Helgarpósturinn - 25.01.1996, Blaðsíða 25

F1MMTUDAGUR 25. JANÚAR1396

25
„Rölti í gegnum tóman bæinn og
ekkert gerðist. Fyrr en ég kom við í
fornbókaversluninni í Listagili. bar
hitti ég mann sem bunaði upp úr
sér heilu ljóðabálkunum eftir Einar
Ben, Grím Thomsen og fleiri.“
sem sögurnar svo blómgast og
verða skrautlegri áður en
næsta „akureyra“ tekur við
þeim.
„Yfir þveran punginn á
mérstendurskrifað
„Sundlaug Akureyrar“.
Núgæti égverið fyndinn
og spurt: „Vill einhver
stinga sér?“ En auðvitað
geri ég þaðekki, það væri
dónaskapur.“
Akureyri
— Föstudagurinn
12. janúar
Yfir þveran punginn á mér
stendur skrifað „Sundlaug Ak-
ureyrar". Nú gæti ég verið
fyndinn og spurt: „Vill einhver
stinga sér?“ En auðvitað geri
ég það ekki, það væri dóna-
skapur. Og ég er ekki dóni
heldur bara í „leiguskýlu'1 á
leiðinni í heita pottinn. Konan í
miðasölunni hafði mænt á klof-
ið á mér og reiknað út „stærð-
ina“, meðan hún gramsaði í
einhverri körfu. Og þótt ég
segði töffaralega „extra large“
glotti hún og veiddi með
tveimur fingrum upp úr körf-
unni einhverja „small" lufsu.
Skyldu leiguskýlurnar ein-
hvern tímann vera þvegnar? Er
þetta ekki eins og að fara í skít-
ugar nærbuxur af öðrum? Mér
datt í hug að setja á mig
smokk, en lét mig hafa það og
flýtti mér í heita pottinn til að
drepa alla sýkla sem síðasti
leigjandi kynni að hafa gleymt í
skýíunni. Mér leið vel í heita
pottinum og af því að ég var í
leiguskýlu, en ekki áberandi
sunnlenskri skýlu, féll ég inn í
hópinn. Þannig virkaði leigu-
skýlan eins og felubúningur og
mér leið bara vel í henni. Þang-
að til eitthvert foreldrið sem
var að kenna barninu sínu að
lesa benti á skýluna og spurði:
„Hvað stendur á punginum á
manninum?" „S-u-nd-lau..“
Hneykslaður dreif ég mig upp
úr.
í MH sagði sögukennarinn
einu sinni að íslendingar væru
ekki með jafn „sterka þjóðern-
iskennd" og aðrar þjóðir í Evr-
ópu, sem hefðu þurft að sam-
einast í sífelldum stríðum, sigr-
um og sorgum. Þjóðernis-
kenndin yrði aldrei sterk hjá
þjóð nema hún þyrfti að berj-
ast og gráta sameinuð, eins og
til dæmis í heimsstyrjöldunum
tveimur. Meðan flestar þjóðir
Evrópu hefðu sameinast í
blóðbaði voru íslendingar að
japla á amerísku tyggigúmmíi.
Það má vera að þetta sé rétt
hjá sögukennaranum. En hann
virðist ekki hafa áttað sig á að
lauslátir, blautir og kátir ís-
lendingar sameinast í annars-
konar þjóðerniskennd. Nefni-
lega „föstudagsfiðringnum“.
Jafnt á Akureyri sem annar-
staðar kunna íslendingar að
lifa lífinu, um helgar. í kringum
Ráðhústorgið er skyndilega
hellingur af fólki. „Rúnd-tur-
inn“ er stíflaður af bónuðum
bílum sem úr glymur techno-
tónlist, gelgjurnar skríkja, það
er röð í bankanum og aðeins
meira að gera í fatabúðunum.
Margir eru með dósir í land-
græðslupoka, fólk horfir öðru-
vísi hvað á annað og alls stað-
ar í kringum mig er spurt:
„Hvað á að gera í kvöld?“ Ég
ætla að kíkja á næturlíf bæjar-
ins.
Akureyri
— Laugardagurinn
13. janúar
Loksins fann ég partíið sem
ég hafði á tilfinningunni að ég
væri að missa af. En þótt ég
hafi „fundið" partíið er ekki
þar með sagt að mér hafi verið
„boðið“. Eða þannig líður mér
að minnsta kosti á næturlífinu
á Akureyri. Eftir að hafa prófað
flesta staðina hér í bænum
„Égvar kýldurígær.Var
sagt að ég hefði reyntvið
„vitlausa píu“. „Nú, mér
finnst hún ekkert vitlaus.
Þú ættir að prófa að tala
við sumar stelpurnar á
Ingólfskaffi." „Ertu heila-
dauður, sunnanhálfviti?!
Pían er pían mín, skil-
urðu það ekki?!““
gæti ég leikið hlutverk að-
komumannsins sem labbar inn
á bar í vestra fullkomlega. Full-
komlega.
Þegar ég labba inn á pöbb
líður mér eins og ég sé að ryðj-
ast inn á ættarmót þegar mat-
urinn, ræðuhöldin og skemmti-
atriðin eru búin. Þegar bless-
aðri „koma vel fyrir“-stemmn-
ingunni hefur verið ýtt til hlið-
ar af frekjunni Bakkusi og mál-
in skulu gerð upp og fjölskyld-
an er reiknuð út með þvoglu-
mæli. Aðkomumaðurinn er þá
pískraður í hel og svo látinn af-
skiptalaus, því hann er ekki
„þeirra fólk“. Líðan aðkomu-
mannsins er þá eflaust ekki
ósvipuð þeirri tilfinningu sem
leigubílstjórar fá þegar þeir
keyra par heim eftir ball sem
ræðir vandamál sambandsins í
aftursætinu eins og bílstjórinn
sé heyrnarlaus.
