Helgarpósturinn - 25.05.1995, Blaðsíða 14

14

. «

fK ðalfundur
Æm Norræna
^^^^skólaseturs-
ins á Hvalfjarðar-
strönd var loksins
haldinn nú um helg-
ina. Upphaflega átti
hann að vera 22. apr-
íl en var frestað í tví-
gang í samtals mán-
uð. A fundinum var
stjórnarformannin-
um Ásgeiri Hall-
DÓRSSYNI skipt Út
ásamt tveimur öðr-
um stjórnarmönnum
og er því kominn nýr
meirihluti. SlGURLÍN
SVEINBJARNARDÓTTIR
varð enn fyrir harðri
gagnrýni en henni
var ekki vikið frá á
þeim forsendum að
hún á eitt ár eftir af
samningstíma sín-
um. „Það liggur ekk-
ert fyrir um það
núna að hún verði
látin fara,“ er það
eina sem nýi stjórn-
arformaðurinn, Guð-
MUNDUR EtRÍKSSON,
lætur hafa eftir sér.
Ljóst er hins vegar
að margir teija það
grundvallaratriði til
að koma rekstrinum
á réttan kjöl. Aðeins
á fyrstu 5 mánuðum'
ársins hefur tapið
verið 13 milljónir
eða nærri helmingur
heildarhlutfjár og
stofnkostnaður varð
90 milljónir eða mun
meiri en ráð var fyrir
gert. Á hluthafafundi
2. apríl var Sigurlín
meðal annars sökuð
um lögbrot, blekk-
ingar og vafasamar
launagreiðslur sem
námu allt að hálfri
milljón til hennar og
börn hennar og
tengdabörn voru á
launum. Rekstrar-
áætlanir og bókanir
brugðust algjörlega
og ekkert varð úr
styrkveitingum og
nýjum hluthöfum
sem hún hafði talað
um...
Það er búið að finna upp í útlöndum eitthvað sem heitir girlies. Og það er líka búið að
uppgötva það á bresku blaði að fyrirbrigðið ung kona er ekki til lengur. En þrátt fyrir að þetta
§é allt löngu vitað var það ekki fyrr en um daginn að Gunnar Smári Egilsson áttaði sig á þessu.
Það var allt út af grein eftir einhvern Michael sem Smári ýmist skammast hér út í eða grætur
á öxlina á honum. Saman eru þeir hálfvolandi yfir örlögum sínum sem karlar og óttast
að þær konur sem þeim eru skammtaðar séu ekki þær bestu sem framleiddar hafa verið
Ég var að lesa enskt blað
daginn — Arena, sem er hálf kell-
ingalegt karlablað um klára menn,
sætar konur og ilmvötnin og fötin
sem þau nota. Ein grein í blaðinu
var eftir Michael nokkurn Atkinson,
mann sem er skríða á þrítugsald-
urinn og sýtir það að sér hafi aldr-
ei verið boðið upp á að kynnast
ungum konum. Fyrst þegar hann
komst á kynþroskaaldurinn var
hann eðlilega aðallega að gandal-
ast með jafnöldrum sínum, stelp-
unum. Þegar hann síðan óx og
þroskaðist héldu stelpurnar bara
áfram að vera stelpur og vildu
ekkert annað. Manngreyið sér
fram á að hann muni sitja uppi
með þessar stelpur alveg þangað
til þær breytast í kellingar einn
daginn - daginn þegar þeim verð-
ur ekki lengur stætt á að leika
stelpur sökum aldurs.
Greinin er náttúrlega fyrst og
fremst væl eins og allar greinar
þar sem fólk myndast við að tala
um hitt kynið. En Micael þessi
dregur hins vegar svo hárbeittar
sannanir fram úr myndaalbúminu
að ég gat ekki annað en trúað
manninum. Þetta er ekki einleikið,
þetta með ungu konurnar sem
hafa horfið. Það er náttúrlega fár-
anlegt að þegar pabbar okkar Mi-
chael voru ungir hafi þeim verið
boðið upp á draumadísina Lauren
Bacall á meðan við eigum að drös-
last í bíó og láta okkur dreyma um
Juliette Lewis. Og
hvaða býtti eru
það að henda í
okkur Juliu Ro-
berts á meðan
þeir fengu að
njóta Ingrid
Bergman? Og
stærsti brandar-
inn er að sjálfsögðu sá að á með-
an Ava Gardner nánast gekk frá
dauðum þá situm við uppi með
stelpukjánann Winonu Ryder.
Þetta var nóg fyrir mig. Og það
er þessum Michael að kenna að
undanfarna viku hef ég gengið um
göturnar í óstjórnlegum söknuði
