Alþýðublaðið - 19.04.1971, Blaðsíða 8

Útg. Alþýðuflokkurinn
Ritstjóri:
Sighv. Björgvinsson <áb.)
ÚREGÐARDÓMU!
Árið 1988, sem var algert metár í sögu
íslenzkrar útflutningsverzlunar, fengu
Islendingar 130.1 milljón dollara fyrir
útfluttar fiskafurðir.
Aðeins einu ári síðar, árið 1967, feng-
ust ekki nema 87,5 milljónir dollarar
fyrir útfluttan fisk frá íslandi. Á einu
dri höfðu um 40% af gjaldeyristekjum
íslands svipzt burt vegna stórkostlegs
verðfalls á fiski, sem bættist ofan á
minnkandi afla. Gjaldeyristekjurnar
hröpuðu úr 130 m. dollara í 87,4 m. doll
ara og jafn stórkostlegt áfall hefur eng-
in þjóð í Vestur-Evrópu mátt þola á
friðartímum önnur en sú íslenzka. Árið
eftir, 1968, seig svo enn meir á ógæfu-
hliðina, en þá hröpuðu gjaldeyristekj-
urnar niður í 72,1 m. dollara.

Það segir sig sjálft, að svo stórkostlegt
áfall hefur afdrifaríkar afleiðingar fyrir
hvaða þjóð, sem er. Mestu máli skipti
að reyna að bjarga því, sem bjargað
varð og leitast við að rétta við á ný af-
komu þjóðarbúsins. Til þess að það væri
hægt var aigert frumskilyrði, að menn
horfðust í augu við þann sannleika, sem
orðinn var, og gripu til aðgerða, sem
væru í samræmi við raunveruleikann.
Það er fátt hættulegra á svo erfiðum
tímum en að snúa baki við staðreynd- !
um og reyna að ljúga að sjálfum sér um j
eðli og umfang vandamálsins. Svo hættu
legt sem það er að ljúga að sjálfum sér
undir slíkum kringumstæðum er það þó
enn hættulegra að reyna að varpa ryki í
augu þjóðar sinnar og segja henni ósatt.
Þetta var þó það óyndisúrræði, sem
Framsóknarmenn gripu til og er þeim
hollt að minnast þess nú, þegar flokks-
þing þeirra kemur saman. Þeir neituðu !
algerlega að horfást í augu við allar j
etaðreyndir. Þeir sögðu, að ekkert væri ;
að og þess vegna þyrfti engar sérstakr-
ar varúðar- eða viðreisnarráðstafanir að
gera.
Islenzka þjóðin hefur nú til fulls kom
ízt yfir hinna miklu efnahagserfiðleika
áranna 1967 og 1968. Hversu vel og far
sællega það tókst er næstum krafta-
verk. Það kraftaverk vann þó íslenzka
þjóðin vegna þess, að hún var raunsæ,
dugleg og þrautseig. Hún tókst á við
vandamálin eins og þau lágu fyrir, —
og leysti þau. Og hún treysti þeim flokk
um og mönnum, sem hún hafði valið til
að stjórna landinu.
Gæfa þjóðarinnar á þessum þreng-
ingartímum var sú, að hún trúði ekki
Framsóknarflokknum. Hún lét hann
ekki ljúga að sér. Og ef ekki má treysta
stjórnmálaflokki, þegar erfiðleikar
steðja að, þá er aldrei neitt á honum
að byggja. Það vita íslendingar um
Framsóknarflokkinn og þess vegna hafa
þeir dæmt hann til lengstu útlegðar, sem
sögur fara af í íslenzkum stjórnmálum.
Þann útlegðardóm mun þjóðin svo enn j
staðfesta í kosningunum í vor.
Allt tyrir
tízkuna
Það er í sjálfu sér ekkert
merkilegt við að vera 22ja
ára gömul leikkona og brjóta
á sér handlegginn. Slíkt og
þvílíkt getur fyrir alla kom-
ið, — líka leikkonur.
Þessi á myndinni braut á
sér handlegginn við að
stökkva út úr brennandi húsi.
