Helgarpósturinn - 27.07.1995, Blaðsíða 14

14
'FiryiKiTQDyGUR'gymoCrrggsi
[ fyrsta skipti á ævi sinni endaði Gerður Kristný föstudagskvöld
á slysavarðstofunni. Hún segir hér lesendum
póstsins frá því hvað fyrir augu bar.
Kona sem er
sjúklingur og
félagsmaður í
SÍBS, Sambandi ís-
lenskra berkla- og
brjóstholssjúklinga,
segir að mikil
óánægja sé meðal al-
mennra félagsmanna
vegna þess að
læknastéttin sé að
leggja undir sig fé-
lagið. Félagið sé það
ríkasta á íslandi, en
það á meðal annars
meðferðarstofnan-
irnar Reykjalund og
Múlalund og hluta af
fasteignum Óryrkja-
bandalagsins. Við-
mælandi Póstsins
segir að í SÍBS sé fá-
menn valdaklíka sem
skari eld að eigin
köku. Hún segir að
mörgum félagsmönn-
um hafi þótt ein-
kennileg samsetning-
in á nefnd þeirri sem
mætti fyrir hönd
SÍBS á ráðstefnu
Samtaka hjarta- og
lungnasjúklinga á
Norðurlöndunum,
sem haldin var hér-
lendis sextánda júlí
síðastliðinn. Fulltrú-
ar félagsins hafi ein-
göngu verið úr röð-
um lækna en engir
almennir félagsmenn
eða sjúklingarnir
sjálfir þótt þess
verðir að sitja ráð-
stefnuna. Efni fund-
arins var hugsanleg-
ar hindranir í endur-
hæfingarferli...
Fyrir ári síðan stóð pabbi
minn uppi á stól í stofunni minni
og var að hengja upp fyrir mig
gluggatjöld. Ég sat í sófanum og
rauk upp í hvert sinn sem hann
sagði: „Hamar" eða „skrúfur" í
skipunartóni sem hann notar ef-
laust líka í vinnunni þegar hann
sendir hjúkrunarfræðinga eftir
töngum og grisjum.
Pabbi minn hefur örugglega
búist við því að hann myndi
eignast tengdason svo ég þyrfti
ekki alltaf að kalla hann út þegar
munda þarf bor eða hamar á
heimili mínu. Þegar hann sá að
sú von myndi bregðast brá hann
á það ráð að gefa mér hamar,
stjörnuskrúfjárn og venjulegt
skrúfjárn. Sú gjöf hefur þó ekki
komið í veg fyrir að ég hringdi í
hann þegar negla þarf nagla í
vegg. Eg hef nefnilega ekki haft
neitt út úr því hingað til að beita
slíkum verkfærum annað en
brotnar neglur.
Sú von föður míns að fá að sjá
dóttur sína í vellaunuðu og göf-
ugu starfi hefur líka brugðist.
Hann hefur örugglega verið að
velta þessum brostnu vonum
fyrir sér þar sem hann stóð uppi
á stólnum og því verið annars
hugar þegar hamarinn skrikaði
til og lenti á fingri hans.
Plástur!"
Ég hljóp eftir plástri og límdi á
fingur föður míns. Það var þá
sem hann sagði það sem enn
veldur mér vangaveltum: „Þú
veist að það er enn ekki of seint
fyrir þig að fara í hjúkrun.“
Ég vissi að hann var að grínast
en fræjum efans hafði samt verið
sáð. Kannski hefur hann alltaf
ætlast til þess af mér að ég færi í
hjúkrun. Ég gæti hafa brugðist
honum gjörsamlega.
Þess vegna varð ég glöð þegar
ég var beðin um að eyða föstu-
dagsnótt á biðstofu slysadeildar
Borgarspítalans. Þar með gat ég
gert eilitla vettvangskönnun á
því hvort mér geðjast að vera
innan um veikt fólk og hvort ég
finn einhvern vott af þörf fyrir að
koma þeim til hjálpar.
SKOTSÁR Á HÖFDI
Fyrsti slasaði maðurinn sem
ég sé þetta kvöld hefur orðið fyr-
ir byssuskoti. Höfuðið er illa far-
„Þegar við
kveikjum
Ijósið í kapell-
unni sjáum við
járnsmið skríða í
gólfinu. „Verð að bjarga
þessum," segir hjúkrunar-
fræðingurinn, tekurhann
upp með bréfþurrku og fer
með hann út."
ið og hann er greinilega helsár.
Hann emjar heil ósköp og vinir
hans reyna að stumra yfir hon-
um. Það dugar þó ekki. Maður-
inn þarf greinilega að komast
undir læknishendur og það
fljótt.
Ég veit ekki hvað myndin heit-
ir en þetta er greinilega Stöð 2.
Sjónvarpinu hefur verið komið í
tveggja metra hæð yfir biðstof-
unni. Þótt ég fegin vildi gæti ég
því aldrei mölvað það. Biðstofan
er öll þannig úr garði gerð að
ekki er hægt að eyðileggja neitt
þar. Bekkirnir eru úr járni og líkj-
ast helst bekkjum á útlenskum
lestarstöðvum.
Það eru ailtaf tímarit á biðstof-
um og hér er ekki komið að tóm-
um kofunum. Ég rek fyrst augun í
þýskt Marie-Claire frá janúar
1993. Forsíðuefnið er Report: Die
neue Sex-Sucht. Svo eru þarna
eðaltímarit á borð við Geðhjálp
og Tillit, Fréttabréf Umferðar-
ráðs, Skinfaxa, tímariti ung-
mennafélaganna, og Fréttabréf
Öryrkjabandalagsins sem ég ef-
ast ekki um að hefur stytt bið
margra. Merkilegasta tímaritið
er þó eflaust Mit Livs Novelle frá
8. mars 1989 þar sem getur á að
líta danskar lífsreynslusögur.
