréfa—
KASSINN
>□ Un'gur drengur, dö'kikfclædd-
ur með hvíta vettbnga, bíður
■ eftir „strætó“.
m Haam er með tösfcu, á leið í
„músjik“-sbólainn.
-a Hann bíður; elmin víð • sfcýliið, ‘
en hann treystiir því að vagn'-
B stjóriain stoppi, eif því 'að vagn-
stjórinn er fullo!rð:inin maðuir,
9 sem 'aldrei g-érir annað én þa’ð.
I.'/ sem á að gera, eins og fuEorðné
fólfcið gerír ávalt.
Vagnstjórinin stoppaði ekki.
Drengurinn verður liað fará
aftur heim og segj,a mömmu ia@i
hann hafi 'ekki komizt með va'gn
inum.
Það er hálftími milli ferða.
Drengurinm ver'ður iað gefa
mömmu skýrslu.
Gérði hann það sem hann
átti að gera?
Beið hann vi'ð s'kýlið? '
V'ár hanm lað ólátast?
Var hann prúður?
MÁ TREYSTA ÞVÍ?
Hvers vegna brást vagnstjór-
inn trausti drengsins?
Marnma hringir í varðstjór-
Úáttiii. á „strætó-stöðinnii11.
Hún segir, honum 'alla söguna.
Nú geti drengurlinn ekiki kom-
:izt á réttum tím-a í „músík“.
VarðstjórinTi seigir öð hann
efiist um sannleíkanm að baki
•sögu drengsins, DRENGUR-
INN SE EINN TIL FRASAGN
AR.
Miamma vill ekki rítfast við
varðstjórann, hún hélf iað hanmi
myndi taka betur, og fulúorðins
leigar í málið.
Hvað á hún að segja drengn>-
um?
Að fullorðinn maður otfam í
bæ telji að liann isé að skrökva?
Þegar mannd er fcenmt lað
Skrökva efcki, og miaður sk-röfcv-
,air aldrei, hvaða rétt betfur þá
óbunmu'gur maður, til iað efast
um trúnað manns?
Er efcki rétt áð kynna sérf
máli® vei áður en miaður dæm-
ir?,
Hverjum ber bömunum ajð
treysta, ef fullorðna fóikið
bregst?
Hvernig má ætlast til alð
börn séu samnsögul og prúð, ef
þeim er ekki treyst? —
Garri.