Alþýðublaðið - 29.10.1970, Qupperneq 10

MOA MARTMSSON:
MMM
•|.í ;
meina pabbi.
Mamma lét málið ni'ður
íaiBa.
Og svo hefurðu eytt næiTÍ
því allri sápunni. Já, þa@ em
svo sem engin vandxæði að
láta þig gæta hlutanna fyrir
mann. Hverjum myndi geta
komið til hugar að þú vserir
svona óhiýðin, Mía?
Ég þagði, því nú skildi ég,
hversu ranglega ég hafði
breytt. Það hafði sem sagt
ekki verið tilætltm mömmu,
að ég skyldi leifea mér á með-
an þau væru að heiman, enda
þótt ég yrði að vera <eán all-
am da<ginn. Ég átti að vinn'a,
gæta þús og barna og „hiegða
mér vel og skynsaimiega.“ —
Það hatfði sem sagt ekki verið
meiningin, að ég fengi að
leika mér við hania Hönnu
mína. Að vísu hafði nú hvorki
Hanna né kennslukonan mín
verið hjá mér; svo vel lék
nú ekki lífið við mann. Og
ég haifði ekki geð í mér til
þess að segju mömmu, að ég
hefði bara verið að ímynda
mér að hún Hantnia væri hjá
mér, til þess að ég hefði þó
einhvern til þess að tala við,
þótt ekki væri annað. Nei;
það var ekki um anníað að
ræða en láta mömmu rífast
og skammast eins og han'a
lysti. Hún færi bráðum aftur
í vinnuna og þá fengi ég frið
fyrir henni.
Hún bilaði, þreskivélin,
Sagði mamma. Það verður
efkki unnið meira í dag. Farðu
nú og sæktu í eldinn, Mia.
Ég lét á mig strigasvuntu,
batt ullarhandklæði um hár-
ið og höfuðið og gékk til
dyra, löturhægt. Mömmu
rann að jafnaði fljótt reiðin;
hún var meira að segja vön
að klappa mér á kinnina, þeg
ar hún hafði reiðzt við mig,
ekki sízt, ef henni fannst að
hún hefði að eirihVerju leyti
haft mig fyrir raingri sök. En
það lei't ekki út fyrir að þetta
ætlaði að verða svona núna.
Hún bara stóð þarna og
hneppti frá sér karlmanns-
skyrturini. Hún var alvari'eg á
^fFTte?
svipinn og starði fram fyrir
sig. Eg drattaðist út. Þegar
ég kom fram í anddyrið og
gékk fram hjá Werbergisdyr-
unum hjá Olgu, þá beyrði ég
að hún var að taia við kralkk-
ann. Ég opnaði dymar inn til
hennar, ofur varlega.
Hún sat á rúmfletónu og
var að láta krakkann sjúga.
Mér fannst það svo faileg
sjón, að í mínum ,augum var
ekki lengur ljótt þár iinni.
Nei, það var meira að segja
mikið heimilisiegra og nota-
legra heldur en inni hjá okik-
ur.
Hún grét dálítið einu sinni.
Það voru víst veggjalýs að
bíta hana, hvíslaði ég, en ann-
ars hefur hún verið svo góð.
Olga kinkaði kolli. Svo brenti
hún mér að koma nær sér.
Flengdi hún þig? hvíslaði
hún. Eg hristi höfuðið.
Hún dró mig nær og klapp-
aði mér á kimnina. Það vair
hræðileg mjólkursýmlykt af
henni, en ég reyndi að láta
Sem ekkert væri, enda þótt
mér ætlaði að slá fyrir brjóst.
Ég var svo hrygg og lteið
núna, að mér myndi uppörv-
un að ofurlitlu klappi á kinn-
iinia frá hvei'jum sem væri.
Ef nógu margt gengur manni
í mót getur manni verið til
ósegjanlegrar gieði að hundur
sleiki á manni andlitið.
Þetta var nú ekki svo hættu
legt með vísurmar, sagði Olga.
En mundu að fara aldrei fram
ar með þær. Viertu nú væn