Ég sekk mér ofan í frásagnir
danskra kvenna af erfiðum ástar-
málum og les það helst út úr
þeim að þær hafi leyft mönnun-
um að fara með sig eins og leik-
brúður. Mér kæmi ekki á óvart
þótt á næstu síðu brygðu þeir
hendi upp í bakhlutann á konun-
um og stýrðu þeim.
Ég sit ekki lengi ein því inn
gengur maður með sár á fingri.
Hann hefur farið sér að voða upp
í sumarbústað og brunað eins og
elding í bæinn. Þetta virðist bara
svona sár sem þeir verða fyrir
sem fara ógætilega með hníf.
Þrír snjóþvegnir Hollendingar
í flisjökkum hafa verið á vappi
fyrir framan slysavarðstofuna en
koma nú inn og horfa á sjónvarp-
ið með mér. Þeir segjast vera
leiðsögumenn sem farið hafa
með ferðamenn í tjaldferðalag
hringinn í kringum landið. Kona
úr hópnum hafði meitt sig á
hendi og verið er að gera að sár-
um hennar. Mennirnir virðast
ekki vera neitt leiðir fyrir hönd
konunnar.
„Við höfum ekki séð sjónvarp í
þrjár vikur,“ segja þeir kátir og
geta vart slitið augun af sjón-
varpsskerminum.
Þetta er ástæðan fyrir því að
ég færi aldrei í útilegu. Það er
aldrei neitt sjónvarp þar.
„Sú von föður míns að fá að sjá dóttur
sína i vellaunuðu og göfugu starfi
hefurlíka brugðist. Hann hefur
örugglega verið
velta þessum
brostnu vonum
fyrir sér þar sem
hann stóð uppi á stóln-
um og því verið annars
hugar þegar hamarinn skrik-
aði til og lentiá fingrihans."
„Ég velti því fyrirmér
eitt andartak hvað hún
við
ðing og
raun um
væri kom-
á lið-
smni hennar.
„Lemd’ann,"
kvakaði ég."
ÆTTFRÆÐiniGURINIU
SEM VAR BARIIUN
Ég hef aldrei þurft að heim-
sækja slysavarðstofuna áður.
Ástæðan er líklega sú að ég var
afar rólegt barn sem einfaldlega
hreyfði sig ekki nóg til að geta
farið sér að voða. A síðari árum
hef ég ekki náð að þróa með mér
nægan áhuga á hættulegum
íþróttum eða áhættusömum eld-
hússtörfum, þar sem handleika
þarf beitta hnífa, til að geta skað-
að mig. Ég hef þó alltaf vitað af
slysó því systkini mín áttu
stundum erindi þangað.
Eftirminnilegasta slysið er lík-
ast til það sem bróðir minn lenti
í því þegar hann var að fylgjast
með öskubílnum að störfum. Svo
óheppilega vildi til að járnið sem
hvolfir úr tunnunum dúndraðist
í hausinn á honum. Systir mín
lenti í öðru eftirminnilegu
óhappi og er orsökin rakin til
þess að hún var dálítið rangeyg
þegar hún var minni. Eitt sinn
þegar hún ætiaði út um eldhús-
dyrnar hitti hún ekki heldur lenti
á ísskápnum og fékk sár á höfuð-
ið. Hún var þó ekki saumuð á
slysó heidur inni í sjónvarpsher-
bergi.
Ég sagði vinkonum mínum frá
þessu öllu með talsverðu stolti
því þótt slys séu ailtaf leiðinleg
gerðist þó alltént eitthvað frá-
sagnarvert heima hjá okkur. Síð-
an hefur mér ailtaf fundist slys
vera eins og hjónabönd eða
gjaldþrot, eitthvað sem aðrir
ienda í. Mér var aðeins ætlað að
skrifa um þau í blöðin.
Þótt ég sé sjálf ekki slysagjörn
á ég til að vera valdur að slysum
á öðru fólki. Þarsíðustu helgi
kom ég því tii dæmis óbeint til
leiðar að ættfræðingur var slas-
aður. Hann hefur viðurnefnið
perri því hann á erfitt með að
láta ungar stúlkur í friði. Gerir
hann aðallega út frá Vesturbæj-
arlauginni. Eg þekki að minnsta
kosti tvær stúikur sem hafa þurft
að leggja sundfitin á hiliuna
vegna ágangs hans.
Ættfræðingurinn hafði verið
með leiðindi út I mig með hléum
undanfarin tvö ár en þetta föstu-
dagskvöld keyrði um þverbak.
Við vinkonurnar stóðum fyrir ut-
an 22 eftir að staðnum hafði ver-
ið lokað þegar maðurinn kom að-
vífandi og virtist vera búinn að
fá gjörsamlega nóg af því að vera
ekki jafn mikilsmetinn og hann
taidi sig eiga skilið. Svekkelsið
kom í ljós f setningum á borð
við: „Hvað heldurðu að þú sért
sem aðeins hefur gefið út eina
ljóðabók?" svo ekki sé talað um
fullyrðinguna: „Ég er besta skáld
á íslandi og þú fattar það ekki“.
Að því að ég kemst næst hefur
hann líka „aðeins“ gefið út eina
ljóðabók en þegar um besta
skáid á íslandi er að ræða er það
náttúrlega ekkert annað en tal-
andi dæmi um óréttlætið í heim-
inum.
Ég reyndi eftir megni að hrista
manninn af mér og byrjaði á ráð-
inu sem Hemmi Gunn notar til að
losna við fólk: „Þú ert nú svo op-
inn og einlægur og við gætum ef-
laust talað saman í allt kvöld en
við höfum því miður bara ekki