Alþýðublaðið - 15.06.1970, Blaðsíða 14

14 Mánudiagur 15. júní 1970

Rósamund Marshall:
Á FLÓTTA
þaut til, greip járnkrumlu um
úlnlið mér: Uss-ss. — Ekki
tala svona hátt. Við erum öll
glötuð, ef það heyrist til þín.
Ég lét mig ekki. Sjáðu nú
til, Andrea. Þessi munikur
hefur liðið miklar píslir. Hanm
hefur verið hrakinn land úr
landi. Sjö manna ráðið myndi
draga hann fyrir lög og d'órn,
ef það vissi, hvað hann er að
hafast að; heldur ekki myndi
þér hlíft e‘ða neinum ykkar,
sem við þetta vinnið.
Andrea vár náfölur, þegar
hann tók til máls. Látum okk-
ur þá verða dregna fyrir lög
og dóm. Teningunum er þegar
kastað. Við höfum gerzt þjón-
ar guðs og þjóðar okkar, og
fyrir málstaðinn erum við
fúsir tiil að láta lífið.
Þið verðið ekki einu simni
drepnir. Þið verðið dæmdir
til galeiðuþrælkunar. — l?g
gerðist ennþá háværari. Þú við
hefur sömu slagorðiin og munk-'
urinn. Ég hevri það. Hefur þú
gleymt því, að guð hefur gefið
þér náðargáfu. Ætlarðu þá að
bregðast skapara þínum og for-
smá. hana?
Bíanca, sagði Andrea; það
lék himneskt brös um varir
hahs. Hafi guð gefið mér náð-
■ar gáfu, þá er ég á réttri leið.
Þá hefur hann einmitt gefið
mér han'a í þeim titgangi að
nota hana á þann hátt, sem ég
nú geri. Litastu um. Sérðu efcki
útskurðinn þarna, og þarna, og
þarna? Þetta er alUt saman eft-
ir mig. Hin krjúpandi Magda-
lena þarna, sjáðu: Henni gaf ég
þitt andlit. Hann sneri við mér
■baki og ge’kk inn í bygginguna.
Ég kallaði á eftir honum:
Andrea, — Andrea.
En hann kom ekfci aftur.
Blæjan huldi tár mín. Ég
staulaðist niður á veginn og
bað ökumanninn að halda tl
Maldon’ato-kastala.
Ég grét í marga, marga daga.
Hvernig sem ég velti málinu
fyrir mér, fram og aftur, þá
varð ni'ðurstaðan alltáf sú sama:
Andrea var glataður mér fyrir
fullt og allt. Eina huggun mín
Var bókin, sem hann og Gían-
como höfðu sent mér. Og þó
var sá hængur á, að jafnvel
henniar gat ég efcki notið; Sæ-
ist hún hjá mér, myndi lífi
Andrea stefn’t í voða. — Mig
'hryllti við að hugsa til þess,
hversu óvarlega þeir fóru. Úr
því mér veiittist svo auðvelt að
hafa upp á þeim, hverju mætti
þá búast við, þegar sporhundar
sjö manna ráðsins færu á stúf-
aoa? Ég vafcrtaði oft á nóttunni
með andfælum; mi'g dreymdi
að ég sæi vopnaða menn draga
Andrea í böndum eftir vegin-
um burt frá La Oertina. . ,
Búðu um farangurino minn,
María. Ég er á förum til Flor-
enz.
Vegurinn lá fram hjá Síena.
Ég ætlaði að gera eina tilraun
enn. Stóðst ekki freistinguna
að reyna, enda þótt ég kviði
endalokunum sárlega fyriir-
fram. Farðu til La Certina,
þangað sem við fórum um dag-
inn, sa’gði ég við ökumanninn.
Út á vínekrurnar?
Það var um nónbill. Það var
glóandi heitt af sólu. Ég borð-
aði ekkert áður en ég fór frá
Maldonato-bastala og var glor-
'hungruð og sárþyrst. Kvalin og
yfirbuguð a’f sorg eins og ég
var, huldi ég andlitið í hönd-
um mér og reyndi að biðja. Ein
ég megnaði ekki að leiða hug-
ann nema að einu: Andrea. —•
Andrea. — Ég gat ekki til þess
hu'gsað, að hið minnsta hár á
höfði hans yrði snert böðla-
hön'dum.
