Helgarpósturinn - 03.04.1997, Blaðsíða 8

FIMMTUDAGUR 3. APRÍL1997
8
klúbbnum
Var þessi kjóll ekki óskaplega dýr
Dáldió... rúm 80 þúsund.
Jaá... en hann er alveg klassískur
— þú getur átt hann í niinnst sex
inánuði.
Með^llt niðrum
Útvarpið mitt kastar stund-
um til mín æsiáskorun frá efna-
laug í bænum: Komdu ekki að
fötunum þínum óhreinum í
klæðaskápnum!
Á fólk almennt við það að stríða,
að fötin læðist upp úr óhreina
tauinu að næturþeli og
stelist til að hengja sig í
klæðaskápinn?
Eða felur eigandinn
þau þar sjálfur?
Hvort heldur
þá eiga föt sem
gengið hefur ver-
ið í ekki erindi
inn í lokaðan
fataskáp. Húð
okkar andar frá
sér úrgangsefn-
um hvíldarlaust.
Þau setjast í fötin.
Ryk og mengun
reykur og útblástur
sem innihalda fitu,
ásamt öðrum tilfall-
andi efnum í and-
rúmsloftinu, setjast
þau utanfrá. Allt binzt
þetta efni fatanna
með hjálp breytilegs
rakastigs og hitans frá
líkamanum. Öll að-
skotaefnin lykta.
Jakkaföt, sem snyrti-
legur skrifstofumaður
sem ferðast í vernduðu
umhverfi gengur í í viku-
tíma, innihalda 116
grömm af ryki og fitu.
Hengi maður að stað-
aldri fötin inn í fataskáp-
inn eftir notkun taka öll
fötin í skápnum að lykta.
Oft minnir keimurinn á
hamsatólg, aðrir sleppa
með þyngsalegan fnyk.
Komið ekki að fötunum
óhreinum í fataskápnum.
Komið þeim í óhreina tauið.
Hengið notuð föt sem ykkur
þykja ekki sýnilega óhrein ut-
an skáps þar sem loft leikur
um þau. Aðskotaefnin
fötunum eru nefni-
lega að gerja,
morkna eða úldna
og innilokað loft gleður
litlu gerlana óumræðilega.
er
Saga fatanna hefst þar P
sem eitthvað nakið, úfið
og urrandi kemur auga á
litríkan fugl. Mannlegt I
eðli er ekki langt undan;
strax fyllist hann öfund.
Fuglarnir eiga skraut-
fjaðrir, hann á aðeins
skítugan lubba og skell-
ótta húð í felulitum. Er
það furða að hann veki
ekki mikla athygli þegar
hann skríður inn í rjóður
ættbálksins.
Maðurinn ákveður að
bæta úr þessu, eins og
fuglinn kemst að sér til
ama. Poing, stein í haus-
inn á fuglinum og reita af
honum fjaðrirnar fögru,
sem hann stingur í flók-
ann á höfði sér. Maður-
inn hefur eignast fyrstu
tízkuflíkina. j_____________________
Konurnar uppgötva
hvað hann er snerpulegur, þessi náungi með
fjaðrirnar. Þær standa allt að hálfum metra upp
í loftið og hann virðist hærri og þá sterkari en
hinir lúsablesarnir. Hinir karlmennirnir kalla
hann fiðraða aulann, en það breytir því ekki að
hann er að sölsa undir sig öll kvendýrin. Ef þeir
ætla sér að eignast afkomendur sem árþúsund-
um síðar geta verzlað við Valentino, þá verða
þeir að beygja sig og skrýða sig.
Viku seinna fer enginn maður úr helli án höf-
uðfjaðranna. En sumum gengur illa að hæfa
fugla himinsins. Sumir verða að láta sér nægja
að kasta sér flötum á hagamýs og hamstra. Til
I að bæta fyrir Iitleysi fata-
framleiðenda sinna hengja
þeir húðirnar ekki í hárið,
heldur hnýta þær á mittis-
linda úr hampi. Þannig
draga þær athyglina að kyn-
færunum. Samkeppnin í
I tízkuheiminum er hafin.
Næst gerist það að maður
| á mittisskrautslínunni slæð-
ist utan í þyrnirunna. Þeir
í eru alltaf vondir viðkomu,
en verstir þegar
maður skellur á
þeim berrassaður.
Úps? segir forfaðir
! okkar þegar hann
sér að litli loðfeld-
í urinn sem hann
j hengdi yfir ættar-
! djásnin er sundur-
tættur af þyrnunum,
j en viti menn, ger-
________________I semarnar hans
óskemmdar. Hægt
og bítandi rifjast upp fyrir honum ætt-
ingjar sem aldrei varð barna auðið, af því
að þeir skildu áhöldin eftir í einmitt
svona þyrnirunna.