Þegar ég hinsvegar labba inn
á ball Iíður mér eins og ég sé
innan um krakkana sem
nenntu ekki á ættarmótið. Þar
er verið að gera upp fjöl-
skyldumálin á léttvægari hátt.
Umræðan er bæði glaðari og
poppaðri. Engu að síður er
voðalega erfitt að blanda sér í
spjallið, því maður er ekki í
fjölskyldunni.
Svo maður bara tyllir sér,
setur upp fyrirferðariítil leigu-
bílstjóraeyru og hlustar á smá-
norðlensku; Mér er „slétt
sama!“ Það eru „líkur í helvíti"
á að hann sé kraftmikill. „Nikki
núllkíló“ sem er „no-neck“ því
hann er að lyfta „stóð hann
flatan og hann hreyfði sig ekki
drengur"! Afbrigði af norð-
lensku er dalvíska og mér líður
alltaf eins og ég sé orðinn of
fullur þegar ég heyri hana:
„Hann kom á hægunni og stökk
litl stutt djöfuls vegalengdina.
Hann er sæti.“
Ég ákvað að drífa mig. En
kom við í Nætursölunni til að
fá mér eitthvað að borða. Þar
heyrði ég fólk kaupa sér „ham-
mara með frönskum á milli“ og
„kók í bauk“ og tók eftir að Ak-
ureyringum líkar „Season-All“-
kryddið, og það nokkuð vel.
Þó að ég hafi náð þeim hæfi-
leika að horfa í sikksakk-sjón-
línu milli failandi snjókorna hef
ég enn ekki náð tökum á þeirri
kúnst að ganga sikksakk-
göngulagi eftir glerhálu svelli.
Þannig „datt“ ég heim eftir að
hafa dottið í það. Það tekur að
vísu lengri tíma en að ganga,
en það var allt í lagi, því ég
datt Oddeyrargötuna og það
er fallegasta gata á íslandi.
Akureyri
— Sunnudagurinn
14. janúar
Ég var kýldur í gær. Var sagt
að ég hefði reynt við „vitlausa
píu“. „Nú, mér finnst hún ekk-
ert vitiaus. Þú ættir að prófa
að tala við sumar stelpurnar á
Ingólfskaffi." „Ertu heiladauð-
ur, sunnanhálfviti?! Pían er pí-
an mín, skilurðu það ekki?!“
Ég ákvað aðstæðnanna
vegna að „skilja" en var kýldur
samt. Svo sneri hann sér að
„píunni" og sagði „Kysstu mig,
píkan þín!“ Hún kyssti hann og
á meðan horfði hann á mig. Ég
sá auðvitað um leið að hún var
„pían“ hans. Verð samt að
segja, að þegar hann dró hana
burt leið mér ekki eins og
hjónadjöfli. Þó skil ég gaurinn.
Hann er bara innréttaður
þessu harða íslenska karleðli
eins og við hinir strákarnir á
landinu. Karleðlinu sem íslend-
ingar borga fyrir að sjá í bíó.
Sem er töff attitjút þegar það
er leikið af útlendu kyntákni en
verður bæði sveitó og halló
þegar hinir íslensku uppfinn-
ingamenn þess ætla að beita
því. Á Akureyri eru færri bíó en
í Reykjavík og því halda akur-
eyrsku strákarnir hlutverkun-
um sínum ennþá. Meðan við
sunnanpiltarnir þurfum að
horfa á Hollywood-töffarana
stela þeim frá okkur. Minn
minjagripur verður því ekki
afrískur eða indverskur. Ég
kem montinn heim með ekta
norðlenskt glóðarauga.
Það er víst í tísku að fíla
landsbyggðina, vera ekki for-
dómafullur, vera íslenskur,
finna sig. Eftir sjö daga athug-
un hef ég komist að því að ég
er halló gæi, því ég fíla ekki
landsbyggðina. Eina sem hefur
breyst er að áður var ég „for-
dómafullur“ og fílaði ekki
landsbyggðina. Eftir vikuvist
„Þegar ég labbainn á
pöbb líður mér eins og
ég sé að ryðjast inn á
ættarmót þegar matur-
inn, ræðuhöldin og
skemmtiatriðin eru búin
... Aðkomumaðurinn er
pískraður í hel og svo lát-
inn afskiptalaus, því hann
er ekki „þeirra fólk“.“
er ég bara þannig gæi sem fílar
ekki landsbyggðina. Mér finnst
hún einfaldlega svona og þann-
ig. Eins og landsbyggðarfólki
finnst Reykjavík þannig og
svona.
Og þótt mér finnist norð-
lenska töff ætla ég að hunskast
héðan.
Höfundur hefur verið pistlahöfundur
Helgarpóstsins um nokkurt skeið og fengið
að pára óáreittur í Reykjavík. Upp úr ára-
mótum var hins vegar ákveðið að senda
hann í upplifelsishættuför norður yfir heiðar.
Eftir vikuhrakninga ákvað hann að snúa hið
snarasta tilbaka. Lesið alH um suðurför
Huldars Breiðfjörð í Helgarpósti næstu viku.
T