Sjáðu, donna Bíanca. —
Sjáðu. — Það er allt full't af
hermönnum þarna. —
Ég hröfck við og leit út um
vagngluggann. Hvílík ósköp. —
Fyrir augu mér bar nákvæm
lega það, sem ég hafði séð í
draumu'rtum: Raðir hermamna
stóðu allt umhverfis hálfgerða
bygginguna. Ég stökk ofan úr
vagninum og þaut í áttina þartg
að.
Þeir voru búnir að fanga
Andrea, Gíacomo og svo sem
tíu eða tóK menn aðra, og
binda þá. Þeir stóðu í einum
hnapp; allt i kringum þá stóðu
hermenn og beindu að þeim
hvöttum spjótsoddum.
Ég vék mér að manni, sem
virtist vera fyrirliði hermann-
anwa. Ég er vinkona Lorenz-
os erkihertoga. Hvað hafa þess-
ir menn til saba unnið?
Við höfum okfcar fyrirskipan
ir, frú. Hann kallaði til manna
nökburra, sem enn voru að
leita. Hafið þið fundið nofcbuð?
Nei, herra, — var svarað.
Ebkert nema vínnámur. Nóg
af því. Hér gseti heil herdeild
svalað þorsta sínum næstu
hiundrað árin.
Leitið betur — kallaði liðs-
foringinn.
Við Andrea horfðumst í augu.
Auknaráð harís virtist segja:
Skiptu þér efcki af þessu. ÞaS
er guð, sem ræður örlögum mín
um; ekki þú, donna Bíanca.
Ég tók gildan hring af hendi
mínum og þrýsti honum í lófa
liðsforingjans. Hann er fimm
hundruð flórínla virði, liðsfor-
ingi, hvíslaði ég. Veik von
kvifcnaði í brjósti mér, þegar
höndin kreppti'st utan um hring
inn.
í sama bili ruddist hermaður
nokkur út úr byggingunni. Við
fundum þær. — Við fundum
þær — öskraði hann sigri hrós
andi. Það er kjaillari undir einu
herberginu. Enginn leikur áð
finn'a hann. Margar bækur —
heilir staflaa-. — Mörg hundruð
bæfcur.
Liðsforingjanum hnyhbti við.
Hann laut niður. Missti ekbi
frúin þennan hring? sagði hann
og fékk mér hann aiftur. Berið
bækurrtar út á vagninn. Brjótið
svo pressuna og brennið harta
ti'l kaildra kola.
Þeir drógu Andrea og félaga
hans á braut. Steini lostin
horfði ég á mennina bera bæk-
urnar út á vagninn. Þeir komu
út með brotin af pressunni.
Kveiktu bál og fleygðu henini
þar á. Það lagði reykjamökk
til lofts. Ilmur harðviðarins vék
ekki frá vitum mínum í marga
dága á eftir.
Hvert skal ha'lda, frú? spurði
ökumaðurinn.
Til Florenz.
Átti ég að láta þá kveija
Andrea. — Nei, það skyidi
aldrei verða. Ég skyldi varpa
mór fyrir fætur Lorenzo's erki-
hertoga. Biðja hann miskunnai’
í guðs nafni; skírskota til þeirra
náðargáfu, sem Andrea væri
gefin. Sannfæra hann um að
það væri stórsynd að leyfa það
ekki.
En mér sást yfir eitt: Það,
að Belcaro ætli slíkum snillingi
áð lifa.
Hver tók þátt í hvernig kom-
ið var fyrir Andrea og Gia-
eömo. Ég komst brátt að raun
um það.
Beloaro var fyrir á tröppun-
um, þegar mig bar að höllinni.
Ertu komin, Bíanca? Svona
fljótt?
Ég verð að fá áheyrn hjá
Lorenzo erkihertoga þegar í
stað.
Hvað nú? Belcaro lézt ekkert
vita.
Þeir hafa handtekið Giaco-
mo munk, og .... Mér
I hendingum
Umsjón: Gestur Guðfinnsson
□ Rokkurinn á ekki langa
sögu að báki sér í íslenzkum
heimilisiðrtaði. Ég veit efcki
hvenær fyrstu rokkarnir flytj-
ast hingað, en þeir munu hafa
verið danskir. Líklega hefur
það ekki verið fyrr en um aida-
mótin 1800. Þangað til var
halasnældan notuð sem spuna-
tæki og jafnvel lengur sumstað
ar á landinu.