Og eins og lög gera ráð fyrir
var handleggurinn settur í
gips. En engin leikkona getur
verið þekkt fyrir að ganga um
á milli manna með þykkar og
ljótar gipsumbúðir á hand-
leggnum. Svo þessi fór til
vinar síns, sem er tízkuteikn-
ari, og spurði hann ráða.
Sá ágæti maður bjó þegar
í stað til hámóðins ermi á
gipshandlegginn og er sú ermi
saman sett úr fjölmörgum lit-
ríkum fjöðrum. Leikkonan
varð yfir sig hrifin, og svo
urðu fleiri, svo fjaðraermar
sem þessi eru lcomnar í niiltla
tízku í þeirri ágætu heims-
horg, London. Ekki fylgir þó
sögunni, hvort nauðsynlegt sé
að hrjóta á sér handlegginn
áður en ermin er fengin, svo
allt verði sem allri raunveru-
legast. En hvað gerir ekki
íólk fyrir tí/.kuna? —
Fjársjóður
bak við
veggfóðrið
Þa3 er betra að fara var-
lega þegar maður rífur gamla
veggfóðrið af til þess að gera
upp hjá sér fbúðiria. Ef til
vill leynast þar á bak við
faldir fjársjóðir. Þó varla hér
á íslamdi, þar Sem lítið er um
gömul hús með veggtfóðri, og
enn minna um fjársjóði.
Fjrrir fjör-utíu árum flutti
fjölskylda ein inn í hús í einni
af útborgum Parísar. Húsið
íéll henni vel í ge'ð, en á
veggi voru málaðar myimdir.
sem fóru í taugarnar á hús-
móðurmyndinni. Og þar sem
hún var húsbóndi á sínu heim
ili, eins og konur eru svo otft,
þá linnti hún ekki látum fyrr
©n bóndinn hafði fengið dúk-
lagningarmann til þeds að
líma veggfóður yfir öll herí.ag
heitin.
Svo leið og beið. Allir höfðU
gleymt því, sem bak við vegg
fóðrið var. Nema ein gömul
kona, sem bjó sem bam í
þessu gamla húsi og minntist
fallegra mynda, sem málaðar
höfðu verið á vegginn í bama
herberginu bennar.
Og hún fékk börn húsmóð-
urinnar, sem veggfóðrið lét
setja, til þess að láta fagmentn
losa það fró veggjum. Og sjá!
I ljós komu á veggjunum þar
undir 14 listaverk, sem mál-
arinn Max Ernst, frumkvöð-
ull súrealismans, hafði málað
á veggina í ungdæmi sínu.
Með aðstoð nýrrar tækni
tókst að lösa litina atf veggj-
unum og færa málverkin í
heilu la-gi yfir á striga. Mál-
arinn, sem nú ei’ orðinn um
áttrætt, kom og leit á lista-
verkin, kannaðist þar við
æskuverk sín og m'erkti sér
fúslega allar myndirnar.
Hver þeirra er nú metin á
um 100 þús. pund og fjöl-
Skyldan í gamla húsinu er í
sjöunda himni. En mömmu
gömlu finnst þó enn vegg-
fóðrið miklu fallegra en mynd
ir mólarans Max Ernst.
Fyrsta
Diana Ross, stjaman í trio-
inu The Supremes, á að leika
jasssöngkonuna Billie Holiday
í kvikmynd, sem gerð er eftir
sjálfsævisögu hennar. Myndin
á að bera sama heiti og sjálfs-
ævisagan „Lady Sings The
Blues“. Þetta verður fyrsta
kvikmyndin, sem Diana Ross
HVOR ER
SÁ RÉTTI?
Það eru ekki allir u
ar í Bandaríkjunum
heppnir og hann Róber
er. Hann var kallaður
inn, eins og fleiri, ei
gjarna vera kyrr heim
og fleiri. Þó fór hann á
ingarskrifstofuna, því
var löghlýðinn ungur
En þá kom heldur
bátinn. Róbert var svo
kvikn
leikur í.
Kostnaðurinn við
myndunina er áætlai
400 m.kr. og’ hljómp
gáfufyrirtækið, sem
hefur stofnað og ber
Motovvn, tekur þátt
myndarinnar.
Og það nýjasta nj
8 Mánudagur 19. apríl 1971