og náðu í brenni fyrir
mömmu þína. Mér var ofuriít-
ið léttara í skapi, þegax ég fór
frá Olgu.
Svona leið nú fyrsti dagur-
inn minn í þjóniustu fullorðna
fólksins. Sannast að segja gat
ékiki árangurinn bafa verið
ömurlegri. — Næsta dag var
búið að gera við þreskivél-
ina. f þetta skiptið átti
mamiria uppástunguna *að því
iað þær skyldu bera krakkanm
inn til okkar.
Mamma varð eftir um
morguninn, eftir að k'arlirienn-
imir og Olga voni farin í
vinnuna. Hún hefur víst ekki
verið viss um að mamman
hafi gert honum nógu vel til
góða, því hún klæddi krakk-
ann úr öllum fötunum til að
eftirlíta. En hainn var hreimn
og fínn og púðiraður með
muldu jafnafræi. Og svo ang-
uði af hónum hvítlaukslyktin.
Olga hafði svo sannarlega
fylgt ráðleggingum mömmu
eftir út í yztu æsar. Ég er viss
um, að mamma var hreykim
af þeirri breytingu, sem orð-
in var á barninu. Hún sat með
það í keltunrii án þeös að
klæða það í aftur. Hún kleip
í tæmiar á herini og tautaði
. við sjálfa sig að telpan væri
. orðin svo anzi ‘feit og patt-
araffleg. Svo sveipaði hún að
lokum krakkann í fötin.
En rétt í þvi a‘ð hún ætlaði
að fara að leggja hana í körf-
una, bleytti hún sig þessi ó-
sköp, litla stelpan. Mamma
kipptist til. En hún varð ekk-
ert reið. Bara brosti víð, vatt
'Svo af henni fötiin á ný og
skipti á henni. Svo íagði hún.
krakkann í körfuna.
Sko. — Þarna gat maður
séð. — Það var ekkext við
þessu að segja. Hvað. — Þótt
krakkinm pissáði á mömmu;
það var nú ekki mikið. — En
af því að ég fór með vísu.
Var það svona, að vera stór?
Eg var orðin stór; að vísu
ekki eins stór og mamma, eri
þó nógu stór til þess að vera
skömmuð og barin fyrir hvað
sem var. Fullorðna. fóikiö
söng ljótar vísur og fékk ekk-
ert bágt fyrir, og svo máttu
htlu krakkarnir pissa á fólk.
Víst var hann lítill, krakka-
anginn, en mamma hefði þá'
iekki þurft að víerða sVona xeið
við mig; og látum^það þó
vera, ef hún hefðí relðzt
krakkanum Iítið 'éitt " fyrir
það, sem hann gerði ,af sér.
Nú var hún að leggja atf stáð
og sagð.i bara bfflefe við migr
• klappaði mér ekki éimu sinrii
á kinnina; en -yfir kö'rifu*
ræksnið grúfði hún sig og
sagði: Vertu nú W'essuð; sáeta
stúllu-stúlla,. og spfðu , nú

HJOLSSTjLLÍNCAR. MÚTORSTILLINGAR Sími
LátiS stilla I tima. 1 * ) i n h
Ftjót og cirugg þjónusta. I % i 1 U Ua
m
Hver býður betur?
i>að er hjá okknr sem þið getið fengið
AXMINSTER
teppi með aðeins 10% útborgun
AXMINSTER — annað ekld,
ANNAÐ EKKI
Grensásvegi 8 — Sími 3067«
Laugavegi 45B •— Sími 26288
Volkswageneigendur
Höfum fyrirliggjandi: Bretti — Hurðif —
Vélarlok —Geymslulok á Volkswagen í all~
flestum litum. Skiptum á einum degi með
dagsfyrirvara fyrir ákveðið verð
Reynið viðskiptin.
Bflasprautun Garðars Sigmundssonar
Skipholti 25, Símar 19099 og 20988.
Áskriftarsíminn er 14900
BURSTAFELL

RÉTTARKOLTSVEGI 3 - SÍMI 38840
PfPUR
KRANAR O. FL. TIL
HITA- OG VATNSLAGNA.
E?autí[] C3 ® s
10 FtMMTUDAGUR 29. OKTÓBER 1970