Ef til vi)U ei’ þessi landskunna
vísa kveðin um einhvern af’
fyrstu rokkunum, sem hingað
komu, að minnsta kosti er
greinilegur ánægjutónn í henni.
Höfundurinn, sem er líklega
kona, si’tur við rokkinn og raul-
ar um leið og hún teygir úr
kembunni-
1
Raula ég við rofckinn minn,
rétt svo er það gaman,
hefur danskur draujairinn
dável rekið saman.
1
Svona lærði ég vísuna á ung-
lingsárum mínum vestur í Döl-
um. Hinsvega'r er aðra útgáfu
af henni að finna í Eyfellsku'm
sögnum Þórðar Tómasson'ar frá
Vallnatúni. Hann heíur vísuna
svona:
Ræ ég mór við rokkinn minn,
rei'knast má það gam'an,
har.n hefur danskur dreiarinn
dável rekið saman.
i
Og nú er rokkurinn farinn
sömu leiðina og halasnældan,
lagður til hliðar sem spun'atæki,
orðinn forngripui’ á heimilinu,
en skipar þó virðulegt sæti.
★
Þeir sem einhvern tíma hatfa
farið fyrir Jökul kannast áreið-
anlega við Lóndranga, kletta-
strýtur tvær á sunnanverðu
Snæfellsnesi skammt utan við
Þúfubjarg. Brimasamt er þarrta
við ströndina, en efcki hefur
það orðið þei'm áð fialli og
væntanlega eiga þeir eftir að
prýða Snæfellsnes enn um sinn.
Um þá herur sitthvað verið
kveðið, m. a. þessi vísa:
\
Um Lóndranga yrkja má,
eru þeii’ Snæfells prýði,
yzt á t'anga útvið sjá
aldan stranga lemur þá.
★
Eftirfarandi vísa er sömu-
leiðis ættuð af þessum slóðum,
byeðin um bónda á Malarri.fi,
sem hét Pétur og þótti' sækja
fast sjóinn;
i
Þegar fært á flyðruvang
tfróma dróttin metur,
lúrir meira Lóns í drang
langvían en Pétur.
En það var mál manna, að
langvían svæfi allira f’ugla
minnst.
★
!
Eftirfarandi vísa er ort af
Páli Ólaíssyni og þarf e’fcki
skýringar við:
Undarlega er undir mer
orðið hart á fcvöldin,
seld því undirsængitn er
í sýslu- og hreppagjöldin.
★
Þessi er lífca etftir Pál:
y
Byrjar stríð með ári enn,
ævin líður svona.
Einhvers bíða allir menn,
óska, kvíða og vona.
★
Indíana Albertsdóttir á Sauð
árkróki kveður á þessa leið;
I
Æskan heit af orku og þrá
ærsla þreytir kliðinn.
Hljóður leitar hugur þá
heim í sveitatfriðinm.
I
Stundir leiðar löngum á,
lífs er meiður kalinn,
enn mig seiðir æskuþrá
upp í heiðadalinn.
★
Sigurður Jónsson frá Brún
var sem kunnugt er .mikill hesta
maður, en einnig skáld gott.
Og ósjaldan notaði hann ein-
mitt skáldgáfuna til að kveða
gæðirtgunum lof og prís. Þess-
ar skemmtilegu vísur eru til
vitfnis um það:
Læt ég vaða létttfætt hross
langar traðir frera,
vötn og hvað sem ætlar oss
allra faðir mera.
★
Ljúfur í taum og Iéttur á hönd,
líkastur draumi góðum,
sköruleg saumar skrefa'bönd
skeifna með glaumi óðum.
★
Loks eru svo tveir gamlir
húsgangar sem reka skulu lest-
ina:
r
Ut við sjó einn bóndi bjó,
með bulluskó si'g þandi,
heyið sló í hundamó,
heim svo dró í bandi.
★
Einu sinni kairlinn kvað
við kerlin'gurta síina;
Mikið gerir ellin að,
ég ætiaði varla að geta þaðl
SMURT BRAUÐ
Snittur — Öl —- Gos
Opiff frá kl. 9.
Lokaff kl. 23.15
Pantiff tímanlega f veizlur
BRAUÐSTOFAN —
M J ÓLKURB ARINN
Laugavegi 162, sími 16012.