eftir ungu konunum sem ég fæ
Sandra Bullock drap tittlinga ,en
bara með augunum, í Speed 27 ára
gömul á meðan Rita Hayworth
gerði það bókstaflega í Gildu.
aldrei að sjá, aldrei að snerta. Og
alveg eins og greinin hans Micha-
el var uppfull af væli, þá hef ég
verið hálfvælandi þessa viku.
KAJRLAR AL.LTAF
VERIÐ STRAKAR
En svo veltir maður því fyrir sér
hvort þetta sé ekki allt okkur sjálf-
um að kenna, mér og Michael. Ég
veit ekki með hann, en ég veit það
um mig að ég er ekki beint ungur
og glæsilegur maður. Ég er hálf-
gert strákatrippi, kominn eitthvað
á fertugsaldurinn. Ég er ennþá
frekar samansafn af stælum en
þroska og ég er ekkert sáttari við
guð eða menn en þegar ég var
sautján. Og ef eitthvað er þá held
ég að mér hafi frekar farið aftur en
hitt. Ég var alla tíð fremur leiðin-
legt barn og unglingur vegna þess
að ég vildi vera eldri og klárari en
ég var. Nú er ég aðallega í því að
vera yngri og vitlausari en ég er.
Og get huggað mig við að það
sama átti við heilagan Bob Dylan
sem söng einhverju sinni „I was
so much older then/I’m younger
than that now“.
Og þar sem ég var að rölta um
göturnar með söknuð í hjarta sá
ég ekki betur en svipað væri
ástatt með aðra menn. Mér virt-
ust þeir allir klæða sig og hegða
sér frekar eins og strákar en
menn. Körfubolti úti á götu, base-
ball-húfa á haus, Zippósveifla á
bar, tónlist á blússi inni í bíl,
bítnikka-tjúguskegg. Og allt til-
heyrði þettta mönnum sem fyrir
löngu áttu að vera lagðir af stað í
að verða rígfull-
orðnir. Og allt
voru þetta
menn sem
höfðu leikið sér
að þessum
sömu leikföng-
um síðan þeir
voru fimmtán
ára. Og þrátt
fyrir að þeir
væru búnir að
una sér við þau
hálfa ævina
virtust þeir
ekki vera búnir
að fá nóg.
Og ég hengi
mig upp á að
títtnefndur Mi-
chael var með
baseþall- húfu
,:á .háusfjiim á
meðan hann skrifaði greinina þótt
hann hafi þagað yfir því, bölvað-
ur. Og á eftir fór hann út á pöbb
og spjallaði um fótbolta og
kvennafar við hina strákana.
ILLA LEIKIIM
MANIVIAHLUTVERK
Ef til vill er ástæðan fyrir því að
Michael minntist ekki á þetta sú,
að í raun hefur þetta alltaf verið
svona hjá okkur strákunum. Þetta
er alla vega þannig í minni ætt.
Þeir örfáu karlar, sem ég man eftir
frá því ég var barn og unglingur,
sem reyndu að leika menn, leið
hálfilla í hlutverkinu. Hinir voru
allir í rullum sem voru eins og
samdar fyrir þá. Ábyrgðarlausir
strákar fullir af gorgeir og stælum.
Það var helst ef þeir höfðu gert
einhverja bommertu að þeir sátu
á sér ef eiginkonurnar voru nærri.
Og sem voru I minni æsku ein-
hvern veginn konulegri en karl-
arnir mannalegir.
En ég held að við strákarnir höf-
um litið meira upp til karlanna.
Við hlýddum að sjálfsögu
mömmu þegar hún bannaði okk-
ur eitthvað í fjórða sinn en sætt-
um okkur aldrei almennilega við
reglurnar hennar. Hins vegar
trúðum við hverju orði sem hraut
af vörum einhvers frændans sem
drakk mikið, slóst og átti það til
að hverfa eitthvað út á land eða út
í heim svo vikum skipti. Og þar
vann hann öll sín helstu afrek,
þegar enginn annar en hann var
til frásagnar. Þetta var heimur
sem eitthvert fútt var í, eitthvað
annað en konuheimurinn sem við
ólumst upp í eins og öll vörn fyrir
tíma dagheimilanna og hávísinda-
legra uppeldisfræða.
STELPAIU SEIVI ,
POLITISK YFIRLYSING
Þegar maður hugsar aftur er dá-
lítið skrítið að maður skuli hafa
fallið fyrir þessum hálffullorðnu
strákum. En undarlegra er þó að
eftir margra áratuga baráttu
kvenna fyrir að fá það sem karlar
höfðu sétið eínir að; skuli þær