Þetta var maðurinn sem opnaði
fyrstu tízkuverzlunina. Hann flýtti
sér heim og hóf hönnun á hólkum
og lendaskýlum sem hann auglýsti
sem þyrnirunnaþolin. Skrautið var
orðið að nytjahlut og viðgangur ætt-
bálksins jókst.Maðurinn var kominn í
föt.
StHbrot?
Fyrir löngu var þáttur í ríkissjónvarpinu sem
átti að fjalla um útlit. Stutt hafði hann staðið
þegar hann hætti að fjalla um útlit og gaf sig al-
farið að fötum. Rödd af sjöunda bekk í sjón-
varpssal vakti athygli á þessu og reyndi að fá
hugtakið „útlit“ víkkað til fyrri vídda. Það tókst
ekki. Þátturinn staðfesti að hugmyndafræðin
^reytist og með henni
/nerking orða.
Útlit þýðir ekki
lengur
snyrtilegur,
greiddur, þveginn og
býður af sér góðan
þokka. Útlit merkir ný
föt á hraðri ieið til úr-
eldingar.
Þegar myndavélar-
augað rann yfir salinn
og fatafíklana, fataber-
ana, fatagúrúana og
kannski stöku fatahat-
ara, sem höfðu safnast
saman til að ræða
ómetanleika fata, blasti
samlitur sauðahópur
við auganu. Staðhæfing
dagsins var, að fötin
lýstu persónuleikan-
um. Ef það er rétt, þá
hafði verið einræktað
inn í salinn. Annar þáttarstjórnandinn var í
rauðri buxnadragt, á fremsta bekk sat kona í
rauðum kjól, aftarlega var ung kona í bleikri
peysu, framarlega til vinstri kona í mosagræn-
um búningi. Hinir sjötíu voru tjaldaðir drapp-
litu, brúnu og dökkbláu. Áhrif litadýrðarinnar
voru þau, að þarna væru þrír og hálfur einstak-
lingur með persónuleika
sem þau þorðu að flíka og svo
sjötíu manns í felum.
Hvað
ma7
Fyrir allmörgum árum
lagði djúpt hneykslunarand-
kaf upp frá suðuriandi. Það
geystist yfir hálendið, sogað-
ist niður af hnúkunum fyrir
norðan, smaug inn í hvern
afdal, þyrlaðist um götur
sjávarplássanna, braut á
vesturkjálkanum og fór sem
flóðbylgja yfir austurland.
Upptök andkafsins voru, að
það kvisaðist að forsetinn
gengi ætíð með aukapar af
sokkabuxum á sér, eins kon-
ar varadekk ef spryngi.
Ekkert jafnast á við
hneykslunargildi, nema ef
vera skyldi kvörtunargildi.
Til að hneyksli haldi fullu
vægi og veiti hinum hneyksl-
aða þá geðshræringu sem
hreyfir svo notalega við hon-
um, þá má alls ekki skoða
hina hlið málsins. Hún er:
Hvað hefði þjóðin sagt, ef
forsetinn hefði steðjað eftir
rauðum dreglum á móts við
erlenda þjóðhöfðingja með
lykkjufall á sokkunum? Að
hún væri nýtin?
Það varð aldréi ljóst í
hverju hneykslunargildið
var fólgið, en nú eru breyttir
tímar og aðrar öfgar. Það má
merkja á því, að ein gleði-
sagan af fyrirmönnum þjóð-
arinnar er á þá leið, að Páll
Pétursson ráðherra laumist
austur á bóginn árlega og
linni ekki ferð
hans fyrr en á
Kolaskagan-
um, þar sem
hann læðist
inn í kaupfé-
lag sovéska
ríkisins og
kaupi sér
rússnesk
verkamanna-
jakkaföt. Að
sagan er
ekki sönn
skiptir engu,
boðskapur-
inn stendur
eftir: Nú er
það löstur
að vera
ekki firrt-
ur fatafík-
ill.
Þegar
Guðrún
Helgadóttir
alþingismaður
lét þau orð falla, að
varla gætu þingmenn og ráð-
herrar tekið á móti erlendu
konungsfólki á gallabuxum,
runnu fleiri en ein gríma á
þjóðina og engin þeirra var
hönnuð af Armani. Allt í
einu urðu menn að gera upp
við sig nákvæmlega hvernig
fyrirfólkið, sem við slettum
til útlanda eins og skyri, á að
vera klætt.
Viljum við sjórekna stílinn
frá síðustu öld, þófið vað-
mál, sargaðar hárlufsur,
klípu af lús og til hátíða-
brigða dröfnótta ullarsokka
og gúmmískó?
Eða á fólkið í fyllstu hóg-
værð að fata sig af
herðatrjánum í Hag-
kaup?
Eða viljum við
það sem við
viljum, nefni-
lega að þrátt
fyrir smæð-
ma, ein-
angrunina
og annað
sem við
finnum okk-
ur til foráttu,
þá séu þeir
sem fram koma
fyrir okkar hönd
glæsilegir?